Ξέρουμε ότι θα υπάρξουν και αυτόκλητοι κριτές των θέσεων, που θα οργανώνουν την πολεμική, γιατί σίγουρα αυτοί δεν ενδιαφέρονται να απαλλαγεί το ΚΚΕ από ελλείψεις και αδυναμίες, από αναντιστοιχίες σε σχέση με τις απαιτήσεις. Αυτό που επιθυμούν είναι μέσω της εξωτερικής πίεσης να υποκύψει το ΚΚΕ στις αντικειμενικές δυσκολίες, στις αντιξοότητες, να προσχωρήσει στο ρεύμα ενσωμάτωσης και υποταγής στο σύστημα. Θεωρούν ότι έρχεται η μεγάλη ευκαιρία με αφορμή την εκλογική μείωση του Κόμματος τον περασμένο Ιούνη και τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ χωρίς να καταφύγουν σε άλλα μέσα που συνήθως χρησιμοποιούνται, όπως περί ορίων συνταγματικής νομιμότητας κλπ.
Δεν είμαστε κόμμα που σηκώνει σημαία ευκαιρίας ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Αυτό το δείχνει η 94χρονη πορεία μας.
Δεν ισχύουν για μας οι ίδιοι όροι και προϋποθέσεις ανόδου της πολιτικής μας επιρροής που ισχύουν για τα άλλα κόμματα. Όσο πιο ανοργάνωτο, αδύναμο και πολιτικά αποπροσανατολισμένο είναι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα τόσο πιο εύκολα δυναμώνει η επιρροή αστικών και συμβιβασμένων κομμάτων, ανταλλάσσουν μεταξύ τους μέρος της εκλογικής πίττας.
Βασικό κριτήριο για την ανοδική πορεία του Κόμματος, είναι πριν και πάνω απ’ όλα σε πόσα εργοστάσια, επιχειρηματικούς ομίλους, έχουμε οργανωμένες δυνάμεις και κύκλο επιρροής, συνεργαζόμενους, δυνάμεις αποφασισμένες να υποβληθούν σε θυσίες προκειμένου να στηρίξουν την εργατική τάξη, τους συμμάχους της. Κριτήριο είναι η εργατική κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση του Κόμματος, η δύναμη και ετοιμότητα της ΚΝΕ. Εδώ χρειάζεται να γίνουμε πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας, και να αποβάλλουμε, αν έχουμε, πνεύμα εφησύχασης και επανάπαυσης.
Η στήριξη του ΚΚΕ δεν αξίζει μόνο γιατί δυναμώνει ένα κόμμα που 94 χρόνια με συνέπεια παλεύει για τα λαϊκά προβλήματα. Είναι και αυτό, έχει σημασία ο κάθε εργάτης, εργάτρια ο μισθωτός, ο εργαζόμενος να στηρίζει το Κόμμα μας για ένα ευρύτερο σκοπό: να καταφέρνει ρωγμές στην δύναμη και τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να διαμορφωθεί ένα αντίβαρο που θα οργανώσει την αντεπίθεση, την λαϊκή συμμαχία, την ανατροπή, για την λαϊκή εξουσία. Όσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ τόσο πιο εύκολα ο λαός θα καταφέρνει να στερεί την αστική τάξη από τα αντιλαϊκά σενάρια της, από τις εφεδρείες της.
Το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του ως σύνολο βρέθηκαν χωρίς την απαιτούμενη ετοιμότητα να αντιμετωπίσουν μαζικά και αποφασιστικά τα Μνημόνια με τα βάρβαρα μέτρα. Καθώς από τετραετία σε τετραετία έστρεφαν την ελπίδα τους πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε στην ΝΔ, με την λογική του μικρότερου κακού. Ανέχθηκαν χρόνια τώρα συμβιβασμένες, εκφυλισμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις να έχουν την πλειοψηφία στα πανελλαδικά και ομοσπονδιακά όργανα των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων, της αγροτιάς. Ανέχθηκαν να γίνονται απεργίες με πλαστά ποσοστά ιδιαίτερα στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ με την χρησιμοποίηση ρεπό και αδειών ασθενείας. Ανέχθηκαν την διοχέτευση κοινοτικών κονδυλίων για ενσωμάτωση και εξαγορά. Ανέχθηκαν το συντεχνιακό πνεύμα, τον ρεφορμισμό, τον συμβιβασμό και τον οπορτουνισμό.
Αν δεν υπήρξαν οι πρωτοβουλίες του ΚΚΕ, και ιδιαίτερα το ΠΑΜΕ, με τους συμμάχους που εκφράζονται στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, δεν θα είχαμε τέτοιους και τόσους αγώνες, με δυναμικές μορφές πάλης και σε αρκετές περιπτώσεις με ριζοσπαστικά αιτήματα, ή με αιτήματα που μπορούν να αποκτήσουν ριζοσπαστική δυναμική.
Η αδιάλλακτη στάση του ΚΚΕ, ότι ο λαός δεν έχει καμία υποχρέωση να πληρώσει ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τα ελλείμματα, το κάλεσμα να μη πειθαρχήσει σε αντιλαϊκές αποφάσεις, στα χαράτσια, ακόμα και σε απαγορευμένες απεργίες, υποχρέωσαν συμβιβασμένες και εκφυλισμένες ηγεσίες να ελιχθούν και να προκηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Σήμερα ακόμα περισσότερο οι θετικές για το λαό εξελίξεις εξαρτώνται και από την δύναμη, την εμβέλεια και την επιρροή του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ 94 χρόνια πήγε και πάει κόντρα στο ρεύμα. Τι σημαίνει κόντρα στο ρεύμα ; Η τρικομματική κυβέρνηση καμώνεται ότι πάει κόντρα στο ρεύμα όταν απολύει δημόσιους υπαλλήλους, όταν αποκρατικοποιεί, όταν υπογράφει μνημόνια, γιατί τάχα με αυτόν τον τρόπο συγκρούεται με πρακτικές και συνήθειες του παρελθόντος.
Η αποκρατικοποίηση και η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, η πιο βαθειά ενσωμάτωση στην ΕΕ, εμφανίζονται ως η πεμπτουσία του εκσυγχρονισμού, του νέου και του μοντέρνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι πάει κόντρα στο ρεύμα όταν προτείνει μορατόριουμ για πληρωμή του χρέους, διευθέτηση των δόσεων, ή την αστική συνταγή του ΔΝΤ και του Ομπάμα σε αντίθεση με την διαχείριση της Μέρκελ.
Το ΚΚΕ πάει κόντρα στο ρεύμα καλώντας το λαό να παλέψει για την κατάργηση των μονοπωλίων, την μονομερή διαγραφή του χρέους και όχι την επιμήκυνση των δόσεων και το προσωρινό μορατόριουμ. Προτείνει την αποδέσμευση και όχι την έξοδο μόνο από την ευρωζώνη ή την τάχα αγωνιστική διαπραγμάτευση εντός των τειχών. Απορρίπτει τα αστικά συνθήματα της κρατικοποίησης και της εθνικοποίησης, μέτρα δηλαδή που ο καπιταλισμός τα έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον χωρίς να ανακόψει την λιτότητα, τα χρέη, την οικονομική κρίση, τον δανεισμό και τις εξαρτήσεις.
Καλούμε το λαό να πάρει διαζύγιο από αυταπάτες και προκαταλήψεις που τον δυσκολεύουν να χειραφετηθεί από την φιλομονοπωλιακή, φιλοκαπιταλιστική πολιτική. Να ανακαλύψει την δύναμή του, γιατί μόνο τότε μπορεί να επιβάλλει το δίκιο του.
Δεν είναι ανεξήγητο όταν έχουν φθαρεί στην λαϊκή συνείδηση τα αστικά κόμματα, να αντικατασταθεί το ψηφοδέλτιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως δεν είναι ανεξήγητο σήμερα να ψηφίζεται η εθνικοσοσιαλιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, γνήσιο παιδί του συστήματος, χρυσή εφεδρεία του κεφαλαίου.
Το σύνθημα, «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», πρέπει να γίνει συνείδηση σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης. Διαφορετικά ο λαός θα πέφτει θύμα των παγίδων της αστικής τάξης, ώστε πολλά να αλλάζουν και όλα να μένουν ίδια και απαράλλακτα.
Η Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ που συζητήθηκε στην συνδιάσκεψη είχε ολόκληρες φράσεις αντιγραφή από θέσεις ακόμα και ορολογίες του ΚΚΕ.
Στην 94χρονη ιστορία του ΚΚΕ υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου συνθήματά του αντιγράφηκαν μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τις δυσαρεστημένες εργατικές λαϊκές μάζες. Αρκεί να θυμηθούμε τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι έμπειροι αριστεροί και ριζοσπάστες, πρέπει να είναι πιο πονηρεμένοι σήμερα, αλλά και οι νεότεροι που μελετούν την ιστορία θυμούνται τα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου το 1944, όταν λίγο πριν καλέσει τα βρετανικά στρατεύματα να αιματοκυλίσουν την Αθήνα αναφώνησε, «πιστεύουμε και στην λαοκρατία.»
Μήπως ισοπεδώνουμε τις διαφορές στην τρικομματική αντιλαϊκή κυβέρνηση της μνημονιακής βαρβαρότητας και στην αξιωματική αντιπολίτευση που αναγορεύει εαυτό σε αντιμνημονιακή δύναμη;
Διαφορές βεβαίως έχουν, αυτές οι διαφορές τους όμως δεν απειλούν καθόλου την βιωσιμότητα και μακροβιότητα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής.
Η ΕΕ, η ευρωζώνη, δέχεται τις ισχυρές πιέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, και ιδιαίτερα έντονα της Κίνας, της Βραζιλίας, της Ινδίας, και των συμμάχων τους, γι’ αυτό διέπεται από ισχυρές εσωτερικές αντιθέσεις. Τσακώνονται για το ποιο κράτος, ποια αστική τάξη θα αποφύγει την μεγάλη ζημιά της κρίσης, θα επικρατήσει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, θα αποκτήσει νέες αγορές και σφαίρες επιρροής. Ο ιμπεριαλισμός είναι ενωμένος κατά των λαών, οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους τρώγονται για την διανομή της λείας.
Από την μια μεριά υπάρχει η ισχυρή οικονομικά ομάδα της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φιλανδίας, που αφήνουν πίσω τους την Γαλλία και την Ιταλία, και ακολουθούν οι υπερχρεωμένες ασθενέστερες χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και άλλες. Η ισχυρή ομάδα θέλει την θωράκιση του ευρώ, η άλλη ομάδα φοβάται το αδυνάτισμα του ευρώ, η τρίτη τάση προβληματίζεται, διερευνά αν μπορεί να προσεγγίσει την Κίνα και τη Ρωσία. Το κάθε κράτος μέλος ενδιαφέρεται πριν απ’ όλα για τα συμφέροντα της δικής του αστικής τάξης. Κάθε ομάδα επιλέγει μια διαφορετική συνταγή στην φιλομονοπωλιακή έξοδο από την κρίση, συνταγή που δεν αφορά τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Ο ελληνικός λαός, οι λαοί της Ευρώπης, δεν πρέπει να μπουν ανάμεσά τους και να ρίξουν το βάρος στην μια ή την άλλη φιλομονοπωλιακή συνταγή, της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ξένη σημαία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλασάρισε στις περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις και ακόμα και σήμερα τα ίδια λέει, ότι θα υψώσει τη φωνή του στην ΕΕ και θα απειλήσει ότι θα βρει χρηματοδότηση από την Κίνα και την Ρωσία. Η Κύπρος που είχε ανάγκη από πολύ λιγότερα κεφάλαια ως πολύ μικρότερη από την Ελλάδα χώρα, δεν πήρε τίποτε, έπεσε στην αγκαλιά του Μνημονίου. Δεν υπάρχει σήμερα καπιταλιστής χρηματοδότης που δεν θα ζητήσει βαριά ανταλλάγματα, και αν σου δώσει θα σε βάλει να τσακώνεσαι για τα δικά του συμφέροντα.
Η πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ λογικά πρέπει να βάλει τέρμα στις αυταπάτες αριστερών αγωνιστών, βασανισμένων από προβλήματα αγωνιστών. Πήρε κλίση καθαρά πιο δεξιά από το φραστικό αριστερό προσωπείο που ντύθηκε στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν πάρει στα χέρια του την διακυβέρνηση.
Η ΝΔ ως αυθεντικό κόμμα της αστικής τάξης, του κεφαλαίου δεν άλλαξε και δεν αλλάζει, παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Το ΠΑΣΟΚ, αστικό κόμμα εδώ και χρόνια, επίσης δεν αλλάζει αποσαρθρώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία πολύ πιο συντηρητική από την σοσιαλδημοκρατία της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το ότι ψηφίζεται από εργάτες, φτωχά λαϊκά στρώματα και άνεργους, δεν σημαίνει ότι είναι ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα. Στο ΣΥΡΙΖΑ επίδραση ασκούν ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης, τα τμήματα της εργατικής και κυβερνητικής αριστοκρατίας - γραφειοκρατίας, τμήματα μεσαίων στρωμάτων που διεκδικούν δορυφορική θέση δίπλα στα μονοπώλια, που στο πρόσφατο παρελθόν ωφελήθηκαν είτε με ρουσφετολογικές παραχωρήσεις είτε με την ανοχή στην φοροδιαφυγή και σε άλλες λοβιτούρες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να περιοριστεί στην σοσιαλδημοκρατική του ταυτότητα, δεν θα αποχωριστεί την προβιά της κομμουνιστικής ανανέωσης, της ανανεωτικής αριστεράς, γιατί έχει κομματικό και γενικότερο πολιτικό συμφέρον να εμφανίζεται ως υποκατάστατο του κομμουνιστικού κινήματος.
Σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης ακόμα και στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κατεστημένου, βλέπουν από αυτήν την σκοπιά έστω προσωρινά μια εναλλακτική κυβερνητική λύση στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ένα φορέα που μπορεί να παίξει ρόλο στην περιθωριοποίηση του ριζοσπαστισμού, του ΚΚΕ, και πάνω απ’ όλα ένα ανάχωμα στην άνοδο της ταξικής πάλης.
Όλα δείχνουν ότι η ανάκαμψη και όταν έλθει, προς το παρόν δεν είναι άμεσα ορατή, θα είναι αναιμική, προσωρινή, με τις κατακτήσεις γκρεμισμένες, με την ανεργία και την φτώχεια σε μεγάλη και πρωτοφανή διάσταση. Θα κρατήσει λιγότερο από πριν, ενώ δεν αποκλείεται να χτυπήσει νέος κύκλος κρίσης και μάλιστα αυτή τη φορά συγχρονισμένα στις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία.
Αυτή η κρίση φέρνει στην επιφάνεια περισσότερο από ποτέ τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει μερίδια, παραμένουν πρώτη χώρα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όμως η ευρωζώνη πέρασε τρίτη, η καπιταλιστική Κίνα δεύτερη, νέος γύρος σκληρών και επικίνδυνων ανταγωνισμών φουντώνει. Το ξαναμοίρασμα των αγορών, το έχουμε ξαναζήσει, δεν γίνεται μόνο με πολιτικά μέσα, αλλά και με στρατιωτικά, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τα αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Ο αγώνας θα έχει στροφές, σκαμπανεβάσματα, απαιτεί υπομονή και επιμονή. Αργά η γρήγορα οι εξελίξεις θα θέσουν πρακτικά το ζήτημα της ρήξης και της ανατροπής.
Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε το ΚΚΕ πριν 94 χρόνια, είναι επίκαιρη, αναδύεται από κάθε πτυχή της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Η νίκη της αντεπανάστασης είναι ένα προσωρινό ιστορικό πισωγύρισμα.
Απορρίψαμε τον εύκολο δρόμο της αποκομμουνιστικοποίησης, τον δρόμο της υποταγής στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Υπερασπιζόμαστε την προσφορά του σοσιαλισμού τον 20ο αιώνα, κάνουμε μελετημένη κριτική για τα λάθη που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Για τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Λένιν ακούμε τώρα τελευταία συχνά πυκνά από τον κ. Σαμαρά, τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Σαχινίδη, έχει γίνει πολύ της μόδας σήμερα η αναφορά των ονομάτων τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι θεμελιωτές της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού γίνονται στόχος κακομεταχείρισης, μόνο να θυμίσω ότι οι χειρότεροι βασανιστές τους ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι μαρξιστές. Ο Μαρξ, δεν ξεχώρισε γιατί έκανε την πιο σφοδρή κριτική στον καπιταλισμό, αλλά γιατί αποκάλυψε τους σιδερένιους νόμους του και μαζί την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης που τσακίζει κυριολεκτικά το αστικό κράτος και την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Εδώ είναι και η ουσία της αντιΚΚΕ στάσης των άλλων κομμάτων, και των πρώην.
Δεν πετάμε στα σύννεφα. Κατανοούμε πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μέρος του λαού επιθυμεί να σταματήσει τον κατήφορο, να γυρίσει πίσω έστω πριν το 2009, ή ακόμα πιο πίσω στην 10ετία του ’80, όταν σε άλλη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν είχε καταφέρει σχετική ή και απόλυτη βελτίωση του εισοδήματος, είχε αποσπάσει, ετεροχρονισμένα πάντα, ορισμένες κοινωνικές κατακτήσεις.
Δεν υπάρχει περίπτωση να επιστραφούν κατακτήσεις των εργαζομένων, άλλωστε οι κατακτήσεις δεν πάρθηκαν προσωρινά. Δεν πάρθηκαν μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες ανεξάρτητα αν μπήκαν στον κύκλο της κρίσης, ανεξάρτητα αν έχουν μεγάλο ή μικρότερο χρέος και ελλείμματα.
Και τότε που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προσελάμβαναν μόνιμους υπαλλήλους στο δημόσιο κατά χιλιάδες, και τότε που αγόραζαν με τον κόπο του λαού χρυσοπληρώνοντας τους ιδιώτες τις χρεωμένες επιχειρήσεις και τις έκαναν κρατικές, και τότε που έδιναν 3% ή και 8% αυξήσεις και τότε η πολιτική τους ήταν φιλομονοπωλιακή. Φιλομονοπωλιακή ήταν η ΕΕ που έδινε αβέρτα επιδοτήσεις στην αγροτιά ακόμα και για να θάβει απούλητα αγροτικά προϊόντα. Κοινοτικά ποσά για πρόωρη συνταξιοδότηση ή για σεμινάρια κατάρτισης και επιμόρφωσης σε άνεργους και μικρομεσαίους.
Αυτές οι παροχές που ήταν ψίχουλα σε σχέση με την κερδοφορία απέβλεπαν στην χειραγώγηση, την ενσωμάτωση και την εξαγορά, και πέτυχαν έτσι στην μεταπολίτευση να λειτουργεί ομαλά η δικομματική εναλλαγή.
Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο λαός, και πριν απ’ όλα η τάξη νεκροθάφτης του καπιταλισμού, η εργατική τάξη.
Τα μέτρα που πάρθηκαν με τα μνημόνια ήταν προγραμματισμένα από τις αρχές της 10ετίας του ’70 μετά την λεγόμενη κρίση του πετρελαίου, που και αυτή ήταν τυπική καπιταλιστική κρίση. Τα περιθώρια του συστήματος να κάνει ελιγμούς και παραχωρήσεις που βελτιώνουν την ζωή των εργαζομένων, της λαϊκής οικογένειας, περιορίζονται, εξανεμίζονται. Μήπως με την θέση αυτή το ΚΚΕ έχει χάσει την ελπίδα του στην ταξική πάλη, και την δυνατότητα του λαού να αποτρέπει κάποια από τα μέτρα, να αποσπά έστω και κάποιες κατακτήσεις;
Όχι κάθε άλλο. Τώρα όμως δεν αρκούν οι συνηθισμένοι ταξικοί αγώνες, τα συνηθισμένα αιτήματα και μορφές πάλης. Δεν αρκεί καθόλου το κίνημα που γνωρίσαμε στην 10ετία του ’80, του ’90 ακόμα και αυτό των τελευταίων χρόνων.
Οι καιροί απαιτούν ένα φουσκωμένο εργατικό λαϊκό ποτάμι που θα γίνει απειλητικό χάρη στην σταθερότητά του. Ορμητικό ποτάμι με την μορφή της Λαϊκής Συμμαχίας, που, με όρους σκληρής σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα επιχειρεί να ματαιώσει, και αν το κατορθώνει δεν αεροβατεί, τραβάει μπροστά ως την ανατροπή, όχι μιας κυβέρνησης για να έλθει μια άλλη λίγο χειρότερη ή η ίδια, τραβάει μπροστά ώστε να αλλάξει τάξη στην εξουσία.
Καλούμε όλους και όλες που καταλαβαίνουν ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν απευθύνεται μόνο στους κομμουνιστές, αλλά έχει ως κριτήριο τι συμφέρει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να δουλέψουμε μαζί για την συγκρότηση ισχυρής Λαϊκής Συμμαχίας που συγκεντρώνει τις δυνάμεις της σε κάθε πόλη με κέντρο τους μονοπωλιακούς ομίλους, τα εργοστάσια, τα εμπορικά κέντρα, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειες, τις τηλεπικοινωνίες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, με βάση τον κλάδο. Που οργανώνει και κινητοποιεί, τους ανέργους, τις δυνάμεις των αυτοαπασχολουμένων αγροτών και άλλων βιοπαλαιστών της πόλης. Σήμερα υπάρχουν τα φύτρα της στο ΠΑΜΕ και στους συμμάχους του, στις λαϊκές επιτροπές που εκφράζουν την κοινωνική συμμαχία.
Αυτή τη συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός που μέσα από διαδοχικές αναμετρήσεις κατευθύνεται στην λαϊκή εξουσία.
Η εργατική λαϊκή εξουσία θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, στην ενέργεια - ύδρευση, στις τηλεπικοινωνίες, στις κατασκευές-επισκευές, τα μέσα μαζικών μεταφορών, το χονδρικό-λιανικό και εισαγωγικό-εξαγωγικό εμπόριο. Τις συγκεντρωμένες τουριστικές επισιτιστικές υποδομές, τις καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Θα κοινωνικοποιήσει τη γη. Όσοι αγρότες έχουν χάσει την γη τους θα εργάζονται στις κρατικές παραγωγικές μονάδες που θα επεξεργάζονται και θα παράγουν προϊόντα κατανάλωσης. Όσοι έχουν μικρή ιδιοκτησία γης θα ενταχθούν εθελοντικά και με κίνητρα στους αγροτικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς που θα προμηθεύονται από το κράτος πρώτες ύλες, για την καλλιέργεια. Θα προστατεύεται η παραγωγή τους από τις καταστροφές μέσω κρατικών υποδομών και με την επιστημονική στήριξη. Θα πωλούν την παραγωγή τους στο κράτος με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό, και στις κρατικά οργανωμένες λαϊκές αγορές με τιμές που θα καθορίζονται από το κράτος.
Εξαλείφεται η ανεργία, η ανασφάλεια, κάθε μορφής εκμετάλλευση, καταπίεση.
Καταργείται η ατομική ιδιοκτησία και η οικονομική δραστηριότητα στην εκπαίδευση, στην υγεία-πρόνοια, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό, στα ΜΜΕ. Οργανώνονται πλήρως και αποκλειστικά ως δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες για όλους και όλες χωρίς εξαίρεση. Η κοινωνικοποίηση συνδυάζεται με την συνεταιριστικοποίηση των μικρών παραγωγών αγροτών, με την απαγόρευση ξένης εργασίας των αυτοαπασχολουμένων που δεν εντάσσονται στην κοινωνικοποίηση ή συνεταιριστικοποίηση.
Η λαϊκή οικονομία είναι ασύμβατη με την συμμετοχή της χώρας σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική ένωση όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η νέα εξουσία ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Υποστηρίζουμε την κοινωνία εκείνη που θα οργανώνεται στην βάση και το εποικοδόμημα με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος.
Ορισμένοι τάχα επιστήθιοι φίλοι μας εκφράζουν την ανησυχία μήπως το ΚΚΕ στο όνομα του σοσιαλισμού αφήσει σε δεύτερη μοίρα την προσπάθεια να αντιμετωπισθούν σύγχρονα καθημερινά οξυμμένα προβλήματα του λαού.
Όποιος έχει αμφιβολία ας ανατρέξει στην 94χρονη ιστορία μας, ας θυμηθεί τα τελευταία 20 χρόνια όταν άρχισαν αργά αλλά σταθερά να ξηλώνονται ορισμένες λαϊκές κατακτήσεις, πριν ακόμα την κρίση.
Και ας μας πούνε, υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ομαλές, ανώμαλες, παρανομίας, ακόμα και σε συνθήκες που λειτουργούσαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα, που το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έλειψαν από την πρώτη γραμμή αγώνων για το μεροκάματο, για το μισθό, για τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατά του εθνικισμού, σωβινισμού, ρατσισμού;
Ποιοι βρίσκονται έξω από τα εργοστάσια, τους τόπους δουλειάς στις απεργιακές φρουρές, ποιοι στήριξαν με ακούραστη δουλειά μέρα και νύχτα μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις;
Ποιοι τρέχουν καθημερινά για να μη βρεθούν έξω από την εστία, χωρίς κουπόνι σίτισης και μεταφοράς, σπουδαστές και φοιτητές που ανήκουν σε φτωχές οικογένειες;
Ποιοι τρέχουν για να στηρίξουν παιδιά που έχουν ανάγκη από μορφωτική στήριξη και οι οικογένειές τους δεν μπορούν να δίνουν χρήματα για ιδιαίτερα και φροντιστήρια;
Ποιοι είναι στην πρώτη γραμμή για να μη κοπεί το ρεύμα και το νερό σε φτωχές οικογένειες; Ποιοι φωνάζουν για να ενισχυθούν τα κέντρα υγείας, για να έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και όσοι είναι άνεργοι διαρκείας ή δεν έχουν καταφέρει να μαζέψουν τα ένσημα;
Βεβαίως και δεν μονοπωλούμε το ενδιαφέρον και την ευαισθησία στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Βεβαίως και δεν μονοπωλούμε την διάθεση για αγώνα.
Όμως ναι υπάρχει κάτι που 94 χρόνια τώρα ξεχωρίζει τον κομμουνιστή αγωνιστή από κάθε άλλο αγωνιστή και από εκείνον που δεν φείδεται κόπους και θυσίες.
Ο κομμουνιστής ξέρει προς τα πού πρέπει να πάνε τα πράγματα, δεν παλεύει μεροδούλι μεροφάι και ό, τι προκύψει. Δεν αιφνιδιάζεται, ξέρει την σχέση του φασισμού με το αστικό πολιτικό σύστημα, του οπορτουνισμού και της αντεπανάστασης, την σχέση του ιμπεριαλισμού με τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη. Ο κομμουνιστής ξέρει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν αφορά μόνο την στάση της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης στις διεθνείς σχέσεις, στην εξωτερική πολιτική.
Πάνω απ’ όλα ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια μπορεί να καταλάβει τον αναντικατάστατο ρόλο της εργατικής τάξης, που είναι η ηγετική τάξη στον αγώνα για το σοσιαλισμό και την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο κομμουνιστής μπορεί να καταλάβει τι σημασία έχει η εργατική τάξη να παίρνει πρωτοβουλίες ώστε τα λαϊκά στρώματα που έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τα μονοπώλια να είναι σύμμαχοί της, να βαδίζουν και να χτυπούν μαζί, να υπερνικούν τις ταλαντεύσεις τους.
Ο κομμουνιστής, η κομμουνίστρια πρέπει να είναι σμιλεμένος με την γνώση, την ανιδιοτέλεια, την αφοβία, την καθημερινή δράση, τον καθημερινό αγώνα.
Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, για την προσφορά του κόμματός μας, είμαστε περήφανοι γιατί πιστεύουμε στην θεωρία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, συμβάλλουμε στην ανάπτυξή της, πιστεύουμε στον προλεταριακό διεθνισμό.
Περάσαμε από φωτιά και σίδηρο, υπήρξαν φάσεις που αδικαιολόγητα αποφασίσαμε την αυτοδιάλυσή μας και την διάχυσή μας στην ΕΔΑ. Δύο ακόμα φορές βρεθήκαμε στο κατώφλι της πιο μεγάλης ήττας για ένα ΚΚ, να γλιστρήσουμε στο δρόμο του οπορτουνισμού. Με απώλειες το αποφύγαμε. Αν είχαμε γλιστρήσει το 1968 ή και το 1991, το κόστος για το εργατικό λαϊκό κίνημα θα ήταν τεράστιο.
Δεν βλέπουμε το Κόμμα μας ως το μαγικό ραβδί που θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Τον 20ο αιώνα και τον 21ο είναι αδύνατο ένας λαός να γίνει πρωταγωνιστής μεγάλων κοινωνικών ανατροπών, να γίνει πρωταγωνιστής στον αγώνα για να κατακτήσει την δική του εξουσία, δίχως να συσπειρώνεται και να συνεργάζεται με μια έμπειρη πρωτοπορία, το ΚΚΕ που πρέπει να αποδειχθεί ότι είναι κόμμα παντός καιρού, σταθερό και έτοιμο σε κάθε φάση να κρατά γερά τον κρίκο χωρίς να χάνει την αλυσίδα. Αυτό το ΚΚΕ χρειάζεται ο τόπος για να γίνει ο λαός αφεντικό.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου