Του συνεργάτη μας Δημήτρη Κωνσταντάρα
Ξύπνησα Δευτεριάτικα , Τρίτη μέρα της καραντίνας- κάπως αργά γιατί άργησα να πάω στο κρεβάτι βλέποντας στην τηλεόραση μια απ΄ αυτές τις αμερικάνικες ταινίες- βλακείες , παραγωγής της δεκαετίας του ’90 που συνήθως μας κρατούν παρέα τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Και ξύπνησα με πονοκέφαλο γιατί είχα μάθει αποβραδίς ότι η Μελάνια είχε αποφασίσει να χωρίσει τον Τραμπ και τον σκεφτόμουν το φουκαρά – όσο μπορεί να είναι φουκαράς ένας δισεκατομμυριούχος που όπως έμαθα, σκεφτόταν να αγοράσει έναν πολυτελή «Οίκο Ευγηρίας» για να αποτραβηχτεί-
που δεν μπορεί να βγάλει απ΄ το μυαλό του ότι είναι Πρόεδρος «σε αποδρομή» και σύντομα θα είναι ένας απλός «πρώην» που ο κόσμος θα τον θυμάται μόνο από τα απίστευτα βιντεάκια του διαδικτύου που τον κοροίδευαν και τον σατίριζαν . Εκτός…. εκτός κι αν καταφέρει να ανατρέψει την εκλογή Μπάιντεν λόγω «λαθροχειρίας» στις εκλογές. Απίθανο; Καθόλου, τουλάχιστον στη σύγχρονη Αμερική.Πολύ σύντομα, μέσα στη στεναχώρια μου για την απόφαση της Μελάνια, έμαθα ότι η πρώτη ημέρα τηλεκπαίδευσης στα σχολεία που μένουν κλειστά, ξεκίνησε- που λέει ο λόγος δηλαδή-μετ' εμποδίων σε γυμνάσια και λύκεια καθώς «κρασάρισε» το σύστημα και η πρόσβαση στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν αδύνατη.
Λίγο μετά, συνειδητοποίησα ότι η στεναχώρια μου για την απόφαση της Μελάνια έπρεπε να περάσει σε δεύτερη μοίρα γιατί διάβασα στο ίντερνετ, ότι σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη, ο υπουργός Υγείας είχε ένα εντυπωσιακό «ξέσπασμα» ειλικρίνειας λέγοντας ότι : «Το μέτρο της μάσκας θα μας συνοδεύσει σίγουρα μέχρι και τους μήνες της άνοιξης», και ότι «για να μπορέσουμε να βγούμε ασφαλείς από την περιπέτεια και να επιστρέψει η ζωή μας σε κανονικότητα, θα πρέπει να τηρήσουμε ευλαβικά τους υγειονομικούς κανόνες». Και τέλος ότι : «Από το τέλος του 2020, αρχές του 2021, θα μπορούμε να έχουμε ένα εμβόλιο για τις ευπαθείς ομάδες και για τους υγειονομικούς κατ’ αρχάς και μετά για όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό».
Γεμάτος δυσμενείς και τρομακτικές σκέψεις για το μέλλον μας, όλων αλλά κυρίως ηθοποιών, μουσικών, καλλιτεχνών γενικά, εστιατόρων, εργαζόμενων στην εστίαση, καταστηματαρχών, υπαλλήλων και όλων των άλλων που ξανάμειναν χωρίς δουλειά, «πετάχτηκα» μέχρι την Εθνική Τράπεζα , Πατησίων και Αγίου Μελετίου για να βγάλω από το μηχάνημα μερικά χρήματα γιατί όσα είχα, τα είχαμε ξοδέψει το Σαββατοκύριακο.
Ουρά τεράστια. Για μέτρα ασφαλείας ας μη μιλάμε. Ο ένας πάνω στον άλλον. Μπροστά στην πόρτα εισόδου , πάνω από 50 άνθρωποι, κάθε φυλής , χρώματος και ηλικίας, συνωστίζονταν για να μπουν. Μπροστά από τα δυο μηχανήματα ανάληψης, άλλες μεγάλες ουρές ανθρώπων που φώναζαν και διαμαρτύρονταν . Τα μηχανήματα δεν είχαν λεφτά.
«Τι θα κάνω τώρα;» έλεγε ένας ηλικιωμένος . «Ήρθα με τα πόδια από την Πλατεία Κυψέλης γιατί το μηχάνημα εκεί, δεν έδινε λεφτά. Και ήρθα εδώ και ούτε εδώ δίνει. ». Έφυγα. Άφραγκος. Τρεις-τέσσερις ώρες αργότερα έμαθα ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟ το σύστημα, είχε «κρασάρει» και ότι μόλις είχε επανέλθει.
Ο Κικίλιας ήταν ειλικρινής. Για τον τομέα του μόνο. Θα υπάρξει , σε κάποιους ΜΗΝΕΣ εμβόλιο για κάποιους. Για τους άλλους αργότερα. Θα αναχαιτιστεί η πανδημία. Μέχρι τότε, θα κινδυνεύουμε, κλεισμένοι σπίτι, οι περισσότεροι χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά. Οι Τράπεζες μια θα δίνουν και δυο θα «κρασάρει» το σύστημα και δεν θα έχουν να δώσουν.
Γυρίζοντας στο σπίτι, διάβασα για το «θαμμένο» πρόβλημα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, που βιώνουν εκατομμύρια ευρωπαίοι, θέμα που έφερε πρόσφατα με επείγουσα ερώτηση στην Κομισιόν ο Ρουμάνος ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών Mihai Tudose, ζητώντας τη λήψη επειγόντων μέτρων.
Επικαλούμενος την έκθεση της Eurostat, που κυκλοφόρησε στις 16 Οκτωβρίου , ο ευρωβουλευτής τόνιζε ότι το ένα πέμπτο των Ευρωπαίων ( 92 εκατομμύρια άνθρωποι), αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ακόμα και πριν από την πανδημία. Ο μέσος όρος για την Ευρώπη ήταν 21,1%, με ποσοστά κρατών - μελών από 12,5% στην Τσεχία και 14,4% στη Σλοβενία, έως 30% στην Ελλάδα, 31,2% στη Ρουμανία και 32,5% στη Βουλγαρία.
« Δυστυχώς», καταλήγει ο Ρουμάνος ευρωβουλευτής, «υπάρχουν πολλά σημάδια ότι, η φτώχεια έχει γίνει ακόμα πιο διαδεδομένη, με πολλούς από τους συμπολίτες μας να δυσκολεύονται περισσότερο να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους ανάγκες και να χρειάζονται επειγόντως βοήθεια από την ΕΕ».
Σκέφτηκα: «Τι θα γίνει; Θα μας πει κάποιος, κάπου, κάποτε την αλήθεια;» Για τα δικά μας, αξεπέραστα προβλήματα. Η Μελάνια μπορεί να περιμένει.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου