 |
| Γράφει η Σοφία Βούλτεψη |
Η πρεμούρα με την οποία η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ετοιμάζεται να «λύσει» το πρόβλημα με τα Σκόπια, δεν μπορεί να έχει παρά μία εξήγηση: Οι ξένοι είναι απολύτως βέβαιοι ότι έχουν απέναντί τους την πιο βολική κυβέρνηση, την κυβέρνηση που λέει σε όλα «ναι», την κυβέρνηση που τα δίνει όλα και αποφάσισαν να «λύσουν» όλα τα θέματα.
Δυστυχώς, άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Και τώρα η κυβέρνηση παίζει τη γνωστή κολοκυθιά πετώντας το μπαλάκι στην αντιπολίτευση. Την ίδια ώρα, ο μεν Καμμένος λέει ότι ο ίδιος δεν συμφωνεί, αλλά… αν υπάρξει πλειοψηφία στη Βουλή το θέμα του ονόματος θα περάσει (και δεν τρέχει κάστανο και θα συνεχίσει να συγκυβερνά με αυτούς με τους οποίους έχει μια δήθεν τόσο σημαντική διαφωνία), ο δε Τζανακόπουλος, όταν τίθεται θέμα δεδηλωμένης, μας καλεί να ξεπεράσουμε τις… τυπικότητες!
Λέει δηλαδή ότι η δεδηλωμένη είναι μια «τυπικότητα» - και επομένως Τσίπρας και Καμμένος κυβερνούν χάριν… τυπικότητας.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, διαπραγματεύσεις για το θέμα διεξάγονται από το 1995, όταν, επί Ανδρέα Παπανδρέου, υπεγράφη η περίφημη Ενδιάμεση Συμφωνία, την οποία επίσης οι ξένοι είχαν αποφασίσει, για να μπει τέλος στο εμπάργκο που είχε επιβληθεί έναν χρόνο νωρίτερα.
Η συμφωνία εκείνη αναφερόταν και ρύθμιζε κυρίως θέματα διακίνησης αγαθών και εμπορίου – και επομένως δεν ισχύουν τα επιχειρήματα περί οικονομικής συνεργασίας και βλάβης από την έλλειψή της. Οικονομική συνεργασία υπάρχει και η Ελλάδα πρωτοστατεί επιχειρηματικά στη γείτονα.
Επίσης, η συμφωνία εκείνη προέβλεπε ότι μετά παρέλευση επτά ετών οποιοδήποτε από τα δύο μέρη – εφόσον δεν είχε βρεθεί λύση – μπορούσε να αποσυρθεί (από τη συμφωνία).
Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, αν και έχουν περάσει εικοσιδύο χρόνια.
Μέχρι και το τέλος του 2014, όχι μόνο δεν είχε βρεθεί λύση, αλλά απείχαμε παρασάγγας. Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ για το θέμα του ονόματος Μάθιου Νίμιτς, που στις 12 Σεπτεμβρίου 2013 είχε δηλώσει: «Εξακολουθούν να υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο μερών, λύση μέχρι στιγμής δεν υπάρχει».
Είχε μάλιστα σημειώσει πως «όσον αφορά στο εύρος χρήσης του ονόματος, η ελληνική πλευρά επιμένει στη θέση πως η ονομασία που θα μπορούσε να συμφωνηθεί πρέπει να ισχύει παντού: τόσο για διεθνή όσο και για εσωτερική και για κάθε επίσημη χρήση. Με τη θέση αυτή διαφωνεί η ΠΓΔΜ».
Τότε, ο Σκοπιανός Πρόεδρος Ιβανόφ είχε δηλώσει: «Η "Δημοκρατία της Μακεδονίας" επιμένει στον πλήρη σεβασμό του πλαισίου στο οποίο διεξάγεται η διαπραγματευτική διαδικασία, όπως και στη συμμόρφωση με τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, την Ενδιάμεση Συμφωνία και την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ζητήματα τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία. Προς την κατεύθυνση αυτή, ο πρόεδρος της "Μακεδονίας" , αναμένει υποστήριξη από τον διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς».
Από όσο θυμάμαι, ο Ιβανόφ παραμένει. Πρόεδρος της γειτονικής χώρας. Και σίγουρα δεν έχει αλλάξει γνώμη, αφού μόλις στις 2 Αυγούστου 2017, κατά την επέτειο της «εξέγερσης του Ίλιντεν», στην ομιλία του υπεραμύνθηκε του «μακεδονισμού» υποστηρίζοντας πως «με αφορμή το ιδεολόγημα αυτό δεχόμαστε εκβιασμούς και το τίμημα είναι μεγάλο». Όπως είπε, «καμία χώρα-μέλος δεν βρέθηκε αντιμέτωπη με ζητήματα όπως αυτά που αγγίζουν εμάς, για καμία άλλη χώρα-μέλος δεν αμφισβητήθηκε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό». Αναφερόμενος μάλιστα στην ευρωατλαντική προοπτική της ΠΓΔΜ δήλωσε: «Η ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αναπόφευκτα απαιτεί θυσίες. Ωστόσο, για κάθε θυσία χρειάζεται ευρεία εθνική και κρατική συναίνεση. Πρέπει να προσέχουμε να μην θυσιάσουμε αυτό για το οποίο θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας: Την ταυτότητά μας».
Τον Ιούλιο του 2014, μετά την συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς στο Στρασβούργο, στη διάρκεια της οποίας απάντησε και σε ερώτηση σχετικά με τα Σκόπια, υποστηρίζοντας πως η λεγόμενη «μακεδονική γλώσσα» είναι τεχνητή και κατασκευασμένη, ο τότε πρωθυπουργός δέχθηκε σκληρή επίθεση από τον Σκοπιανό τότε υπουργό των Εξωτερικών Μιλόσοσκι, ο οποίος έφθασε στο σημείο να... προτρέψει τον Έλληνα πρωθυπουργό να επισκεφθεί τις περιοχές της Φλώρινας, της Έδεσσας και της Καστοριάς, «για να διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα διατηρείται και ομιλείται από τη μακεδονική μειονότητα η μακεδονική γλώσσα».
Προσέξτε: Τον Ιούλιο του 2014, οι Σκοπιανοί επέμεναν στον αλυτρωτισμό και μιλούσαν για ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας και «μακεδονικής» γλώσσας. Και τα χρόνια εκείνα (2013 και 2014) οι επιθετικές εκφράσεις έναντι της Ελλάδας και του Σαμαρά ήταν άνευ προηγουμένου.
Και μπορεί να άλλαξε ο υπουργός των Εξωτερικών στα Σκόπια και τώρα να είναι ο Ντιμιτρόφ, πλην όμως, τίποτε δεν δείχνει πως έχει αλλάξει το βασικό σκεπτικό.
Μόλις στις 5 Οκτωβρίου 2017, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», μιλούσε για «Μακεδονία», «Μακεδόνες» και «ταυτότητες».
Επομένως, μέχρι και το 2014 δεν είχε αλλάξει τίποτε και στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισαν να λένε τα ίδια, βάζοντας… νερό στο κρασί τους, διότι τώρα υποστηρίζουν πως δεν διεκδικούν την… αποκλειστικότητα στον «μακεδονισμό».
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να δεχθούμε ότι κάτι που παρέμενε άλυτο μέχρι και το 2014, λύθηκε μέσα σε τρία χρόνια από τους… Ταλεϋράνδους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Βρήκαν τη λύση; Ποια είναι; Ας μας την πουν.
Τι έχει αλλάξει; Κάτι έχει αλλάξει. Αλλά επί τα χείρω!
Διότι τα πρόσφατα στοιχεία δείχνουν πως λύση ωφέλιμη για τα εθνικά μας συμφέροντα δεν έχει βρεθεί. Το αντίθετο: Η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει αποδεχθεί πως μπορεί να μοιραστεί την εθνική μας κληρονομιά.
Στις 9 Δεκεμβρίου 2017, κατά τις κοινές δηλώσεις πρωθυπουργών Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας μετά την 2η Τετραμερή, ο κ. Τσίπρας είχε πει: «Ίσως το 2018 να είναι ένα έτος, όπου θα μπορούσαμε να έχουμε μια θετική εξέλιξη σε ένα χρόνιο πρόβλημα, αν η νέα κυβέρνηση των Σκοπίων αποφασίσει να κάνει ουσιαστικά βήματα προς τα μπρος. Αν σταματήσει μια, κατά την άποψή μου, αχρείαστη ρητορική, ότι αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αν σταματήσει μια αλυτρωτική ρητορική και ταυτόχρονα αποδεχτεί μια λύση στην ονομασία, αμοιβαία αποδεκτή με τους γείτονες. Σε αυτή την προοπτική, βεβαίως, εγώ πρώτος θα είμαι που θα σπεύσω, ώστε η Ελλάδα να εγγυηθεί την αναπτυξιακή προοπτική και την ασφάλεια αυτής της γείτονος χώρας».
Έτσι, τον κ. Τσίπρα επικαλέστηκε στις 23 Δεκεμβρίου, μιλώντας στην τηλεόραση «Τέλμα» των Σκοπίων, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζάεφ είπε: «Παραιτούμαι από το να θεωρώ την «Μακεδονία» τον μοναδικό κληρονόμο του Μ. Αλεξάνδρου». Και θύμισε: «Εάν η κυβέρνηση παραιτηθεί από το δικαίωμα να είναι ο μόνος κληρονόμος του Μ. Αλεξάνδρου, υπάρχει πιθανότητα να λυθεί το θέμα, είχε πει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας». Και πρόσθεσε: «Η ιστορία ανήκει επίσης σε μας, πιθανόν ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας ανήκει επίσης στην Ελλάδα, μέρος της στη Βουλγαρία και σε πολλές άλλες χώρες».
Δηλαδή, μας κάνει τη χάρη να μας δώσει το δικαίωμα να θεωρούμε και εμείς τους εαυτούς κληρονόμους του Μεγαλέξανδρου. Και επίσης λέει ότι… πιθανόν ένα κομμάτι της Ιστορίας να ανήκει και στην Ελλάδα!
Είναι αυτό «πρόοδος»; Με το «πιθανόν» θα κάνουμε συμφωνίες;
Και επιτέλους, μόνο για το όνομα θα συμφωνήσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Συγγνώμη, αλλά δεν αρκεί. Το αντίθετο! Είναι παγίδα!
Σε μια τέτοια διαπραγμάτευση χρειάζεται να συμφωνηθεί ένα ολόκληρο πλαίσιο. Για παράδειγμα, τι θα γράφουν οι ετικέτες των προϊόντων που θα πωλούν οι Σκοπιανοί στο εξωτερικό; Αυτά πρέπει να κανονιστούν με συμφωνία.
Το καλοκαίρι του 2013, αλυσίδες πολυκαταστημάτων σε χώρες της Ε.Ε (κυρίως στη Γερμανία) είχαν διακόψει τις πωλήσεις του οίνου από την ΠΓΔΜ με την ονομασία «μακεδονικός οίνος», μετά από σχετικές καταγγελίες των ελληνικών αρχών. Οπότε, οι οινοπαραγωγοί της ΠΓΔΜ κατέληξαν ότι για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα και να μην υποστούν σημαντικότερες απώλειες έπρεπε να αναζητήσουν διαφορετική ονομασία προέλευσης. Και βρήκαν την ονομασία «παραβαρδάριος οίνος».
Επίσης, πώς θα αποκαλούν τις ελληνικές πόλεις οι Σκοπιανοί; Διότι τώρα που μιλάμε, τη Θεσσαλονίκη τη λένε «Σολούν», τη Φλώρινα «Λερίν», την Καστοριά «Κοστούρ» και την Έδεσσα «Βόντεν».
Αυτό τι σημαίνει, αν όχι ότι διατηρούν τις βλέψεις τους;
Κοιτάξτε. Επειδή μιλάμε για αλυτρωτισμό, για εδαφικές διεκδικήσεις, αλλαγές ονομάτων ελληνικών πόλεων, απόψεις περί «Μακεδονίας του Αιγαίου» (άλλωστε δίοδο προς το Αιγαίο αναζητούσε και ο Τίτο όταν έδωσε το συγκεκριμένο όνομα στην ομόσπονδη αυτή δημοκρατία του)…
Καλό είναι να θυμόμαστε πως τα εθνικά θέματα δεν είναι μνημόνια.
Και ότι ένα λάθος στα εθνικά θέματα το πληρώνει η πατρίδα, το πληρώνουν οι επόμενες γενεές, οδηγεί σε εθνική καταστροφή…
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου