ΥΣΤΕΡΑ ανοίξαν’ οι πόρτες. Μπήκαν με τη σέσουλα, βγήκαμε να τους…προϋπαντήσουμε και βροχή τα διαβατήρια. Για την ψήφο τους, για την…ανασφάλειά μας. Κι έγινε η Ελλαδίτσα μας πτυελοδοχείο της Ευρώπης. Στην καθημερινότητά μας που άλλαξε, στον φόβο που στέριωσε στην ψυχή μας, και τριγύρω ο…πολιτισμός τους. Κι ανακατεύθηκαν τα πολλά ξένα σκουπίδια με τα λιγοστά δικά μας. Σκουπίδια ζωντανά και άψυχα. Με τον «Ξένιο Δία» να τιμάται, αλλά η ζωή να εκτιμάται όσο ένα πορτοφόλι, μια κάμερα, ένα ταμείο. Κι άρχισε να μπαινοβγαίνει το σε κορμιά ελλήνων. Σε γειτονιές «επικίνδυνες», δίπλα σε γκέτο, και χιλιόμετρα απ’ τους «ασφαλείς» νομοθέτες μας και τους ενοίκους των βορ. Προαστίων.
ΕΧΟΥΜΕ και την Αστυνομία που καθένας μας τη θέλει στα μέτρα του. Κατά τις αντιλήψεις και την «ιδεολογία» του. Και, βέβαια, μπερδέψαμε την (επιμέρους και κατά περίπτωση) βαρβαρότητα των ΜΑΤ με τη στάση αστυνομικών απέναντι σε αδίσταχτους κακοποιούς.
ΑΡΜΑΤΩΜΕΝΟΙ οι 5 Αλβανοί και το καλάσνικοφ πήρε φωτιά. Νεκρό το παλικάρι της ΕΛΑΣ, άφαντοι οι δειλοί και άνανδροι δραπέτες και το κακό έγινε. Με την Ελλάδα να κλαίει άλλη μια φορά, ωστόσο, μόνο το κλάμα των γονιών είναι θρήνος πραγματικός και διαρκείας.
ΑΚΟΥΣΑΜΕ τον αδερφό του νεκρού. Ήταν συγκρατημένος και ανθρώπινος. Για τον αδερφό στη γειτονιά των αγγέλων. Αποθαυμάσαμε το ήθος του. Κι αν άρπαζε κι αυτός ένα καλάσνικοφ; Θα’ ταν δίκαιο και ανθρώπινο, μιας και ο «πολιτισμός» άρπαξε το όπλο απ’ το εκτελεστικό απόσπασμα και το’ δωσε στον δολοφόνο.
ΚΙ αν ο ηρωικός αστυνομικός πυροβολούσε πρώτος; Θα’ χε να κάνει με αντιρρησίες κομμάτων, παρατάξεων και «ιδεολογιών» που το παίζουν ευαίσθητοι, αλλά με ξένο αίμα.
ΚΑΙ πάμε στον κ. Δένδια. Τον περιμέναμε να «βράζει» και να «τάζει». Τη γλώσσα του να βγάζει φωτιές και να υπόσχεται αστυνομικούς. Απ’ τα γραφεία στους δρόμους. Στο κατόπι για ληστές και δολοφόνους. Να τους αρπάζει απ’ τη φύλαξη πολιτικών κι απ’ τα πόστα της λούφας, ανενεργούς και άπραγους και να τους ρίχνει στη δουλειά. Απ’ τις άσκοπες και δαπανηρές σκοπιές της (προληπτικής) αντιτρομοκρατίας.
ΜΙΛΗΣΕ για έναν ήρωα και για ευρώ μισθό, σβήσαν’ τα φώτα κι όλα στη λήθη. Με το κοιλάρφανο να συναντάει τον κόσμο περίτρομο και τη μάνα να θρηνεί ως τα στερνά της.
ΑΝ μας….συγκυβερνούσαν όλοι τους, θα’ ταν διαφορετικά. Δεν τα βρήκαν, κι ήταν φυσικό(!) για την Ελλάδα της διχόνοιας. Με τους πολλούς να το αγνοούν πως βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί.
«Μικροί» φορολογούμενοι, «μεγάλοι» οι φοροκλέφτες
ΕΣΤΩ. Κι αν συμβεί το κακό ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα, κάποιοι θα βρεθούν να κυβερνήσουν τα…χαλάσματα. Και εκλογές θα κάνουν και τα «ζήτω» θα ξανακουστούν. Ξανά τα δανεικά και τα στόματα ανοιχτά για τη μερίδα του έκαστος και των κορακιών τα μακρυχέρια στο ψητό.
ΜΕΧΡΙ τότε, θα μας κυβερνούν οι «τρεις». Πολλοί άσχετοι κι όλοι μαζί χίλιοι δεκατρείς. Με τη φαντασία τους για εισπράξεις πάνω σε έχοντες και μη έχοντες, λες κι είναι το ίδιο. Κι έβαλαν στόχο τους «μικρούς», με τα μεγάλα ψάρια τρυπάνε το δίχτυ. Ανέκαθεν και παντού, εξόχως στην Ελλάδα και κατ’ εξοχήν σε καθεστώτα τριτοκοσμικά.
ΠΡΕΠΕΙ να γεμίσουν τα ταμεία και τ’ αφεντικό…τρελάθηκε. Ξάγρυπνα τα μάτια μη τους ξεφύγει φοροκλέφτης κι ως εδώ καλά. Μόλις τα κλείσουν για μια στιγμούλα, τους ξεφεύγουν κοπάδια τα μικρά ψαράκια, που θα χωρούσαν στην…κοιλιά ενός κύτους.
ΔΕΝ βλέπουμε κι ούτε ακούμε δυσαρεστημένους του κεφαλαίου να τρομάζουν και να σκούζουν. Τα πικρά χαμόγελα (πριν γίνουν κλάμα γοερό) πέτρωσαν στα χείλη του «μικρού». Κακομαθημένος και καθόλου αγνός κι αυτός, που φοροκλέβει, κατά τις δυνάμεις και τον τζίρο του. Αν μπορούσε, θα κατάκλεβε. Όπως τόσοι και τόσοι δεξιοί τότε που «τα’ σκιαζε η φοβέρα» να τους υποδείξεις, «σοσιαλιστές» που τους αγνοούσε κι ο θυρωρός τους πριν βολτάρουν στα σαλόνια και «αριστεροί» που για αριστεροί δεν μοιάζουν και που δεν το’ χαν φανταστεί πως θα τους πέφτει λόγος.
ΝΑ ξανάρθουμε στους ευφάνταστους της «τρισυπόστατης κλπ». Τους καρφώθηκε πως το δέντρο κόβεται με μια μπαλταδιά και ξυλεύονται απ’ τα πελέκια. Τους λες πως σ’ αυτήν τη φάση της προσαρμογής, με φορολογικές συνειδήσεις ανύπαρκτες και με την κρίση απλωμένη, δεν μπορείς να μαζέψεις τα πολλά απ’ τους πολλούς. Με δυο δράμια μυαλό, θα το μεθόδευαν αποτελεσματικά. Με ήπια επίθεση στους «μικρούς» και κατά μέτωπο επίθεση στους…άλλους. Οι μικροί υπάρχουν και (συμ)πιέζονται. Οι μεγάλοι σκάνε στα γέλια βελτιώνοντας με τους μικρούς την…εκμετάλλευση, οι ενδιάμεσοι της μίζας απείραχτοι και το πάρτι συνεχίζεται.
ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ με το μαλακό και σε δόσεις ανεκτές θα τις σήκωνε το φιλότιμο του έλληνα. Φτάνει να’ βλεπε και τους «απέναντι» να…στεναχωρούνται. Τους μεγάλους της φοροκλοπής που αντέχουν και δεν τους αντέχουμε.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου