 |
| Γράφει ο Δημήτρης Χ. Παξινός |
Έχουμε την εντύπωση ή την ψευδαίσθηση ότι η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση ασκεί την εξουσία, την πραγματική εξουσία. Ως γνωστόν οι τρείς υποτιθέμενες εξουσίες, η Εκτελεστική, η Νομοθετική, η Δικαστική, είναι τρείς ξεχωριστές. Όλες οι εξουσίες απορρέουν από τον λαό και καταλήγουν σ’ αυτόν
Λάθος! Οι τρείς εξουσίες είναι μια και μόνο. Η εκτελεστική. Οι υπόλοιπες δύο απορροφούνται από την πρώτη. Τόσο η Νομοθετική, όσο και η Δικαστική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υφίστανται ή ποδηγετούνται από την πρώτη. Δηλαδή τον Πρωθυπουργό που ηγείται αυτής.Δεν έχουμε ασφαλώς το παρελθόν μιας χώρας με κοινοβουλευτική ιστορία, όπως οι δυτικές χώρες και ιδίως η Μ. Βρετανία, όπου πράγματι υπάρχει η σχετική διάκριση των τριών λειτουργών, με ξεκάθαρους ρόλους, αλλά και αλληλένδετους, ώστε η μία να εξυπηρετεί τις άλλες δύο, με την αυτονομία της, αλλά και την ανεξαρτησία της. Θέματα λυμένα και θεσμικά κατοχυρωμένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και απόλυτα σεβαστά. Γι’ αυτό αποτελούν πρότυπο Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και θεσμών που την δυναμώνουν, την ενισχύουν, την κατοχυρώνουν, την θωρακίζουν.
Επομένως στην χώρα μας, κάτι μεταξύ Δημοκρατίας της Δύσης και της Ανατολής, πότε επικρατεί το κρατικό μοντέλο Διακυβέρνησης και πότε το ανάμικτο. Ισχυρό πάντως ρόλο έπαιξαν και παίζουν οι επιχειρήσεις που συνήθως ζουν από το κράτος, οι οποίες μάλιστα επεκτείνονται σ’ όλους τους τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας. Από τα πετρέλαια, τους δρόμους, την ενέργεια και ό,τι φέρνει πρόσοδο στο κράτος αλλά κυρίως σ’ αυτούς.
Έχουν γίνει πλέον καθεστώς. Και μάλιστα ισχυρό. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι το πραγματικό καθεστώς. Και μάλλον δεν έχουν άδικο. Αφού λοιπόν κάνουν τις επικερδείς δουλειές τους, μόνο σχεδόν με το κράτος, επόμενο είναι να μεριμνούν, να ελέγχουν την εκάστοτε Κυβέρνηση. Ένας τρόπος είναι μέσω της νομοθετικής λειτουργίας, που αλλάζει ή τροποποιεί νόμους ανάλογα με τα συμφέροντά τους ή ομάδες επιχειρηματιών. Ο πολύς κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται. Συνήθως περνά και από τα ψιλά των εφημερίδων ή ιστοσελίδων, που ζούν συνήθως από τις διαφημίσεις τους.
Εξάλλου και με την δικαστική εξουσία πρέπει να τα έχουν καλά και ό,τι δεν καταφέρνουν δια της νομοθετικής οδού, το επιτυγχάνουν δια της καλλιέργειας καλών σχέσεων με τους ιθύνοντες της.
Κι’ ό,τι δεν επιτυγχάνουν σε πρώτο βαθμό, το καταφέρνουν στον τρίτο βαθμό που είναι ο Άρειος Πάγος. Κι’ όταν άλλωστε φθάσει, μετά από πολλά χρόνια κανείς δεν θα θυμάται πως ξεκίνησε και ούτε θα ασχολείται, αφού στην Ελλάδα κάθε θαύμα κρατά 3 ημέρες. Όσες το προβάλει η τηλεόραση.
Φυσικότατη συνέπεια όλων αυτών είναι να προσπαθήσουν οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που είναι και οι ισχυροί, να έχουν προσβάσεις γενικά στην Κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση, όμως πολύ περισσότερο να θέλουν και κάποιους βουλευτές να επηρεάζουν και να ψηφίζουν κατά την βούλησή τους, κατά το συμφέρον τους, αποκλειστικά, επικαλούμενοι μάλιστα το δημόσιο συμφέρον. Αρκετοί ανθίστανται. Τι γίνεται όμως όταν έχουν την Κυβέρνηση με το μέρος τους; Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ αυτών των επιχειρηματιών. Και βέβαια δεν έχουν καμία σχέση, με όλους αυτούς που συντέλεσαν κι’ ακόμη συντελούν στην πρόοδο της Ελλάδας, στην ανάπτυξή της και την ευημερία της, με τα εξαγόμενα προϊόντα τους.
Έχουν γίνει πλέον μονοπώλια, παρά την απαγόρευση της Ε.Ε. κι’ έτσι συμπράττουν θέλουν δεν θέλουν, εταιρείες ξένες για να φαίνεται ότι σπάει το μονοπώλιο. Κι’ έτσι βρισκόμαστε σε μια χώρα δήθεν ευημερούσα, υπό τον κλοιό αυτών των λίγων επιχειρηματιών, κρατικοδίαιτων πάντα, που ζουν, βασιλεύουν και την χώρα κυριεύουν…..
Είναι φαίνεται αήττητοι. Κι’ όταν κάποιος θέλει να δείξει ότι το κράτος του είναι πανίσχυρο και δυνατό, τότε επικαλείται τους νταβατζήδες, για να σιωπήσει ηχηρά μετά από λίγο. Πως τόλμησαν, σιγοψιθυρίζουν ή κραυγάζουν αυτοί οι προ ολίγου νταβατζήδες μέσω των ανθρώπων τους, που ελέγχουν σε διάφορες θέσεις κλειδιά. Δεν υπάρχουν γι’ αυτούς ανθρώπινες στιγμές, παρά μόνο όταν το συμφέρον τους τις επιβάλει. Για το θεαθήναι.
Εξακολουθούν όμως να ελέγχουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Αυτός που έχει το χρήμα ελέγχει και τον τόπο. Στον τόπο μας. Στην Ελλάδα. Στην χώρα που όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται ανάλογα σε ποια πλευρά στέκεσαι. Οι νόμοι είναι ανίσχυροι, ή ελαττωματικοί γι’ αυτούς και επομένως πρέπει να μην εφαρμοσθούν ή να αλλάξουν. Και τα δυο γίνονται με τον ευχερέστερο τρόπο, που όλοι ξέρουν πολύ καλά. Τίποτα δεν είναι γι’ αυτούς ακατόρθωτο. Έχουν μάθει να εξαγοράζουν και να μην μετρούν τις πληγές τους. Νομίζουν ότι είναι αθάνατοι.
Κι’ έρχεται η στιγμή του απολογισμού, που όλα τα συμπαρασύρει στο διάβα του. Πλούσιους και ισχυρούς και αδύνατους. Και τι μένει; Οι φιλανθρωπικές δωρεές, που προέρχονται, συνήθως, από το ίδιο το κράτος, ενισχύοντας τα διάφορα ιδρύματα με δικούς του πόρους, ή προερχόμενους από τμήμα των αχρεωστήτως καταβληθέντων.
Θα γίνουμε κάποτε κράτος σύγχρονο, με Κυβερνήσεις υπεύθυνες που ασκούν την εξουσία για χάρη του λαού; Ή θα μείνουμε παροπλισμένοι από θεσμούς που εδραιώνουν την Δημοκρατία και θα θυμίζουμε λίγο από δώ, λίγο από κει και πάντως όχι εδραία Δημοκρατική χώρα, αλλά ένα συνονθύλευμα δήθεν αξιών, που όλο επικαλούμαστε, αλλά ποτέ δεν εφαρμόζουμε.
*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
https://ift.tt/2n3CL9e
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου