Μετανάστευση. Σμύρνη και ‘’συνωστισμός’’.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Η λέξη ''Συνωστισμός'' είναι γεμάτη ατυχία.

Δεν υπήρξε ''συνωστισμός'' αλλά σφαγή. Ας ξεκινήσουμε έτσι και συνεχίζουμε.

Δεν υπάρχει πόλεμος δίχως ακρότητες. Δεν υπάρχει. Θα μπορούσε να ισχυρισθεί ο οποιοσδήποτε ότι η επικινδυνότητα των στιγμών και η υπεροχή της δύναμης, του όπλου, καταντά τον άνθρωπο έρμαιο των βαθύτερων κακών επιταγών του. Δυστυχώς, ο τρόπος για εκκαθάριση μίας περιοχής είναι οι ''απάνθρωπες προσεγγίσεις'' των κατοίκων. Αλλιώς δεν αφήνουν τα χώματα που μεγάλωσαν...

Δεν υπάρχει λαός που πολέμησε τηρώντας τους κανόνες εκείνους που επιτάσσει το δίκαιο και η ηθική. Οι καταστάσεις οδηγούν τους ανθρώπους –άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο- σε πράξεις για τις οποίες αργότερα –το λιγότερο- θα μετανιώνουν. Αυτό ισχύει για όλους τους λαούς από τα βάθη της ιστορίας, ακόμα και για εμάς τους Έλληνες. (πώς θα μπορούσε να μην ισχύει)

Τα κράτη που καλούνται να συνυπάρξουν θέτουν τα πεπραγμένα τους επί τάπητος και συμφωνούν -κάνοντας υπερβάσεις-. Συνομολογούν ότι δεν πρέπει να διαιωνίζεται το μίσος γιατί μόνο κακό θα φέρει. Αμβλύνουν λοιπόν τις γωνίες των θεμάτων που τους αφορούν-χωρίζουν, πλησιάζοντας την ιστορία, τα γεγονότα, με ένα κάπως πιο διαλλακτικό τρόπο. Με πολιτική.

Συντάσσουν τα βιβλία της ιστορίας με λογικές οι οποίες αποσκοπούν στον σκοπό και όχι στην απόδοση της αλήθειας καθώς αυτή κανέναν δεν συμφέρει. ‘’Άμα θα πεις εσύ για μένα, θα πω και εγώ για σένα’’

Πράγματι λοιπόν συντάχθηκαν τα βιβλία της ιστορίας των σχολείων μας για την Σμύρνη με τη λέξη ''συνωστισμό'', από την απέναντι μεριά ομοίως συνεγράφησαν αναλόγως τα δικά τους. (Πανεπιστημιακοί στη Θράκη επιμένουν ότι ουδέποτε διανεμήθηκαν, άλλοι λένε ότι έγινε κάποια διανομή σε κάποια σχολεία). Οι σκοποί ουδέποτε έπαψαν να υπηρετούνται... Ο Τούρκος γενικώς, φίλος δεν πιάνεται...

Η ιστορία ήταν ανέκαθεν ένα όπλο χειραγώγησης. Ένα μέσον εάν προτιμάτε που ωθούσε –όλους- τους λαούς προς ανάλογες κατευθύνσεις. Που έδινε άλλοθι, που απάλυνε, που δικαιολογούσε, που προέτρεπε, που αντρείευε. που έφτιαχνε ήρωες. Πάντα έκανε τα πάντα, με τρόπο στην καλύτερη των περιπτώσεων έμμεσο…

Η ‘’σφαγή’’ λοιπόν έγινε ‘’συνωστισμός’’ από τη δική μας μεριά. Το χέρι συνεννόησης επροτάθη.

Από τη μεριά των Τούρκων ενδεχομένως να άλλαξε η λέξη που θα μιλούσε για το σφαγιασμό κατά την άλωση της Τρίπολης (στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821) των χιλιάδων γυναικόπαιδων από του Κολοκοτρώνη,. σε ατόπημα, απονενοημένη πράξη ή σε κάτι άλλο που δεν γνωρίζω.

Οι μνήμες βεβαίως παραμένουν…

(Ήφαες Αδελαή; Ένα βιβλίο που περιγράφει την καταστροφή της Σμύρνης από τα μάτια ενός επτάχρονου κοριτσιού, το οποίο -κορίτσι- αργότερα προσεγγίζει διαφορετικά το θέμα περιφερόμενο στα μέρη που μεγάλωσε, το 1935. Για να διαβάσετε σχετικά πατήσετε εδώ. Υπάρχουν και ηχητικά αποσπάσματα του από την παρουσίαση βιβλίου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης)

Ας πούμε την αλήθεια. Δεν υπάρχει μία αλήθεια. Υπάρχει η ορατή από την πλευρά που θέλουμε, που μας εξυπηρετεί που μας βολεύει. Για κάθε γεγονός χώρια. Υπάρχει η επιλογή της αλήθειας που μας συμφέρει καθώς υπάρχουν μυριάδες επιχειρήματα ένθεν κακείθεν.

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Είμαστε τελικά λαός φιλόξενος; Διατεινόμεθα πως ναι. Όμως όλοι γνωρίζουμε πως στους μετανάστες Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν συμπεριφέρθηκαν όλοι καλά. Οι Έλληνες εννοώ. Η λέξη Τουρκοσπορίτης υπήρχε εύκολη στα στόματα πολλών καθημερινών ανθρώπων, όπως και η απαξία στα μάτια τους. Θα συμφωνήσω πως οι ‘’πολλοί’’ δεν ‘’όλοι’’, όμως εκείνο το ένα –επιεικώς- μικρό ποσοστό και, παρασύρει σε ανάρμοστες συμπεριφορές, αλλά και χρεώνει. Και μιλάμε για την αντιμετώπιση δικών μας ανθρώπων. Για Έλληνες μετανάστες!

Σήμερα έχουμε τους Σύρους. Δεν τους έχουμε μόνο εμείς αλλά ολόκληρη η Ευρώπη η οποία και αδυνατεί… ή καλύτερα δεν θέλει.

Εάν βάλουμε χρώματα στις φωτογραφίες των ξεριζωμένων της Σμύρνης, θα μοιάζουν αυτές των Σύρων μεταναστών και αυτό γιατί αντίθετα με τα συμφέροντα εκείνων που διαφεντεύουν τις μοίρες των λαών, ο ανθρώπινος πόνος παραμένει στα πρόσωπα των ανθρώπων αναλλοίωτος. Στους αιώνες.

Ο ''άνθρωπος'' όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχει περάσει σε επόμενη μοίρα. Σε εκείνη τήν μετά του χρήματος. Όλα, μην απατάσθε, έχουν ως κοινό παρονομαστή το χρήμα. Το κέρδος.

Οι κυβερνήσεις θέλουν τόσες ψυχές όσες και μπορούν-χρειάζονται να εκμεταλλευτούν, οι παραπάνω δημιουργούν πρόβλημα. Θυμάστε όλα εκείνα τα περί των αξιών που λέγαμε σε προηγούμενα άρθρα. Ξέμειναν οι αριστερές διαλεκτικές μόνες να στηρίζουν τον άνθρωπο.
Πλέον αντιδρούμε αναλόγως στο επιχείρημα που υπερασπίζεται ή καταδικάζει. Δεξιός ή Αριστερός. Φασίστας ή αιθεροβάμων ανθρωπιστής.

Σε μια πλημύρα, σε ένα σεισμό, σε μία καταστροφή όπου χιλιάδες πολίτες δεινοπαθούν, οφείλουν να ανοίξουν όλες οι πόρτες, όλων των σπιτιών για συμπαράσταση και βοήθεια. Ακούγεται λογικό. Ποιος μπορεί να ακούει κλάματα στην αυλή του και να κλείνει τα αυτιά του; Πολλοί δυστυχώς!

Η Ευρωπαϊκή ένωση κοιτά, προσέχει, όχι την εξυπηρέτηση των ανθρώπων που η ανάγκη, ο πόλεμος, εξεδίωξε, αλλά τη διατήρηση της εύρυθμης ροής της ζωής των πολιτών της. Σύμφωνοι και σε αυτό, αλλά χρειάζεται και το άλλο, γιατί είναι ντροπή.

Ποιος θέλει να φύγει από σπίτι του; Κανείς θα επιμείνω. Κανείς λογικός. Ποιος θέλει να ταξιδέψει στο άγνωστο –γνωρίζοντας τις δυσκολίες- με ένα σακίδιο στην πλάτη, με γυναίκες, μωρά, και μεσόκοπες μάνες;

Αιτία όλων ο απόλυτος σχεδιασμός. Κανένας πόλεμος δεν ξεκινάει από το τίποτα. Όλοι έχουν κάποια αιτία, κάποια απαίτηση, κάτι το ανίερο.Έναν κρυφό σκοπό!

Είναι της μοίρας μας, χούι κληρονομικό να θέλουμε να απαιτούμε συνεχώς από τους άλλους περισσότερα και σαν άνθρωποι μεταξύ μας, -στις σχέσεις μας δηλαδή- αλλά και ως μυαλωμένοι ηγέτες κρατών.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν διαρκώς ιστορίες πολέμων και θα διδάσκουν στις μακρινές μεθεπόμενες γενιές, τις μέρες μας. Θα αναρωτιούνται -δικαίως- οι τότε, την περίεργη λογική μας, όπως αναρωτώμεθα εμείς σήμερα, τη λογική των ανθρώπων του μεσαίωνα και κουνάμε το κεφάλι.

Το τεράστιο πρόβλημα λοιπόν των ξεριζωμένων, κάλλιστα στα πλαίσια της εξομάλυνσης των λέξεων μπορεί να λεχθεί ως ακούσιος ή υποχρεωτικός, τουρισμός. Μπορεί και κύμα μεγάλης φυγής. Δεν είναι η αλήθεια όμως. Η σωστή λέξη είναι ξεριζωμός, ταλαιπωρία, εκμετάλλευση και ξύλο. Άρνηση του πολιτισμένου κόσμου ή αδυναμία.

Ο κόπος, ο πόνος και η δυστυχία, θα επιμένουν να θυμίζουν σε εμάς τους Έλληνες ότι στη προκυμαία τότε, υπό το βλέμμα των μεγάλων δυνάμεων που έπαιζαν μουσικές, ο κόσμος το μόνο που δεν έκανε ήταν να συνωστίζεται με την ξανθή, έννοια της λέξης…

politisg