Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Δυόμιση χρόνια τώρα, όλοι μα όλοι, πολιτικά κόμματα, δημοσιογράφοι όλων των ΜΜΕ (έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων), «εργατοπατέρες» κομματικοί συνδικαλιστές, κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, αιρετοί εκπρόσωποι των ΟΤΑ, όλοι οι κομματικοί συλλογικοί φορείς και ακόμη η πανεπιστημιακή διανόηση, αναλύουν και θα αναλύουν πως η χώρα θα ξεπεράσει την κρίση με το Μνημόνιο ή χωρίς το Μνημόνιο, με το Ευρώ ή χωρίς το Ευρώ, αλλά όλοι αυτοί δεν θέλουν με τίποτα να θίξουν την πρωτογενή αιτία που έφερε την πατρίδα μας στην πολιτική, θεσμική, πολιτισμική και οικονομική χρεοκοπία και επακόλουθο αυτής ήταν το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση. Αποφεύγουν να θίξουν την πρωτογενή αιτία, μέσω της οποίας δημιουργήθηκε αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο παρήγαγε αυτό το κομματικό-δυναστικό κράτος, από την αριστερά ως τη δεξιά. Έτσι, επί 38 συνεχή χρόνια μετά την μεταπολίτευση, στην Ελλάδα βασιλεύει, η διαφθορά, η φαυλότητα, η απατεωνιά, η κλεπτομανία, η ατιμωρησία. Αυτές οι βλαβερές παθογένειες, για την κοινωνία μας, βρήκαν εύφορο έδαφος και «άνθισαν» ακόμη περισσότερο, λόγω της ανυπαρξίας ενός Συντάγματος που θα όριζε την αρχή και το τέλος ενός θεσμικού κράτους όπου θα εφαρμόζονταν οι νόμοι χωρίς φεγγίτες και παραθυράκια. Το Μνημόνιο, λοιπόν, δεν είναι η αιτία της κρίσης, η οποία εξαθλιώνει σήμερα την πατρίδα μας. Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που προκάλεσε την κρίση και αποτέλεσμα αυτής της κρίσης είναι το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση. Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το μόνο υπεύθυνο για το διαχρονικό εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα, έχει βαθιές ριζωμένες παθογένειες και στρεβλώσεις που αντανακλούν στην εύρυθμη λειτουργία του νεοελληνικού κράτους. Έτσι, σήμερα κατάφεραν να δημιουργήσουν πλήρη και ολοκληρωτική αποστροφή της κοινωνίας από την πολιτική, αφού πλέον, δεν μπορούν να έχουν εξαρτώμενους τους πολίτες-ψηφοφόρους στις αιώνιες υποσχέσεις τους.
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, η πρωτογενής αιτία της σημερινής εξαθλίωσης του λαού μας και της απεμπόλησης της Εθνικής μας κυριαρχίας, είναι ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Στις 17 Νοεμβρίου 1973, η Αθήνα βίωσε «την εξέγερση του ηρωικού Πολυτεχνείου», που «γέννησε» όλα εκείνα τα ιδιοτελή πολιτικά αποβράσματα που μας διοίκησαν (κάποιοι μας διοικούν ακόμη), από υψηλούς κυβερνητικούς θώκους, και την ανατροπή του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, μέσω του πραξικοπήματος του Δημήτρη Ιωαννίδη, στις 25 Νοεμβρίου 1973. Ακολούθως, μετά τα κυπριακά γεγονότα, το αποτέλεσμα ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε πολιτικούς, από τον τότε χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως Πρωθυπουργό της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Στη συνέχεια, ο «Εθνάρχης Καραμανλής», προκηρύσσει Εθνικές εκλογές για τη 17η Νοεμβρίου 1974 και η Κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα ήταν Αναθεωρητική και όχι Συντακτική, θα διαδεχόταν δε, την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Έτσι, προέτρεπε, στις προεκλογικές ομιλίες του, τον Ελληνικό λαό να υπερψηφίσει το κόμμα του προκειμένου να ολοκληρώσει την ομαλοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, αφού θα προέβαινε στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Εκείνη την εποχή, το πολιτικό έδαφος ήταν ομαλότατο για τον «Εθνάρχη». Δεν είχε πλέον, τα πλοκάμια του Θρόνου, που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις, δεν είχε ιδιαίτερες πολιτικές αντιπαραθέσεις, γιατί ο λαός αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα τον αποδεχόταν (νομιμοποίησε το ΚΚΕ), δεν υπήρχαν πολιτικοί βαρόνοι και «νταβατζήδες» μεγαλοοικονομικοί παράγοντες. Το κυριότερο, όμως, ήταν πως η Ελλάδα δεν χρώσταγε σε κανέναν τοκογλύφο ούτε μία δραχμή και το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα πολίτη υπερέβαινε το όριο που απαιτούνταν για την μελλοντική είσοδο, ως ισότιμο μέλος της Ελλάδος στην ΕΟΚ.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτές τις ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα μπορούσε, εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως η χώρα προερχόταν από μια πολύχρονη και πολύ ταραγμένη πολιτική περίοδο και από τη στιγμή που είχε διαπιστώσει πως η πολιτεία είχε συνταγματικό κενό, κατά το χρονικό διάστημα που ήταν Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, να προκηρύξει Εθνικές εκλογές ορίζοντας ως Συντακτική τη Βουλή που θα προέκυπτε. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η Συντακτική Βουλή ή Συντακτική Εθνοσυνέλευση θα μπορούσε να δημιουργήσει και να ψηφίσει ένα Νέο Σύνταγμα με την εγκαθίδρυση νέου πολιτεύματος (π.χ. Προεδρική Δημοκρατία, όχι κατ΄ ανάγκη όπως στη Γαλλία). Σε αυτή την περίπτωση το Σύνταγμα και οι πολιτειακοί θεσμοί που ίσχυαν μέχρι τότε θα έπαυαν να υφίστανται. Η Συντακτική Βουλή, ψηφίζει εξ’ αρχής νέο Σύνταγμα, ενώ αντίθετα η Αναθεωρητική Βουλή αναθεωρεί ή μεταβάλλει απλώς υπάρχουσες διατάξεις του ισχύοντος Συντάγματος. Έτσι, στο υπάρχον Σύνταγμα, παρά τις τόσες αναθεωρήσεις υπάρχουν εν ισχύ ακόμη νόμοι που θεσπίστηκαν επί εποχής Παπαδόπουλου, αλλά και άλλοι που έγιναν πολλά χρόνια πριν τη δικτατορία.
Ωστόσο, αυτός ο ρίψασπις πολιτικός, δυο φορές στα δύσκολα έφυγε τρέχοντας και εγκαταλείποντας την εξουσία, την πρώτη το 1963 όταν διαφώνησε με το Παλάτι και χρησιμοποιώντας κατά την αναχώρησή του από τη χώρα το ψευδώνυμο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης και τη δεύτερη το 1980 όταν διαισθάνθηκε την επερχόμενη ήττα της ΝΔ στις εκλογές του 1981. Αυτή η παραίτησή του, έγινε αμέσως μετά την υπογραφή προσχώρησης της Ελλάδος στην ΕΟΚ και άνοιξε το δρόμο για να αναρριχηθεί στην εξουσία, ο μέγας ολετήρας της Ελλάδος, ο Πρωθυπουργός του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και τόσων άλλων βαρύγδουπων και ψευδεπίγραφων πολιτικών συνθημάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, της οποίας το μέγεθος σήμερα διαισθανόμαστε. Δηλαδή ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, της «Αλλαγής», των «κλαδικών» και των πρασινοφρουρών. Επίσης, κατά την επιστροφή του, ο «Εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε μαζί του, ανακαλώντας τους από το εξωτερικό, όλους εκείνους τους πολιτικά αποτυχημένους και στους οποίους χρεώνεται η έλευση της δικτατορίας. Ας θυμηθούμε, πως ο ίδιος είχε δηλώσει το 1967, από την γαλλική αυτοεξορία του: «η πολιτική και οι πολιτικοί χρεοκόπησαν την δημοκρατία και οι συνταγματάρχες έδωσαν την χαριστική βολή».Τους επανένταξε, λοιπόν, στο πολιτικό γίγνεσθαι προκειμένου να σώσουν τον Ελληνικό λαό όπως ακριβώς τον σώζουν και σήμερα κατ’ εξακολούθηση.
Στις εκλογές, λοιπόν, του 1974, παρ΄ όλα τα παραπάνω, αυτός ο υπέροχος Ελληνικός λαός, ο οποίος είναι έξυπνος και αγνός αλλά ταυτόχρονα αφελής και ευκολόπιστος, τον πίστεψε και υπερψήφισε το κόμμα της νεοσύστατης Νέας Δημοκρατίας, με το εξωπραγματικό ποσοστό του 54,37% των ψήφων καταλαμβάνοντας άνω των 2/3 των εδρών της Βουλής (220 έδρες από τις 300 του συνόλου). Όλοι οι Έλληνες, ακόμη και αυτοί που δεν τον ψήφισαν, τον πίστεψαν τυφλά γιατί νόμισαν πως «ο μεγάλος αυτός ηγέτης» μετά τη συντριπτική του νίκη στις εκλογές και με «λυμένα» ακόμη περισσότερο τα χέρια, θα συνέτασσε έναν τέλειο κοινωνικό δημοκρατικό χάρτη, με τον οποίο η Ελληνική κοινωνία δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από τις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης.
Δυστυχώς, όμως, αυτό το αναθεωρημένο Σύνταγμα, έθετε εκτός συμμετοχής από την πολιτική, την κοινωνία, αφού η μόνη συμμετοχή της ήταν το δικαίωμα της ψήφου και αυτό όχι με την ιδιότητα του Εντολέα κυρίαρχου λαού, αλλά με την ιδιότητα της εκλογικής νομιμοποίησης όλων εκείνων των «εκλεκτών» πολιτικάντηδων, τους οποίους το πολιτικό διεφθαρμένο σύστημα, επέλεξε να τοποθετήσει στα κομματικά ψηφοδέλτια. Η αναθεώρηση του Συντάγματος απεδείχθη ελλιπέστατη, διάτρητη, χωρίς δικλείδες ασφαλείας για την τήρηση και εφαρμογή του. Η τριτοκοσμική αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, άνοιξε διάπλατα τις «πόρτες» στους απατεώνες πολιτικούς για να δύνανται άνετα και με το νόμο να καταδυναστεύουν και να καταληστεύουν την ελληνική κοινωνία (η οποία ετέθη στο περιθώριο), με αποτέλεσμα ποτέ κανείς από αυτούς να μην τιμωρείται, αφού φρόντισαν να κατοχυρώσουν Συνταγματικά την ατιμωρησία και τον μη έλεγχο των πράξεών τους. Έτσι, φτάσαμε να λένε, πως «νόμιμες είναι οι πράξεις μας, ηθικές όμως, είναι»; Δηλαδή, με άλλα λόγια, αυτοί οι ίδιοι αναγνωρίζουν πως ψηφίζονται νόμοι Ανήθικοι!
Συνεπώς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το τριτοκοσμικό του Σύνταγμα, το οποίο κατέστη ο συνταγματικός χάρτης της χώρας, είναι ο κύριος υπεύθυνος, γιατί δημιούργησε τη δυνατότητα ρήγματος των θεσμών. Έτσι, διευκόλυνε αφάνταστα τους διαδόχους του, με νέες αναθεωρήσεις του Συντάγματος που ακολούθησαν, να μετατρέψουν τη δήθεν «Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης» σε κομματοκρατία – τυραννία της διαφθοράς, της διαπλοκής της εξαθλίωσης της Ελληνικής κοινωνίας και τώρα την παραχώρηση της Εθνικής κυριαρχίας στις Διεθνείς Αγορές και ίσως την ολοκληρωτική εξαφάνιση του Ελληνισμού. Προσωπικά, του καταλογίζω, δόλο και υποταγή στα ξένα συμφέροντα, τα οποία σήμερα προαλείφονται τη διάλυση της Ελλάδος, η οποία φαντάζει πιο σίγουρη από ποτέ. Η δημιουργία Συντακτικής Βουλής θα μας είχε αποτρέψει από τις σημερινές ημέρες της εξαθλίωσης και της υποταγής. (συνεχίζεται)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου