Παλιότερα, διά της φορολογίας τα δυτικά κράτη δημιουργούσαν τον δικό τους σχεδιασμό της οικονομίας. Εδιναν φορολογικά κίνητρα σε κάποιους κλάδους να αναπτυχθούν, φτιάχνοντας έτσι τα δυτικά «πενταετή πλάνα» ανάπτυξης. Αυτό αποδείχθηκε ατελέσφορο, διότι η ανθρώπινη επινοητικότητα, που δημιουργεί την ανάπτυξη, ήταν πάντα πιο μπροστά από τους σχεδιασμούς των γραφειοκρατών, με αποτέλεσμα η «προστασία» ορισμένων κλάδων να μετατοπίζει πόρους σε παρωχημένους τομείς και να τελματώνει την οικονομία.
Παρά το γεγονός ότι αυτοί οι σοβιετικού τύπου σχεδιασμοί αποδείχθηκαν παρωχημένοι, η φορολογία ακόμη διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στον σχεδιασμό διάφορων παραμέτρων της οικονομίας· όχι οριζοντίως (δηλαδή σε κλάδους) όπως γινόταν τις εποχές του κρατικοπαρεμβατισμού, αλλά καθέτως στην παραγωγική δομή. Η φορολόγηση, για παράδειγμα, των ρύπων μιας βιομηχανίας δημιουργεί κίνητρα για αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας κ.λπ.
Γι’ αυτόν το λόγο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η έκθεση «Paying Taxes 2014» της PwC για λογαριασμό της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία μελετά τη φορολογική επιβάρυνση του θεμελιώδους δομικού στοιχείου των οικονομιών, δηλαδή των επιχειρήσεων. Από την έρευνα προκύπτει ότι ο συνολικός φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων της Ελλάδας (44%) βρίσκεται ελάχιστα υψηλότερα από τον παγκόσμιο μέσον όρο (43,1%). Η διάρθρωση όμως των φόρων που πληρώνουν οι επιχειρήσεις είναι εντελώς διαφορετική από την παγκόσμια: τα κέρδη φορολογούνται χαμηλά (παγκόσμιος Μ.Ο. 16,1%, Ελλάδα 11,2%), ενώ η διαφορά των φορολογικών επιβαρύνσεων της επιχείρησης για την εργασία είναι τεράστια (Μ.Ο. παγκοσμίως 16,3%, Ελλάδα 32%). Εκεί όπου υπάρχει χαοτική διαφορά είναι στις υπόλοιπες φορολογικές επιβαρύνσεις, που είναι φόροι ακινήτων, μεταβιβάσεων, κεφαλαιακών κερδών, διάθεσης απορριμμάτων, τέλη αυτοκινήτων κ.λπ. Ενώ παγκοσμίως ο μέσος όρος αυτών των επιβαρύνσεων για τις επιχειρήσεις είναι 10,6% στην Ελλάδα είναι μόλις 0,8%!
Αν αποκρυπτογραφήσουμε αυτούς τους συντελεστές, θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε ένα φορολογικό σύστημα υπέρ των επιχειρηματιών και όχι των επιχειρήσεων. Στη Δανία, που έχει χαμηλότερη συνολική φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων, τα κέρδη φορολογούνται με 20,3% ενώ στην Ελλάδα με 11,2%. Θα δούμε επίσης ότι το δικό μας φορολογικό σύστημα δημιουργεί αντικίνητρα στις επιχειρήσεις να προσλάβουν εργαζομένους. Στη Δανία ο φορολογικός συντελεστής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων για τους εργαζομένους είναι 3,6%, στην Ελλάδα είναι σχεδόν δεκαπλάσιος, δηλαδή 32%. Με άλλα λόγια, το κράτος κινητροδοτεί την ανεργία, την οποία κατά τα άλλα καταπολεμάμε με νέου τύπου Stage στους δήμους.
Αυτό μάλλον ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή, κάτι σαν «φιλελευθερισμός εκ του προχείρου» της κυβέρνησης Καραμανλή τη «μοιραία πενταετία» 2004-2009. Στην έκθεση αναφέρεται ότι Ελλάδα, Ιταλία και Ρουμανία είχαν τη μεγαλύτερη μείωση του συντελεστή φορολογικής επιβάρυνσης στην Ευρώπη την περίοδο 2004-2010 (10, 11 και 12,9 ποσοστιαίες μονάδες). Μόνο που στην Ελλάδα όλη αυτή η μείωση αφορούσε μόνο τον συντελεστή των κερδών. Στις υπόλοιπες 17 οικονομίες της Ευρώπης, όπου κατά την ίδια περίοδο μειώθηκε ο συντελεστής φορολόγησης κερδών, η μείωση κατά μέσον όρο ήταν 2,9 ποσοστιαίες μονάδες.
Πηγή: kapistri.blogspot.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου