Φυσικά και εννοούμε το γνωστό μυθιστόρημα, αριστούργημα του Βίκτορος Ουγκώ που αποτελεί και διαχρονική αξία. Στο μυθιστόρημα ο πεινασμένος Γιάννης Αγιάννης για να αποφύγει το βασανιστήριο της πείνας, σπάει μια βιτρίνα και κλέβει ένα καρβέλι ψωμί. Για αυτό το…. αποτρόπαιο έγκλημα του, φυλακίζεται και για 20 χρόνια υπομένει τα πάνδεινα ώσπου μια μέρα δραπετεύει και φυσικά ο διώκτης του ο αστυνόμος Ιαβέρης ένας πουριτανός και αυστηρός με το γράμμα του νόμου και κανένα ίχνος οίκτου για κανέναν τον καταδιώκει μανιωδώς. Δεν έχει οίκτο για κανέναν ούτε για την φτωχή φυματικιά πόρνη που την χτυπούν βάναυσα μερικοί ευυπόληπτοι πολίτες και θέλει να την εγκλείσει στην φυλακή αλλά ούτε δείχνει τον παραμικρό οίκτο και όταν την ξαναπιάνει ετοιμοθάνατη στο κρεβάτι θέλει να την σύρει στην ποιο φριχτή φυλακή για να αντιμετωπίσει το έγκλημα της, που ήταν κριβώς το έγκλημα των άλλων, ενώ αυτή ψυχορραγεί και στο τέλος πεθαίνει. Βέβαια μετά από πολλά και ενώ θα του χαρίσει την ζωή ο Γιάννης Αγγιάνης θα καταλάβει πόσο φτηνός και οικτρός ήταν σε όλη του την ζωή και θα αυτοκτονήσει αφήνοντας επιτέλους τον ευυπόληπτο ποια Γιάννη Αγιάννη που όλα τα χρόνια αυτά, ήταν φυγόδικος να συνεχίσει την ήσυχη ζωή του και το φιλανθρωπικό του έργο, αφού καταλαβαίνει ότι το να ξεπεράσεις και να επιζήσεις της πείνας και το κλέψιμο ενός καρβελιού ψωμιού δεν αποτελεί και το προπατορικό αμάρτημα αφού μόνο σκοπό έχει η επιβίωση του ανθρώπου αφού μάλιστα δεν προξένησε και κανένα μεγάλο κακό στους άλλους και δεν θα έπρεπε να τον κυνηγάει για πάντα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας. Ο κόσμος παραδομένος στην πείνα και στην ανεργία, οι ευυπόληπτοι πολίτες που μασούλησαν όλη την κρατική περιουσία στις θέσεις τους και μάλιστα προσπαθούν να μας σώσουν από την καταστροφή που οι ίδιοι μας έφεραν με την ασυδοσία τους και τον ωχ αδερφισμό τους και φυσικά ο σύγχρονος Ιαβέρης που κυνηγάει όλους τους φτωχούς και παρατεταμένους που έτυχε να έχουν μια σύνταξη, έναν μισθό ή έστω μια μικρή επιχείρηση για να βγάλουν τα προς το ζην. Οι υπόλοιποι αφού έφαγαν και ήπιαν εις υγεία του κορόιδου και αφού εξαπάτησαν έναν λαό απολαμβάνουν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία. Και φυσικά κανένας Ιαβέρης δεν κινείται εναντίον τους αφού και αυτοί έγιναν όργανα της απόλυτης εξουσίας τους και όταν κινούνται σταματάν σε κάποια βαρωνική «επιτροπή διαφάνειας της Βουλής» την λένε, που φυσικά αθωώνει τον καημένο τον νεοβαρώνο γιατί έτυχε τέτοιας ….απάνθρωπης μεταχείρισης. Ο νομοθέτης με νόμους που κρίνονται παράνομοι από τα δικαστήρια γιατί είναι αντισυνταγματικοί με επιβουλεύσεις και εκφοβισμούς παρακάμπτει ακόμα και το σύνταγμα, ενώ κάτω από εκφοβισμούς η δικαστική εξουσία δέχεται τις αντισυνταγματικές διατάξεις. Μια λοιπόν ο Ιαβέρης κυνηγάει επιμόνως τον Γιάννη Αγιάννη για το έγκλημα που διέπραξε να έχει ένα κομμάτι ψωμί και να μην πεθάνει από την πείνα. Κυνηγάει τον μικροσυνταξιούχο με τα 300-500 ευρώ αλλά δεν λέει τίποτα για τις παχυλές συντάξεις που παίρνονται από τους βουλευτές με τα … βαριά ένσημα που κολλάνε σε μόλις 4 ή 8 χρόνια …… «σκλήρης» δουλειάς στα έδρανα της βουλής ενώ όλοι οι άλλοι Γιάννηδες Αγιάννηδες πρέπει να δουλεύουν 40-45 χρόνια για να παίρνουν….300-500 ευρώ. Δεν κυνηγάει ο Ιαβέρης τους πραγματικούς ενόχους που όταν πιάνονται και έχουν καταληστέψει τους πάντες αυτοί αρνούνται την φυλακή γιατί έχουν ψυχολογικά προβλήματα και δεν αντέχουν την φυλακή ..ενώ ο πατέρας ή η μάννα των ορδών ανέργων που αυτοί δημιούργησαν μπορεί να βλέπει το παιδί του μέσα στην πείνα και την δυστυχία γιατί αυτών τα παιδιά θα πάνε στο Χάρβαρτ για σπουδές και θα τους στείλουν και κανένα εκατομυριάκι από τα μαύρα χρήματα για να σπουδάσουν. Δεν κυνηγάει αυτούς που φοροδιαφεύγουν με δις ευρώ, αλλά κυνηγάει τον μικροεμποράκο που δεν έκοψε δύο αποδείξεις και φυσικά διετέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα της θεάς φύσης. Δεν κυνηγάει τον μεγαλοφοροφυγά ενώ εξαντλήσει όλη την αυστηρότητα του στον δύστυχο πατέρα που τόλμησε να αποκτήσει σπίτι και να βάλει τα παιδιά του μέσα ενώ με τα χαράτσια εξωθεί στην εξαθλίωση και στην πείνα χιλιάδες πολίτες. Δεν κυνηγάει τον τοκογλύφο που κατακλέβει το κράτος αλλά δεσμεύει και καταχράται τις καταθέσεις έντιμων πολιτών που εμπιστεύτηκαν αυτούς ακριβώς που κυβερνούσαν και κυβερνάν όπως έκαναν με τους μικροκαταθέτες και τα ομόλογα ενώ ικανοποίησαν τις κτηνώδες και βάρβαρες ορέξεις των τοκογλύφων στα νησιά Καϋμάν. Δεν κυνηγάει τον λαθρέμπορα γνωστό άγνωστο των καυσίμων, αλλά κατακλέβει με τις συνεχείς αυξήσεις στα πετρέλαια τον φτωχό μεροκαματιάρη που για να ζεσταθεί καίει ότι βρει για να ζεσταθεί. Και μάλιστα παρά τις εκκλήσεις για την υγεία του κοινωνικού συνόλου αυτός συνεχίζει την απτόητη τακτική που λέει …να μην μείνει κανένας ζωντανός. Στο τέλος ο Ιαβέρης καταλαβαίνει ότι το οικτρό και μάταιο έργο του να βάλει τον Γιάννη Αγγιάνη στην φυλακή είναι απλώς η επιβεβαίωση των παράλογων νόμων που άλλοι θεσμοθέτησαν και αυτός ακολουθούσε χωρίς ανθρωπιά. Βέβαια το να κλέψεις έστω και ένα ψωμί μπορεί να αποτελεί αδίκημα ….αλλά φυσικά δεν είναι τεράστιο μπρός σε αυτά που μερικοί ανεξέλεγκτα συνεχίζουν να καταχρούνται. Και φυσικά οι ευυπόληπτοι πολίτες με μόνο μια ώρα αποχής από την δουλειά τους κατορθώνουν να διατηρήσουν τα προνόμια τους ενώ στα νοσοκομεία και στα ιδρύματα συρρέουν άτομα που δεν έχουν ασφάλιση και μοίρα. Τα ομαδικά συσσίτια που εξαφανίστηκαν από την δεκαετία του εξήντα επανέρχονται αλλά αυτούς τους ενδιαφέρουν τα νούμερα. Τι και αν πεθαίνει ο κόσμος; Τι και αν πεινάνε τα ορφανά; Τι και αν δεν έχουν να πληρώσουν έστω και λίγα για να φάνε οι γέροντες; Αρκεί τα νούμερα να βγουν και μάλιστα στα γρήγορα, γιατί όσο ποιο γρήγορα, τόσο περισσότερες συντάξεις θα γλυτώσουμε από αυτούς που έχουν αποδημήσει εις Κύριων …..λόγω πείνας. Ο Ιαβέρης στο τέλος αυτοκτονεί γιατί καταλαβαίνει ότι οι κανόνες που ακολουθούσε με πάθος και δίχως απόκλιση ήταν λάθος. Οι τύψεις τον κυριεύουν. Ο Γιάννης Αγγιάνης απελευθερώνεται από τον διώκτη του και μένει ελεύθερος να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την αγαπημένη υιοθετημένη κόρη του. Δυστυχώς οι σημερινοί Ιαβέρηδες δεν έχουν τύψεις. Μιλάνε για τα κατορθώματα τους. Ότι βγάζουν τον προϋπολογισμό. Αυτοί που μέχρι τώρα έφεραν την χώρα από το ζενίθ και τον παράδεισο στην κόλαση και στην πυρά, ζητωκραυγάζουν για τις επιτυχίες τους ενώ ο κόσμος πεθαίνει. Είναι σαν να είσαι υπερήφανος γιατί έκτισες έναν πύργο αλλά δεν είδες τις ορδές των πτωμάτων που άφησες πίσω σου για να τον κτίσεις. Είναι σαν τον Εφιάλτη που καφιότανε ότι ήτανε με τον δυνατό αλλά δεν έβλεπε τους 300 που έπεσαν για να μείνει ελεύθερος ο τόπος. Είναι σαν τον Παπαφλέσσα που ενώ οι έλληνες φαγώνονταν πήρε μια χούφτα άντρες και σταμάτησε τον Ιμπραήμ. Στην ιστορία όμως γράφτηκαν με λαμπρά γράμματα τα ονόματα του Λεωνίδα και ο Εφιάλτης έμεινε μόνο εφιάλτης. Ο Ιμπραήμ αν και έχασε πολλούς δικούς του ασπάστηκε τον ηρωικό Παπαφλέσσα και είπε ότι αν οι Έλληνες είχαν και άλλους τέτοιους ήρωες τότε θα ήτανε καλύτερα να φύγει. Και αυτό γατί προτίμησαν να προτάξουν τα στήθια τόσους παρά να θυσιάσουν τους υπόλοιπους σώζοντας με την θυσία τους την Ελλάδα. Δεν υποτάχτηκαν στους δυνατούς και δεν ενέδωσαν στις απειλές τους αλλά όπως είπε ο Λεωνίδας στον εκπρόσωπο του Ξέρξη εδώ είναι Ελλάδα και τον πέταξε στον Καιάδα. Ενώ αυτοί λένε ότι κυβερνάνε έναν λαό τεμπέλικο και ας δουλεύουμε 40 ώρες. Ποτέ κυβερνήτες κρατών δεν έφτασε σε τόσο ξεφτιλιστικά επίπεδα ούτε ο Τσολάκογλου που να πουλήσουν την τιμή τους για χίλια ευρώ …ίσως κάποτε ο Ιούδας να πούλησε τον δάσκαλο του για λιγότερα. Ελπίζουμε στο τέλος οι Ιαβέρηδες να καταλάβουν το έργο τους και να κάνουν τουλάχιστον αυτό το ελάχιστο που απαιτεί η λέξη ανθρώπινη νοημοσύνη …και το ελάχιστο έργο προς την Ελληνική κοινωνία.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου