ΥΠΑΡΧΟΥΝ θέματα σοβαρά, που δεν τους φαίνεται. Δεν αποθυμήσαμε τα παλιά και ξεχασμένα, ντεμοντέ και «σκουριασμένα» έτσι…αυθαίρετα και νοσταλγικά. Είναι γιατί «εισπράττουμε» το αποτέλεσμα μιας παρεξηγημένης «πλέριας λευτεριάς», κάτι σαν θύελλα για ό,τι σπείραμε. Με το κλασικό στην αποθήκη ως περιττό και το μοντέρνο στη μόστρα.
ΝΑ ξεκινήσουμε, λοιπόν, απ’ τα μικράτα των παιδιών. Η «πρόοδος» κατάργησε τη σχολική ποδιά, χωρίς να υποδείξει υποκατάστατο. Και πλάκωσαν τα ρουζ στα μάγουλα μαθητριών, στ ‘αυτιά σκουλαρικάρες και τα μοντελάκια φορεμένα στην αυλή, σα να’ ταν πασαρέλα. Με την «ωραία» ένα βήμα απ’ τα «καλλιστεία του ΑΝΤ1» και με το όνειρο του μοντέλου ανάκατο με ανιαρούς γραμματικούς κανόνες και απωθητικά…Πυθαγόρεια Θεωρήματα και Αρχές του Αρχιμήδη. Είχε τις αρχές του το παλιό σχολείο, έχει τις «αρχές» του το σημερινό.
Τα’ αγόρια, αντίστοιχα, με παπούτσια φίρμας και «καρφάκι» το μαλλί, μπλουτζίν για την παρέλαση και, δίπλα στον δάσκαλο, καθηγητή και καθηγήτρια το ίδιο «ελεύθερους». Κι ο νόμος-κανονισμός; Να περιγράφει αόριστα την αμφίεση συνιστώντας «να είναι κοινωνικά αποδεκτή» και πάει τέλειωσε.
ΥΣΤΕΡΑ ήρθε ο στρατός. Στρατεύθηκε ο νέος κι ένιωσε σκλάβος, απολύθηκε, χωρίς να’ χει κατανοήσει το γιατί σε πολλά, περίεργα και ανεξήγητα. Πως στα «τρελά» του ο στρατός κρύβει και τη φιλοσοφία αιώνων που δεν αποκωδικοποιείται σε πρώτη ματιά. Γιατί σε αναγκάζουν να "γυαλίσεις τα κουμπιά σου»; Είναι τόσο απαραίτητο για τη…μάχη; Όχι, φίλε. Το απαιτεί, για να σε κάνει προσεκτικότερο και επιμελή σε άλλα. Πιο δύσκολα και μεγάλα.
ΜΗ πάμε παρακάτω-είναι γνωστά και…θεαματικά. Πάμε στα της τηλοψίας μας, όπου έχουμε βλέπουμε ανάγλυφο το πάθος των γυναικών να γίνουν (φανούν) ωραίες. Πάση θυσία και με τα βελτιωτικά της σύγχρονης «τέχνης». Και ‘γίναν όλες…ωραίες. Από παλιά σκιάχτρα με αλλαγμένο «λουκ» όπου το μακιγιάζ φτάνει ως το λαιμό, μέχρι τις κυρίες με τον μηρό επιμελώς και υπολογισμένα θεατό, στριφογυρίζοντας σε μια καρέκλα.
ΒΓΑΙΝΟΥΝ στο γυαλί σχολιαστές των πρωινάδικων και η κλητική τους προσφώνηση στο ανώνυμο πλήθος είναι «ρε παιδιά»(!). Δεν είναι «ρε παιδιά» ο τηλεθεατής σας, κ.κ. Λυριτζή και Οικονόμου. Είναι ο αξιοπρεπής πολίτης με την απαίτησή του για μίνιμουμ καλής συμπεριφοράς σας απέναντί του, μέχρι τον Πρόεδρο της δημοκρατίας, που ίσως δεν αρέσκονται σε λαϊκίστικα που σας βολεύουν.
ΚΑΙ τώρα τι κάνουμε; Σήμερα που εθιστήκαμε σε εμφανίσεις και συμπεριφορές σύγχρονων και «μοντέρνων» της δημόσιας ζωής, πώς ευπρεπίζεις τη δημόσια εικόνα του/της βουλευτή; Δεν κάνεις τίποτα!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου