από τον Χρήστο Μπολώση
8-11-2021
Ο φίλος μου ο Κώστας Π., από ένα όμορφο αρχοντικό νησί του Αιγαίου, με «μάλωσε», διότι δεν έχω σχολιάσει τα… σχόλια του δημοσιογράφου κ. Μπογιόπουλου, για μέλη της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ).
Επειδή η σχετική δίκη βρίσκετε σε εξέλιξη, είπα να μην ασχοληθώ ακόμη, αλλά πάλι το ξανασκέφτηκα και έκρινα ότι πρέπει ο κόσμος να μάθει για το επεισόδιο αυτό. Έτσι και επειδή «δεν απεδόθησαν καλώς οι δηλώσεις μου», όπως λένε οι πολιτικοί όταν διαπράττουν κάποια κοτσάνα νούμερο 76, αποφάσισα να σας ενημερώσω σχετικώς. Πάμε λοιπόν.
Ταινία: «Ένας ήρωας με παντούφλες» σε σενάριο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, παραγωγής 1958.
Ο Στρατηγός Λάμπρος Δεκαβάλας (Βασίλης Λογοθετίδης), ζει φτωχικά με την οικογένειά του. Ένας παλιατζής περνά κάτω από το σπίτι του και η σύζυγός του Ειρήνη (Νίτσα Τσαγανέα), σπεύδει να διαπραγματευτεί την πώληση μερικών στρατιωτικών αντικειμένων του Στρατηγού, μεταξύ των οποίων το σπαθί, τις μπότες και την χλαίνη του.
Ο Στρατηγός αντιλαμβάνεται τις… διαπραγματεύσεις και τις κόβει με το μαχαίρι, σαν να ήταν οι διερευνητικές με την Τουρκία, με την κα Ειρήνη να διαμαρτύρεται.
-Μα τι τη θες Χριστιανέ μου όλη αυτή τη σαβούρα;
-Σαβούρα; Μπράβο Ειρήνη! Μπράβο! Μα τίποτα να μη καταλαβαίνετε εσείς οι γυναίκες;
-Τι να καταλάβουμε; Τι θες να πεις;
-Μα σαβούρα Ειρήνη το σπαθί μου; Αυτό βρε το σπαθί είναι Εθνικόν Κειμήλιον τρομάρα σου. Σόροβιτς, Γιαννιτσά, Σαραντάπορο, Πρέσπα Δοϊράνη. Και η χλαίνη, σαβούρα κι΄ αυτή; Και το αίμα μου, που είναι ακόμα επάνω της, λεκές; Και οι μπότες που οργώσανε την Πίνδο και τον Μοράβα, που πατήσανε την Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο και φτάσαν μέχρι την Κλεισούρα, σαβούρα κι΄ αυτές; Άντε τώρα μάζεψέ τα και ξαναβάλτα στη θέση τους και να είσαι βέβαιη ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από 4 τάλιρα το κομμάτι.
Κλείνει η κάπως μακρά εισαγωγή.
Τον κ. Μπογιόπουλο τον ξέρετε; Μας τον συστήνει η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia. Διαβάστε:
«Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Εργάστηκε από το 1992 ως δημοσιογράφος στον ‘’Ριζοσπάστη’’, από τον οποίο απολύθηκε τον Οκτώβριο του 2013, καθώς διαφώνησε με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, ενώ ένα μήνα πριν, η στήλη του είχε αφαιρεθεί από την διεύθυνση της εφημερίδας. Από τότε εργάζεται στην εφημερίδα Real News και τον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM. Έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά και αρθρογραφεί στις ιστοσελίδες ‘’Ημεροδρόμος’’ και ‘’enikos.gr’’. Επί σειρά ετών, συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΚΚΕ, του οποίου είναι μέλος. Το 2013 κατά διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ, άσκησε κριτική στην κεντρική επιτροπή του κόμματος, με άρθρο του στον ‘’Ριζοσπάστη’’ υπό τον τίτλο ‘’Λάθος πορεία’’. Λίγο αργότερα, δημοσίευσε νέο άρθρο, με το οποίο επιτέθηκε σε όσους πίστευε πως χρησιμοποίησαν την άποψή του για να ασκήσουν κριτική στο ΚΚΕ.
Ο κ. Μπογιόπουλος αρνείται ότι υπήρξε ευθύνη των Σοβιετικών στη σφαγή χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών στο Κατύν, στηρίζοντας την άποψή του σε έργα αμφίβολης αξιοπιστίας, όπως του Ρώσου συνωμοσιολόγου Γιούρι Μούχιν. Ο ίδιος, από την πλευρά του, υποστηρίζει ότι η ιστορικά κυρίαρχη άποψη αποτελεί προβοκάτσια του Γκαίμπελς και αντικομμουνιστική προπαγάνδα».
Αυτά από την Wikipedia.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο κ. Μπογιόπουλος αρνείται το Κατύν, ενώ η Σοβιετική Ένωση επίσης αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη, επιρρίπτοντάς τη στη Ναζιστική Γερμανία, μέχρι το 1990, οπότε επισήμως αναγνώρισε και καταδίκασε το έγκλημα εκ μέρους της NKVD, όπως και μεταγενέστερες προσπάθειες συγκάλυψής του.
Τέλος το 2010, η Ρωσική Δούμα καταδίκασε τη Σφαγή του Κατύν και απέδωσε την ευθύνη στον Στάλιν. «Έγγραφα που ήταν απόρρητα για πολλά χρόνια, όχι μόνο αποκάλυψαν το μέγεθος αυτής της τραγωδίας, αλλά έδειξαν πως το έγκλημα του Κατύν εκτελέστηκε υπό τις διαταγές του Στάλιν και άλλων Σοβιετικών αξιωματούχων», αναφέρει χαρακτηριστικά το ψήφισμα.
Πάντως ο κ. Μπογιόπουλος αρνείται ότι το «Κατύν» ήταν έργο των σοβιετικών…
Ο κ. Μπογιόπουλος λοιπόν, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, είπε ότι «κάποιοι αλήτες της Ένωσης αποστράτων αξιωματικών, διοργανώνουν γιορτές μίσους κ.λπ.»
Τούτων δοθέντων δεν έχουμε την απαίτηση από τον κ Μπογιόπουλο να καταλάβει τη σημασία του διαλόγου (να που φτάσαμε και σ’ αυτόν) μεταξύ του Στρατηγού Δεκαβάλλα και της συζύγου του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε! Είναι προφανές ότι υφίσταται αγεφύρωτο χάσμα νοοτροπιών. Ο κ. Μπογιόπουλος θεωρώ ότι ευχαρίστως, θα έβλεπε την Ελλάδα μας κομμάτι του πάλαι ποτέ μακαρίτη Σιδηρού Παραπετάσματος. Οι αξιωματικοί πάλι θα προτιμούσανε να πεινάσουνε, αλλά να έχουνε απελευθερώσει το Σόροβιτς, το Σαραντάπορο, τα Γιαννιτσά κ.λπ., αλλά και να έχουνε γράψει το έπος στον Γράμμο και το Βίτσι, για να μπορεί σήμερα ο κ. Μπογιόπουλος να βρίζει.
Όμως, αυτή ακριβώς είναι η διαφορά της νοοτροπίας. Οι αξιωματικοί να του εξασφαλίζουν ένα ελεύθερο κράτος για να μπορεί αυτός και οποιοσδήποτε άλλος να βρίζει ελεύθερα και, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, να αμφισβητεί (χρησιμοποιώ την πιο κομψή λέξη) το δικαίωμά τους να τιμούν τους νεκρούς τους. Και λέω πιο κομψή, διότι οι παλιότεροι ομοϊδεάτες του κ. Μπογιόπουλου χρησιμοποιούσαν πολύ πιο πειστικά επιχειρήματα για να αμφισβητήσουν τις αντίθετες απόψεις, αφού ως γνωστόν είχαν κάνει προόδους σε όλες τις επιστήμες και ιδιαιτέρως στην ιατρική, αφού από τότε χρησιμοποιούσαν την χειρουργική άνευ… αναισθησίας.
Επίσης ειδοποιός διαφορά είναι ότι η δική του επιχειρηματολογία εκφράζεται με υβρεολόγιο υψηλών προδιαγραφών.
Αυτή είναι η διαφορά φιλοσοφίας των αξιωματικών με τον κ. Μπογιόπουλο.
Είναι βέβαιο ότι ο κ. Μπογιόπουλος θα με κατηγορήσει εκτός από αλήτη και ότι ξυπνάω μίση, πάθη και ξύνω πληγές. Τα παράπονα του όχι σε μένα. Στον εαυτό του και – πρωτίστως – στην ιστορία. Άλλωστε, αυτός άρχισε πρώτος… ξύνων τας πληγάς
Τελειώνοντας, θα υποβάλλω μια πρόταση στην Διοίκηση της ΕΑΑΣ. Να προτείνει στον κ. Μπογιόπουλο την συνεργασία του ως εξωτερικού συνεργάτη και κάθε φορά που θα θέλει να διοργανώσει κάποια γιορτή η τελετή, να την θέτει υπόψη του για τη τελική έγκριση.
Υ.Γ.: Πολλοί θα περιμένουν να καταπιαστώ με το… «Έπος του Πολυτεχνείου». Λυπάμαι αλλά θα τους απογοητεύσω. Και ο λόγος είναι ένας. Έχω πλέον πειστεί ότι μέσα στο Πολυτεχνείο σκοτώθηκαν ίσα με 3.546 φοιτητές. Από αυτούς τους 1.723 τους έλιωσε το άρμα του Γουνελά και τους υπολοίπους 1.823, τους θέρισαν τα πολυβόλα των Πεζοναυτών. Αν δεν με πιστεύετε, πηγαίνετε στο Νεκροταφείο Ζωγράφου, να δείτε τους ομαδικούς τάφους που είχε ανακαλύψει ο μακαρίτης δήμαρχος Μπέης.
Όλα όσα κυκλοφόρησαν μετά, περί υπάρξεως δύο σχετικών με τα γεγονότα πορισμάτων, ήταν χαλκευμένα από την χούντα. Μα θα μου πείτε ότι η χούντα είχε πέσει. Ναι, αλλά το ψέμα ζει και βασιλεύει.
Να θυμίσω ότι οι προανακρίσεις που έγιναν ήταν δύο. Η μία το 1975 επί ΝΔ. Την είχε κάνει ο Εισαγγελέας Δημήτριος Τσεβάς. Το πόρισμά του ανέφερε ότι ουδείς σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο. Η δεύτερη έρευνα έγινε το 1982 (τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία…) έγινε από τον Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο Σαμπάνη Αστυνόμο Α΄, ο οποίος να σημειωθεί ότι, είχε αποταχθεί από το καθεστώς Παπαδόπουλου και επανήλθε με τη μεταπολίτευση. Και αυτή η έρευνα έδειξε ο,τι ακριβώς και το «Πόρισμα Τσεβά»: Ουδείς νεκρός μέσα στο Πολυτεχνείο.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα.
Όπως ψιλά γράμματα είναι και το ρεπορτάζ της «Αυγής», σχετικώς με τον θάνατο της Ηλένιας Ασημακοπούλου, τον οποίο κατήγγειλε στην εφημερίδα ο σπουδαστής της Ηλεκτρονικής Σχολής Γιάννης Ηλιόπουλος, προσκομίζοντας και φωτογραφία της αγαπημένης του. Ακολούθησε έρευνα, από την οποία προέκυψε ότι η Ηλένια ήταν απλώς η φωτογραφία ενός φωτομοντέλου από την Νέα Ζηλανδία της Νάνσυ Κρίντλαντ, που διαφήμιζε κάποιο σαμπουάν. Έτσι σαπουνόφουσκες απεδείχθησαν και οι καταγγελίες του… τραγικού Γιάννη, ο οποίος εισέπραξε 8 μήνες φυλακή, όταν απεκαλύφθη η απάτη.
Ακόμα, να μη ξεχνάμε και την ηρωική πράξη του τότε δευτεροετούς Ευέλπιδος και μετέπειτα υπουργού ΠΡΟΠΟ κ Νίκου Τόσκα, που την βραδιά που εκκενώθηκε το Πολυτεχνείο, βοήθησε καταδιωκόμενους από τη αστυνομία φοιτητές. Αυτό, το βεβαιώνουν και όσοι ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ…
Επίσης εν είναι αλήθεια ότι υπήρξε ποτέ το τεύχος υπ’ αριθμ. 8 της «Πανσπουδαστικής», που δεν έβλεπε «φοιτητές αγωνιστές» μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά όργανα της «χουντικής ΚΥΠ».
Τούτων δοθέντων και την στιγμή που οι εφημερίδες του «συντηρητικού χώρου» θα μας βομβαρδίζουν με τα παραπάνω γεγονότα εμπλουτισμένα και αρκούντως τραβηγμένα, η «δημοκρατία», θα μας προσφέρει το βιβλίο του κ. Μάνου Χατζηδάκη με τίτλο: «48 χρόνια μετά. Τα ντοκουμέντα του Πολυτεχνείου».
Οι εραστές της αλήθειας, ας το προμηθευθούν μαζί με την εφημερίδα «δημοκρατία» την Κυριακή 14 Νοεμβρίου.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου