Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης
Πολλοί κάνουν το μέγα ιστορικό λάθος να συγχέουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τη δήθεν αποκατάσταση κάποιας υποτιθέμενης δημοκρατίας. Αυτό όμως εκτός από ανιστόρητο, είναι χειριστικό και ύπουλο για τους πολίτες και τα δικαιώματά τους.
Η δημοκρατία λοιπόν, δεν αποκαταστάθηκε τη 17η Νοεμβρίου, όχι επειδή η επέτειος του Πολυτεχνείου κατέληξε να είναι η μοναδική γιορτή βίας και τρομοκρατίας στον δυτικό κόσμο, ούτε επειδή η εν λόγω ημέρα έχει συνδεθεί με καταστροφές, ανομία, εμπρησμούς, λεηλασίες και καθεστώς ζούγκλας στο κέντρο της πιο ιστορικής πρωτεύουσας της Ευρώπης.
Η δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε τη 17η Νοεμβρίου. Και αυτό δεν συνέβη, όχι διότι οι πλέον προβεβλημένοι ηγέτες του Πολυτεχνείου καπηλεύτηκαν και εκμεταλλεύτηκαν την εξέγερση των φοιτητών για να κάνουν καριέρα στις βουλευτικές πίστες και να «ερημώσουν» πολιτικά, οικονομικά και ηθικά την Ελλάδα. Ούτε επειδή οι πρωτεργάτες της εξέγερσης μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί, και πάνω στα άρματα του δικομματισμού, του κρατισμού και της διαφθοράς, στους μετέπειτα ολετήρες της χώρας.
Όχι, η δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε τη 17η Νοεμβρίου διότι η χώρα μας δεν οδηγήθηκε ποτέ σε πολίτευμα δημοκρατίας. Δηλαδή δημοκρατικό σύνταγμα και νόμους. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ήταν η πολιτειακή μετάβαση από ένα αυταρχικό, στρατοκρατικό και χουντικό καθεστώς, σε ένα κλειστό, αναξιοκρατικό και ολιγαρχικό μοντέλο διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, οι δικομματικοί κληρονόμοι των συνταγματαρχών δεν υπήρξαν «τέρατα» δημοκρατίας, αλλά η «Σκύλλα» και η «Χάρυβδη» του ελληνισμού.
Το αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η πολιτική επιστήμη, η οποία ορίζει το διάδοχο πολίτευμα της χούντας ως μία συνταγματική ολιγαρχία και μάλιστα θλιβερού τύπου.
Αναφορικά, στο αυταπόδεικτο της ολιγαρχικής εποχής που ξημέρωσε την επαύριο των γεγονότων του Πολυτεχνείου συνηγορούν οι μέχρι και σήμερα ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές, τις οποίες πρώτοι θέσπισαν και εφάρμοσαν οι ολιγαρχικοί επαναστάτες - πατέρες του έθνους με το σύνταγμα του 1975. Η απολύτως ελεγχόμενη δικαστική εξουσία από την κλίκα των πολιτικών, η αφαίμαξη του κρατικού χρήματος από τα κόμματα, οι ασυλίες, οι κομματικά προεπιλεγμένοι υποψήφιοι και τα χρίσματα ρίχνουν άπλετο φως στη μεταχουντική και συλλήβδην αντιδημοκρατική μορφή τής πράγματι απεχθούς Μεταπολίτευσης. Απεχθούς βέβαια για όλους πλην των επιφανών πολιτικών ηρώων του Πολυτεχνείου.
Όλα τα ανωτέρω πραγματοποιήθηκαν με την πλήρη συνταγματική υποστήριξη και κάλυψη, και γι’ αυτό ακριβώς τα ανεχόμαστε μέχρι σήμερα. Διότι οι πολίτες δεν απέκτησαν ποτέ το δικαίωμα της συνταγματικής αναθεώρησης και βρίσκονται διαχρονικά στο έλεος των εχθρών της δημοκρατίας. Έχοντας το σύνταγμα για εχθρό, είναι τόσο δύσκολο να φέρεις τη δημοκρατία μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο όσο άπιαστο όνειρο αποδείχθηκε το να πολεμήσεις τα τανκς και έπειτα να ελπίζεις για δημοκρατικές αλλαγές στη χώρα. Η απογοήτευση των αληθινών εξεγερθέντων του Πολυτεχνείου για την εποχή ξεπεσμού που ακολούθησε, είναι αντίστοιχη με την απογοήτευση και το αδιέξοδο που νιώθουν οι νέες και οι νέοι σήμερα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη για μια πραγματική πολιτική επανάσταση την οποία δεν θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν και να εξευτελίσουν οι πρωτεργάτες της, και η οποία θα οδηγήσει επιτέλους σε πραγματική δημοκρατία.
Θέτοντας τον πολίτη στο επίκεντρο. Ούτε το στρατό, ούτε τους καρεκλοκένταυρους βουλευτάδες.
Για να μαθαίνουν λοιπόν οι παλιοί, τη 17η Νοεμβρίου γλιτώσαμε από τον «μονάρχη» και καταλήξαμε, εξαπατημένοι, με τους «αριστοκράτες». Από τον Λουδοβίκο 16ο μέχρι και τον Λαφαγιέτ, οι πολίτες δεν απέκτησαν ποτέ ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία.
Συνεπώς καμία δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε.
Αυτός πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος του ελληνισμού.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου