«ΕΝ αρχή ην» Εμβέρ Χότζα που έγινε Αλία κι ύστερα (μεταλλαγμένος) Μπερίσα. Απ’ τον…κομμουνισμό (και…κινεζόφιλος) δεν πας εύκολα στη Δύση για να ξεγλιστρήσεις στον καπιταλισμό. Κι άρχισε απ’ την Ελλάδα το πρώτο βήμα της «απελευθέρωσης». Με τον κ. Σαμαρά επικεφαλής (ΥΠ.ΕΞ) της «κατσίκειας» πλειοψηφίας του κ. Μητσοτάκη, άνοιξαν οι πόρτες (μας) για κάθε αλβανό έντιμο, μπεσαλή και εργατικό, αλλά δεν έκλεισαν για τα κακοποιά στοιχεία έξω απ’ το «κλουβί» της πατρίδας τους και μέσα στον «παράδεισο» της αφύλαχτης Ελλάδας. Κι αν οι μεν άρπαξαν τις δουλειές από χέρια ελλήνων, πολλοί απ’ τους «δε» άρπαξαν το καλάσνικοφ.
ΛΙΓΟ αργότερα, ξύπνησε το…εθνικό μέσα μας και το αίσθημα του αλυτρωτισμού, για να ξανανοίξουν (πιο διάπλατα, νόμιμα και κωδικοποιημένα) οι πόρτες. Για «ελληνοπόντιους» εκ Γεωργίας, Ουκρανίας Αζερμπαϊτζάν και βάλε. Μια ελληνοποίηση χρειάζονταν και απείχαν τόσο…λίγο απ’ τη φιλόξενη Ελλάδα που την έσφιγγε ο κλοιός. Κουβάλησαν (για την Ελλάδα) την κουλτούρα και τη γλώσσα τους, κουβαλούσαν και την ψήφο τους. Τη χρειάζονταν η καραμανλική «επανίδρυση του Κράτους», την απαιτούσε ο σημιτικός εκσυγχρονισμός-τους τρέλαινε η ιδέα των…ελληνοποιήσεων. Σε μια βδομάδα διαβατήριο και παραμονή, αλλαγή ονόματος επί το ελληνικότερον και εκλογικό βιβλιάριο! Ποιος να προσέξει, μέσα στις επινίκιες κραυγές, πως η ψήφος έγινε δάνειο για σπίτι (με εγγύηση του ελληνικού κράτους), διορισμός τέκνων και ισόβια σύνταξη; Την πήραν ασμένως οι κάθε λογής ξενόγλωσσοι (ούτε μια λέξη από ποντιακά να θυμίζουν αρχαία ελληνικά), με το χαρτάκι στην πλατεία, τη μπυρίτσα και τη σιγουριά της σύνταξης, κι άλλοι άρπαξαν το…καλάσνικοφ (για τα παλικάρια της ΔΙΑΣ…).
ΚΙ ύστερα; Έφτασε η φήμη για τον (αφύλαχτο) «παράδεισο» στη Άπω Ανατολή και στην Αφρική. Πλάκωσαν Πακιστανοί στο…ανακουφιστήριο ακόμα και των σεξουαλικών τους, γίναν’ ένα με τα ημεδαπά «λουλούδια» και το έγκλημα πάει σύννεφο. Στην ανοχύρωτη Ελλάδα-πτυελοδοχείο των Ευρωπαίων, που στις πατρίδες τους δεν περάνει μύγα ανέλεγκτη και ξενυχτούν Ιαβέρηδες ακόμα και για τους Αγιάννηδες.
ΜΑΣ διέφθειραν τα χρηστά μας ήθη; Πάρ’ το κι έτσι. Ζήσαμε δεκαετίες ντόπιας ειρήνης και ανεμελιάς. Με τους τσακωμούς για το ασήμαντο κι ύστερα αγαπιόμασταν, με το οτοστόπ, τις αφύλαχτες αυλές και με τις ακλείδωτες πόρτες. Κι ο κλεφταράκος κάπου-κάπου όσο να μας κρατάει ζωντανούς πως το καλό δεν πάει μονάχο του. Ωστόσο, δεν κράταγε καλάσνικοφ. Μας βρίσκει, σήμερα, τρομαγμένους, κλειδαμπαρωμένους και αφύλαχτους το πρωί κι ακόμα να λύσουμε το κουβάρι των αιτίων και να εντοπίσουμε τους φταίχτες. Τους μακρινούς που περιστρέφουν τον Πλανήτη καταπώς γουστάρουν (δια)μοιράζοντας τη φτώχια και ρυθμίζοντας τη «χωροταξία» των λαών; Τους ευρωπαίους εταίρους που μας τους φόρτωσαν δείχνοντας με το δάκτυλο τον «Ξένιο Δία» (μας); Τους πολιτικούς μας (ασφαλείς και φυλασσόμενους) εκτός πεδίου σκοπεύσεως του καλάσνικοφ;
ΑΥΡΙΟ το πρωί φεύγουν οι «λαθρο» και βλέπουμε…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου