"Αγαπητέ Στάθη θέλω να σε συγχαρώ για το ότι άνοιξες τέτοιο θέμα (όπως πυκνά συχνά κάνεις) που είναι πολύ σημαντικό και κρίσιμο για την ύπαρξη και επιβίωση του ελληνικού handball.
Μου αρέσει πάρα πολύ η διάσταση που δίνεις ως μια ευκαιρία για ένα think tank και βέβαια θα ήθελα
να προτείνω σε όλους να το δουν έτσι και όχι είτε σαν βήμα έκφρασης κάθε κακίας και στείρας αντιπολίτευσης (από την μια μεριά) είτε να χρεωθεί ως κοινός αντιπολιτευτικός λόγος (από την άλλη μεριά) και ως εκ τούτου να μην του δώσουν την σημασία που πρέπει. Γι’ αυτό κύριοι, εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία για ένα ζωντανό κρίσιμο βήμα δημιουργικής σκέψης, γιατί δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες να συνομιλήσουμε ελεύθερα και δημιουργικά.
Παρακάτω λοιπόν παραθέτω –και μοιράζομαι- την αυστηρά προσωπική μου άποψη σχετικά με τα ζητήματα που ταλανίζουν το ελληνικό Handball σε επίπεδο ομοσπονδίας και σας παρακαλώ μην προσπαθήσετε να την μειώσετε χρεώνοντάς της μικρότητα ή κίνητρα κρυφής ατζέντας.
Εκ πρώτης λοιπόν φίλε Στάθη συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με αυτά που γράφεις και ειδικότερα νομίζω ότι η λογική και η σκέψη σου είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Το ανησυχητικό είναι ότι μάλλον αυτός ο τρόπος σκέψης αποτελεί την μειοψηφία –και μάλιστα ισχνή.
1ον. Πρώτα απ’ όλα θα αρχίσω από ένα θέμα που δεν είναι κυρίαρχο αλλά μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικό. Έτσι λοιπόν νομίζω ότι είναι λάθος να χρεώνονται όλα τα δεινά στους αποσπασμένους, γιατί ανάμεσα τους είναι και πολλοί εξαιρετικοί προπονητές και άριστοι γνώστες του handball και υπό άλλες συνθήκες (με αμοιβή) θα ήταν έτσι κι αλλιώς ομοσπονδιακοί προπονητές. Δεν φαντάζομαι να υπάρχουν πολλοί καλύτεροι προπονητές από τον κοΣεϊρεκίδη ή τον κο Δημητρούλια για να ήταν στην θέση τους. Όμως όσον αφορά την ισοπέδωση της προπονητικής αξίας, τον μηδενισμό των αποκτημένων στην πράξη ‘’ενσήμων’’, την εξαφάνιση του οποιοδήποτε υγιή συναγωνισμού μεταξύ των προπονητών, την απογοήτευση των μην αναγνωρισμένων (ή κι επίτηδες παροπλισμένων) προπονητών συμφωνώ και επαυξάνω.
2ον. Το κυρίαρχο θέμα του ελληνικού Handball θεωρώ ότι είναι η έλλειψη ειδικής αθλητικής γνώσης των παραγόντων και της διοίκησης της Ομοσπονδίας. Και τι εννοώ; Π.χ. πόσοι παράγοντες ξέρουν πόσα φιλικά παιχνίδια–απαραιτήτως- πρέπει να κάνει μια εθνική ομάδα για να παίξει σημαντικούς επίσημους αγώνες; Πόσοι παράγοντες ξέρουν πόσες προπονήσεις με την εθνική ομάδα πρέπει να κάνουν οι διεθνείς παίκτες ανά έτος; Πόσο συχνά πρέπει να συγκεντρώνεται μια εθνική ομάδα; Πόσα διεθνή παιχνίδια πρέπει να συμπληρώνει ένας/μια νέος/νεάνιδα διεθνής όταν περνάει στην κατηγορία ανδρών/γυναικών; Και μιλάω για συγκεκριμένα νούμερα που αν τα ξέρουν πρέπει να τα έχουν σαν στόχο επίτευξης και είναι θέματα που άλλες χώρες –ίδιας κατηγορίας με εμάς- έχουν ήδη λύσει γιατί γνωρίζουν. Βέβαια για να μην είμαστε άδικοι, δεν υποχρεούται ένας παράγοντας να έχει τέτοιες γνώσεις (εδώ πολλοί προπονητές δεν ξέρουν), υποχρεούται όμως να ακούει τους γνώστες, τους ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ. Και αυτοί με την σειρά τους είναι υποχρεωμένοι να εκπαιδεύσουν τους παράγοντες σε τέτοια θέματα. Φανταστείτε όλοι οι εθνικοί προπονητές που δούλεψαν την τελευταία 10ετία στην ΟΧΕ να πίεζαν ο καθένας για π.χ. 20-25 φιλικούς αγώνες τον χρόνο και μάλιστα να παραπονιόταν αν δεν πραγματοποιούνταν. Μετά από μια δεκαετία και να μην είχαν πραγματοποιηθεί, οι παράγοντες θα είχαν εκπαιδευτεί ότι οι αθλητές ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΓΩΝΕΣ. Και εδώ υπεισέρχεται μια λανθάνουσα αρνητική συνέπεια του μοντέλου των αποσπασμένων: αν έχεις ανάγκη την απόσπαση, δεν θα μαλώσεις με την ΟΧΕ εμμένοντας στην γνώση σου αλλά θα κοιτάξεις το μικροσυμφέρον σου.
3ον. Στους παράγοντες της Ομοσπονδίας υπάρχει καταφανής έλλειψη αθλητικού οράματος, η θέληση για θέσπιση ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου και η σχεδιασμένη δεσμευτική εργασία πάνω σ’ αυτόν το στόχο. Αντίθετα φαίνεται να κυριαρχεί η προσήλωση στην επικοινωνία και στην πολιτική και οικονομική διαχείριση της καθημερινής δράσης και ύπαρξης της ΟΧΕ, που δεν είναι βέβαια ασήμαντη και ανάξια λόγου αλλά δυστυχώς δεν είναι ο σκοπός ύπαρξης μιας αθλητικής ομοσπονδίας παρά συνάδει καλύτερα σε μια διαφημιστική ή τεχνική ή άλλη εταιρεία.
Ως εκ τούτου, συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία (με κυρίαρχο μέσο αυτά τα τρομερά μονοήμερα καμπ) και περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Η μήπως δεν περιμένουμε, αλλά απλά ευχόμαστε;
4ον. Υπάρχει ανικανότητα προγραμματισμού και δεν εννοώ θεωρητικών σχεδιασμών και προγραμματισμών αλλά π.χ. να ξέρουμε ότι τον επόμενο Οκτώβριο (δηλ. σε 7 μήνες) θα κάνουμε ένα διεθνές τουρνουά και μάλιστα ήδη θα πρέπει να έχουμε κλείσει την αλληλογραφία με τις άλλες –σοβαρές- χώρες (η Γαλλία στις Νεανίδες Under-17 ήθελε πρόσκληση 10 μήνες πριν γιατί είχε ήδη κλεισμένες ημερομηνίες). Επειδή όμως είμαστε ανίκανοι να εργαστούμε έτσι, τα αφήνουμε όλα τελευταία στιγμή και στέλνουμε πρόσκληση 2 βδομάδες πριν σε τίποτε ξέμπαρκους Βούλγαρους μπας και κάνουμε κανένα φιλικό. Έτσι δεν πετυχαίνεις πρόκριση, παρά μόνο εντελώς τυχαία… Και φυσικά δεν μπορείς να ζητήσεις ευθύνες από τους προπονητές, οπότε είναι όλοι ‘’βολεμένοι’’.
5ον. Ένα επίσης τεράστιο λάθος (που δεν το ανέχεται κανένας οργανισμός που προσδοκά σε αποτέλεσμα και κάποιου είδους κέρδος- οικονομικό, μορφωτικό, δημιουργικό κοκ-) είναι η έλλειψη αξιολόγησης και ανατροφοδότησης των δράσεων σε σχέση με τα παραγόμενα αποτελέσματα. Π.χ. Τι παθαίνει μια εθνική ομάδα όταν δεν λάβει μέρος σε μια διοργάνωση; Αξίζει σε σχέση με τα εξοικονομημένα χρήματα; Κάναμε λάθος ή σωστά; ποια είναι η χρησιμότητα των μονοήμερων καμπ; Και τι κερδίζουμε εκτός από επικοινωνιακούς λόγους; Τα συνεχίζουμε ή όχι; Κάναμε τρία καμπ προετοιμασίας για τους νέους under-20 –τι κερδίσαμε; Τι χάσαμε; Να το επεκτείνουμε και στις άλλες εθνικές ομάδες; ή όχι; Να βελτιώσουμε κάτι; Ή να κόψουμε κάτι; Φταίει ο προπονητής; Η προπονητική διαδικασία; Τι φταίει επιτέλους;
Κορυφαίο παράδειγμα είναι ότι πήγαμε σε ένα παγκόσμιο νέων και δεν ξέρουμε ακόμη τι έγινε καλά (οπότε να το κάνουμε και στους άλλους) και τι δεν έγινε καλά (οπότε να το αποφύγουμε στους άλλους), παρά τα ρίξαμε αόριστα στον προπονητή και δεν συζητάμε για την αποφράδα αυτή διοργάνωση πλέον. Με απλά λόγια δεν βασιζόμαστε σε μια αποκτημένη γνώση και δεν την κάνουμε κοινή γνώση όλων μας, ώστε οι επόμενοι ομοσπονδιακοί προπονητές να πάνε ένα σκαλάκι παραπάνω. Η αποκτημένη λοιπόν γνώση είναι κέρδος ενός ή δύο ατόμων –των άμεσα εμπλεκομένων και που πιθανότατα θα έχουν ‘’καεί’’- και τέλος. Απ’ την άλλη μνημονεύουμε τον Σέφερτ αλλά δεν κάνουμε αυτά που έκανε π.χ. πολλά δυνατά παιχνίδια, ατομική δέσμευση των παικτών κοκ… βέβαια ούτε καν ξέρουμε τι έκανε καλά και τι κακά. Ποια είναι λοιπόν η αποκτημένη γνώση του ελληνικού handball από το πέρασμα του Σέφερτ; Του Percovac, του Olsen, του Johanson, του Σκούφα, του Τσαβδαρίδηκλπ; Απλά ισοπεδώνουμε όλο το έργο τους και ξεκινάμε από την αρχή, με νέα πρόσωπα ενίοτε αγοράζοντας χρόνο κοκ.
Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ και σε ένα θέμα λίγο ταμπού για το ελληνικό handball: το έργο του κουΑλικάκου.
Κι αυτό το κομμάτι εμπίπτει στην κατηγορία της ισοπέδωσης –όπως πολύ καλά ξέρουμε να κάνουμε-. Πέρα λοιπόν απ’ όσα καταλογίζουν στον κοΑλικάκο –είναι ή δεν είναι σωστά δεν με ενδιαφέρει να συζητήσω- θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα που έκανε πριν 25 χρόνια –και το σημειώνω για να συγκρίνουμε με το σήμερα- και που κάποια μέλη του σημερινού ΔΣ αγνοούν, ενώ κάποια άλλα μέλη τα έζησαν.
Ο κος Αλικάκος μετά τις τελικές φάσεις των παίδων και μίνι (αντίστοιχων σημερινών παμπαίδων), έπαιρνε τους καλύτερους παίκτες, στελέχωνε μια ‘’εθνική’’ ομάδα και τους πήγαινε για τουρνουά στο Τέραμο. Η τουρνέ στα Βαλκάνια με ένα πούλμαν για ένα μήνα. Ή σε Βαλκανικούς αγώνες στην Τουρκία. Ξέρει το ελληνικό handball και ειδικότερα οι παράγοντες πόσοι παικταράδες βγήκαν απ’ αυτή την διαδικασία; Και πόσοι παίκτες από την ολυμπιακή ομάδα που έφερε την διάκριση το 2004 ήταν μέσα σ’ αυτή την διαδικασία των παιχνιδιών που επεδίωκε ο κος Αλικάκος; Έκανε κανείς την σύνδεση ότι τότε ίσως ξεκίνησε η διαδικασία της ολυμπιακής διάκρισης; Και αν ισχύει αυτό, γιατί χάσαμε τον δρόμο;
Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρω, όταν έφερα εγώ σαν πρόταση στο ΔΣ να στείλουμε την εθνική ομάδα κορασίδων στο Τέραμο ή σε τουρνέ γέλασαν μέχρι και τα τσιμέντα, με την ‘’ηλιθιότητα’’ του αιτήματος μου…
Οπότε συνειδητοποιείτε το οξύμωρο ότι 25 χρόνια πριν, μπορεί να ήμασταν 10 χρόνια μπροστά σε νοοτροπία και γνώσηαπ’ ότι είμαστε σήμερα;
Η δεύτερη ανάμνηση μου είναι ότι ο κος Αλικάκος έμενε μαζί με τα παιδιά στα ίδια αντίσκηνα στις τελικές φάσεις και έβλεπε όλους τους αγώνες. Ήξερε ποιός είναι καλός παίκτης και που μπορούσε να φτάσει. Και ήταν οι τελικές φάσεις διαδικασία μύησης και δέσμευσης των νέων αθλητών με το Handball σε αντίθεση με το σήμερα που ενώ πάνε σε πανάκριβα ξενοδοχεία ο βαθμός δέσμευσης είναι χαμηλός και αφορά 3 με 4 ομάδες. Κι ο πρόεδρος (και ο αντιπρόεδρος όπως και άλλοι) ανέπνεαν το handball στην βάση του, εκεί που γεννιόνταν το μέλλον του…
Φυσικά δεν λέω ότι ο πρόεδρος της ΟΧΕ πρέπει να πάει να κοιμηθεί σε αντίσκηνο, αλλά ότι η ΟΧΕ και όλοι μας πρέπει να πρέπει να ψάξουμε και να ομογενοποιήσουμε την αποκτημένη γνώση, πρέπει να το κάνουμε.
Πως περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα, κάνοντας τα ίδια πράγματα; Ή δεν μας ενδιαφέρει να φέρουμε διαφορετικά αποτελέσματα; παρά μόνο να περιχαρακώσουμε ο καθένας το περιπτεράκι μας;
Τελειώνω λέγοντας να μην έρθει σαν αντίλογος η καραμέλα του ‘’δεν έχουμε λεφτά’’ ή του ‘’οι εποχές είναι δύσκολες’’ γιατί είναι το χαλάκι που κρύβουμε από κάτω την ανικανότητά μας. Υπάρχουν πάμπολλες δράσεις που δεν χρειάζονται χρήματα ή γίνονται με λίγα και πρώτιστα αφορούν την οργάνωση.
Μας λείπουν τα λεφτά, αλλά ταυτόχρονα και η οργάνωση, ο σεβασμός στην αξία και στη γνώση και η διάθεση να ακούσουμε… Σαν κορυφαίο παράδειγμα μη εκμεταλλευόμενης γνώσης, να αναφέρω ένα διδακτορικό που έχει κάνει ο κος Μελετάκος για την αξία των πρωταθλημάτων σε σχέση με το επίπεδο των εθνικών ομάδων. Αυτή η γνώση προσφέρεται τσάμπα στην ΟΧΕ… πως το εκμεταλλεύτηκε η ΟΧΕ; Ακριβώς, μη δίνοντάς του σημασία… Το αξιολόγησε ως ασήμαντο, αφού αφορά αθλητική γνώση -που αδυνατεί να την αξιολογήσει- και όχι πολιτική ή επικοινωνιακή.
Όπως είπε λοιπόν ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ‘’Αν αποτυγχάνεις να οργανωθείς, οργανώνεις την αποτυχία…’’
Έχω λοιπόν την πεποίθηση, ότι –όσον αφορά τις εθνικές ομάδες- αυτό κάνει η ομοσπονδία: οργανώνει την αποτυχία…
Φυσικά όποιος έχει αντίρρηση σε κάποιο από τα παραπάνω και θεωρεί ότι δεν ισχύει ή ότι λέω ψέματα, είναι ευπρόσδεκτη η αντιπαράθεση επιχειρημάτων, με μόνη προϋπόθεση πάντα επώνυμα.
Μετά τιμής
Βακάλης Σωκράτης
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου