Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Το μεγάλο λάθος του καθ’ όλα συμπαθούς, φίλτατου Αλέξη ήταν ακριβώς η δήλωση της απώλειας διαθέσεως ρήξης. Με την άρνηση της ρήξης χανόταν το ένα και μόνο πλεονέκτημα(;) της χώρας και ενέπιπτε η όλη διαδικασία στην ευγενή διάθεση των δανειστών. ’’Αυτοί δεν πρόκειται να φύγουν, μονάχα να φωνάξουν θέλουν, ηρεμήστε κεφαλαιούχοι’’
Το μόνο ‘’όπλο’’ –πλέον χρησιμοποιούμε εισαγωγικά, διότι δεν ξέρουμε εάν παραμένει τέτοιο- που είχαμε ανά χείρας κατετέθη στον βωμό της καλής αίρεσης.
Πού αποσκοπούσε δηλαδή ο πρωθυπουργός… Προφανώς στην ανθρωπιά του θηρίου ή στην πλούσια δημοκρατική αίσθηση του τοκογλύφου ή στο περί της ανάδειξης της καλοσύνης του δικαιούχου των τόκων πρόταγμα, σε σχέση προς την κακότητα του. Ή το -κατ’ αυτόν- δικαίωμά του, όλα να τα λέμε.
Τρίχες ελπίδες λοιπόν, την ώρα που συναλλασσόμεθα όχι με κάποιον τυχαίο μα με τον Σόιμπλε και τους ακολούθους του… Αναρωτιέμαι τι τελικά γινόταν…
Ο αγώνας έπαψε να υφίσταται ως τέτοιος και κατέληξε παρακάλι ή υπόθεση λύπησης. Μέγα το λάθος και εξ’ ίσου μεγάλη η θλίψη. Εκτός και εάν δεν ήταν λάθος μα εξ’ αρχής προαποφασισμένη στάση που ποντάριζε σε μία ονειρώδη συμπεριφορά των αντιπάλων… δεν θέλω να το πιστεύω διότι τότε θα μιλάγαμε όχι περί κακής οπισθοχώρησης μα περί ηλιθιότητας!
Ο Τσίπρας λοιπόν τα γύρισε και ακούμε από το στόμα του όλα όσα ακούγαμε από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο… Υπάρχει ένα μούδιασμα ό,τι κι αν πούμε…
- Γιατί τα φετινά μνημόνια να έχουν δίκιο και όχι τα περσινά; Ο ‘’λόγος’’ κάνει τη διαφορά ή το στόμα που τον εκφέρει;
Προφανώς ο λόγος ή άλλως το επιχείρημα. Προφανέστατα θα επιμείνω το αποτέλεσμα και ο τρόπος που αυτό επετεύχθη και δυστυχώς όλα αυτά, θα προσθέσω, διότι κάπου ελπίσαμε ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει.
- Για ποιο λόγο θα πρέπει να μετέρχομαι των επιχειρημάτων που πολεμούσα στηρίζοντας την παρούσα συμφωνία;
Προφανώς διότι αδυνατώ να αντιληφθώ το λάθος μου… Διότι δεν καταφέρνω να έχω αμερόληπτη κρίση και έχω μάθει να είμαι αθώος.
- Γιατί τώρα δεν γινόταν αλλιώς και επί παλαιών κυβερνήσεων γινόταν;
Διότι τώρα πιαστήκαμε εκ νέου σφάλωντες έχοντας ήδη πιστέψει βαθιά.
Στη πράξη τώρα. Έχουμε να κάνουμε με νέο μνημόνιο όμοιο με εκείνα που καταψηφίζαμε. Λάθος. Με πολύ χειρότερο έχουμε να κάνουμε.
Προς τι λοιπόν η αλλαγή;
Πιαστήκαμε τζάμπα μάγκες να το ομολογήσουμε όσοι πιαστήκαμε και ας ψάξουμε για επιχειρήματα αντιμετώπισης των φίλων του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και πραγματικά χρειάζεται να καταβληθεί κόπος ανεύρεσης διότι ελάχιστα υπάρχουν και όλα είναι μαχητά… Απογοήτευση.
Τώρα τι γίνεται… Τα μέτρα θα προσπαθήσουν να εφαρμοστούν, παράλληλα όμως θα πρέπει να επεξεργάζονται –οι ιθύνοντες- κινήσεις επιστροφής σε νόμισμα εθνικό σπάζοντας τα ταμπού. Ακούγεται παράλογο; Ίσως, θα δούμε…
Υπάρχει άλλη λύση; Ίσως μετά από Χ χρόνια υπό το έλεος των δυνατών. Αμφιβάλλει κανείς;
Ήδη έχουν ξεκινήσει πλέον κινήσεις –μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ- οι οποίες μπορεί να ενσωματωθούν –λέω εγώ- με εκείνες του Δ. Καζάκη (καθ’ όλα συμπαθούς πολιτικού) και ίσως και άλλων ομοϊδεατών, ώστε να καταλήξουν σε όσο το δυνατόν ασφαλέστερα συμπεράσματα ανταλλάσσοντας απόψεις. Χρειάζεται ένα κίνημα εξόδου και όχι τόσα όσα και οι εισηγητές τους, ώστε να έχει φωνή στη βουλή και στα μέσα.
Την πρώτη φορά -θέλουμε να πιστεύουμε- ότι πιαστήκαμε ανέτοιμοι. Ο Βαρουφάκης έκανε εκείνο που έπρεπε να κάνει. Να προετοιμάζεται δηλαδή για το γεγονός της υλοποίησης της απειλής μας. Αφού δεν υποχωρούσαν από τα καταστροφικά τους προγράμματα; (Ο Τσίπρας δεν το έλεγε;) Αλλιώς προς τι φωνάζαμε και με τι απειλούσαμε… Για να τρομάξουμε τον Σόιμπλε όπως κάποιοι κυνηγοί τα πουλιά με τις αδέξιες καραμπίνες τους;
Ωραία λοιπόν κάναμε λάθος και είδαμε ότι δεν τρομάζουν, από εκεί και πέρα τι γίνεται;
Ο Τσίπρας έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα του μνημονίου; Αν ΝΑΙ, ψάχνω-επανερχόμενος- να βρω τις διαφορές με τις προηγούμενες κυβερνήσεις εκτός και εάν αμύνεται έξυπνα. Εκτός και εάν ετοιμάζεται για τη μεγάλη έξοδο (διότι κάτι άλλο έξω από αυτήν δεν έχει απομείνει. Υποταγή ή έξοδος), αλλά πάνω στην ετοιμασία του δεν μπορεί να ξορκίζει το εθνικό νόμισμα διότι με ακρίβεια μαθηματική εκεί οδηγούμεθα… Διότι…
1. Οι φόροι είναι βαρείς και δεν πρόκειται να εισπραχθούν με αποτέλεσμα οι στόχοι να παραμένουν …πόθοι ευσεβείς. Οι δανειστές ως γνωστόν αδιαφορούν για την όποια μας …ευσέβεια διότι νοιάζονται για λεφτά. Θα προτείνουν και θα επιτύχουν την υπογραφή νέων φόρων (ποιος θα πει όχι, αφού παρακαλετά είμαστε στην ένωσή τους. Από την ώρα που μας έδειξαν την πόρτα έστω και άτυπα ένωσή τους θεωρείται) από τους οποίους φόρους θα μαζευτούν ακόμα λιγότερα έσοδα λόγω αδυναμίας καταβολής των πολιτών και όχι κάποιας αντίδρασης.
2. Με την εφαρμογή του μνημονίου ο κόσμος ο οποίος παραμένει επί του παρόντος αδρανής θα ξεσηκωθεί εκ νέου αναζητώντας διεξόδους οι οποίες υπάρχουν μόνον από κόμματα που προσφέρουν εναλλακτικές, εκτός και εάν όλοι οι διαφωνούντες με το μνημόνιο, συμμορφωθούν, συνταχθούν και υποκύψουν στις συνταγές Σαμαρά, Βενιζέλου, Τσίπρα, (με ενοχλεί το τελευταίο όνομα στο πλάι των άλλων αλλά η λογική αυτό επιτάσσει) πράγμα κατά την γνώμη μου δύσκολο.
3. Ακόμα και με κούρεμα χρέους (το οποίο παρουσιάζεται ως η μόνη λύση –και ενδεχομένως να είναι μια κάποια μακρινή-) οι δανειστές θα εξακολουθούν –ίσως και περισσότερο- να καθοδηγούν-επιβάλλουν στη χώρα τις επιθυμίες τους. Η πράξη του κουρέματος μην απατάσθε δεν πιστοποιεί καλοσύνη, αλλά έξυπνη προσπάθεια διατήρησης μιας κατάστασης που βολεύει. Αναρωτιέμαι ποιους… Το χρέος όποτε θελήσουν το εκτινάσσουν όσο θέλουν με διαδικασίες απολύτως συνοπτικές και νομιμοφανείς.
4. Η προοπτική ελάφρυνσης των φόρων πάντοτε φάνταζε και θα φαντάζει δελεαστική. Αν όχι από τις επόμενες εκλογές λοιπόν, σίγουρα από τις μεθεπόμενες τα κόμματα του εθνικού νομίσματος θα αντιπροσωπεύονται στεντορεία φωνή στη βουλή με άξιο αριθμό βουλευτών. Πρόκειται για τη φυσική συνέχεια των πραγμάτων, δεν μιλάμε για καμία επανάσταση μιλάμε για πορεία κάτι που ήδη έχει γίνει αντιληπτό και ήδη βάλλεται από το σύστημα πάση δυνάμει…
Η όποια επεξεργασία για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα πρέπει ήδη να επεξεργάζεται ώστε να μην πιαστούμε δια δευτέραν ανέτοιμοι… Ας υπάρχει το σχέδιο και εάν διαφανεί αλλιώτικη πρέπουσα λυτρωτική λύση αναδιπλωνόμεθα.
Κανείς δεν μιλάει για ευκολία (με δραχμή) και για διαδρομές παραδείσου, απεναντίας θα υπάρξουν δυσκολίες αλλά προς τούτου γίνεται η επεξεργασία των δεδομένων ώστε οι γωνίες να γίνουν αμβλύτερες και η μετάβαση εάν κριθεί αναγκαία να εφαρμοσθεί.
Πέραν όλων η ενημέρωση καθίσταται αναγκαία…
politisg
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου