(26/5/2020)
Νέα ζωή…
Δεν το επιβεβαίωσα αν αληθεύει, αλλά σαν να άκουσα τη νύχτα από το ραδιόφωνο πως, στο αεροπορικό δυστύχημα του Πακιστάν με την πτώση του Airbus A320 και τον θάνατο τουλάχιστον 97 ανθρώπων από την πτώση μέσα στην πόλη Καράτσι, σε αυτή τη νέα τραγωδία διασώθηκαν δυο μόνο άνθρωποι. Ένας διευθυντής τραπέζης κι ένα νήπιο! Με καθήλωσε η είδηση για το μωρό… Μέσα από μια τέτοια συγκλονιστική ιστορία, ε π έ ζ η σ ε το πιο αδύναμο πλάσμα!
Δεν έψαξα περισσότερες λεπτομέρειες αλλά, τι σημασία έχει; Η εικόνα θα μπορούσε ακόμα και να επινοηθεί ως μυθοπλασία. Ακόμα κι αν τελικά είναι ανύπαρκτο το συγκεκριμένο συμβάν, η εικόνα στροβιλιζόταν στο μυαλό και την φαντασία μου όλη τη νύχτα.
Ένα μωρό, μια ύπαρξη που μόλις πριν λίγο καιρό γεννήθηκε, βγήκε ζωντανό μέσα από το φρικιαστικό τοπίο καταστροφής και πύρινου ολέθρου που προκλήθηκε από την πτώση τού αεροπλάνου, πάνω σε αμέριμνους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στα σπίτια τους. Από αυτή την κολασμένη κι ανείπωτη τραγωδία, η έστω φανταστική διάσωση ενός βρέφους με κάνει να κρατάω τους απαραίτητους συμβολισμούς μιας νέας ζωής, η οποία ζητάει κι αυτή μια θέση «σ’ αυτόν τον κόσμο τον μέγα» όπως λέει ο ποιητής. Εξάλλου, έχουν σημειωθεί παρόμοιες διασώσεις μωρών αεροπορικών δυστυχημάτων· ένα στις 27/12/2017, στο Καζακστάν, το αεροσκάφος Fokker 100 της εταιρείας Bek Air από το Αλμάμε με προορισμό την πρωτεύουσα Νουρσουλτάν· ένα ‘άλλο στις 25.6.2015, ένα Cessna 303 συνετρίβη στη Βορειοδυτική Κολομβίας Hector Carrascal.
Για σκέψου-λέω εγώ· ένα τόσο δα πλασματάκι αδύναμο, που διαθέτει μόνο την αφοπλιστική του αθωότητα και-υποθέτω-τον ενυπάρχοντα σπαραγμό στο κλάμα τής νεανικής (πιο νεανική δεν γίνεται) ορμής κι ενέργειας που διαθέτει αυτό το κορμάκι, αυτό το μικρό σημείο ζωής. Να ζητάει να σωθεί για να πάρει κι αυτό μια θέση στον επόμενο, μετά τα συντρίμμια του αεροπλάνου, κόσμο…
Φαντάζομαι πως το κλάμα του θα πρέπει να ήταν ο απόλυτος σπαραγμός! Οι διασώστες θα το πρόσεξαν περισσότερο, αφού η ίδια η φύση των γεγονότων μας καλεί να στρέψουμε ανακλαστικά την προσοχή μας προς τους ανυπεράσπιστους…
Είχα δυστυχώς κι εγώ μια αντίστοιχη σχεδόν εμπειρία με ένα δυστύχημα, πριν από 40 χρόνια στους γαλλικούς αυτοκινητόδρομους, όταν ένα σχολικό πούλμαν με μαθητές, μέσα στη βαθιά νύχτα, πήγε και σφηνώθηκε στα τσιμεντένια τοιχώματα μιας γέφυρας.
Είχα δυστυχώς κι εγώ μια αντίστοιχη σχεδόν εμπειρία με ένα δυστύχημα, πριν από 40 χρόνια στους γαλλικούς αυτοκινητόδρομους, όταν ένα σχολικό πούλμαν με μαθητές, μέσα στη βαθιά νύχτα, πήγε και σφηνώθηκε στα τσιμεντένια τοιχώματα μιας γέφυρας.
Είμασταν σε ένα ΙΧ με έναν φίλο μου πίσω από το πούλμαν και αυτόπτες μάρτυρες τού μακάβριου συμβάντος. Το πούλμαν είχε γίνει συντρίμμια… Σιδερικά, λαμαρίνες, τζάμια, μυρωδιές θανάτου, χώματα, σκόνες, αναθυμιάσεις, μαζί με ουρλιαχτά και νεανικά κορμάκια, ήταν η εικόνα που βλέπαμε μπροστά μας.
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να παίξουμε κι εμείς τον ρόλο των… διασωστών. Μέσα στη νύχτα, οδηγούμασταν από τα σπαραχτικά κλάματα όσων παιδιών (ηλικίας 10-13) μπορούσαν ακόμα να φωνάξουν· ώσπου να καταφθάσουν περιπολικά και νοσοκομειακά, μπήκαμε στη διαδικασία να παραμερίζουμε σιδερικά και λαμαρίνες, για να φτάσουμε στα σημεία που ξεκινούσαν οι φωνές, για να απελευθερώσουμε κορμιά που εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Ήταν μια ζοφερή-απόκοσμη-απίστευτη-αξέχαστη νύχτα…
Μέσα σε ένα παρόμοιο σκηνικό καταστροφής βρέθηκε και το άγνωστο νεογέννητο· δεν γνωρίζω αν ήταν γένους θηλυκού ή αρσενικού, αν είναι μαύρο, λευκό ή άλλου χρώματος, τη θρησκευτική του καταγωγή και την ταξική του προέλευση. Είναι ένα μωρό, ένας άνθρωπος που διασώθηκε από μια τραγωδία με 97 τουλάχιστον νεκρούς!
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να παίξουμε κι εμείς τον ρόλο των… διασωστών. Μέσα στη νύχτα, οδηγούμασταν από τα σπαραχτικά κλάματα όσων παιδιών (ηλικίας 10-13) μπορούσαν ακόμα να φωνάξουν· ώσπου να καταφθάσουν περιπολικά και νοσοκομειακά, μπήκαμε στη διαδικασία να παραμερίζουμε σιδερικά και λαμαρίνες, για να φτάσουμε στα σημεία που ξεκινούσαν οι φωνές, για να απελευθερώσουμε κορμιά που εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Ήταν μια ζοφερή-απόκοσμη-απίστευτη-αξέχαστη νύχτα…
Μέσα σε ένα παρόμοιο σκηνικό καταστροφής βρέθηκε και το άγνωστο νεογέννητο· δεν γνωρίζω αν ήταν γένους θηλυκού ή αρσενικού, αν είναι μαύρο, λευκό ή άλλου χρώματος, τη θρησκευτική του καταγωγή και την ταξική του προέλευση. Είναι ένα μωρό, ένας άνθρωπος που διασώθηκε από μια τραγωδία με 97 τουλάχιστον νεκρούς!
Είναι μια καινούργια ψυχή που ξεκινάει τη ζωή του τ ώ ρ α. Ίσως στο dna, στο υποσυνείδητό του, να καταγράφηκε ξαφνικά όλο το σκηνικό τών ήχων μιας αεροπορικής πτώσης: τριξίματα μετάλλων, απελπισμένες φωνές-κραυγές μελλοθανάτων επιβατών, απανωτοί γδούποι, κρότοι, χτυπήματα από την πτώση του αεροπλάνου, όλοι οι σχετικοί θόρυβοι που κρατάνε λίγο, αλλά με την μέγιστη ένταση και βία που προκαλεί τον τρόμο, τον πανικό και ασφαλώς θα ταρακούνησαν τον ήρεμο κόσμο ενός μωρού που το φαντάζομαι στη ζεστή αγκαλιά της μάνας…
Υπήρξε η στιγμή μηδέν!
Υπήρξε η στιγμή μηδέν!
Το δεύτερο σημείο εκκίνησης για μια νέα ζωή που θα προστεθεί στην δική του κοινωνία και θα ακολουθήσει τη μοίρα του. Δεν γνωρίζει κανείς το μετά· όταν το μωρό θα γίνει αγόρι ή κορίτσι, άνδρας ή γυναίκα, μεσήλικας, γέρος ή γριά, υπερήλικας. Θα μπει στην αλυσίδα της ζωής, θα ακολουθήσει την κοινή πορεία και θα πάψει να μας απασχολεί η ιδιωτικότητά του.
Θυμήθηκα τα τόσα προσφυγικά μωρά με τους γονείς τους, τυλιγμένα με κουρέλια, να διασχίζουν τις σχετικά μικρές θαλάσσιες αποστάσεις στο Αιγαίο για να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή. Πολλά απ’ αυτά, γίνονται τροφή στα ψάρια…
Η αφορμή της μυθοπλασίας μου υπήρξε… εθελοντική, αναζητώντας με τη φαντασία μου ένα απρόσμενο σημείο έναρξης μιας νέας ζωής· εάν όντως υπήρξε ή όχι στους διασωθέντες ένα νεογέννητο έχει πάψει να με ενδιαφέρει κι έτσι, χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω, το… επινόησα, μια που όπως είδαμε έχει συμβεί στο παρελθόν.
Ο διασωθείς τραπεζίτης θα συνεχίσει την ζωή του μετά από το σοκ που υπέστη, αλλά το μωρό, χωρίς τη μάνα πλέον, θα ξεκινήσει από το μηδέν με ένα μεγάλο σοκ στη μνήμη του και θα περιπλανηθεί στους άγνωστους δρόμους της ζωής. Όλοι θα θέλαμε να «συναντηθεί» με τα απαραίτητα: στέγη, τροφή, αγάπη και τρυφερότητα, ζεστό περιβάλλον, να βρει απάγκιο στη γνώση και να ζήσει με αξιοπρέπεια· όπως δικαιούται ο καθείς. Θα το… παρακολουθώ νοερά, με την φαντασία μου· ποιος ξέρει; ίσως η… μεταφυσική μυθοπλασία μου, να προστατεύσει ένα άγνωστό μου πλάσμα…
Νότης Μαυρουδής
Θυμήθηκα τα τόσα προσφυγικά μωρά με τους γονείς τους, τυλιγμένα με κουρέλια, να διασχίζουν τις σχετικά μικρές θαλάσσιες αποστάσεις στο Αιγαίο για να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή. Πολλά απ’ αυτά, γίνονται τροφή στα ψάρια…
Η αφορμή της μυθοπλασίας μου υπήρξε… εθελοντική, αναζητώντας με τη φαντασία μου ένα απρόσμενο σημείο έναρξης μιας νέας ζωής· εάν όντως υπήρξε ή όχι στους διασωθέντες ένα νεογέννητο έχει πάψει να με ενδιαφέρει κι έτσι, χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω, το… επινόησα, μια που όπως είδαμε έχει συμβεί στο παρελθόν.
Ο διασωθείς τραπεζίτης θα συνεχίσει την ζωή του μετά από το σοκ που υπέστη, αλλά το μωρό, χωρίς τη μάνα πλέον, θα ξεκινήσει από το μηδέν με ένα μεγάλο σοκ στη μνήμη του και θα περιπλανηθεί στους άγνωστους δρόμους της ζωής. Όλοι θα θέλαμε να «συναντηθεί» με τα απαραίτητα: στέγη, τροφή, αγάπη και τρυφερότητα, ζεστό περιβάλλον, να βρει απάγκιο στη γνώση και να ζήσει με αξιοπρέπεια· όπως δικαιούται ο καθείς. Θα το… παρακολουθώ νοερά, με την φαντασία μου· ποιος ξέρει; ίσως η… μεταφυσική μυθοπλασία μου, να προστατεύσει ένα άγνωστό μου πλάσμα…
Νότης Μαυρουδής
Αναρτήθηκε από τη συνεργάτιδά μας Σοφία Παπανικολάου
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου