Φεύγω με το τρένο για τη λίμνη - ποια λίμνη;-
Γυρίζουν...
Βγάζει καπνούς το μυαλό μου.
Σφυρίζουν τα δέντρα γύρω μου.
Φεύγω σα σφαίρα. Επιτέλους μετακινούμαι.
Δεν πήρα τίποτα μαζί μου.
Μόνο τσιγάρα κι ένα πακετάκι με ποιήματα για το δρόμο.
- Σα να λέμε τα ξυριστικά μας είδη. -
Τα τελευταία ιστορικά γεγονότα τα ξέρω απέξω
θα τα λέω στον πλαϊνό μου και θα γελάμε.
Έχω γύρω στο λαιμό μου το μάλλινο κασκόλ σφιχτή θηλιά.
Όταν ζεσταθεί η κουβέντα θα μιλήσω για σένα.
Μετά πολιτική συζήτηση. Μετά για τέχνη.
Ωραία μέχρι εδώ. Αλλά δεν υπάρχει κανένας συνεπιβάτης.
Είμαι μόνος στο όχημα με τα χέρια μαγκωμένα στο παράθυρο.
Όλα φεύγουν πίσω μου. Όλα τα ξεχνάω.
Ψάχνω για το μηχανοδηγό. Δεν υπάρχει.
Το τρένο είναι αυτόματο, είναι κατευθυνόμενο.
Άρχισε να φαίνεται η λίμνη.
Κόβεται ο χρόνος.
Το νερό με σφίγγει σα σίδερο.
Τώρα κατεβαίνω στον πάτο της λίμνης.
Κοιτάζω την οροφή του νερού.
Είναι παράξενο μέρος για πικ - νικ.
Γιατί κανονικά πρέπει να 'χω σκοτωθεί σε δυστύχημα.
Ζω όμως και σκέφτομαι.
Μήπως πήρα λάθος τρένο;
Ή με βάλανε βιαίως σε άλλη εποχή;
ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ
Πήραμε λάθος τρένο. Η πορεία του δεν ήταν η αναμενόμενη. Μα τώρα -αργά πια- φτάσαμε στον προορισμό του και δεν είναι άλλος από το βυθό. Μη αναστρέψιμος. Ο βυθός γεμάτος από μη. Και μόνος.
Θα μάθουμε σιγά - σιγά να επικοινωνούμε με τους νέους ενοίκους, να ελισσόμαστε ανάμεσα στα φύκια. Σάμπως κι εδώ γη δεν είναι; Τόσα χρόνια στη στεριά, κουραστήκαμε. Καιρός ήρθε για καινούριους θησαυρούς, σε όστρακα κρυμμένους.
E.N.
theatreviewer
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου