τοῦ Α. Π. Δημόπουλου
Περιλαμβάνει τμήματα τοῦ Ἰράκ καί τῆς Συρίας... Καταλαμβάνει μιά ἔκταση ὅση περίπου ἡ Ἰορδανία.
«Πρωτεύουσα» ἡ μέχρι πρότινος Συριακή πόλη Ar-Raqqah. Σύμβολο; Ἡ Μαύρη Σημαία. Καί τό ὄνομα αὐτῆς «Ἰσλαμική Πολιτεία». Πολιτική ταυτότητα; «Χαλιφάτο» ἤδη ἀπό τήν 29η Μαρτίου 2014. Ἐσωτερικός «νόμος»; Ἡ Sharia. Ἐξωτερικό «δόγμα»; Ὁ «ἱερός πόλεμος» (Jihad)
καί ἡ καταστροφή τῆς Δύσης. Τά ἐπιτεύγματα; Μιά ἁπλή περιήγηση στό διαδίκτυο ἀρκεῖ γιά νά καταλάβεις –ἀποκεφαλισμοί «ἀντιφρονούντων» καί τοποθέτηση κρανίων σέ πασσάλους, σταυρώσεις ὑπαιτίων τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, λιθοβολισμοί «ἁμαρτωλῶν» γυναικῶν, μα-
ζικές ἐκτελέσεις «ἐχθρικῶν» πληθυσμῶν ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, ἀπαγωγές καί βιασμοί στό πλαίσιο αὐτοῦ, πού ἔχει ἀποκληθεῖ «σεξουαλικόJihad», καταστροφή πολιτιστικῶν μνημείων, σύληση χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν, πλύση ἐγκεφάλου καί σχολεῖα μίσους σέ ἀνήλικους. Κοινός παρονομαστής; Ὁ τρόμος. Εἶναι ὁ τρόμος, πού παραλύει τήν ψυχή καί τό φρόνημα ὅσων
ἀποτελοῦν τόν ἑπόμενο στόχο τοῦ «Χαλιφάτου» καί δίνει στόν ὁρίζοντα τῆς Βαγδάτης τήν ἀπειλητική αὔρα μιᾶς πολιορκημένης πόλης.
Ὅμως τό πιό ἐκπληκτικό εἶναι, ὅτι ἀνάμεσα στούς «μαχητές» τοῦ «Χαλιφάτου» περιλαμβάνονται πολλές ἑκατοντάδες «προσήλυτοι» νέοι τῆς Δύσης, ἄνδρες καί γυναῖκες. Τό «Χαλιφάτο» οὐδόλως τό κρύβει, ἀντίθετα, δημόσια τούς ἀναζητᾶ μέ ἀναρτήσεις στό διαδίκτυο εἶναι οἱ «Στρατιῶτες τῆς Ἀλήθειας». Ἀλήθεια, τί εἶναι αὐτό πού κάνει τά τέκνα τῆς Δύσης νά κατατάσσονται «στρατιῶτες» αὐτοῦ, πού μόλις πρίν λίγες μέρες, καταδικάστηκε ὁμόφωνα, ἀπό τό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ
ΟΗΕ, γιά «πράξεις τρομοκρατίας, βίαιη ἐξτρεμιστική ἰδεολογία, συνεχιζόμενες κατάφωρες, συστηματικές καί ἐκτεταμένες προσβολές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί παραβιάσεις τοῦ διεθνοῦς ἀνθρωπιστικοῦ δικαίου»; Μέχρι πρίν λίγο καιρό ζοῦσαν ἀνάμεσά μας. Τί μεσολάβησε – τί κάνει τούς ἀνθρώπους τῆς δικῆς μας «διπλανῆς πόρτας» σήμερα νά ἀποκεφαλίζουν, νά σταυρώνουν, νά βιάζουν, νά λιθοβολοῦν; Δέν εἶναι οἱ«χρήσιμοι ἀφελεῖς», πού παθητικά ὑποστηρίζουν, χωρίς νά κατανοοῦν, γιά τούς ὁποίους ἔγραψα πρόσφατα («Χρήσιμοι Ἀφελεῖς», «Ἑστία», 07/08/2014). Ὄχι, χρειάζεται κάτι βαθύτερο, γιά νά ὁπλίσει τό χέρι πού διαπράττει τό ἀδιανόητο. Τί εἶναι αὐτό;
Τώρα, σέ διάφορα δημοσιεύματα τοῦ Δυτικοῦ Τύπου, ἡ ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου κινεῖται στή βάση ἑνός «ἰδεολογικοῦ ρομαντισμοῦ». Τί κάνει τά τέκνα τῆς Δύσης νά κατατάσσονται «στρατιῶτες» τοῦ ἀδιανόητου; Μά, ἀκριβῶς, ἐπέλεξαν ἕνα ἄλλο «ὑπόδειγμα ζωῆς» –ἀδιανόητο ἴσως γιά ὅσους διαβιοῦν «ἐκτός» τοῦ ἰδίου καί τῶν συμφραζομένων του, ἀλλά, ὄχι γιά ὅσους, ὅπως οἱ «προσήλυτοι», ἐπέλεξαν νά ζήσουν «ἐντός» του.Ὅπως τό διατυπώνει ἕνα τυπικό ἄρθρο «δυτικῆς» προέλευσης, μέ τόν τίτλο «Γιατί ἑκατοντάδες Δυτικῶν παίρνουν τά ὅπλα σέ παγκόσμιο Jihad», τό ὁποῖο παίρνω ὡς παράδειγμα αὐτῆς τῆς ἀπολογητικῆς ἐξηγητικῆς καί τό ὁποῖο ἤδη κάνει τόν γύρο τοῦ διαδικτύου: «Ὁ τζιχαντικός σαλαφισμός ὑπόσχεται στούς ὀπαδούς του μία
ἑλκυστική οὐτοπία… Βλέπουν τόν ἀγώνα τους, ὡς ἀγώνα γιά τήν ἀνθρωπότητα καί γιά ἕναν καλύτερο κόσμο στόν ὁποῖο ἡ καθαρότητα καί ἡ αὐθεντικότητα ὑπερισχύουν… Αὐτό ἐξηγεῖ γιατί οἱ φονταμενταλιστές τῆς_ Δύσης μετακινοῦνται πανευτυχεῖς σέ Συρία καί Ἰράκ. Τό ἀντιλαμβάνονται ὡς ἱστορική εὐκαιρία, νά οἰκοδομήσουν τήν οὐτοπία πού ὀνειρεύτηκαν ἀπό παλιά… Ὁ σαλαφισμός τούς προσφέρει μία ἐπαναστατική ταυτότητα, πού τούς κάνει νά αἰσθάνονται, ὅτι μποροῦν νά ἀνατρέψουν τήν ἀνισότητα, τήν ἀδικία καί τήν διαφθορά,πού περικλείουν τόν κόσμο».
Τί λέτε; Πρόκειται πράγματι γιά «Στρατιῶτες τῆς Ἀλήθειας» – τῆς ἀλήθειας, ἔστω, ὅπως οἱ ἴδιοι τήν ἀντιλαμβάνονται; Φαίνεται ἴσως εὔλογο ὡς ἐξήγηση τῶν ἀποτρόπαιων πράξεων. Ἡ ἐκδοχή τοῦ «ἰδεολογικοῦ ρομαντισμοῦ» ἐπεξηγεῖ τίς πράξεις μέ ἀναφορά στίς ἀπόψεις –«Πράττουν γιατί υἱοθετοῦν». Ἀλλά φυσικά τό ἐπιχείρημα ἐπιδέχεται ἀντιστροφῆς. «Πράττουν γιατί υἱοθε-
τοῦν;» – ἤ μήπως «Υἱοθετοῦν γιά νά πράξουν;». Τί εἶναι αὐτό, πού κινεῖ πραγματικά τούς «προσήλυτους»; Ἡ υἱοθέτηση ἑνός «ἐναλλακτικοῦ ὑποδείγματος ζωῆς» καί ἡ συνεπακόλουθη διάπραξη ὅσων αὐτό, καλῶς ἤ κακῶς, ἐπιβάλλει; Ἤ μήπως αὐτό, πού τούς κινεῖ εἶναι τό ἐπιτρεπτό τοῦ πολιτισμικά ἀπαγορευμένου; Ἀκολουθοῦν τήν οὐτοπία τους, ὅπως λέει τό ἄρθρο, ἤ μήπως ἁπλῶς προσέρχονται ἐκεῖ, πού μποροῦν νά ἀποκεφαλίζουν, νά σταυρώνουν, νά βιάζουν καί νά λιθοβολοῦν; Πρόκειται γιά ἰδεολογία ἤ τρομο-λαγνεία; Εἶναι οὐτοπιστές ἤ τό ἀπόλυτο λοῦμπεν; Κανείς φυσικά δένμπορεῖ νά πεῖ μέ βεβαιότητα – κάτι τέτοιο θά ἀπαιτοῦσε βιογραφικές ἐξηγήσεις.
Ὅμως ἀρκεῖ ἡ συνειδητοποίηση, ὅτι ἡ ἐκδοχή τοῦ «ἰδεολογικοῦ ρομαντiσμοῦ» δέν εἶναι ἡ μόνη δυνατή ἐξήγηση. Οἱ δυτικῆς προελεύσεως «Στρατιῶτες τῆς Ἀλήθειας» μπορεῖ τελικά νά μήν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά συνειδητοί «Ὀπορτουνιστές τῆς Βίας». Τό πιθανότερο.
Ὑπάρχει ὅμως κάτι, πού εἶναι ξεκάθαρο. Ἀκόμα καί ἐάν ὁ «ἰδεολογικός ρομαντισμός» γινόταν δεκτός, ὡς ἐξήγηση τοῦ φαινομένου, δέν πρέπει πάντως νά γίνει, σέ καμμία περίπτωση, δεκτός, ὡς δικαιολόγηση τοῦ φαινομένου. Ἐπιτέλους, νά τελειώνουμε μέ τήν σχετικιστική πολιτική ὀρθότητα, πού παραλύει τήν Δύση.Ἡ ἐπίκληση τῆς «ἐναλλακτικότητας» ἄλλων (δηλαδή
μή Δυτικῶν) ὑποδειγμάτων ζωῆς καί πολιτικῆς ὀργάνωσης δέν ἀρκεῖ, γιά νά δικαιολογήσει ὅλα αὐτά τά ἀποτρόπαια – ἄλλως ὀφείλουμε, νά ξαναγράψουμε τήν ἱστορία. Τό «Ὁλοκαύτωμα» τοῦ Χίτλερ. Ἡ γενοκτονία τοῦ Pol Pot. Ὁ «Κόκκινος Τρόμος» τοῦ Mengistu Haile Mariam. Ὅλα αὐτά θά συνιστοῦσαν αὐτομάτως ἀνάλογες «ἐναλλακτικές» – μιά «ἄλλη ἀλήθεια» ἐξίσου ἀποδεκτή γιά τούς «στρατιῶτες» της. Μποροῦμε νά τό δεχθοῦμε αὐτό;
Ὑπό μίαν ἔννοια ὁ Francis Fukuyama εἶχε δίκιο, ὅτανμίλησε γιά τό «Τέλος τῆς Ἱστορίας». Δέν εἶχε φυσικά δίκιο ἐξηγητικά – ἡ ἀνθρωπότητα θά ἐξακολουθήσει νά ταλανίζεται ἀπό τίς συγκρούσεις τῶν πολιτισμῶν καί τά τραγικά ἐπακόλουθά τους. Εἶχε, ὅμως, δίκιο ἀξιολογικά. Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο. Τό Δυτικό ὑπόδειγμα ἐλεύθερης ὀργάνωσης τῆς κοινωνίας καί τῆς οἰκονομίας δέν εἶναι ἁπλῶς ἱστορικά δικαιωμένο ἀλλά καί ἀξιακά προτιμότερο. Πολύ ἁπλά, δέν πρέπει νά ἐπiτρέψουμε σέ κάποιους νά μᾶς γυρίσουν πίσω στό Μεσαίωνα – ἐάν ἀνάμεσά τους συγκαταλέγονται καί τέ-
κνα τῆς Δύσης, κρίμα, ἐπέλεξαν τήν «λάθος ὄχθη» τῆς ἱστορίας. Ξέρω, κάποιοι τώρα θά φωνάξουν. Δυτiκή ὑπεροψία. Αὐταρχισμός. Νεο-ἀποικιοκρατία.
Ὅμως, ὅσο ἀναλογίζομαι αὐτά πού ὑποφέρουν στά χέρια τῶν «Στρατιωτῶν τῆς Ἀλήθειας» ἐκεῖνοι οἱ πολλοί, πού δέν ὑπῆρξαν τυχεροί, νάἐπωφεληθοῦν τῆς δικῆς μας κουλτούρας πολιτικῆς ἐλευθερίας, αἰσθάνομαι δiκαιούμενος, νά ἀπαντήσω: Καί λοιπόν;
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου