ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τον Ανδρέα και βάλαμε σε τάξη της μνήμης μας τ’ απομεινάρια. Σε μια σειρά που ξεκινάει απ’ τη δημοκρατία στο χώρο όπου γεννήθηκε και με τον φόβο του χωροφύλακα παρελθόν, για να φτάσει στην ασυδοσία της παρεξηγημένης δημοκρατίας απ’ τον νεοέλληνα, που (επ)έφερε τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης. Σε συνθήκες χαλάρωσης και ατιμωρησίας. Για να εισβάλουν στον κρατικό μηχανισμό και σε πόστα «προσοδοφόρα» άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν κόπιασαν στη ζωή τους για μόρφωση, δεν ίδρωσαν στη βιοπάλη και μόνο ως…αφισοκολλητές διέπρεψαν.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ, λοιπόν, τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ιστορία και πάμε στις ιστορίες των «απογόνων» του. Αφού επισημάνουμε πως δεν υπήρξε πρωθυπουργός που λοιδορήθηκε περισσότερο, καθυβρίστηκε από αισχρές φυλλάδες κι έγινε στόχος μιας ζερβοδέξιας συμμαχίας, για να διαμοιραστούν τα ιμάτια και το ΠΑΣΟΚ-έργο ζωής του-κι έφαγαν τα…μούτρα τους.
ΟΣΟ πάμε σε μεταγενέστερους, τόσο όφειλαν να’ ναι σεμνότεροι. Όσο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα με τις σοσιαλιστικές του δομές, στο ξεκίνημα, εξελίχτηκε σε εκσυγχρονισμό για να καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε χέρια (κάποιων) ληστών, τόσο όφειλαν να παραμείνουν εξαφανισμένοι κάποιοι πρωθυπουργοί και τα «παιδιά» τους.
ΚΑΙ τι είδαμε στη «γιορτή»-επέτειο; Ποιοι έσκασαν μύτη μη τους φάνε «σύντροφοι» κερδίζοντας τις εντυπώσεις;
ΣΗΜΙΤΗΣ, που «το του Ανδρέα τρόπαιον» δεν τον άφηνε να «καθεύδει». Εστιάσαμε στο αλεπουδίσιο βλέμμα του και θυμηθήκαμε. Τα χτυπήματα, ύπουλα και συστηματικά, στον νοσούντα Παπανδρέου. Τον «μυστικό του δείπνο» με τους πιστούς του, που μοιράστηκαν υπουργεία.
(Συνεχίζεται)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου