Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Δύο σπουδαίες λέξεις που κρύβουν πίσω τους μεγάλες ιστορίες, πολλά συμφέροντα (κρατών), αίμα, πόνο -για τον λαό που υφίσταται- και τέλος όπως είδαμε οργή.
Θέλω να επισημάνω ότι η κάθε ομάδα ανθρώπων που στηρίζει ή, τη μεριά Φίλη ή, την άλλη των οπαδών της λέξης ‘’γενοκτονία’’ –και ακολούθως την αναγνώριση των γεγονότων- αγωνίζεται με φόντο τα πιστεύω της. Και καλά κάνει.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα το οποίο ενσκήπτει από την όλη πρακτική.
Το κατά πόσο μπορεί κάποιος να εκφράζεται ελεύθερα όταν η έκφρασή του προσκρούει είτε στο Εθνικό Συμφέρον, είτε στα βαθιά πιστεύω τού καθενός και ακολούθως σε σύνολα ανθρώπων, είτε ακόμα και στα ήθη ενός έθνους.
Το κατά πόσο μπορεί κάποιος να εκφράζεται ελεύθερα όταν η έκφρασή του προσκρούει είτε στο Εθνικό Συμφέρον, είτε στα βαθιά πιστεύω τού καθενός και ακολούθως σε σύνολα ανθρώπων, είτε ακόμα και στα ήθη ενός έθνους.
- Η φιλοσοφία, η ηθική και η πολιτική, βρίσκονται ακόμα σε διάφορους κόσμους, ομοίως και η αλήθεια.
Για την αναζήτηση της πραγματικότητας λοιπόν καμία προσπάθεια. Από κανέναν. Μπορεί και να μην υπήρχε χρόνος...
Καμία αντιπαράθεση επιχειρημάτων ως το γεγονός να είναι σε όλους γνωστό. Επιμένω λοιπόν ότι ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία των Ποντίων, ...αλλά και λάθος να κάνω, ακόμα και το πασιφανές οφείλει να αποδεικνύεται διαρκώς.
Ένθεν κακείθεν.
Οφείλει να το κάνει κάθε φορά με τρόπο απόλυτο και καταλυτικό. Ώστε τα στόματα να πάψουν να λέγουν. Και σίγουρα τα στόματα δεν σταματούν με σφαλιάρες. Δεδομένο.
Και τι βλέπουμε; Την κάθε πλευρά να μάχεται περί της ορθότητας της απόψεώς της ως κατέχουσα την μία και μόνη ορθή γνώση. Ως τη γνώση αυτή να κατέχουνε πάντες. Επεξηγήσεις, επεξηγήσεων, δικαιολογίες και κραυγές. Πάνελ περί της ελευθερίας έκφρασης και διορυγμένα ιμάτια περί της ανθελληνικότητας κάποιων.
Συζητήσεις που δεν συνευρίσκονται καθώς μιλούν άλλη γλώσσα.
Έξω από τα βήματα, στερεότυπες εκφράσεις και ξύλο.
Δεν γίνεται έτσι ούτε σε δημοκρατία ούτε σε πολιτισμό ακόμα και όταν υπάρχουν εσκαμμένα λόγω εθνικών συμφερόντων. (Το εθνικό συμφέρον δεν είναι απαραίτητο να μάχεται την αλήθεια, αλλά ούτε και να την υπηρετεί)
Μα υπάρχει συμφέρον σε ζητήματα Εθνικά; Ναι, υπάρχει κυρίως συμφέρον!
Δηλαδή δεν σφαγιάστηκε ο Ποντιακός λαός;
Ναι, σφαγιάστηκε.
Από εκεί και έπειτα οι ονομασίες έχουν να κάνουν με πολιτικές. Αυτό πρέπει να το δεχθούμε όσο και εάν μας ξενίζει η πρόταση ίσως γιατί έτσι το έχουμε διδαχθεί ή έτσι το έχουμε εμπεδώσει. Η ιστορία δεν αλλάζει. Οι Πόντιοι υπέστησαν πέρα από λέξεις κάθε απάνθρωπη πρακτική. Αναγνωρίζεται από πάντες εντός και εκτός των συνόρων. Είτε αναφέρεται επισήμως, είτε όχι, υπάρχουν φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα γεγονότα και περισσότερο ειδικοί εμού που θα τα ανέλυαν καλύτερα.
Τώρα.
Τόσο οι τίτλοι που υπέρκεινται των αναλύσεων, όσο και τα κείμενα που περιγράφουν μετά από χρόνια τα γεγονότα εκείνα, ποικίλουν ως προς την θετικότητά τους. Έρχονται τα συμφέροντα και στρογγυλεύουν ή οξύνουν τις καταστάσεις. Οι σκοποί, οι στόχοι, τα αναμενόμενα κέρδη από κεκαλυμμένες ή οξυμένες αναφορές, βιάζονται να διαμορφώσουν τη δική τους αλήθεια. Συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη, σε κάθε πρακτική θεμιτή ή αθέμιτη. Κακώς, αλλά συμβαίνει.
Τα κυρίαρχα κράτη τα οποία νέμονται τα εδάφη, μετέρχονται πάντων των μέσων -κυρίως αθέμιτων- προς επίτευξη του στόχου των που δεν είναι άλλος –κυρίως- από την εκκαθάριση. (Μετανάστευση Σμύρνη και ‘’συνωστισμός’’. Για να διαβάστε πατήστε εδώ )
Αήθες, όμως πραγματικό.
Πίσω λοιπόν από το –αδιαμφισβήτητο- γεγονός, έρχεται το κάθε κράτος αιγίδα (ως ατζέντης) και διαμορφώνει πολιτική. Προβάλλει. Πολιτική, η οποία βασίζεται σε αλήθειες τις οποίες αναμορφώνει, διαδίδει, διδάσκει. Βεβαίως σε ένα ξεριζωμό ή μια γενοκτονία, τι παραπάνω θα μπορούσε να προσθέσει ώστε να τα κάνει δραματικότερα… Πιθανόν τίποτα γιατί είναι από μόνα τους ήδη τόσο τραγικά. Πιθανόν… (Δεν αναφέρομαι μονάχα στο συγκεκριμένο γεγονός των Ποντίων, αλλά και σε όλα τα άλλα που προηγούνται ή έπονται αυτού. Ομιλώ περί πρακτικής πάντων των κρατών)
Δηλαδή δεν σφαγιάστηκε ο Ποντιακός λαός;
Ναι, σφαγιάστηκε.
Από εκεί και έπειτα οι ονομασίες έχουν να κάνουν με πολιτικές. Αυτό πρέπει να το δεχθούμε όσο και εάν μας ξενίζει η πρόταση ίσως γιατί έτσι το έχουμε διδαχθεί ή έτσι το έχουμε εμπεδώσει. Η ιστορία δεν αλλάζει. Οι Πόντιοι υπέστησαν πέρα από λέξεις κάθε απάνθρωπη πρακτική. Αναγνωρίζεται από πάντες εντός και εκτός των συνόρων. Είτε αναφέρεται επισήμως, είτε όχι, υπάρχουν φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα γεγονότα και περισσότερο ειδικοί εμού που θα τα ανέλυαν καλύτερα.
Τώρα.
Τόσο οι τίτλοι που υπέρκεινται των αναλύσεων, όσο και τα κείμενα που περιγράφουν μετά από χρόνια τα γεγονότα εκείνα, ποικίλουν ως προς την θετικότητά τους. Έρχονται τα συμφέροντα και στρογγυλεύουν ή οξύνουν τις καταστάσεις. Οι σκοποί, οι στόχοι, τα αναμενόμενα κέρδη από κεκαλυμμένες ή οξυμένες αναφορές, βιάζονται να διαμορφώσουν τη δική τους αλήθεια. Συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη, σε κάθε πρακτική θεμιτή ή αθέμιτη. Κακώς, αλλά συμβαίνει.
Τα κυρίαρχα κράτη τα οποία νέμονται τα εδάφη, μετέρχονται πάντων των μέσων -κυρίως αθέμιτων- προς επίτευξη του στόχου των που δεν είναι άλλος –κυρίως- από την εκκαθάριση. (Μετανάστευση Σμύρνη και ‘’συνωστισμός’’. Για να διαβάστε πατήστε εδώ )
Αήθες, όμως πραγματικό.
Πίσω λοιπόν από το –αδιαμφισβήτητο- γεγονός, έρχεται το κάθε κράτος αιγίδα (ως ατζέντης) και διαμορφώνει πολιτική. Προβάλλει. Πολιτική, η οποία βασίζεται σε αλήθειες τις οποίες αναμορφώνει, διαδίδει, διδάσκει. Βεβαίως σε ένα ξεριζωμό ή μια γενοκτονία, τι παραπάνω θα μπορούσε να προσθέσει ώστε να τα κάνει δραματικότερα… Πιθανόν τίποτα γιατί είναι από μόνα τους ήδη τόσο τραγικά. Πιθανόν… (Δεν αναφέρομαι μονάχα στο συγκεκριμένο γεγονός των Ποντίων, αλλά και σε όλα τα άλλα που προηγούνται ή έπονται αυτού. Ομιλώ περί πρακτικής πάντων των κρατών)
Και ερχόμαστε στο προκείμενο.
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του μέσα σε μία δημοκρατία οποιαδήποτε και εάν είναι αυτή, ο υπουργός όμως μίας κυβέρνησης οφείλει να ακολουθεί την πορεία αυτής, άλλως παραιτείται και ακολουθεί το δικό του μονοπάτι ελεύθερα.
Ασφαλώς και θα ήταν άριστα να μπορούσε ο οποιοσδήποτε βουλευτής, υπουργός, δικαστής κ.α. να μιλούν με τη γλώσσα της καρδιάς, αλλά σε ένα περιβάλλον αγγελικά πλασμένο όπου οι έχοντες ενάντια συμφέροντα (π.χ. Τούρκοι) ομοίως θα συμπεριφερόταν…
Αντιλαμβάνεσθε και ορθώς χαμογελάτε...
Δυστυχώς -ή ευτυχώς, (από κάποια άλλη θεώρηση)- λοιπόν, ο κάθε εκλεγμένος οφείλει να ακολουθεί την πεπατημένη τού εθνικού συμφέροντος έστω και εάν αυτή για κάποιους λόγους αντιβαίνει των προσωπικών του θεωρήσεων. Η όποια πραγματικότητα το επιτάσσει. (Εδώ το όποιο ήθος παραμερίζεται, άμα τη συντάξει του ανδρός, στον ένα σκοπό. Εκείνον του κόμματος που υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα με τον τρόπο που εκείνο γνωρίζει).
Κάλλιστα κατόπιν αυτού -με την έξοδο από το κόμμα-, ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ισάριθμες των επιθυμιών του διαλέξεις ιστορώντας, αναφέροντας την όποια γνώμη του ως απλός πολίτης. Δικαίωμά του.
Ασφαλώς και οι λέξεις έχουν μονάχα τη σημασία που τους δίνουμε και οι πράξεις, τα γεγονότα τη δική τους ξέχωρη βαρύτητα, όμως στο περιβάλλον όπου και μας επιβάλλεται να ζούμε, τουλάχιστον σε επίπεδο υψηλής(;) πολιτικής οφείλεται πιστή ακολούθηση γραμμής.
Κακό; Ανελεύθερο; Αντιδημοκρατικό; Μπορεί, όμως έτσι δυστυχώς πρέπει να γίνεται… Άλλως θα προσπαθούσαμε να περάσουμε τον υπόλοιπο διπλωματικό κόσμο στο επίπεδο της καλής θέλησης, της τίμιας συνδιαλλαγής...
Υπάρχουν χιλιάδες αντίλογοι και άλλοι τόσο αντίλογοι αντιλόγων που όλοι τους έχουν βάση και αλήθειες. Επιχειρήματα.
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του μέσα σε μία δημοκρατία οποιαδήποτε και εάν είναι αυτή, ο υπουργός όμως μίας κυβέρνησης οφείλει να ακολουθεί την πορεία αυτής, άλλως παραιτείται και ακολουθεί το δικό του μονοπάτι ελεύθερα.
Ασφαλώς και θα ήταν άριστα να μπορούσε ο οποιοσδήποτε βουλευτής, υπουργός, δικαστής κ.α. να μιλούν με τη γλώσσα της καρδιάς, αλλά σε ένα περιβάλλον αγγελικά πλασμένο όπου οι έχοντες ενάντια συμφέροντα (π.χ. Τούρκοι) ομοίως θα συμπεριφερόταν…
Αντιλαμβάνεσθε και ορθώς χαμογελάτε...
Δυστυχώς -ή ευτυχώς, (από κάποια άλλη θεώρηση)- λοιπόν, ο κάθε εκλεγμένος οφείλει να ακολουθεί την πεπατημένη τού εθνικού συμφέροντος έστω και εάν αυτή για κάποιους λόγους αντιβαίνει των προσωπικών του θεωρήσεων. Η όποια πραγματικότητα το επιτάσσει. (Εδώ το όποιο ήθος παραμερίζεται, άμα τη συντάξει του ανδρός, στον ένα σκοπό. Εκείνον του κόμματος που υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα με τον τρόπο που εκείνο γνωρίζει).
Κάλλιστα κατόπιν αυτού -με την έξοδο από το κόμμα-, ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ισάριθμες των επιθυμιών του διαλέξεις ιστορώντας, αναφέροντας την όποια γνώμη του ως απλός πολίτης. Δικαίωμά του.
Ασφαλώς και οι λέξεις έχουν μονάχα τη σημασία που τους δίνουμε και οι πράξεις, τα γεγονότα τη δική τους ξέχωρη βαρύτητα, όμως στο περιβάλλον όπου και μας επιβάλλεται να ζούμε, τουλάχιστον σε επίπεδο υψηλής(;) πολιτικής οφείλεται πιστή ακολούθηση γραμμής.
Κακό; Ανελεύθερο; Αντιδημοκρατικό; Μπορεί, όμως έτσι δυστυχώς πρέπει να γίνεται… Άλλως θα προσπαθούσαμε να περάσουμε τον υπόλοιπο διπλωματικό κόσμο στο επίπεδο της καλής θέλησης, της τίμιας συνδιαλλαγής...
Υπάρχουν χιλιάδες αντίλογοι και άλλοι τόσο αντίλογοι αντιλόγων που όλοι τους έχουν βάση και αλήθειες. Επιχειρήματα.
Μα...
...εάν συνομολογήσουμε ότι η ηθική (με την έννοια του αυθορμητισμού, της τίμιας σκέψης-θεώρησης) προέχει (ελεύθερη διατύπωση ιδεών άνευ επεξεργασίας, δεύτερης σκέψης ή καλλωπισμού) ονομάζοντας αυτή ‘’τρόπο ζωής’’, τότε θα πρέπει να πλησιάσουμε π.χ. τον Τούρκο ή τον Γερμανό και μαζί με αυτούς και τον κάθε άλλον, με την αγάπη του χριστιανού. Να ανοίξουμε τη καρδιά μας, την πόρτα μας και να τους αγαπήσουμε όλους σαν παιδιά δικά μας. Να μοιραστούμε με ανιδιοτέλεια τα του οίκου μας δίνοντας το καλό παράδειγμα. Με τις άμυνες συνειδητά κάτω, γνωρίζοντες τη ματαιότητα των πάντων να αφεθούμε στην καλοσύνη του συνανθρώπου μας προσφέροντας τη δική μας μέσα από την ελεύθερα διατυπωμένη σκέψη μας.
Καλά είναι τα όνειρα αλλά δυστυχώς δεν θρέφουν…
Σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση και υπό κάθε θεώρηση, οι κραυγές ούτε αποδεικνύουν, ούτε πείθουν κανένα λογικά σκεπτόμενο. Χρειάζονται αποδείξεις ακόμα και για τα προφανή. Σαφώς υπάρχουν υψηλά ποσοστά Ελλήνων που δεν γνωρίζουν την ιστορία των Ποντίων. Που λένε, γιατί απλά άκουσαν άλλους να λένε. Σε αυτούς λοιπόν θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να δώσουν επιχειρήματα. Χερούλια να πιαστούν με αποδείξεις, όχι με δογματικές αναφορές.
Μία εκπομπή στην τηλεόραση με καλεσμένους όλους τους έχοντες ισχυρή γνώμη, θα έριχνε φως στο μείζον θέμα των διαφορών των οποίων έχουν προκύψει.
Η ελευθερία προϋποθέτει ωριμότητα.
politisg
http://ift.tt/1Nz5gEE
Καλά είναι τα όνειρα αλλά δυστυχώς δεν θρέφουν…
Σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση και υπό κάθε θεώρηση, οι κραυγές ούτε αποδεικνύουν, ούτε πείθουν κανένα λογικά σκεπτόμενο. Χρειάζονται αποδείξεις ακόμα και για τα προφανή. Σαφώς υπάρχουν υψηλά ποσοστά Ελλήνων που δεν γνωρίζουν την ιστορία των Ποντίων. Που λένε, γιατί απλά άκουσαν άλλους να λένε. Σε αυτούς λοιπόν θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να δώσουν επιχειρήματα. Χερούλια να πιαστούν με αποδείξεις, όχι με δογματικές αναφορές.
Μία εκπομπή στην τηλεόραση με καλεσμένους όλους τους έχοντες ισχυρή γνώμη, θα έριχνε φως στο μείζον θέμα των διαφορών των οποίων έχουν προκύψει.
Η ελευθερία προϋποθέτει ωριμότητα.
politisg
http://ift.tt/1Nz5gEE
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου