Γιατί λοιπόν υφίσταται αυτό το ερώτημα; Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αναλογιστούμε και να θεωρήσουμε ότι η καθημερινότητα μας, οι ηδονές της και οι δυσκολίες της αποτελούν τροχοπέδη για την πνευματικοτητά μας; Γιατί έχει ταυτιστεί η υλική υπερ-καταναλωτική ζωή μας με το κακό; Ίσως για το λόγο ότι η ρουτίνα της καθημερινότητας, μας παρακάμπτει από την πνευματική εργασία, ίσως γιατί η καθημερινότητα στην οποία ζούμε είναι τελείως διαφορετική από την πνευματικότητα. Μήπως οι απολαύσεις είναι το κακό; Το να κλειστούμε σε ένα "μοναστήρι", ή να ζούμε σ´ έναν δικό μας κόσμο φοβούμενοι τους πειρασμούς; Και το μοναστήρι συμβολικό ή κυριολεκτικό πάλι ύλη δεν είναι;
Με τον καιρό κάτι μέσα μου μεταλλάσσεται από υποψία σε βεβαιότητα. Κάποιοι, έχω την εντύπωση ότι έχουν σκοπό να μας κάνουν δυστυχισμένους. Προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε σίγουροι ότι η υλική ζωή, οι υποχρεώσεις και οι απολαύσεις είναι η αμαρτία. Δε σημαίνει βέβαια Ότι η καλοπέραση πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Ευρύτερα, περνάμε καλά όταν ψυχαγωγούμαστε καθώς και όταν περατώνουμε τα καθήκοντά μας. Η ισορροπία είναι αυτό που σε κάθε χαρακτήρα γεννά τα αισθήματα της πλήρωσης, σε αντίθεση με έναν άμεστο άνθρωπο που επιδιώκει τη φιληδονία και την οκνηρία αέναα.
Ας εισχωρήσουμε, όμως, λίγο ακόμα πιο βαθειά.
Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Που βρίσκεται το πνεύμα αν αναλογιστούμε πως η ζωή μας βρίσκεται μέσα στην ύλη; Μήπως να αποσυρθούμε από τα εγκόσμια; Ας μη γελιόμαστε, δεν μπορούμε να διαλέξουμε τον ασκητισμό και αφού δεν μπορούμε να τον επιλέξουμε ας πορευτούμε με την επιλογή μας και ας τον ξεχάσουμε. Τις ενοχές μας όμως; Οι ενοχές είναι ένδειξη ανεπαρκούς απόφασης!
Η διατροφή μας περασμένη μέσα από τους αιώνες δέχθηκε αντιγραφές και επικολλήσεις τόσο από την παράδοση όσο και από τη θρησκεία.
Και οι δύο κοινωνικοί θεσμοί, βλέπουν τη διατροφή, όχι ως απλή βιολογική υποχρέωση, αλλά ως το προσάναμα της ανθρώπινης ολοκλήρωσης. Μιας ολοκλήρωσης του πνεύματος και της ψυχής, έστω και αν αυτά τα δύο κατοικούν στον κόσμο της ύλης.
Απαλλαγμένη, λοιπόν, από το πρωτόγονο ενστικτώδες πέπλο, η διατροφή αποκτά μια άλλη διάσταση μέσω της νηστείας.
Η νηστεία είναι καταρχάς άσκηση ψυχής! Είναι μια μορφή ασκητικής παύσης από τη γευστική ηδονή. Είναι φυλακή τριών εκ των πέντε αισθήσεων (γεύση, όσφρηση, όραση) με σκοπό την πνευματικότητα και την αφοσίωση σε μη υλικά πράγματα προς βελτίωση του πνεύματος.
Όταν νηστεύεις περιορίζεις την ηδονή, σκέφτεσαι τους πεινασμένους, τους άπορους και τους φτωχούς και ταυτίζεσαι για λίγο μαζί τους.
Έτσι αναπτύσσεις συναισθήματα εις βάρος των ενστίκτων! Το ζώο γίνεται άνθρωπος και οδεύει προς την τελείωση.
Αναπτύσσονται έτσι τα ανώτατα συναισθήματα της συμπόνοιας, της αγάπης, της ελεημοσύνης, της εγκράτειας και της έγνοιας, που εδράζονται στον "ρινεγκέφαλο", που ελέγχει το κέντρο της όσφρησης, της πιο άμεσης αίσθησης, που αποτελεί το κάλεσμα της όρεξης και της τροφής.
Η ψυχή έτσι μέσω του άθλου της νηστείας, της νεμέσεως, του περιορισμού και του ελέγχου, αποτοξινώνεται ώστε να θριαμβεύσει η κάθαρσή της από την εξάρτηση, τη βουλιμία, τη λαιμαργία και την ακόρεστη όρεξη.
Ο εγκέφαλος μαθαίνει να συγκρατείται και τελικά επιβάλλεται στο σώμα, με καταλύτη αυτή τη φορά την καρδιά (συναίσθημα) μέσω μορφογενετικών ενεργειών και όχι υλιστικά μέσω απλών χημικών αλχημειών.
Θα μπορούσε κάποιος να το πει τυχαίο, ίσως κάποιος άλλος άπταιστα συμπαντικά κατασκευασμένο το γεγονός ότι οι τρεις μεγάλες νηστείες της καθ´ ημάς παράδοση, με μεγαλύτερη τη νηστεία της Σαρακοστής (η οποία σε λίγο καιρό ξεκινάει) κλειδώνουν περιοδικά βάσει εποχής, δηλαδή βάσει συμπαντογονικών και κλιματολογικών συνιστωσών στις τρεις ανανεώσεις των ερυθρών αιμοσφαιρίων (κάθε 120 περίπου ημέρες)!! Τρεις φορές το χρόνο ο οργανισμός εξοντώνει όλα τα ερυθρά του αιμοσφαίρια και γεννά νέα αποτοξινώνοντας μας από παθογόνους μεταβολίτες.
Έτσι η νηστεία απαντάται μόνο σε τροφές που περιέχουν αίμα, όπως κρέας, ψάρι και τα ζωικά τους παράγωγα. Με αυτόν τον τρόπο, συντονίζεται ο παλαιός οργανισμός να πεθάνει σε συγκεκριμένες, βάσει αστέρων, εποχές, ώστε ένας νέος καθαρότερος οργανισμός ψυχή τε και σώματι να γεννηθεί.
" Ο Χασούν ρώτησε τον Αζάμι:
-Πως έφτασες σε αυτό το ύψος πνευματικότητας;
Ο Αζάμι απάντησε:
-Κάνοντας την καρδιά άσπρη με τη θέαση του ουρανού, οχι κάνοντας το χαρτί μαύρο με το γράψιμο. "
- νηστεία
- παράδοση
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου