Αφιέρωμα: Η πρωτεύουσα που ήθελε να χτίσει ο Χίτλερ θα ήταν η μεγαλύτερη πόλη στην Ιστορία της ανθρωπότητας [εικόνες]

Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε πολλά και περίεργα πράγματα στο κεφάλι του. Πέραν των όσων γνωρίζουμε, είχε και κατασκευαστικές ανησυχίες. Μία από αυτές ήταν και η καταστροφή και ανακατασκευή του Βερολίνου σε μία μεγαπόλη η οποία θα ήταν μοναδική σε όλο τον πλανήτη...

Είναι γνωστό άλλωσετ πως Χίτλερ δεν αγαπούσε το Βερολίνο γιατί το θεωρούσε μια βρώμικη πόλη στην οποία κυριαρχούσαν φιλελεύθερες αντιλήψεις, οι οποίες δεν ταίριαζαν καθόλου με την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού. Ήθελε λοιπόν να κατασκευάσει μια καινούργια πόλη στη θέση του, η οποία θα μετονομαζόταν σε «Γερμανία» ή αλλιώς Germania και θα γινόταν η πρωτεύουσα της χώρας. Θα ήταν η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου με επιβλητικά κτήρια, τεράστιους δρόμους και αγάλματα του Φύρερ παντού!

Τα σχέδια που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημιοσιότητας, αποκαλύφθηκαν πλήρως στην στην έκθεση, «Ο μύθος της Γερμανίας: Όραμα και εγκλήματα» στο Βερολίνο. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλειώδες του σχεδιασμού, ωστόσο σκεπτόμενος το τρόπο με τον οποίο ήθελε να χτίσει την αυτοκρατορία του, μπορούμε με σιγουριά α πούμε, «ευτυχώς που δεν πέτυχε».

Από τις μακέτες ξεχωρίζει η «Αίθουσα του Λαού», ένα κτήριο ναός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με διπλάσιο μέγεθος από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, χωρητικότητας 180.000 ατόμων, με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ο οποίος παραπέμπει στο Πάνθεον της Ρώμης. Το ύψος του κτηρίου θα έφτανε τα 290 μέτρα και δίπλα του η Πύλη του Βραδεμβούργου και το Ράιχσταγκ θα έμοιαζαν με παιδικά σπιτάκια. Στην «Αίθουσα του Λαού» οδηγούσε μια θεόρατη λεωφόρος μήκους πέντε μιλίων, εκατέρωθεν της οποίας θα βρίσκονταν πανύψηλα κτίρια.

Αρχιτέκτονας του μεγάλου σχεδίου ήταν ο Αλμπερ Σπιρ, ο οποίος γλίτωσε τη θανατική ποινή στις δίκες της Νυρεμβέργης υποστηρίζοντας ότι δεν ήξερε τίποτα για τις εξοντώσεις των Εβραίων, τους οποίους ωστόσο είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει ως σκλάβους για το κτίσιμο της πόλης.

Η «Γερμανία» δεν ήταν απλώς ένας μύθος, καθώς η προεργασία είχε αρχίσει. Ο Σπιρ είχε διατάξει την κατεδάφιση κτιρίων έτσι ώστε το σχέδιο να προχωρήσει αμέσως μόλις η Γερμανία κέρδιζε τον πόλεμο και σε αυτό το πλαίσιο, 24.000 «Αριοι» μετακόμισαν σε διαμερίσματα που παλαιότερα έμεναν Εβραίοι. Άλλωστε, εκτός από την «εικαστική» σκοπιά, η έκθεση μαρτυρά τη ναζιστική ιδεολογία και τα δεινά που υπέστησαν άνθρωποι εξαιτίας της, καθώς παρουσιάζονται και ντοκουμέντα με τα σχέδια εκτοπισμού των Εβραίων.

Η «Γερμανία» θα ήταν έτοιμη το 1950, ενώ σειρά θα έπαιρνε και η αναδόμηση άλλων πόλεων όπως το Μόναχο και η Νυρεμβέργη, όχι όμως σε αυτή την επική κλίμακα. Όπως φέρεται να είχε δηλώσει ο Χίτλερ το 1942, «Το Βερολίνο θα μπορεί να συγκριθεί ως παγκόσμια πρωτεύουσα μόνο με την Βαβυλώνα ή τη Ρώμη. Τι θα είναι μπροστά του το Λονδίνο ή το Παρίσι;».

Πέρα από τα μεγαλεία που θα μπορούσε να θαυμάσει κάποιος περπατώντας στους πελώριους δρόμους της «Γερμανίας», το νέο Βερολίνο θα είχε και υπόγειο σκέλος, το οποίο σε αντίθεση με τα επιβλητικά κτήρια του μέλλοντος, δεν ήταν καθόλου μακέτα. Από το 1938 είχε ξεκινήσει η κατασκευή υπόγειων στοών στη γερμανική πρωτεύουσα και συγκεκριμένα κάτω από τα πάρκο Τιεργκάρτεν, τα οποία αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση το 1960.

Η πρόσβαση σε ένα τμήμα τα τούνελ επετράπη το 2001 και πλέον λειτουργεί μουσείο στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει το υπόγειο Βερολίνο. Το «Unterwelten Museum» βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου θα υψωνόταν η «Αίθουσα του Λαού» που ονειρευόταν ο Χίτλερ.