Το NATO έχει κατηγορηθεί από τους εχθρούς του για παρεμβάσεις σε ξένες χώρες αλλά και για εγκλήματα πολέμου. Ποιοι ήταν κάποιοι από αυτούς που κατηγόρησαν την Συμμαχία; Ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Άσαντ, ο Μιλόσεβιτς, οι Αγιατολάχ του Ιράν, οι Ταλιμπάν, οι Τζιχαντιστές. Ποιοι είναι σήμερα αυτοί που κατηγορούν το NATO; Ο Λουκασένκο, ο Πούτιν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Αγιατολάχ του Ιράν. Τι κοινό είχαν και έχουν οι παραπάνω; Όλοι είναι ηγέτες καθεστώτων, μακριά από την Δημοκρατία, τις συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τυπικά μέλη οργανισμών που προωθούν την ειρήνη και την ευημερία των λαών.
Μέσα στο ΝΑΤΟ υπάρχει και ένα «μέλος υβρίδιο» το οποίο είναι στις παρυφές των παραπάνω ηγετών και καθεστώτων, ο Αγιατολάχ του ΝΑΤΟ, Τούρκος Πρόεδρος.
Μπορεί ο καθεστωτικός ηγέτης της Τουρκίας να μην κατηγορεί το ΝΑΤΟ για εγκλήματα και παρεμβάσεις σε ξένες χώρες, αλλά ο ΄ίδιος επιτίθεται με όπλα και υβριδικές επιχειρήσεις σε άλλα μέλη της Συμμαχίας, όπως στην Ελλάδα και Γαλλία, ενώ βρίσκεται απέναντι στα συμφέροντα της Συμμαχίας όπως στην περίπτωση των Βαλτικών Χωρών.Όπως τα παραπάνω καθεστώτα, έτσι και η Τουρκία απομακρύνεται από Διεθνείς Συμβάσεις που προστατεύουν γυναίκες, φυλακίζει δημοσιογράφους και όσους τολμούν να ασκούν κριτικ΄ή στον καθεστωτικό ηγέτη, δημιουργεί προσωπικούς στρατούς για παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες όπως οι Wagner της Ρωσίας, καταδικάζεται από την Δύση για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τέλος, δέχεται κυρώσεις από σύμμαχο και όχι έχθρο, τις ΗΠΑ.
Αυτό είναι δείγμα απο τους εκατοντάδες λόγους που μπορεί να παρουσιάσει κάποιος για να αποδείξει, καταρχήν, πως η Τουρκία είναι «ξένο σώμα» στις αξίες της Δύσης, και έχει επιλέξει ένα άλλο δρόμο και ρόλο από αυτόν που έχει μέχρι σήμερα. Οι περισσότεροι αναλυτές, ακόμα και αυτοί που χαράζουν πολιτική στην Ουάσιγκτον, θεωρούν πως η Τουρκία δεν θέλει να φύγει από το ΝΑΤΟ και την Δύση, αλλά επιδιώκει να ισορροπήσει ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση προσπαθώντας να αναλάβει έναν νέο ρόλο ως Σύμμαχος.
Θα μπορούσε να υπάρξει μια τετοια ειδική σχέση; Ναι, μέχρι η Τουρκία να αποχωρήσει επίσημα από το ΝΑΤΟ κα να χαράξει μια νέα εξωτερική πολιτική που θα της επιτρέψει την επιβίωση της έξω από τα στενά κοστούμια Οργανισμών και Διεθνών Συνθηκών. Θα μπορεί πλέον να ασκεί ελεύθερα πολιτική ως καθεστώς, να συνάπτει νέες συμμαχίες (κυρίως οικονομικές) με άλλα καθεστώτα, να κάνει παρεμβάσεις και εισβολές σε γειτονικά κράτη χωρίς να δίνει λόγο στους Ευρωπαίους (βλέπε Κύπρο)
Σε αυτή την νέα εξωτερικη πολιτική (μακρυά από οργανισμούς) είναι αλήθεια πως η Τουρκία θα πάψει να είναι μια από τις πιο εξαρτημένες χώρες στο κόσμο. Από την Ρωσία και το Ιράν στην Ενέργεια και από την Κίνα με τους Ουιγούρους. Θα μπορεί να ασκεί ελεύθερη πολιτική στις πλέον αναπτυσσόμενες χώρες όπως το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν, ενώ στην Αφρική ήδη ασκεί μια πολιτική Παντουρκισμού αφού αποδείχθηκε ότι αυτή έχει περιθώριο μόνο σε φτωχές χώρες.
Το κυριότερο όμως είναι πως η Τουρκία θα μπορέσει να γίνει χρήσιμη στους τρεις μεγαλύτερους εχθρούς της Δύσης, την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Παρά τις διαφορές, έτσι γίνεται μεταξύ καθεστώτων, η Τουρκία θα αποτελέσει την αιχμή των τριών χωρών απέναντι στην Δύση, το NATO και τους Αμερικανούς. Για πρώτη φορά η Κίνα και Ρω΄σία θα έχουν πρόσβαση στην Μεσόγειο, η πρώτη κανονική και η δεύτερη ειδική.
Δεν θα είναι όμως μόνο χρήσιμη για τις τρεις παραπάνω χώρες. Έχοντας την ελευθερία κινήσεων θα διαπραγματεύεται πλέον μόνη τον χώρο της, όπως παράδειγμα με το Αζερμπαϊτζάν και την διαμετακόμιση του αερίου προς την Ευρώπη, η καλύτερα, να διαπραγματεύεται καλύτερα με την Βρετανική BP.
Τα καθεστώτα ξέρουν και έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις διαφορές τους, παράδειγμα ο Πούτιν με τον Λουκασένκο, όταν ο τελευταίος μέχρι τον Μάϊο του 2020 ήταν έτοιμος να στραφεί στην Δύση σε ένα μήνα μέσα άλλαξε στρατόπεδο όταν ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, τον «άδειασε». Το ίδιο συνέβη και με Πούτιν-Ερντογάν όταν η Τουρκία κατέρριψε ένα Su-24 πάνω από τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας τον Νοέμβριο του 2015. Ηταν η πρώτη κατάρριψη ρωσικού στρατιωτικού αεροσκάφους από μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 . Παρόλο αυτά, η οικονομική συνεργασία, ιδιαίτερα στον ενεργειακό τομέα, αποτελεί τόσο την κύρια ιστορική κινητήρια δύναμη των τουρκο-ρωσικών σχέσεων όσο και ένα φράγμα έναντι των γεωπολιτικών εντάσεων. Τον Ιανουάριο του 2020, η Ρωσία και η Τουρκία εγκαινίασαν τον αγωγό φυσικού αερίου TurkStream, ενώ το 2021 ο Πούτιν και ο Ερντογάν ξεκίνησαν την κατασκευή της τρίτης μονάδας του ρωσικής κατασκευής του έργου του πυρηνικού σταθμού Akkuyu της Τουρκίας, αξίας 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τι σημαίνει για την Ελλάδα μια αποχώρηση της Τουρκίας από το NATO
Καταρχήν το προφανές, η χώρα γίνεται και πάλι «Μαξιλάρι της Συμμαχίας» αλλά αυτή την φορά προς την Ανατολή με τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να επανεξοπλίζονται. Κάποιος θα σημειώσει πως αυτό ήδη συμβαίνει με τα νέα εξοπλιστικά προγρ΄άμματα που έχουν υπογραφεί η θα υπογραφούν τα επόμενα ένα με δύο χρόνια.
Όμως δεν μι΄λάμε για εξοπλισμούς ικανούς να αντιμετωπ΄΄ίσουν την «Νατοϊκή» Τουρκία. Αναφερόμαι σε εξοπλισμούς που χρειάζεται μια χώρα «Πρώτης Γραμμ΄΄ής» για να αντιμετπώσει συνδυαστικές δυνάμεις και απειλές. Την επόμενη δεκαετία – όσος και ο χρ΄όνος που χρειάζεται η Τουρκία για να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ- η Ελλάδα θα αποτέλει μια τρομακτική δύναμη στην Θάλασσα, πάνω και κάτω από αυτή. Μαζί με την Α΄ίγυπτο και το Ισραήλ θα είναι οι δυνάμεις που θα διαφυλάξουν όλα τα Ενεργειακά έργα στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Ελλάδα με τις Βουλγαρία και Ρουμανία που εξοπλίζονται με την σειρά τους, θα αποτελέσουν την Γραμμή Άμυνας από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι το Αιγαίο.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου