Το 1900 ιδρύεται στην Αθήνα, το Μακεδονικό Κομιτάτο, προκειμένου να εμψυχώσει τον απογοητευμένο ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας. Οι πρωτοπόροι της κινήσεως, Στ. Δραγούμης και δημοσιογράφος Δ. Καλαποθάκης, συναντούν παντού κατανόηση, από την Κυβέρνηση έως τα Ανάκτορα. «Αόρατος Αρχή» του Κομιτάτου, γίνεται ο διάδοχος Κωνσταντίνος. Με τη δύση του 1903, τερματίζεται η απάθεια μακαριότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Το 1904 εμφανίζονται στα μακεδονικά βουνά οι πρώτες μικρές ελληνικές αντάρτικες ομάδες, με πρώτο-πρώτο καπετάνιο τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη (από το Στρέμπενο, ανάμεσα Καστοριάς και Φλώρινας). Γίνονται αναγνωριστικές αποστολές αξιωματικών στη Μακεδονία (Αν. Παπούλιας, Αλ. Κοντούλης, Γ. Κολοκοτρώνης, Παύλος Μελάς κα).
Ο Παύλος Μελάς (1870-1904), ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, γαμπρός του Στ. Δραγούμη και στις 18 Αυγούστου 1904, περνάει τα σύνορα, με ισχυρή ομάδα, εισερχόμενος ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη, αναλαμβάνοντας την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στις περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Η χρονική δράση του μικρή, αλλά το αποτέλεσμα πολύ σπουδαίο, γι΄αυτό χαρακτηρίστηκε ως ο πρωτομάρτυρας της απελευθερώσεως της Μακεδονίας από τους Τουρκο-Βούλγαρους. Έγινε πραγματικά ο πρωτοπόρος αρχηγός και το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα. Ο τουρκικός στρατός τον καταδίωκε με πολυάριθμους άντρες. Παρά, λοιπόν, τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς αποδεκάτιζε τις βουλγαρικές ομάδες. Όμως, στις 13 Οκτωβρίου 1904, βρισκόμενος στα Σιάτιστα, σε μια απρόβλεπτη σύγκρουση, προδομένος από βουλγαρική συμμορία του κομιτατζή Μήτρου Βλάχου, σκοτώνεται και ο θάνατός του, φλογίζει το Πανελλήνιο.
Το χρονικό του θανάτου του, χιλιοδιαβασμένο. Ξεψυχούσε και φωνάζοντας έναν από τους συντρόφους του και βγάζοντας από το λαιμό του το Σταυρό που φορούσε είπε: «Να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι στο γιό μου. Να πεις ότι το καθήκον μου το έκαμα».
Χρόνια, δεκαετίες αργότερα, οι Μακεδονομάχοι, περασμένοι πια στην ηλικία, θα τραγουδούν με ρίγος συγκινήσεως: «Σαν τέτοια ώρα στο Βουνό, ο Παύλος λαβωμένος, μέσ’ το νερό του αυλακιού, βογγάει ξαπλωμένος…».
Ο θάνατός του σηματοδοτεί τον ορμητικό Μακεδονικό Αγώνα στους δύο ισόβαρους τομείς του: Στα βουνά με τις ανταρτικές ομάδες και στις πόλεις και στα χωριά με την αιματηρή πάλη κατά των δολοφόνων των βουλγαρικών κομιτάτων. Και στον ένα και στον άλλο τομέα, αθρόα είναι η συμμετοχή αξιωματικών και πολιτών. Χωρίς τις οργανώσεις, δηλαδή χωρίς τα παραρτήματα του κομιτάτου στις πόλεις και στα χωριά, δεν μπορούν να σταθούν αντάρτες στα βουνά. Και στους δύο τομείς, οι ίδιοι οι Μακεδόνες προσφέρουν τα περισσότερα. Ιδιαίτερα, όμως, στον δεύτερο με την μαζική συμμετοχή του πληθυσμού σε όλους τους κινδύνους και στις θυσίες, θυσίες από την άγρια αντίδραση των Τούρκων, που η μανία τους στρέφεται κατά των αμάχων, θυσίες με μαζική συμμετοχή των γυναικών, που πολλές φορές πρέπει να φθάσουν στα χιονισμένα λημέρια με τρόφιμα, να περιποιηθούν τραυματίες και αρρώστους, να τους κρύψουν από τον τουρκικό στρατό, να ξεφύγουν οι ίδιες από τις καταδιώξεις των λόχων, αλλά και τις δολοφονικές ενέδρες των κομιτατζήδων. Καμιά φορά πρέπει να κρύψουν οι χωρικοί και ολόκληρες ανταρτικές ομάδες από τον στρατό. Στόχος για καταστροφή και εξόντωση, έπρεπε να είναι οι βουλγαρικές συμμορίες. Σύμφωνα με προξενικά στοιχεία, στη διάρκεια του ένοπλου μακεδονικού αγώνα, σκοτώθηκαν 37 αρχηγοί (περιφερειών), 60 οπλαρχηγοί (ομάδων) και 2.945 αντάρτες και έλληνες χωρικοί. Στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι ένοπλοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με τον τουρκικό στρατό. Η βουλγαρική μαχητικότητα εκδηλώθηκε πιο έντονα στις δολοφονίες στελεχών και σε άγριους διωγμούς των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας. Τότε, στη διάρκεια εκείνου του αγώνα, άλλο ένα κύμα προσφύγων, έφθασε από εκεί. Από την Φιλιππούπολη, τη Βάρνα, Στενήμαχο, Αγχίαλο, Πύργο. Ένα μέρος των προσφύγων, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία (Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας) και αλλού. Ο ένοπλος αγώνας σταματάει το καλοκαίρι του 1908, με το επαναστατικό κίνημα των Νεότουρκων. Το οποίον είναι συνέπεια και απάντηση στη νέα μορφή του «Ανατολικού Ζητήματος», όπως διαμορφώνεται μεταγενέστερα.
Ο Μακεδονικός Αγώνας ανέβασε το φρόνημα του Ελληνικού πληθυσμού στις υπόδουλες περιοχές της Μακεδονίας μας και απετέλεσε τον προπομπό για τους Βαλκανικούς πολέμους που διπλασιάσθηκε η χώρα μας σε έκταση και πληθυσμό.
Εν έτει 2012, οι τελευταίες κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά αποδέχτηκαν και υπέγραψαν, μια Ευρωπαϊκή συνθήκη λεγόμενη Μνημόνιο, που η εφαρμογή του εξαθλίωσε οικονομικά τους Έλληνες και μια Δανειακή Σύμβαση, η οποία υποθήκευσε τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδος, με την ταυτόχρονη παραίτηση, από κάθε ασυλία που πηγάζει από νόμους ή διεθνείς συνθήκες! Έτσι, φθάσαμε στο εξευτελιστικό σημείο να ξεροσταλιάζει ο Πρωθυπουργός της χώρας, επί 40 λεπτά, στο αεροδρόμιο, αναμένοντας την έλευση της Γερμανίδας Καγκελαρίου και στη συνέχεια ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας να χαιρετάει, υπό τύπου φιλεναδίτσας, την αποχώρησή της. Φθάσαμε στο τραγελαφικό και εξωφρενικό σημείο, οι τροϊκανοί να ζητούν με περίσσια θρασύτητα την εκκένωση μικρών νησιών μας, από τη στιγμή που δεν ξεπερνούν τους 150 κατοίκους, με την αιτιολογία πως η διαβίωση αυτών των κατοίκων κρίνεται ασύμφορη οικονομικά. Με άλλα λόγια, η χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν ανήκει, πλέον, στους Έλληνες και ο ιδιοκτήτης είναι το ΔΝΤ και η κ. Μέρκελ.
Ωστόσο, είναι σε όλους γνωστό πως όταν μια χώρα εξαθλιώνεται οικονομικά και εκχωρεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε τρίτους, τότε αυτή η χώρα θα ζήσει με μαθηματική ακρίβεια, Εθνικές τραγωδίες με παραχώρηση εδαφών της. Όπως, είναι επίσης γνωστό, πως η πατρίδα μας έχει πολλά ανοικτά θέματα με τους γείτονές μας και για τα οποία οι κυβερνώντες θα έπρεπε να ανησυχούν. Από τη στιγμή, όμως, που δεν ανησυχεί και δεν ενεργεί κατάλληλα η Ελληνική Κυβέρνηση, έχουμε φαινόμενα σαν το παρακάτω που θα αναφέρω, γιατί ως γνωστόν, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»!
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, στις 10/10/2012, ημέρα επισκέψεως στην πατρίδα μας του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, κ. Νταβούτογλου, πρότεινε να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ε.Ε. με τη ΠΓΔΜ, τονίζοντας πως το θέμα της ονομασίας θα ληφθεί υπόψη στα πρώτα στάδια των διαπραγματεύσεων. Ο αρμόδιος επίτροπος δε, για θέματα διεύρυνσης, Στέφαν Φούλε, παρουσιάζοντας την έκθεση προόδου της ΠΓΔΜ για το 2012, είπε: «Η επιτροπή θα παρουσιάσει πρόταση για το πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΠΓΔΜ με την ΕΕ, στην οποία θα λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη επίλυσης του θέματος της ονομασίας, από τα πρώτα κιόλας στάδια της ενταξιακής διαπραγμάτευσης».
Έτσι, αργά αλλά σταθερά η γείτονα χώρα δουλεύει παρασκηνιακά για το συμφέρον της στα διεθνή forum, όταν όλο το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας, «κοιμάται του ύπνο του δικαίου». Θα ξημερώσει, λοιπόν, μια ημέρα και με τη «βούλα» της ΕΕ, η χώρα «Μακεδονία», θα είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ο Παύλος Μελάς, λοιπόν, που θα μπορούσε να εφησυχάζει εις τας Αθήνας, μιας και ήταν από εύπορη οικογένεια, έδωσε τη ζωή του για το μεγάλωμα της Ελλάδας μας. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι, με την συνεχή προδοτική τους στάση φροντίζουν να τη φέρουν στα όρια του 1913. Αχ! Παύλο Μελά, κράτα κλειστά τα μάτια σου, για να μη δακρύσεις και αηδιάσεις!
Μεγάλοι ηγέτες που θα εμπνεύσουν, σήμερα το λαό δεν υπάρχουν. Υπάρχει, όμως, υπερήφανος και επαναστατημένος λαός για να εμπνεύσει τέτοιους ηγέτες;
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου