"Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η Πολιτεία βαδίζει προς θάνατον" (1).
Είπαμε τα εν οίκω ουκ εν δήμω. Όμως δεν είπαμε να μην πούμε τα εν οίκω.
Έχω συνείδηση ότι αυτά που θα παραθέσω κατωτέρω θα ξεσηκώσουν θύελλα, γιατί θα αποκαλύψω ορισμένες αλήθειες που ο καθένας τις γνωρίζει στο άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον του, αλλά λόγω υποκρισίας, λαϊκισμού και πολλών άλλων παραγόντων δεν θέλει ή δεν μπορεί να ομολογήσει.
Θα αναφερθώ στα γεγονότα πριν από την κρίση και μετά την κρίση.
Λοιπόν: Η κρίση ήταν ο ώριμος καρπός της τελικής κατάπτωσης των πνευματικών και ηθικών αξιών αυτού του τόπου.
Δεν έγινε τυχαία, ούτε έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Είναι το αποτέλεσμα μιας παρακμιακής διαδικασίας της ελληνικής κοινωνίας μετά τη μεταπολίτευση και κυρίως μετά την πολιτική της αλλαγής (αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική) του Ανδρέα Παπανδρέου και ότι σάπιο ακολούθησε πάνω στο καταναλωτικό οικοδόμημα με δανεικά που έκτισε ο ίδιος, ως μεγάλη προσωπικότητα για το κακό. Όλοι οι άλλοι λίγο πολύ ακολούθησαν το παράδειγμά του. Αυτά η νεολαία φυσικά δεν τα γνωρίζει. Όμως πρέπει να τα μάθει.
Ο πολιτικοί ηγέτες της μεταπολίτευσης με τα πολιτικά τους επιτελεία εκμαύλισαν μέσω του λαϊκισμού και της καταναλωτικής αποκτήνωσης με δανεικά τα δύο τρίτα τουλάχιστον της ελληνικής κοινωνίας. Και μη νομίσετε ότι ήταν μόνο δεξιοί. Ήταν ανεξαιρέτως από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές παρατάξεις.
Από κει και πέρα ο κατήφορος ήταν δεδομένος.
Μόνο το ένα τρίτο αντιστάθηκε και για το λόγο αυτό υπέστη τα πάνδεινα. Ενώ πρώτα ζούσε στην ανέχεια, τώρα ζει στην εξαθλίωση. Παρ’ όλα αυτά δεν υποχώρησε και κράτησε Θερμοπύλες, ενώ τα δύο τρίτα ακολούθησαν το παράδειγμα των πολιτικών αρχηγών.
Όλοι οι άλλοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό επέπεσαν στο κράτος και ως απατεώνες, κλέφτες, ληστές και λωποδύτες τα φάγανε μαζί με τον Πάγκαλο και τους «Πάγκαλους», ωσάν το κράτος να ήταν κτήμα τους. Γι’ αυτό ορισμένοι μιλούν για το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, που κατέρρευσε.
Η Τρόικα δεν ήρθε από μόνη της. Την δημιούργησε το σάπιο, ανήθικο και πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, προεξάρχοντος στην ηγεσία της διαφθοράς και της πνευματικής και ηθικής εξαχρείωσης του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ και κατόπιν της Νέας Δημοκρατίας.
Έκτοτε ο μονοκομματισμός του δικομματισμού σε εναλλακτική διαδικασία οδήγησε στον κατήφορο, του οποίου την έκβαση δεν είμαστε ακόμη σε θέση να εκτιμήσουμε.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν παρέμειναν αμέτοχα. Για του λόγου το αληθές βλέπε και ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, σαρξ εκ της σαρκός του Συνασπισμού και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ, όταν άρχισε να βουλιάζει το καράβι του ΠΑΣΟΚ και κανένας δεν μπορούσε να τους υποσχεθεί πια ότι λεφτά υπάρχουν. Γιατί, αν συνέβαινε αυτό, είμαι πεπεισμένος, ότι όποιος πάλι τους έταζε ότι λεφτά υπάρχουν, θα έτρεχαν να τα αρπάξουν. Αυτή είναι η κατάντια. Επί σαράντα χρόνια αυτό γινόταν.
Παρ’ όλα αυτά αυτό το εν τρίτο δεν υποχώρησε και κράτησε Θερμοπύλες, ενώ τα δύο τρίτα ακολούθησαν το παράδειγμα των πολιτικών αρχηγών.
Οι παρούσες πολιτικές δυνάμεις είναι συνυπεύθυνες σε μεγάλο η μικρό βαθμό γι’ αυτή την εξαχρείωση. Έπεσαν η ίδιες θύματα της καταναλωτικής κοινωνίας με δανεικά και εκμαύλισαν συντοχρόνω και διέφθειραν τους Έλληνες πολίτες για να μπορούν να εξουσιάζουν και να νέμονται τα αγαθά της εξουσίας, ως συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ως απλές συντεχνίες.
(Αν υπάρχει προοπτική είναι να δημιουργήσουμε καινούργιο ήθος στη νεολαία, που παραπαίει).
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανατροπή και αλλαγή. Είναι δέσμιες του κακού παρελθόντος τους.
Μερικοί πρωτοστάτησαν ή απετέλεσαν τα πρωτοπαλίκαρα των αρχηγών τους σ’ αυτή την εκφυλιστική πορεία.
Ένας απ’ αυτούς είναι και ο πολύς Πάγκαλος. Αυτός που ως πρώην κομμουνιστής, μετά δήθεν σοσιαλιστής και επί ΠΑΣΟΚ γνήσιος νεοταξικός, νεοφιλελεύθερος, υπηρέτησε αυτό το σύστημα, το παγκοσμιοποιημένο, νεοταξικό.
Το ψάρι πάντοτε βρωμάει από το κεφάλι. Δε βρωμάει από την ουρά. Εδώ δεν υπάρχει εξαίρεση. Ο Πάγκαλος θέλει να μας αποδείξει το αντίθετο.
Ο Πάγκαλος είναι εκείνος, ο οποίος υπηρέτησε πιστά και μετά πάθους και ζήλου τον αρχιτέκτονα της διαφθοράς Ανδρέα Παπανδρέου, τον αρχιερέα της διαπλοκής Κώστα Σημίτη και τέλος τον νεκροθάφτη της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου. Αυτός ο θρασύς, αλαζόνας, επαρμένος τυχοδιώκτης και καριερίστας της «Αριστεράς».
Αυτός ο τιμητής του ελληνικού λαού, ο οποίος μαζί με τις ηγεσίες των κυβερνήσεων που υπηρέτησε, μας οδήγησε στο μνημόνιο των αυτοκτονιών, της φυγής της νεολαίας μας στο εξωτερικό, της υπογεννητικότητας του ελληνικού λαού και της πλήρους εξαχρείωσης και εξαθλίωσής του.
Αυτός που με το ζόρι θέλει να απωθήσει τις ευθύνες από πάνω του, λέγοντας το υποκριτικό «μαζί τα φάγαμε!».
Αναφέρω τα ελάχιστα από τα εγκλήματά του, καθώς και όλων των άλλων μικρών η μεγάλων Πάγκαλων, ων ουκ έστιν αριθμός.
Αυτός ήταν και είναι ακόμη το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος. Αυτού του συστήματος που είναι αιτία και υπεύθυνο για όλες τις καταστροφές που ζει ο τόπος.
Αυτός μαζί με τις κυβερνήσεις που υπηρέτησε έφερε την Τρόϊκα στην Ελλάδα.
Αυτός είναι μαζί με τον πρώτη αρχηγό του Ανδρέα Παπανδρέου ο ολετήρας της Ελλάδας. Όχι φυσικά μόνος του, αλλά ανάμεσα στους επιφανείς της πολιτικής σαπίλας του τόπου.
Αυτός μαζί με όλους τους άλλους Πάγκαλους είναι ο ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος απέναντι στην πατρίδα και μένει ατιμώρητος. Γιατί το σύστημα τον προστατεύει, όπως προστατεύει και όλους τους πολιτικούς του υπαλλήλους που το υπηρετούν πιστά.
Από τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας μαζί με τους ηγέτες τους δεν μπορούμε να περιμένουμε σωτηρία. Αυτοί θα μας βυθίσουν πιο βαθιά στη διαφθορά, τη σήψη και την εξαθλίωση.
Αν υπάρχει προοπτική για μια νέα, δημιουργική και ελπιδοφόρα πορεία, αυτή, αν προκύψει, θα προκύψει από το ένα τρίτο, που δεν έχει διαφθαρεί ακόμη και είναι δύσκολο να διαφθαρεί, γιατί τα δανεικά τελείωσαν.
Αυτό το ένα τρίτο που κρατάει τις ηθικές και πνευματικές αξίες και γνήσιες παραδόσεις του ελληνισμού.
Οι άλλοι είναι δούλοι. Και όπως είπε ο σοφός πολιτικός Γιάννης Πασαλίδης: «Και η ιστορική αλήθεια είναι... ότι οι δούλοι δεν ημπορούν ούτε να υπερασπισθούν, ούτε και να απελευθερώσουν τους σκλάβους» (2).
Μόνο το εν τρίτο, μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία από την πλήρη, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική σκλαβιά που βιώνει η πατρίδα.
Μόνο πατριώτες, που συνιστούν το εν τρίτο της Ελληνικής κοινωνίας αποτελεί την ελπίδα της σωτηρίας. Όλοι οι άλλοι είναι παγκοσμιοποιημένοι, νεοταξικοί. θύτες και θύματα του καπιταλιστικού συστήματος στην μοντέρνα του μορφή, ως παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Μόνο οι πατριώτες.
Όμως κάτω από μια προϋπόθεση: Χρειάζονται ηγέτες, που θα ενώσουν σε μια δυναμική, απελευθερωτική πορεία αυτό το εν τρίτο, που ίσως συμπαρασύρει και την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, για να σωθεί η Ελλάδα.
1. Βλ. την έκδοση της "Νομαρχίας" από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 89.
2. Ιωάννης Πασαλίδης, λόγος στη Βουλή των Ελλήνων, 9/4/1956.
* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
www.damonpontos.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου