Η πρωτιά της ΑΕΣ είναι το πρώτο αξιοσημείωτο στοιχείο των εκλογών, γιατί είναι η 1η φορά τα τελευταία 15 χρόνια (και μόλις η 2η από ιδρύσεως ΕΛΜΕ Ροδόπης) που πρωτεύει παράταξη διαφορετική των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ. Οι ευθύνες πια μεγαλώνουν και παρότι γνωρίζουμε ότι καθιερωνόμαστε στη συνείδηση των συναδέλφων ως ορθολογική, ριζοσπαστική, ακομμάτιστη δύναμη με ήθος και συνέπεια, δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε δριμύτεροι. Φυσικά μαζί σας, πάντα ανοιχτοί σε προτάσεις και σε κάθε είδους συμμετοχή. Ο αγώνας είναι δύσκολος και ο καθένας πρέπει να συμβάλει, σε όποιο επίπεδο συμμετοχής θέλει και μπορεί.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η αποχή πολλών συναδέλφων μετά μάλιστα την πρωτοφανή συμμετοχή στις Γ.Σ τρεις μέρες πριν. Ήταν διάχυτη η απογοήτευση του κλάδου για την παγκόσμιας πρωτοτυπίας και χουντικής εμπνεύσεως προληπτική επιστράτευση, καθώς και για την άτακτη υποχώρηση της ΟΛΜΕ.
Εδώ πρέπει να σταθούμε. Η ΟΛΜΕ μας οδήγησε στη μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση, αντιδρώντας θυμικά, παρορμητικά, χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Βέβαια, η κίνηση αυτή συσπείρωσε τον κλάδο με σημείο αιχμής τις αναγκαστικές μεταθέσεις-απολύσεις και την ανεργία των αναπληρωτών, αλλά και αποκάλυψε τον αυταρχισμό - ίδιον των καταρρεόντων καθεστώτων - της εσωτερικής τρόικας και τις αγκυλώσεις της δικαστικής εξουσίας. Από την άλλη, αυτοί που ηγούνται ενός κλάδου με 85.000 λειτουργούς θα έπρεπε να σταθμίσουν από πριν αν υπήρχαν οι κοινωνικοί όροι κυρίως, για ένα τέτοιο εγχείρημα. Έτσι οι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ (ναι, και ο ΣΥΡΙΖΑ που τελευταία δεν έχει αφήσει συνέδριο για συνέδριο του Economist και του ΣΕΒ) με…πραξικόπημα, χωρίς τη νομιμοποίηση των Γ.Σ, ανέστειλαν την απεργία, ενώ συγχρόνως η ΑΔΕΔΥ (με συμπαράταξη των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ) ακύρωναν κάθε γενίκευση του Αγώνα. Και δυστυχώς, δεν υπήρχε κανένα εναλλακτικό σχέδιο (όπως π.χ. διαμαρτυρίες-διαδηλώσεις το απόγευμα, κοινή συνέντευξη τύπου με τους Γερμανούς και Δανούς συναδέλφους που απεργούν και αυτοί στις εξετάσεις τώρα, χωρίς να επιστρατευθούν, κλπ).
Ωστόσο, ούτε οι κοινωνικοί όροι υπήρχαν. Μπορεί η εθελοντική προσφορά των καθηγητών να είναι σπουδαία, ο κλάδος να μην ήταν ποτέ προνομιούχος μισθολογικά (όπως οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ), να υπάρχει πασιφανής αναντιστοιχία μορφωτικών προσόντων και μισθολογικής-συνταξιοδοτικής ανταπόδοσης (γεγονός που απονομιμοποίησε σε ένα βαθμό την απόπειρα των εγκαθέτων των αθηναϊκών βοθροκάναλων να πυροδοτήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό - τουτέστιν την ανθρωποφαγική τάση της μιας ομάδας απέναντι στην άλλη), όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε κι εμείς ως κλάδος γέφυρες και συνεκτικά στοιχεία με την κοινωνία, ικανά να μας καταστήσουν ΚΙΝΗΜΑ αυθεντικό με αναφορές στις ανάγκες του λαού. Τέτοιο θα γίνουμε όταν εντάξουμε στις προτάσεις και στη δράση μας μορφωτικά αιτήματα που ενισχύουν την εθνική και κοινωνική μας ταυτότητα, που αναδεικνύουν το αδιέξοδο και την υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών, στις οποίες θάβονται τα όνειρα των μαθητών μας - είτε εισέρχονται σε αυτές, είτε όχι. Είναι βασική μας πεποίθηση ότι η κρίση έχει κατ’ εξοχήν πνευματικές και πολιτιστικές ρίζες. Αυτές πρέπει να αναζητήσουμε και να εργαστούμε για την ανάσχεσή τους.
Κρατάμε, λοιπόν, την αφύπνιση του κοιμώμενου … γίγαντα κλάδου μας και συνεχίζουμε αφ’ ενός με μικρής κλίμακας μάχες (π.χ φορολογική απεργία, επικοινωνιακή «επίθεση»), αφ’ ετέρου με γενικό ξεσηκωμό δίπλα στους χειμαζόμενους συμπολίτες μας και την κοινωνία, αδιαφορώντας για τις κομματικά διαβρωμένες - και ήδη παραπαίουσες- συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η συμβολή μας θα είναι να κάνουμε παλλαϊκό το αίτημα ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Από την αποικιοκρατία και την κομματοκρατία…».
Ανεξάρτητη Εκπαιδευτική Συνεργασία
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου