Κατά τη Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα
παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι
για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον
Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει......αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιόν μας και την παραβολή των ταλάντων να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός.
Οι δέκα παρθένες
Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν
ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές
Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε
για να καυτηριάσει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους.
Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για
να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να
είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλος του θανάτου.
Επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά είναι μεγάλο
κατόρθωμα!) και για να μη βρεθεί κάποιος που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο,
αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη, προβάλλει αυτή την παραβολή.
Τρέχει πολύ γρήγορα η νύκτα της παρούσης ζωής, έτσι οι
παρθένες όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται
και ύπνος. Καθώς κοιμόντουσαν, στη μέση της νύχτας ακούσθηκε μια δυνατή φωνή
που έλεγε: «Να ’τος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!».
Τότε οι φρόνιμες παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν
τον Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του όταν ανοίχθηκαν οι πύλες. Αυτές κοντά στις
άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι
της ελεημοσύνης. Αντίθετα, οι άλλες πέντε παρθένες που δεν είχαν αρκετό λάδι,
όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι εύκολο
να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Αυτές, η
παραβολή, τις ονομάζει μωρές, γατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολότερο, την παρθενία,
παραμέλησαν το ευκολότερο γιατί ήταν ανελεήμονες καρδιές.
Όποιος λοιπόν κατορθώσει μια αρετή - έστω μεγάλη - αλλά δε
φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως την ελεημοσύνη, δεν μπορεί να μπει μαζί
με τον Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα
δεν είναι πιο λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μια παρθένο που νικιέται απ' τον
έρωτα των χρημάτων.
Τα τάλαντα (* του Πρωτ. Θεμιστοκλέους
Μουρτζανού, Φιλολόγου – Θεολόγου).
Η Μεγάλη Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε
την παραβολή των ταλάντων:
Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό ταξίδι, και πριν
φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την περιουσία του. Στον έναν δίνει
πέντε τάλαντα, στον άλλον δύο, στον τρίτο ένα.
Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό: Αυτός
που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά δέκα, αυτός που πήρε
δύο, παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, το επιστρέφει διότι θεωρεί ότι
ο κύριός του είναι σκληρός και θέλει να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. Τότε ο
άρχοντας διατάσσει να του πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ’ αυτόν που έχει
τα δέκα και να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία με
τους άλλους!
Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας, διαβάζουμε μια
ενδιαφέρουσα φράση που απευθύνεται στον καθέναν από μας: “Το δοθέν σοι τάλαντον
φιλοπόνως έργασαι”.
Το χάρισμα, γιατί αυτό είναι το τάλαντο, που έχει ο καθένας
μας, ας εργαστεί με φιλοπονία, με επιμέλεια και με προθυμία, να το αξιοποιήσει.
Τα χαρίσματα είναι πολύτιμα δώρα του Θεού στον κάθε άνθρωπο, και υπάρχουν σ’
άλλον περισσότερα και σ’ άλλον λιγότερα, αλλά πάντως δίδονται σε όλους. Το
ερώτημα είναι κατά πόσον αξιοποιούνται.
Συνήθως οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι για τις ικανότητές
τους. Είναι αλήθεια πως πολλοί αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν στη ζωή τους,
όχι μόνο επαγγελματικά. Το καλό όνομα, η αποδοχή και η υπόληψη της κοινωνίας
προς τα ανθρώπινα πρόσωπα, εξαιτίας της ηθικής τους συμπεριφοράς και της
προσπάθειάς τους να είναι “καλοί καγαθοί”, αποτελούν σπουδαία κίνητρα στον
αγώνα της ζωής. Ωστόσο, ταυτόχρονα με τις ικανότητες, εμφιλοχωρεί στον κόπο και
μια εγωιστική διάθεση, η οποία καθιστά το χάρισμα όχι αφορμή προσφοράς και
θυσίας, αλλά αφορμή υπερηφάνειας και μονομέρειας.
Ο πετυχημένος άνθρωπος συχνά θεωρεί τον εαυτό του φορέα
τελειότητας. Το χάρισμα δεν γίνεται αφορμή ελευθερίας, προσφοράς, ενδιαφέροντος
για τον άλλο, αλλά μόνο ικανοποίησης του συμφέροντος και της φιλοδοξίας, ενώ
άλλοτε υπάρχει η αίσθηση της κτητικότητας, ότι το χάρισμα μας ανήκει και
μπορούμε να το διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε. Γι’ αυτό κι όταν τα χαρίσματα
αμφισβητούνται, θιγόμαστε ακόμη περισσότερο.
Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως
ό,τι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το καλλιεργήσει προς όφελος
δικό του, αλλά κυρίως, προς όφελος των άλλων. Γι’ αυτό δεν δέχεται ούτε τον
εγωιστικό εγκλωβισμό στην αυτάρκεια των χαρισμάτων, ούτε την χρήση τους προς
δόξαν του έχοντος, αλλά την λειτουργία του χαρίσματος προς όφελος της
κοινότητας, των πολλών, της σύναξης.
Η Εκκλησία δεν θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο στον ατομισμό,
αλλά ζητά από τον καθένα την κοινωνική συνείδηση και προσφορά που θα τον κάνει
να ζει για τους άλλους, και τους άλλους να ζουν γι’ αυτόν!
Η εποχή μας είτε θεοποιεί τους χαρισματικούς ανθρώπους,
εγκλωβίζοντάς τους στον εγωισμό και την κενοδοξία, είτε ισοπεδώνει τα χαρίσματα
καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό στην απρόσωπη μάζα. Αν η κοινωνία μας
συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι τα χαρίσματα να ελευθερώνουν τον έχοντα,
αλλά και τον κόσμο, μέσα από την σωστή χρήση τους και την προσφορά, αλλά κυρίως
μέσα από την αναφορά στο Θεό, τότε μέσα από αυτή την υγιή ταπείνωση της σχέσης
με το Θεό το τάλαντο θα αξιοποιηθεί φιλοπόνως. Και τότε πραγματικά, “θα
εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας”, δηλαδή στην κοινωνία της αγάπης και
της προσφοράς, στην κοινωνία της ελευθερίας από την αυτάρκεια και τον εγωισμό…
πηγή: panagiaalexiotissa.blogspot.com
Πηγή: inkomotini.blogspot.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου