Ένας νόμος που έφερε την χώρα προ κατάρρευσης και φυσικά ενώ τόσα χρόνια έγιναν αναφορές σε σκάνδαλα και κακή διαχείριση δημοσίου χρήματος από υπουργούς βουλευτές, κλπ, αυτά σταμάτησαν στις διάφορες εξεταστικές της βουλής που πάντα μετά τις συνεδριάσεις έβγαζε , σχεδόν, λάδι τους εναγόμενους. Και σε περίπτωση που παραπέμπονταν στην βουλή για να αρθεί η βουλευτική ασυλία, τότε τις περισσότερες φορές δεν γινότανε άρση αφού το κυβερνών κόμμα είχε την πλειοψηφία. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις που δεν ήταν από το κυβερνών κόμμα κατά ταχυδακτυλουργικό τρόπο εξαφανίζονταν όλες οι αποδείξεις αφού οι επόμενοι θα συνέχιζαν το πάρτι με τα κρατικά χρήματα.
Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μέλημα όλων των συνταγμάτων του Ελληνικού κράτους, ήταν η βουλευτική ασυλία και η υπουργική ευθύνη. Έτσι από το σύνταγμα του 1844 κατακυρώθηκε με το άρθρο 83 του συντάγματος του 1876 και διατηρήθηκε μέχρι το σύνταγμα του 1975.
Τροποποιήθηκε με την σημερινή του μορφή το 2001 από τον εισηγητή της τότε πλειοψηφίας Ε. Βενιζέλο. Η νομοθεσία προβλέπει δύο ψηφοφορίας κατόπιν της καταγγελίας, μία για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής από βουλευτές, που στην πλειοψηφία τους είναι από το κυβερνών κόμμα και μετά αν το πόρισμα είναι καταδικαστικό τότε καλείται η βουλή να ψηφήσει με ονομαστική ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας. Βέβαια όπως γνωρίζουμε σχεδόν ποτέ, εκτός από την περίπτωση του Μένιου του Κουτσώγιωγα δεν υπήρχε παραπομπή. Εκτός αυτού οι βουλευτές που απαρτίζουν την εξεταστική της βουλής πληρώνονται με κάπου 250 τάλαντα (ευρώ), την ώρα ..καλά ακούσατε την ώρα ….για τις υπηρεσίες που προσφέρουν ….μέχρι να αθωώσουν ακόμα και τον ποιο ένοχο καταζητούμενο…..
Αυτό το σύστημα απέφερε την ατιμωρησία και την ασυδοσία που έφτασε την χώρα στα τάρταρα της χρεοκοπίας και δυστυχώς δεν υπάρχει με την ακολουθούμενη πολιτική ούτε μέλλον αλλά αβέβαιο για κάθε μέρα που ξημερώνει παρόν…
Και πώς να υπάρξει μέλλον όταν οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών είναι για αυτούς το τεκμήριο ευημερίας ενώ η υπερφορολόγηση ακόμα και του αέρα που αναπνέουμε είναι το ζητούμενο. Πως θα έχεις ανάπτυξη όταν δεν μπορείς ούτε να ανασάνεις.
Και ας γυρίζουμε στο δια ταύτα.
Σε πολλές χώρες υπάρχει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αλλά δεν αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους συναδέλφους τους ή από τους ίδιους που δικάζουν τους εαυτούς τους. Ανεξάρτητες επιτροπές που είναι καταρτισμένες κάθε φορά διαφορετικές μετά από κλήρωση, μεταξύ δικαστών, συνταγματολόγων, εισαγγελέων, ελεγκτών του ΣΔΟΕ Π, κλπ εξετάζουν την υπόθεση από την καταγγελία και μετά πηγαίνει στα χέρια της τακτικής δικαιοσύνης που δικάζει την υπόθεση.
Έτσι στην Ελλάδα θα μπορούσε να καταρτιστεί ένα τέτοιο σύστημα. Όπως σε περίπτωση καταγγελίας και αποδεικτικών στοιχείων, την υπόθεση μπορεί να αναλαμβάνει επιτροπή από δικαστές του Αρείου Πάγου, από εισαγγελείς, από κάποιους συνταγματολόγους, από ελεγκτές του ΣΔΟΕ και της εφορίας που θα παρέπεμπαν την υπόθεση σε τακτική δικάσιμο αν υπήρχαν ενδείξεις ενοχής. Η επιτροπή μάλιστα δεν πρέπει αν είναι μόνιμη αλλά να γίνεται με κλήρωση για κάθε υπόθεση από τακτικούς υπαλλήλους του κράτους που κατέχουν τις θέσεις και δεν θα χρειαζότανε να πληρώνουμε και το δυσβάσταχτο κόστος των επιτροπών της βουλής. Μετά θα διασφαλιζότανε και η υπόθεση που δεν θα κρινότανε ποτέ από βουλευτές αλλά από τακτικούς ελεγκτές με την προϋπόθεση ότι ο νόμος είναι ίσος για όλους. Ίσως έτσι θα δικαζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο και όχι από συναδέλφους μας, γιατί στο κάτω- κάτω μπορεί κάποιοι να διεκδικήσουν ίδια δικαστήρια και για τους υπόλοιπους κλάδους ..γιατί οι υπουργοί και βουλευτές ( βολευτές ) μπορούν και οι άλλοι δηλαδή όχι ….
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου