Η δύσκολη σχέση κράτους πολιτών.

Το κράτος κατάντησε εχθρός.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Μακάρι να ήταν αλλιώς, αλλά τότε θα έπρεπε να μιλάμε περί πολιτών δίχως κρίση, κανονικούς υπηκόους με την κακή έννοια του όρου και αυτό, διότι ελάχιστοι πλέον θεωρούν ότι όσα γίνονται, γίνονται για το ευθύ καλό της χώρας και όχι κατ’ ανάγκην και αυτού.

Μα το μνημόνιο έχει και καλές διατάξεις. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης το είπε, ο πλέον επώνυμος πολέμιός του. Μίλησε για ένα 70% ορθών αλλαγών που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να γίνουν…

Πολύ σωστά κανένας δεν διαφωνεί πως ασφαλώς και θα έπρεπε γίνουν, αλλά πάντες θεωρητικοί και τεχνοκράτες –συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας- κόπτονται για το υπόλοιπο 30% και εν τοις πράγμασι -ως δια μαγείας- εκείνο υλοποιείται -που βολεύει τους δανειστές- την ώρα που υπενθυμίζεται η ορθότητα -του επί όροις- ορθού υπολοίπου.

Πίσω από όχι μόνον από αυτό, αλλά και από πολλά άλλα για τα οποία φταίει η αντιμετώπιση των Ελλήνων ιθυνόντων οι οποίοι θεωρούν ότι είναι οι μόνοι που ζουν στο 2015 και όλοι εμείς οι υπόλοιποι στις δεκαετίες των λαμπρών πολιτικών υποσχέσεων της μεταπολίτευσης, δημιουργείται εκ νέου το κλίμα της απαξίωσης πάντων των εμπλεκομένων. Διότι απλά παίζουν με το μυαλό μας.

Το κράτος κατάντησε αφερέγγυο, τα πάντα εξαρτώνται από τα υπόλοιπα των πάντων και διαμορφώνονται από τις εξελίξεις επιθυμίες των κετεχόντων, ελλείψει ουσιαστικού αντιλόγου. Το σύνολο σχεδόν της βουλής ψηφίζει μνημόνιο και τσακώνεται για το ποιος είναι ο καλύτερος να το εφαρμόσει. Εκεί καταντήσαμε.

Δυστυχώς …καταφέραμε να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον τα λόγια του κράτους-κυβέρνησης. Τελικά όλα στη ζωή αποτελούν ένα κύκλο όντας αναπόσπαστο κομμάτι ενός όλου που ασφαλώς και μας διαφεύγει το μέγεθος ή ο βαθμός εάν προτιμάτε της αλληλένδεσής μας μαζί του. Αυτό το αλληλοδέσιμο είναι και το μόνο αθωωτικό επιχείρημα που του έχει απομείνει. Κανένα άλλο.

Οι σχέσεις όλων ημών βασίζονται στην εμπιστοσύνη, στον κύριο λόγο, στην ηθική, είτε πρόκειται για την οικογένειά μας είτε για την πολιτεία.

Ποιον θα μπορούσε να εμπιστευθεί κανείς από την μεριά της πολιτείας, του κράτους; Και δεν μιλώ για προθέσεις, άλλωστε λέγεται πως ο δρόμος προς τη καταστροφή είναι στρωμένος με πράξεις και οράματα για επιτυχία, αλλά αναφέρομαι για τα ηθελημένα ψεύδη, εκείνα τα πρόστυχα που με τόση ευκολία όχι μόνο λέγονται αλλά και υποστηρίζονται μετ’ επιτάσεως.

«Δεν θα υπάρξουν άλλες μειώσεις, άλλοι φόροι. Λίγο ακόμα και σωνόμαστε» Εν γνώσει ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Εν γνώσει ΨΕΥΔΗ. Για αυτή την κοροϊδία μιλώ.

Όλοι οι υπεύθυνοι λέγουν εδώ και χρόνια για μία ανάταξη της οικονομίας η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έρθει. Μιλούν για φως το τούνελ την ώρα που βρισκόμαστε –επί της ουσίας- ακόμα στα πρώτα μας ζαλισμένα βήματα μέσα του. Μήπως δεν το γνωρίζουν; Τα νούμερα είναι τα μόνα που λένε την όποια αλήθεια.

Παρ’ όλα αυτά ο λαός έδωσε το δικαίωμα στην εφαρμογή των νέων μέτρων τα οποία συνεχώς θα ευαγγελίζονται την δια βίου απαλλαγή μας από το κράτος δεινόσαυρο αλλά επίσης θα απαιτούν επί του κάθε –χρονικού- παρόντος νέες περικοπές και νέους φόρους ώστε οι δανειστές να παίρνουν πρώτιστα τα λεφτά τους.

Και ξεχνιέται ως δεύτερη ή τρίτη, η δόλια διαθρωτική αλλαγή που θα εξυγίανε το άρρωστο κατεστημένο. Στον τομέα αυτόν γίνονται μονάχα λιτανείες με θυμιάματα, στον άλλο τομέα, εκείνο της οικονομίας δραστικό τσεκούρι.

…Αναγκαίο(!)

Δυστυχώς τα στόματα βούλωσαν. Η πανηγυρική επικράτηση του μνημονίου είναι γεγονός, ένα γεγονός τα οποίο συμβαίνει με την αποδοχή πλέον των περισσοτέρων εξ’ ημών καθότι οι εκλογές πρόσφατα έληξαν και τώρα ποιος να μιλήσει.

Όλη η αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία κατεστάλη με το σκεπτικό ‘’Αφού το λέει ο Σύριζα που είναι δικός μας…’’ Όμως αυτό δεν είναι επιχείρημα είναι υποταγή στην αίγλη του ενός χαρισματικού ανδρός ή στην υπόθεση της ιδέας.

Είναι απεμπόληση της λογικής. «Για σταθείτε, τελικά όλοι εμείς που καταφερόμεθα του μνημονίου πεισθήκαμε;» Έτσι δείχνει όσο και εάν μοιάζει παράλογο. Το κάναμε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Και το κράτος εξακολουθεί να είναι εχθρός, όχι φυσικά το δικό μας αλλά εκείνο το μέρος του όπου και διαφεντεύουν οι ξένοι. Και ποιο μέρος του έμεινε δικό μας;

Είναι πράγματι θλιβερό να ακούει κανείς στην τηλεόραση ανθρώπους της κυβέρνησης ή βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να λένε, ότι δεν θέλουν εφαρμόσουν αλλά δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια κατοχή χωρίς όπλα;

Οι βουλές των δανειστών υπερισχύουν. Βιώνουμε ελληνική διακυβέρνηση μη έχοντες επί της ουσίας κυβέρνηση.

Έχουμε ανθρώπους στην καλύτερη περίπτωση που προσπαθούν να κερδίσουν ‘’κάτι’’ από κάποιους, την ώρα που τα κράτος τελεί υπό ομηρία-κατοχή. Αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια.

Βεβαίως το λένε πλαγίως τα στόματα των υπευθύνων με χίλιους τρόπους, αλλά στο τέλος αφήνουν εκείνες τις άτιμες ελπίδες να στολίσουν την πικράδα με ζάχαρη πως κάποτε κάτι θα γίνει…

Μακάρι να γινόταν, αλλά χωρίς ειλικρίνεια η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται. Λαός που δεν εμπιστεύεται, δεν στηρίζει. Μάχεται. Με μάχες στο εσωτερικό, με κάθε είδους αντιπαλότητες κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται.

Κανείς μας δεν θα πρέπει να ξεχνάει πως χασάπης και πλούσιος, φίλος δεν πιάνεται. Τη δεύτερη μέρα θα σου την φέρει. Ο απλός λαός έχει μπέσα, αλλά δεν αφήνεται. Ως εύκολος στόχος το κάθε μέτρο του ξένου με την αρωγή του έλληνα κυβερνώντα τον βρίσκει στο δόξα πατρί. Η θλίψη του υπογράφοντα τα μέτρα δεν αθωώνει, απεναντίας εξοργίζει ως κροκοδείλια.

Κάποτε όλοι θα καταλάβουν ότι μονάχοι μας θα τα καταφέρναμε πολύ καλύτερα. Ασφαλώς όχι εύκολα, αλλά πολύ καλύτερα επιμένω.

politisg