Χρονολογικός κατάλογος των τουρκικών εγκλημάτων κατά των Ελλήνων από τον 19ο αιώνα!!!

Αυτοί είναι οι τούρκοι, όσο και αν κάποιοι επιθυμούν να μας παρουσιάσουν την ομορφιά ενός τέρατος, παραγνωρίζοντας πως αναφέρονται σε «κράτος εγκληματία».

Ο ρόλος της Τουρκίας στην διεθνή σκηνή σήμερα δείχνει να αναβαθμίζεται όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό αν και συμβαίνει καθαρά λόγω συγκυριών της διεθνούς γεωπολιτικής σκηνής και κυρίως λόγω των ενεργειακών δρόμων που σχεδιάσθηκαν να περάσουν μέσα από την Τουρκία, δεν είναι σε θέση να αναιρέσει ή να διαγράψει την πραγματική Τουρκία, η οποία δεν διστάσει σε καμία περίπτωση να μετατραπεί σε δυνάστη της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων (ή και του Καυκάσου) εάν κάποιοι αποφασίσουν να της δώσουν ισχύ (όπως έπραξε ο αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, σε ένα αποκορύφωμα απερισκεψίας…)

Η δράση της Τουρκίας, η μηδενιστική ανθρωπιστική αντίληψη που διακατέχει το «είναι» των τούρκων και η αντίληψη της κτήσης μέσω της αρπαγής και της χρήσης οποιουδήποτε μέσου απαιτηθεί, είναι στοιχεία καταγεγραμμένα ιστορικά και αποδεικνύουν πως ίσως η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά για την Τουρκία και την πραγματική της εικόνα.

Ο άτυπος «κατάλογος» εγκλημάτων, που κατατίθεται στη συνέχεια, δυστυχώς δεν μπορεί να καταγράψει όλα τα εγκλήματα της «ανθρωπιστικής» και «πολιτισμένης» Τουρκίας κατά των Ελλήνων, όπως επίσης και άλλων λαών.

Απρίλιος του 1821 – Εκτέλεση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου, και εξαπόλυση πλήθους εξαγριωμένων Τούρκων κατά Ελλήνων κατοίκων της Τουρκίας, ως αντίποινα για την εξέγερση των Ελλήνων στην Πελοπόννησο.

1822 – Νεά αντίποινα από τον Σουλτάνο για να τρομοκρατήσει τους χριστιανούς στο νησί της Χίου. Δολοφονούνται 50.000 Έλληνες.

1850 – 12.000 Αρμένιοι και Νεστοριανοί σφαγιάζονται από Κούρδους υπό την ηγεσία του Μπεντέρ Χαν Μπέγκ, οι οποίοι είναι οπλισμένοι με καραμπίνες, ειδικά κατασκευασμένες για την τουρκική κυβέρνηση και οι οποίοι χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται επίσης από την τουρκική κυβέρνηση.

7 Απριλίου του 1860 – Ο Σουλτάνος διατάζει την σφαγή των Μαρωνιτών χωρικών στον Λίβανο.

6 Ιουλίου 1860 – Σύριοι σφαγιάζονται μετά από διαταγή του Αχμέντ πασά. Ο αριθμός των σφαγιασθέντων συμπεριλαμβανομένων και των Μαρωνιτών του Λιβάνου στις 7 Απριλίου, ανέρχεται στις 11.000.

1876 – Εξαπολύονται συμμορίες Τούρκων για να καταπνίξουν εξέγερση στην Βουλγαρία. 15.000 σφαγιάζονται στην περιοχή της Φιλλιπούπολης, μεταξύ αυτών και Αρμένιοι της τοπικής κοινότητας. Καταστρέφονται 58 χωριά και 5 μοναστήρια.

28 Ιουνίου 1877 – Κατά την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων, προς την λήξη του Ρωσο-τουρκικού πολέμου, πάνω από 6.000 Αρμένιοι δολοφονούνται, όταν ο τουρκικός στρατός και κουρδικές άτακτες ομάδες καταστρέφουν τα χριστιανικά χωριά της περιοχής.

4 Ιουνίου 1878 – Η Τουρκία πουλά τη Κύπρο στην Αγγλία.

Καλοκαίρι του 1892 – Σφαγιάζονται 8.000 Γιεζίδες κοντά στο Μοσούλ, και καίγονται τα χωριά τους διότι αρνούνται να ασπαστούν το Ισλαμ, μετά από εντολές του Φερίκ πασά.

Σεπτέμβριος του 1894 έως Αύγουστο του 1896 – Ο Σουλτάν Χαμίτ εφαρμόζει την τακτική της γενοκτονίας στους Αρμένιους.

Αύγουστος και Σεπτέμβριος του 1894 – 12.000 Αρμένιοι σκοτώνονται στο Σασούν.

Οκτώβριος του 1895 – Λαμβάνει χώρα η πρώτη οργανωμένη γενοκτονία στην Κωνσταντινούπολη και στην Τραπεζούντα.

Νοέμβριος και Δεκέμβριος του 1895 – Οι τουρκικές αρχές οργανώνουν μεγάλης έκτασης σφαγές σε όλη τη χώρα.

Ιούνιος του 1896 – Σφαγή των Αρμενίων της πόλης Βαν.

1896 – Σφαγή 300.000 Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη.

12 Μαΐου 1896 – Δολοφονίες 55.000 Ελλήνων και διαμάχες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στην Κρήτη.

Μάρτιος του 1909 – Νέες σφαγές 30.000 Αρμενίων και Αμερικανών ιεραποστόλων, στα Άδανα και άλλες πόλεις της Κιλικίας, οργανωμένες από τους Νεότουκρους.

1909 – Οι Νεότουρκοι αντιμετωπίζουν την επανάσταση των Αράβων στην Υεμένη με αιματοχυσίες.

1 Οκτωβρίου 1911 – Δολοφονείται ο Επίσκοπος Γρεβενών, Αιμιλιανός από τους Τούρκους.

1912 – Ο τουρκικός στρατός κατά την υποχώρησή του από την ανατολική Θράκη, λεηλατεί τα χωριά της περιοχής του Διδυμοτείχου και της Ανδριανούπολης. Τα χωριά της περιοχής Μαλγάρα καίγονται. Το ίδιο συμβαίνει και στο Κεσσάνι. Δολοφονίες και σφαγές συνοδεύουν την καταστροφή και λεηλασία της ελληνικής αυτής περιοχής.

1913 – Η ανακατάληψη της ανατολικής Θράκης με τις θηριωδίες που ακολουθούν έχει ως αποτέλεσμα τη σφαγή 15.690 Ελλήνων.

Φεβρουάριος 1913 – Οι Έλληνες κάτοικοι της περιφέρειας Κριθέα της Ανατολικής Θράκης τρέπονται σε φυγή από τις Τουρκικές αρχές. Ακολουθούν βάρβαρες λεηλασίες.

Ιανουάριος έως Δεκέμβριος του 1914 – Πάνω από 250.000 Έλληνες εκτοπίζονται από τις περιοχές της ανατολικής Θράκης και Σμύρνης. Τα υπάρχοντά τους κατάσχονται.

27 Μαΐου 1914 – Οι Τουρκικές αρχές διατάζουν το χριστιανικό πληθυσμό της Περγάμου να εγκαταλείψουν τη πόλη μέσα σε δύο ώρες. Οι τρομοκρατημένοι κάτοικοι καταφεύγουν στη Μυτιλήνη.

Μάιος και Ιούνιος του 1914 – Οι Τούρκοι επιδίδονται σε όλες τις μορφές διωγμών που σαν στόχο έχουν τους Έλληνες της δυτικής Μικράς Ασίας. Τα παράλια της Μικράς Ασίας έχουν καταστραφεί. Στην Ερυθραία και στη Φωκαία οι Έλληνες σφαγιάζονται ανελέητα.

Ιούλιος και Αύγουστος 1914 – Η τουρκική κυβέρνηση δημιουργεί «τάγματα καταναγκαστικών έργων». Πρόκειται για μια νέα μέθοδο εξόντωσης των Ελλήνων – οθωμανών πολιτών που έχουν καταταγεί στον τουρκικό στρατό. Με τον τρόπο αυτό 400.000 Έλληνες εξοντώθηκαν από την πείνα και την κακοποίηση.

Αύγουστος του 1914 – 12.000 Ασσύριοι δολοφονούνται από τον Τζεβτέτ Χαλίλ Μπέι. Ο αριθμός των Ασσυρίων όλων των θρησκειών που έχουν δολοφονηθεί από τους Τούρκους από το 1895 ανέρχεται στις 424.000.

Σεπτέμβριος 1914 – Με διάταγμα της Τουρκικής κυβέρνησης πολλά χωριά της Ανατολικής Θράκης, όπου πλειοψηφεί το Ελληνικό στοιχείο, εκκενώνονται δια της βίας (Νεοχώριο, Γαλατάς, Καλλίπολη, κτλ.). Ακολουθούν λεηλασίες σε σπίτια και καταστήματα. Χιλιάδες αφήνουν τα πατρογονικά τους εδάφη και καταφεύγουν στην Ελλάδα.

Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1914 – Με διάταγμα της Τουρκικής κυβέρνησης η περιοχή Βιζύη και μέρος της περιοχής Σαράντα Εκκλησιές εκκενώνονται. 19.000 Έλληνες εξορίζονται στην Ανατολία και οι περιουσίες τους λεηλατούνται. Σύμφωνα με τα αρχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου 119.940 Έλληνες απελάθηκαν από την Ανατολική Θράκη.

Απρίλιος του 1915 – Το τουρκικό καθεστώς προχωρεί σε οργανωμένες συλλήψεις ενός μεγάλου αριθμού Αρμενίων διανοουμένων και εθνικών ηγετών στην Κωνσταντινούπολη και στις επαρχίες. Στη συνέχεια εκτοπίζονται στην Ανατόλια και καθοδόν σφαγιάζονται. Οι Αρμένιοι στρατιώτες που υπηρετούν στον τουρκικό στρατό αφοπλίζονται και σφαγιάζονται κατά χιλιάδες. Ο ανυπεράσπιστος αρμενικός πληθυσμός οδηγείται στην έρημο της Συρίας και σφαγιάζεται κατά δεκάδες χιλιάδες από τον τουρκικό στρατό, από άτακτα στρατεύματα και πολίτες ή αφήνεται στην έρημο για να πεθάνει από την ασιτία και την κακοποίηση. 1.500.000 Αρμένιοι εξαλείφθηκαν από τις τουρκιές θηριωδίες.

1915 – Οι Τούρκοι θέτουν σε εφαρμογή μια άγρια καταδίωξη κατά των Σύριων Ορθοδόξων και Νεστοριανών κατοίκων των περιοχών Χακάρι, Μαρντίν και Μιντιάτ. Από τα πρώτα θύματα της καταδίωξης είναι ο Αντάι Σερ, Αρχιεπίσκοπος του Σερτ. Η καμπάνια αυτή, γεμάτη σφαγές και καταστροφές, συνεχίστηκε έως το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνοντας σχεδόν στον στόχο της.

20 Αυγούστου 1915 έως 6 Μαΐου 1916 – Οι Οθωμανοί απαγχονίζουν 35 Λιβανέζους και Σύριους εθνικούς ηγέτες στις πλατείες Αλ Μπουρτζ του Λιβάνου και Αλ Μαρτζά της Συρίας, με την κατηγορία ότι «αγωνίζονται για την ελευθερία». 130.000 Λιβανέζοι και Σύριοι δολοφονούνται κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.

1916 – Οι Τούρκοι αναγκάζουν τους κατοίκους διαφόρων περιοχών του Πόντου να μεταναστεύσουν στο Σίβας. Κατά την παραπάνω μετακίνηση, από τους 16.750 κατοίκους των περιοχών Ελέβι και Τρίπολης, επέζησαν μόνον οι 550. Και από τους 49.520 κατοίκους της Τραπεζούντας, παρέμειναν ζωντανοί μόνο οι 20.300.

1916 – Καταστροφή της περιοχής Ρισέου-Πλατάνου του Πόντου. Λεηλασίες των πόλεων Οφίς, Σούρμενα και Γέμουρα. Οι λεηλασίες οργανώθηκαν από τους αξιωματούχους του Οθωμανικού κράτους και εκτελέστηκαν υπό την ηγεσία του Αχμέτ Μπέη και του στρατάρχη της περιοχής Βελίπ Πασά.

27 Δεκεμβρίου 1916 – Σύλληψη των διακεκριμένων πολιτών της Αμισού καθώς και 4.000 Ελλήνων πολιτών και εκτόπισή τους στην Ανατολία.

Άνοιξη του 1917 – Οι Τούρκοι διατάσσουν τον διωγμό 23.000 Ελλήνων, κατοίκων της Κυδωνίας.

Νοέμβριος του 1917 – 400 ελληνικές οικογένειες εκτοπίζονται από τους Τούρκους από τη Ν.Δ. Μικρά Ασία, ενώ λεηλατούνται οι περιουσίες τους.

Απρίλιος του 1918 – Άλλες 8000 ελληνικές οικογένειες εκτοπίζονται από τη Ν.Δ. Μικρά Ασία.

1920 – Ο Επίσκοπος της Τραπεζούντας Χρύσανθος, καταδικάζεται ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο της Άγκυρας. Καταδικάζεται επίσης και ο Επίσκοπος του Ζήλων ο οποίος αποδημεί στη φυλακή.

1920 – 30.000 Αρμένιοι σφαγιάζονται στην περιοχή του Κάρς από Κεμαλικούς.

Σεπτέμβριος 1920 – Η Κεμαλική Τουρκία επιτίθεται στην Δημοκρατία της Αρμενίας. Οι Αρμένιοι μάχονται ενάντια στα ισχυρά τουρκικά στρατεύματα. Οι Τούρκοι επικρατούν τη 2-12-1920. Τη νίκη αυτή των Τούρκων επακολουθεί η προσάρτηση του 50% της επικράτειας της Δημοκρατίας της Αρμενίας, που είχε συσταθεί στις 28 Μαΐου 1918, στη Τουρκία.

1920 έως 1921 – Άλλοι 50.000 Αρμένιοι εκτελούνται από Κεμαλικούς

3 Ιουνίου 1921 – Κεμαλικοί συλλαμβάνουν 1.320 επιφανείς Έλληνες κάτοικους της Σαμσούντας. Την επομένη δολοφονούν 701 από τους κρατούμενους. Τα θύματα θάβονται σε ομαδικό τάφο πίσω από την οικία του Μπεκίρ πασά. Οι υπόλοιποι των κρατουμένων εξορίζονται στο εσωτερικό της Ανατόλιας.

24 Αυγούστου 1922 – Ο Τουρκικός στρατός καταλαμβάνει τη Πέργαμο. Οι Έλληνες τρέπονται σε φυγή για να σωθούν.

9 Σεπτεμβρίου του 1922 – Οι Τούρκοι εισβάλλουν στη Σμύρνη και πυρπολούν την πόλη. Οργανώνονται μεγάλης έκτασης σφαγές κατά των Ελλήνων και των Αρμενίων. Δολοφονούνται περίπου 150.000 άτομα.

10 Ιουλίου 1924 – Ο 7ος τουρκικός στρατός καταπνίγει την κουρδική εξέγερση στο Χακάρι. Σε διάστημα 79 ημερών, 36 χωριά έχουν καταστραφεί και 12 έχουν ολοσχερώς χαθεί από το χάρτη.

Φεβρουάριος του 1925 – 30.000 Κούρδοι σφαγιάζονται κατά τη διάρκεια εξέγερσης κατά των τουρκικών αρχών. Υπολογίζεται ότι γύρω στους 500.000 Κούρδους έχουν θανατωθεί από σφαγές και εκτοπισμούς.

7 Οκτωβρίου 1927 – Κατάπνιξη κουρδικής επανάστασης, η οποία είχε ξεσπάσει το Μάρτιο του 1925 στο Ελαζίκ. Καταστρέφονται παντελώς 48 χωριά και το χώμα βάφεται κόκκινο από κουρδικό αίμα.

7 Οκτωβρίου 1927 – Κατάπνιξη κουρδικής επανάστασης, η οποία είχε ξεσπάσει στις 30 Μαΐου 1927, στο Ντιαρμπακίρ και στο Αγρί. Το αίμα 2.000 Κούρδων πολεμιστών κυλά άφθονο στον ποταμό Μουράτ.

23 Μαΐου 1937 – Η Τουρκική κυβέρνηση απαγορεύει την έκδοση της Κωνσταντινουπολίτικης εφημερίδας, «SON TELEGRAPH», επειδή η εφημερίδα είχε θετική στάση απέναντι στα προβλήματα των Κούρδων.

1938 – Η Τουρκία προσαρτίζει τη πόλη Σανγιάκ της περιοχής Αντιοχεία-Χατάι. Οι Αρμένιοι και Άραβες κάτοικοι της περιοχής εξορίζονται.

Μάιος του 1941 – Επιστράτευση 20 ελληνικών και αρμενικών κοινοτήτων που ζουν με τουρκική υπηκοότητα στην Τουρκία. Σκοπός, η εξόντωσή τους, με τον ίδιο τρόπο που είχε εφαρμοστεί και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το γνωστό πλέον «τάγμα καταναγκαστικών έργων».

11 Νοεμβρίου 1942 – Ψηφίζεται νόμος για τη φορολογία των περιουσιών των μη Μουσουλμάνων Τούρκων υπηκόων (Varlik Vergisi). Πρόκειται για μια βάναυση προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης των Ελληνικών, Αρμενικών και Εβραϊκών κοινοτήτων, οι οποίες βρίσκονται εκτεθειμένες και ανυπεράσπιστες στις υπερβάσεις και στις καταχρήσεις εξουσίας των Τουρκικών αρχών.

6 Σεπτεμβρίου 1955 – Οι τουρκικές αρχές οργανώνουν μεγάλης έκτασης διωγμούς κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. 29 εκκλησίες καίγονται ενώ 46 λεηλατούνται. Βεβηλόνονται οι τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών όπως επίσης και τα χριστιανικά νεκροταφεία. Εκατοντάδες γυναίκες βιάζονται και καταστρέφονται χιλιάδες ελληνικά καταστήματα.

1963 – 1967 – Η Τουρκία υπονομεύει την σταθερότητα στη νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία με πράκτορες.

1964 – Η Τουρκία αποκηρύσσει μονομερώς την συνθήκη για Εμπορική και Ναυτιλιακή συνεργασία του 1930 (μεταξύ Βενιζέλου – Ατατούρκ). Οι Έλληνες πολίτες αναγκάζονται να φύγουν από την Τουρκία δια της βίας. Οι συγγενείς αυτών, αν και Τούρκοι υπήκοοι, υποχρεώνονται να επισπεύσουν την αναχώρηση τους από τη χώρα. Με νόμο που δεν δημοσιοποιείται οι Έλληνες στερούνται του δικαιώματός τους επί των περιουσιακών τους στοιχείων.

1964 – Κλείνουν τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία στην Ίμβρο και στη Τένεδο. Παράλληλα ανεγείρονται τουρκικές φυλακές για βαρυποινίτες και απαγορεύεται η δυνατότητα μεταβίβασης των περιουσιών των Ελλήνων, έχοντας ως συνέπεια την φυγή των Ελλήνων από τα νησιά. Αξιοσημείωτο είναι ότι και τα δύο Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, παραχωρούνται στη Τουρκία, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης, για την ασφάλεια των Στενών επειδή βρίσκονται στο στόμιο του Ελλησπόντου. Σύμφωνα με το άρθρο 14 της ίδιας συνθήκης, εγγυάται η προστασία των προσώπων και περιουσιών του μη μουσουλμανικού ιθαγενούς πληθυσμού. Παρόλα αυτά εφαρμόζεται, για μια ακόμη φορά, η πάγια τουρκική πολιτική ξεριζωμού και αφανισμού των μη τουρκικών εθνοτήτων και έπειτα από τη συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των νησιών με την ομαδική εγκατάσταση Τούρκων, από τους 12.000 Έλληνες κατοίκους, σήμερα μένουν εκεί μόνο 300 υπερήλικες για τους οποίους δεν έχει πια νόημα ο εκπατρισμός.

1967 – Βανδαλισμοί στην εκκλησία της Αγίας Άννας στο χωριό Αγρίδια της Ίμβρου. Άλλο ένα παράδειγμα της μόνιμης τουρκικής πολιτικής «εθνικής κάθαρσης».

1973 – 1974 – De facto αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, με τη χορήγηση άδειας ερευνών στην Τουρκική κρατική πετρελαϊκή εταιρεία (TRAO) και την αποστολή του ερευνητικού πλοίου ΚΑΡΝΤΑΛΙ για την διεξαγωγή ερευνών στην περιοχή.

1974 – De facto αμφισβήτηση του Ελληνικού εναερίου χώρου των 10 ν.μ. για πρώτη φορά από το 1931. Συνεχόμενες και μαζικές παραβιάσεις του Ελληνικού εναερίου χώρου (περισσότερες από 500 παραβιάσεις έγιναν μόνο το 1995). Περισσότερες από το 80% αυτών έχει γίνει σε απόσταση μικρότερη των 6 ν.μ. από τις ελληνικές ακτές αλλά και πάνω από ελληνικά νησιά. Η αμφισβήτηση αυτή του FIR Αθηνών συνεχίζεται μέχρι το 1980.

20 Ιουλίου 1974 – Ο τουρκικός στρατός εισβάλλει στο ανεξάρτητο αλλά και άοπλο νησί της Κύπρου, μέλος του Ο.Η.Ε., και καταλαμβάνει το 40% των εδαφών της, με το πρόσχημα ότι η επιχείρηση αυτή είναι αναγκαία για την ασφάλεια της τουρκοκυπριακής μειονότητας που αποτελούσε το 18% του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Κατά τη διάρκεια εισβολής, η οποία ονομάστηκε από την Άγκυρα, «επιχείρηση ειρήνη», 5.000 Κύπριοι σκοτώθηκαν, 1619 αγνοούνται έως τις μέρες μας, εκατοντάδες βασανίστηκαν, βιάστηκαν, και εξορίστηκαν στην Τουρκία.

25 Δεκεμβρίου 1978 – Τούρκοι φασίστες σφάζουν εκατοντάδες Κούρδων στο Μαράς.

28 Δεκεμβρίου 1978 – Ανακήρυξη στρατιωτικού νόμου σε 15 επαρχίες του τουρκικού Κουρδιστάν με σκοπό την εμπόδιση εξωτερίκευσης στοιχείων και πληροφοριών των δεινών του κουρδικού λαού.

Δεκέμβριος του 1978 – 110 Κούρδοι σφαγιάζονται στην πόλη Καχραμανμαράς.

Δεκέμβριος του 1979 έως Σεπτέμβριο του 1980 – Διαμάχες μεταξύ Κούρδων και του τουρκικού κράτους ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα βίας με αποτέλεσμα το θάνατο 2.812 Κούρδων πολιτών κατά πλειοψηφία, σε διαφορετικά γεγονότα.

Ιούλιος του 1980 – Ξαφνικό ξέσπασμα βίας στο Κορούμ, κεντρική Ανατόλια, με αποτέλεσμα το θάνατο 30 ατόμων και τη μαζική έξοδο του πληθυσμού της περιοχής.

Καλοκαίρι του 1983 – Σύμφωνα με ένα νέο νόμο, απαγορεύεται η χρήση γλώσσας, κατά τις καθημερινές συνομιλίες ή τις συγκεντρώσεις, η οποία δεν είναι αναγνωρισμένη ως η επίσημη γλώσσα από άλλη χώρα (το όλο θέμα αναφερόταν στην κουρδική γλώσσα).

1984 – Η Τουρκία φράζει την τροφοδότηση νερού από τον ποταμό Αλκουίκ, ο οποίος πηγάζει από την Τουρκία και φτάνει έως το νότιο Αλλέπο, στη Συρία, με σκοπό την ερήμωση της περιοχής εφόσον η πεδιάδα καταστραφεί από την ξηρασία.

Φεβρουάριος 1988 – Οργανωμένη σφαγή κατά τη διάρκεια της νύχτας ενάντια του Αρμενικού πληθυσμού των πόλεων Μπακού και Σουμγκάιτ. Πρόκειται για μια πανομοιότυπη νύχτα σφαγής με αυτή της Κωνσταντινούπολης το 1955.

1989 – Η Τουρκία νομοθετεί παράνομα δικαίωμα για την Έρευνα και Διάσωση στη θαλάσσια έκταση πάνω από το μισό Αιγαίο, παραβιάζοντας σαφώς τους κανόνες της Διεθνής Οργάνωσης Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO).

Αύγουστος έως Δεκέμβριο του 1991 – Η Τουρκική Αεροπορία και ο στρατός επιτίθενται σε ομάδες του PKK στο βόρειο Ιράκ και βομβαρδίζουν ασταμάτητα κουρδικά χωριά. Πάνω από 100 Κούρδοι, μεταξύ των οποίων ήταν και γυναικόπαιδα, σκοτώθηκαν και 150 τραυματίστηκαν.

1992 – Η Άγκυρα χτίζει το φράγμα «Ατατούρκ» στον Ευφράτη ποταμό, μειώνοντας έτσι δραματικά τη ροή του προς το Ιράκ και την Συρία, με σκοπό να απειλήσει τη γεωργία και την οικονομική επιβίωση των δύο παραπάνω χωρών.

Ιανουάριος του 1992 έως τον Οκτώβριο του 1993 – Οι Τούρκοι βομβαρδίζουν κουρδικά χωριά. 4.800 τραυματίζονται από τους οποίους οι 2.000 υποκύπτουν στα τραύματά τους.

Μάιος έως Αύγουστο του 1994 – Πραγματοποιούνται τουρκικές επιδρομές των οποίων ο απολογισμός είναι 400 Κούρδοι χωρικοί νεκροί και πάνω από 200 τραυματίες.

1995 – Η Τουρκική κυβέρνηση οργανώνει σφαγή κατά τη διάρκεια της νύχτας ενάντια των Αλεβιτών στη περιοχή Γκαρί Οσμάν Πασά της Κωνσταντινούπολης.

20 Μαρτίου 1995 – 35.000 Τούρκοι στρατιώτες εισέρχονται στο βόρειο Ιράκ για να πολεμήσουν ομάδες του PKK, οι οποίες είχαν βρει εκεί καταφύγιο, σύμφωνα με την Άγκυρα. 200 Κούρδοι, η πλειοψηφία των οποίων ήταν άμαχοι, σκοτώθηκαν μετά από βομβαρδισμούς, βασανισμούς και αναγκαστικές πεζοπορίες μέσα από ναρκοπέδια.

31 Ιανουαρίου 1996 – Ο τουρκικός στρατός αποβιβάζει μερικούς στρατιώτες του στη βραχονησίδα Ίμια, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ελληνικής Επικράτειας σύμφωνα με Διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από το 1923. Είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία διεκδικεί ανοιχτά ελληνικό έδαφος.

6 Μαΐου 1996 – Μετά από στρατιωτική επιχείρηση έξι εβδομάδων στο βόρειο Ιράκ, η Τουρκία αποσύρει τους τελευταίους στρατιώτες της. Οι κουρδικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ανέρχονται σε 400. Οι τραυματισμένοι είναι ακόμη περισσότεροι.

Αύγουστος του 1996 – Κατά τη διάρκεια ειρηνικών διαδηλώσεων για την επανένωση της Κύπρου, που διάρκεσαν μία εβδομάδα στην πράσινη γραμμή, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής και παραστρατιωτικές οργανώσεις δολοφονούν άνανδρα δύο διαδηλωτές και τραυματίζουν σαράντα.

Φεβρουάριος του 1997 – Η Άγκυρα απειλή την Κύπρο με εισβολή και κατάκτηση των ελεύθερων περιοχών του νησιού εφόσον η δεύτερη, αγοράσει τους αμυντικούς πυραύλους S-300. Τέτοιου είδους απειλές είναι γνώριμες στην Κύπρο μετά το 1974.

Ολόκληρη η ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της σημερινής Τουρκίας, είναι μια συνέχεια ιμπεριαλισμού, σφαγών, λεηλασιών, και μιας ατελείωτης αιματοχυσίας ανθρώπων που είχαν την ατυχία να έχουν κατακτηθεί από τους Τουρκους εισβολείς.

Είναι σημείο των καιρών μας και της ηθικής παρακμής που μας διακατέχει, η Διεθνής Κοινή Γνώμη να ανέχεται αυτές τις πράξεις της Τουρκίας που υποβαθμίζουν την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, και να μην της επιβάλλει μια δίκαια τιμωρία.

– Έως πότε θα ανεχόμαστε την τουρκική επεκτατική πολιτική;

– Είναι πια ανώφελο να ελπίζουμε στη συμμόρφωση της Τουρκίας προς τους – Κανόνες Διεθνούς Δικαίου και προς της θεμελιώδεις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

– Η αναζωπύρωση της αδιάλλακτης τουρκικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, είναι απλώς θέμα χρόνου.

– Ποιός θα είναι ο επόμενος στόχος;

– Ποιός λαός έχει σειρά για να υποστεί τις τουρκικές θηριωδίες;

Τι είπαν όσοι διάσημοι γνώρισαν πραγματικά τι σημαίνει τούρκος, τουρκισμός και φυσικά… Τουρκία

«Τα ορμέμφυτα άγρια ένστικτα των Τούρκων, ευρίσκονται συνήθως εν νάρκη, αρκεί όμως εις λόγος τυχόντος λαοπλάνου μουλά, τυχόντος θρησκολήπτου Χότζα, ίνα εκσπάσωσι δίκην χειμάρρου και μεταμορφώσωσι τον φαινομενικώς φιλήσυχον λαόν εις μαινόμενον όχλον».

N.Θ.Κλαδάς, Έλληνας στρατηγός της Μικρασιατικής Εκστρατείας, αιχμαλωτισθείς από τους Τούρκους

«Η Τουρκία, είτε συνεχίσει να κυβερνάται από τη στρατιωτικοπολιτική κάστα όπως σήμερα, είτε ξανανέβει στο θρόνο κάποιος σουλτάνος, είτε γίνει κομμουνιστική λαϊκή δημοκρατία, είτε ομοσπονδία αναρχικών κοινοβίων, σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσει να έχει τις ίδιες γεωπολιτικές ανάγκες, τα ίδια συμφέροντα και την ίδια γεωπολιτική ταυτότητα, που θα τη θέτουν σε σαφή ανταγωνιστική και αντίπαλη διάσταση με την Ελλάδα».

Κωνσταντίνος Γρίβας, Έλληνας θεωρητικός της Γεωπολιτικής και συγγραφέας

«Καθόλη τη διάρκεια του Β’ Παγκ. Πολέμου, η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα, με όλα τα μέτρα, εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας».

Φρανκ Ουέμπερ, Αμερικάνος ιστορικός (Frank G. Weber)

«Ο Τούρκος είναι ουσιαστικά θρασύδειλος. Είναι γενναίος σαν λιοντάρι όταν τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλει, αλλά δουλόφρων, χαμερπής και λιγόψυχος όταν του τυχαίνουν αναποδιές».

Χένρι Μόργκενταου, Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία και συγγραφέας (Henry Morgenthau 1856-1946)

«Η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα σε όλο τον κόσμο που «έχει λάβει» το δικαίωμα να κάνει όσα κανείς πολιτισμένος δεν θα έκανε, χωρίς να επισύρει την οργή των διεθνών οργανισμών».

Λεωνίδας Σ. Μπλαβέρης, Έλληνας στρατιωτικός συγγραφέας

«…Οι Έλληνες είναι ο λαός του μέλλοντος στην ανατολική Μεσόγειο. Αντιπροσωπεύουν το χριστιανικό πολιτισμό απέναντι της τουρκικής βαρβαρότητας….Είναι σήμερα ένα έθνος πέντε ή έξι εκατομμυρίων ανθρώπων και σε πενήντα χρόνια, αν μπορέσουν να κρατήσουν τα εδάφη που τους επιδικάστηκαν, θα γίνουν ένα έθνος είκοσι εκατομμυρίων…»

Λόυντ Τζωρτζ, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (Lloyd George1863-1945)

«Ακόμα και αν η τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν υπήρχε, η Τουρκία δεν θα άφηνε την Κύπρο στην Ελλάδα…»

Ραούφ Ντενκτάς, ηγέτης των Τουρκοκυπρίων (Rauf Denktash)

«Let me endeavor, very briefly to sketch in the rudelst outline what the Turkish race was and what it is. It is not a question of Mohammedanism simply, but of Mohammedanism compounded with the peculiar character of the race. They are not the mild Mohammedans of India nor the chivalrous Saladins of Syria, nor the cultured Moors of Spain. They were, upon the whole, from the black day when they first entered Europe, the one great anti-human specimen of humanity. Wherever they went a broad line of blood marked a track behind them, and, as far their dominion reached, civilization disappeared from view».

Ουΐλιαμ Γκλάνστοουν, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (William Gladstone 1809-1898)

«There is no instance, in Europe, in Asia or in Africa, where the establishment of Turkish domination over another country has not resulted in a reduction of material prosperity and a decline in civilization. Wherever Turkey has emerged victorious it has brought catastrophe. It has never been able to develop in peacetime what it gained in war».

Ζωρζ Κλεμανσώ, πρωθυπουργός της Γαλλίας (George Clemenceau 1841-1929)

«Επιτέλους τους ξεριζώσαμε…»

Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Τούρκος στρατηγός και πρωθυπουργός (Mustafa Kemal Ataturk 1880-1938), στις 13 Αυγούστου 1923

«Man’s greatest joy is to slay his enemy, plunder his riches, ride his steeds, see the tears of his loved ones and embrace his women».

Τζένγκις Χαν, (Genghis Khan) Μογγόλος αυτοκράτορας, πατέρας των Τούρκων

«Για την τουρκική λογική το σπαθί αποτελεί το πιο σίγουρο μέσον επίλυσης των προβλημάτων».

Ντομινίκ Ντυφούρ ντε Πραντ, Γάλλος διπλωμάτης (Dominique Dufour De Pradt 1759-1837)

«Οι Τούρκοι είναι ευαίσθητοι μόνο σε ότι τους αγγίζει άμεσα και υλικά».

Ντομινίκ Ντυφούρ ντε Πραντ, Γάλλος διπλωμάτης (Dominique Dufour De Pradt 1759-1837)

«Στους Τούρκους το ένστικτο της καταστροφής είναι έμφυτο, και όπως λέμε, κυκλοφορεί στο αίμα τους».

Ντομινίκ Ντυφούρ ντε Πραντ, Γάλλος διπλωμάτης (Dominique Dufour De Pradt 1759-1837)

«Εάν ποτέ ήταν δυνατό να εκδιωχθούν εντός 24 ωρών οι Έλληνες από την Τουρκία, η Τουρκία θα πέθαινε εντός 48 ωρών. Το ελληνικό στοιχείο είναι το οξυγόνο του τουρκικού οργανισμού».

Ριζά Τεφβήκ, βουλευτής Γκιουμουλτζίνας, 1915

«Οι Τούρκοι είναι θεριά, δεν είναι άνθρωποι. Είναι θεριά που τα θρέφει η Ευρώπη».

Λορέντζος Μαβίλης, Έλληνας ποιητής (1860-1912)

«Οι Τούρκοι είναι Τούρκοι».

Βίκτορας Ουγκώ, Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός (Victor Hugo 1802-1885)

«Only the Turks are ready and eager at this moment for a strong offensive movement against civilization. In the light of recent events this constitutes a very grave danger to the whole world. Other nations, worn and weary, ask only for peace. The Turks have no commerce, no manufactures, no merchant marine. They have nothing to lose. They have no culture. They have no training save in bearing arms, no science save the science of war, no art save the lethal art. They are mere marauders».

Χένρι Μόργκενταου, Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία και συγγραφέας (Henry Morgenthau 1856-1946)

«One of the keenest impressions which I brought away with me from Smyrna was a feeling of shame that I belonged to the human race.» –

Τζωρτζ Χόρτον, Αμερικανός πρέσβης στη Σμύρνη (George Horton)

«Το γιαούρτι είναι τουρκική εφεύρεση και η σημασία της είναι τόσο μεγάλη όσο και η μετάβαση του ανθρώπου στη Σελήνη».

Χουσεΐν Γιουσούφ Γκιοκάλπ, Τούρκος Υπουργός Γεωργίας (2001) (Hussein Yusuf Gocalp)

«Στη φυλακή, οι βασανιστές έδειχναν μια διαβολική ικανότητα στο να τους αναγκάζουν να παραδεχτούν ότι ήταν «επαναστάτες» και να αποκαλύπτουν τις «κρυψώνες των όπλων τους». Μία συνηθισμένη μέθοδος ήταν να κλείνουν το θύμα σε ένα δωμάτιο, ενώ δύο Τούρκοι στέκονταν στην κάθε πλευρά του κρεβατιού όπου το έδεναν. Συχνά τα βασανιστήρια άρχιζαν με φάλαγγα(…) Ο βασανιστής χτυπάει το θύμα στα πέλματα με μια πολύ λεπτή ράβδο. Στην αρχή ο πόνος δεν είναι δυνατός, αλλά όσο το βασανιστήριο συνεχίζεται, γίνεται όλο και πιο τρομερός. Οι σάρκες πρήζονται και σκάνε και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που είναι αναγκαίος ο ακρωτηριασμός των ποδιών του θύματος(…) Οι βασανιστές, αν δεν τα κατάφερναν να κάνουν τον δύστυχο να ομολογήσει, χρησιμοποιούσαν άλλα μέσα για να τον αναγκάσουν. Του ξερίζωναν τα φρύδια, τα γένια και ύστερα τα νύχια. Του έκαιγαν το στήθος με καυτά σίδερα, του έκοβαν κομμάτια από τις σάρκες του με πυρακτωμένες λαβίδες και ύστερα έριχναν βραστό βούτυρο στις πληγές(…) Ο βαλής του Βαν, Τζεβντέτ Μπέης, είχε τη φήμη του σκληρότερου βασανιστή. Του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «ο πεταλωτής του Μπας Καλέ», γιατί είχε επινοήσει το αριστούργημα ίσως όλων των μεθόδων βασανισμού: το κάρφωμα αλογοπετάλων στα πέλματα των θυμάτων του!»

Χένρι Μόργκενταου, Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία και συγγραφέας (Henry Morgenthau 1856-1946)

«Η τουρκική φυλή ξέρει μόνο από πόλεμο και κατακτήσεις».

Τζωρτζ Χόρτον, Αμερικανός πρέσβης στη Σμύρνη (George Horton)

Παντουρκισμός

Μια προσπάθεια σύζευξης των θεμελιωδών αρχών του Παντουρκισμού και του Πανισλαμισμού θα κάνει το 1988 ο –τότε- Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Τ.Οζάλ, με το βιβλίο του «Η Τουρκία στην Ευρώπη». Πρώτος στόχος του Οζάλ είναι να ενοποιήσει τον Τουρκικό παράγοντα στο χρόνο, ώστε να αποδείξει ότι το όραμά του έχει αρκετά ιστορικά παραδείγματα. Υποστηρίζει ότι οι Τούρκοι είναι οι φορείς όλων των πολιτισμών που άνθησαν κατά καιρούς στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως ο Χιττίτικος, ο Λυδικός, ο Ιωνικός, ο Βυζαντινός κ.λ.π., ενώ οι φυλές που αναπτύχθηκαν στη περιοχή όπως οι Πελασγοί, οι Μίνωες της Κρήτης, οι Μυκηναίοι, οι Κάρες, οι Λέλεγες, ήταν τούρκικης καταγωγής!

Πιο συγκεκριμένα όμως, ο Τούρκος συγγραφέας Σαλισίχ Σαλαχατίν γράφει:

«…Οι Τούρκοι πάντοτε σεβάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι οποίοι πάντοτε τα καταπάτησαν…

…Οι Τούρκοι έφεραν τον πολιτισμό στην Κύπρο… Ο Κυπριακός λαός που μιλάει Ρωμαϊκά κι είναι Ορθόδοξος υποδέχτηκε τους Τούρκους σαν λυτρωτές…

…Οι Τούρκοι στη περιοχή του Αιγαίου 2.480 π.Χ., ερχόμενοι απ’ την Κεντρώα Ασία, δημιούργησαν τους εξής πολιτισμούς:

1)Στη Κρήτη τον Μινωικό πολιτισμό

2)Τον Κυκλαδικό πολιτισμό

3)Στην Πελοπόννησο τον Μυκηναϊκό πολιτισμό…

…Ο Έλλην επιστήμων Θαλής είναι Τούρκος…Το όνομα του το έχει πάρει από τη περιοχή Ταλάς της Φεργκάνα και το συναντούμε σε κείμενα των Ουιγκόρ…(!)

…Ο μυθολογικός ήρωας Ηρακλής είναι Τούρκος, το πραγματικό του όνομα είναι Γιαρακλής…

…Το αληθινό όνομα του μεγάλου επιστήμονος Ομήρου είναι Ομέρ…

Όπως αντιλαμβάνεστε από τα παραπάνω ,οι Τούρκοι έχουν θέσει τις βάσεις του Δυτικού πολιτισμού. Σήμερα, κανείς από τους σοβαρούς Ιστορικούς δεν αποδέχεται το πρότυπο της Ελληνικής κουλτούρας…»

Salisik Salahattin

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι μέρος του έργου που διαβάσατε απ’ το παραπάνω κείμενο του Τούρκου συγγραφέα δια της, υπ’ αριθμό 07833 και υπό ημερομηνία 12 Ιουνίου 1967, αποφάσεως της Γενικής Δ/νσεως Εκδόσεων και εντύπου εκπαιδευτικού υλικού του Τουρκικού Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, έχει συσταθεί σαν βοήθημα όχι μόνο των μαθητών αλλά και των υπαλλήλων του Υπουργείου των Εξωτερικών, του Υπουργείου Ε. Άμυνας και λοιπών κρατικών υπηρεσιών της Τουρκίας!

Όπως πρέπει να αντιλαμβάνεται ο νέο-έλληνας, σε ένα πιθανό μελλοντικό πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, ο Τούρκος στρατιώτης δεν θα έχει την αίσθηση ότι επιτίθεται σε μια ξένη χώρα, αλλά θα έχει την εντύπωση (μέσω της Τούρκικης προπαγάνδας) ότι επιτίθεται για να ξαναπάρει ένα κομμάτι της Ιστορίας του, του πολιτισμού του και της πατρίδας του!

Το Τούρκικο έθνος είναι Ταταρομογγολικής καταγωγής. Ξεκίνησε από τα υψίπεδα του Ατλάϊ (από τη ρίζα του ονόματος Ατλ-Ατλαντίδα κ.λ.π.) της Κεντρικής Ασίας κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. και είτε σαν μισθοφόροι είτε σαν νομάδες, έφθασαν στη Μεσόγειο, όπου κι εγκαταστάθηκαν τον 12ο αιώνα. Αρχικά επρόκειτο για ομάδα από 400 οικογένειες, με αρχηγό τον Οσμάν τον Α, που κατόρθωσε (όχι τυχαία) μέσα σε 200 χρόνια να γίνει ολόκληρη αυτοκρατορία και να απειλήσει την «καρδιά» της Ευρώπης, την Βιέννη.

Στο πέρασμα από τον 13ο και 14ο μ.Χ. αιώνα, όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι προσπαθούσαν να επιβληθούν πλήρως στους ομοεθνείς τους Σελτζούκους ώστε να εδραιώσουν ένα κυρίαρχο κράτος που κάποτε θα αντικαθιστούσε στον γεωπολιτικό χάρτη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, βρίσκουμε και τις απαρχές του Τούρκικου ρατσισμού. Βέβαια, η επίσημη ιδεολογία του Οθωμανικού κράτους της εποχής είναι κατ’ αρχήν υπερ-εθνικιστική: το ζητούμενο είναι (μέσω του Μωεθανισμού σαν μανδύα) η ολοκλήρωση της αποστολής του Μωάμεθ, με την εξάπλωση του Ισλάμ σε όλους τους λαούς της γης. Εντολοδόχος αυτής της «ιερής» αποστολής παρουσιάζεται ο Οσμάν, ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος και ιδρυτής της δυναστείας των Οσμανλίδων, την οποία θα καταργήσει το 1923 ένας άλλος εβραίος απ’τη Θεσσαλονίκη, ο Κεμάλ-Ατατούρκ (ο Τέλειος-Πατέρας των Τούρκων).

Αποσυμβολισμός των ισλαμικών συμβόλων

Το αγαπημένο χρώμα των Τούρκων είναι το γκρίζο, σύμφωνα με την παράδοσή τους, ένας γκρίζος λύκος οδήγησε τους προγόνους τους από τα βάθη της Ασίας στη γη των Ελλήνων, τη Μικρά Ασία. Από τότε ο Γκρίζος Λύκος έγινε σύμβολο του έθνους των Τούρκων και του Παντουρκισμού.

Το άλλο μεγάλο σύμβολο (όσον αφορά τον θρησκευτικό τομέα) το μισοφέγγαρο, υιοθετήθηκε απ’τους Τούρκους ως εξής:

Μεταφερόμαστε σε μια χειμωνιάτικη νύχτα του 340 π.Χ. Ο Φίλιππος, βασιλιάς της Μακεδονίας, οδήγησε τους άντρες του σε μεγάλη επίθεση εναντίων των οχυρών του Βυζαντίου. Εκείνη τη στιγμή όμως μια μεγάλη λάμψη εμφανίστηκε στον ουρανό, που ίσως τη προκάλεσε η πτώση κάποιου μετεωρόλιθου, αποκάλυψε τις κινήσεις των Μακεδόνων. Η επίθεση αποκρούστηκε και για ανάμνηση της νίκης τους, οι Βυζαντινοί έβγαλαν ένα νόμισμα που απεικόνιζε ένα μισοφέγγαρο, έμβλημα της θεάς Εκάτης. Η Τιτάνισα Εκάτη, εκτός απ’το μισοφέγγαρο, είχε για σύμβολο και την δάδα (δηλαδή τον πυρσό), κάτι σαν το «χέρι της δόξας» στο άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη.

Το μισοφέγγαρο λοιπόν ήταν πολύ δημοφιλές στο Βυζάντιο, ακόμα κι όταν η πόλη ξαναχτίστηκε μετά από 7 αιώνες με το όνομα Κωνσταντινούπολη.

Κι έτσι όταν η Πόλη έγινε, μετά την άλωσή της απ’τους Τούρκους το 1453, το μεγάλο κέντρο του Ισλάμ, αυτό το μισοφέγγαρο έγινε το σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας και της Μωαμεθωνικής θρησκείας!

Ο νεογέννητος Γκρίζος Λύκος

Ο Εμβέρ ήταν ο πρόδρομος των σύχγρονων Γκρίζων Λύκων ιδρύοντας,στις αρχές του 1900, την οργάνωση «Ιτζί». Η οργάνωση αυτή είχε καθαρά στρατιωτική δομή και τα μέλη της έπαιρναν στρατιωτική εκπαίδευση για να είναι ικανοί σε ενδεχόμενη χρησιμοποίησή τους σε αποστολές. Τα σύμβολά τους και οι τίτλοι τους, ήταν καθαρά τουρκικοί και προ-ισλαμικοί χαρακτήρες, όπως ο Ογκχότζ (μυθικός ήρωας των Τούρκων) που γεννήθηκε απ’τον Γκρίζο Λύκο. Προσευχόντουσαν στον Ταρνί,τον θεό των Μογγολικών φυλών, και όχι στον Αλλάχ! Οι Ιτζί τέλος, θεωρούσαν όλους τους Τουράνους αδέλφια.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΖΟΥΜ ΧΟΥΡΙΕΤ

Ο ιδρυτής της τουρκικής εφημερίδας «Τζουμ Χουριέτ» («Ζήτω η Δημοκρατία») ήταν ο Σαντάτ Σεμαβέ, εβραίος απ’ την Αλβανία. Ο γιος του Σεμαβέ εκδίδει σήμερα μια άλλη εφημερίδα, ανθελληνική βέβαια, ονόματι Γκιουναϊντίν. Στις μέρες μας, η Χουριέτ είναι η επίσημη εφημερίδα της Τουρκίας, τον ανθελληνικό αγώνα της χρηματοδοτεί και στηρίζει ένας άλλος εβραίος καταγόμενος εκ Θεσσαλονίκης, ο Μπουρλά.

Είναι άξιο προς ανάγνωση το ποίημα του πασίγνωστου Τούρκου δημοσιογράφου Ιπεκτσί, με τίτλο «Το Μίσος», που γράφτηκε στις 14-7-1974 στην εν λόγω εφημερίδα, ακολουθώντας τα γεγονότα της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Ιπεκτσί, δημιουργήθηκε από τούρκους ελληνιστές το «βραβείο Ιπεκτσί» για την προσέγγιση της «Ελληνοτουρκικής φιλίας»! Με αυτό το βραβείο έχουν «τιμηθεί» πολλοί εξέχοντες Έλληνες, όπως ο Κ.Μητσοτάκης, ο Μ. Θεοδωράκης κ.α. Τώρα το πως εννοούν την φιλία, μας το εξηγεί ο ίδιος ο Ιπεκτσί, στο ποίημα του…

«Το Μίσος»

«Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ’ αυτό το κόσμο

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο