του Στρατή Μαζίδη Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή έχει κάνει την εμφάνισή του πάρα πολλές φορές.
Πρώτον γιατί οι σοβαροί υποστηρικτές της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα άρθρωσαν λόγο με επιχειρήματα και δεύτερον γιατί το...
ευρωκατεστημένο ξέροντας πως θα αποτύχει με ένα πρόγραμμα που δε βγαίνει αφού μας βυθίζει σε μεγαλύτερη ύφεση, επιθυμεί να αφήνει να υπάρχει έστω στο ράφι το σενάριο “Δραχμή”.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το ζήτημα του νομίσματος δεν μπορεί να το αποφασίσει είτε η μια είτε η άλλη ομάδα. Θα πρέπει επιτέλους να εφαρμόσουμε τη δημοκρατία στην πράξη προχωρώντας σε δημοψήφισμα δίνοντας ίσες δυνατότητες στο να ακουστούν όλες οι απόψεις. Ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα και οφείλει να λάβει την απόφαση. Καταρχήν θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μια ενδεχόμενη φυγή από το ευρώ δε θα πρέπει να ταυτιστεί με συνέχιση του πάρτυ. Το πάρτυ πρέπει να τελειώσει διότι δεν τελείωσε ακόμη. Απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους στους ΟΤΑ, περιττά εξοδολόγια, άχρηστες ΔΕΚΟ που πρέπει να κλείσουν, υπερβάλλον προσωπικό που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, μπήκε από το παράθυρο και ΝΑΙ πρέπει να πάει σπίτι του. Τότε μόνο θα ανακτήσει την αξιοπιστία της η ελληνική οικονομία. Όταν αλλάξει η ίδια, όχι αν αλλάξει κατσαβίδια, βίδες και τανάλιες, δηλαδή το νόμισμα. Ας μη μας διαφεύγει ότι με το ισχυρό ευρώ μας έχει πάρει η κάτω βόλτα. Πού είναι οι αγορές να μας δανείσουν; Πού είναι οι επενδύσεις με το μισό λαό απολυμένο και τον άλλο μισό να πληρώνεται πλέον ψίχουλα. Το ζήτημα λοιπόν είναι εμείς τι εργαλείο χρειαζόμαστε αλλά και θέλουμε διότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Το τι νόμισμα χρειαζόμαστε διατύπωσε άριστα προ καιρού ο Δημήτρης Καζάκης ορίζοντας το “νόμισμα” που σημαίνει τι νομίζουμε εμείς για την οικονομία μας ώστε αυτό να το αντανακλά. Έχουμε μια οικονομία με ανεπτυγμένη εξειδικευμένη βιομηχανία;
Έχουμε οικονομία που πουλά πορτοκάλια, ροδάκινα, λάδι, φέτα, διαμετακόμιση, ήλιο, θάλασσα, βουνό και αέρα; Τι θα χρειαστεί λοιπόν η οικονομία μας όταν θα έρθει η ώρα να αναστηθεί;
Σε μια χώρα παροχής υπηρεσιών αυτό που μετρά είναι να είσαι φθηνός έξω.
Αυτό το βλέπουμε και στην επιχειρηματικότητα του τομέα των υπηρεσιών.
Οι φθηνοί επαγγελματίες, οι μη εξαρτώμενοι από τρίτους μπορούν και να είναι ανταγωνιστικοί στις τιμές τους.
Έτσι και η χώρα. Αν θέλει να φέρει κόσμο στο μαγαζί πρέπει να είναι φθηνή. Διαφορετικά το λεμόνι της Αργεντινής θα είναι φθηνότερο από αυτό του Κιάτου.
Το δεύτερο ερώτημα είναι τι νόμισμα θέλουμε. Θέλουμε νόμισμα με το οποίο να μπορέσουμε μόλις ισορροπήσουμε να αγοράζουμε άνετα όπως παλιά ψωμί, γάλα, τυρί και κρέας ή μας ενδιαφέρει περισσότερο να έχουμε πιο προσιτές τιμές σε αυτοκίνητα και συσκευές;
Αλλά το βασικότερο, θέλουμε εθνική ανεξαρτησία ή να καταλήξουμε ευρω-επαρχία;
Διότι με την παραμονή στο ευρώ οι προϋπολογισμοί θα συντάσσονται στις Βρυξέλλες και οι χώρες – μέλη δε θα μπορούν να αρθρώσουν κουβέντα.
Δαπάνες για την εθνική άμυνα, την υγεία, την παιδεία θα καθορίζονται από το διευθυντήριο. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι;
Θέλουμε να συνεχίσουμε τη μακραίωνη ιστορία αυτού του τόπου και να τον παραδώσουμε ελεύθερο και καλύτερο στους επόμενους;
Τότε έστω και ένα – δυο επίπεδα πιο κάτω αρχικά (άλλωστε σε λίγο ούτε αυτό το αντίβαρο θα υπάρχει) ο δρόμος είναι ένας.
Έξοδος από την ευρωζώνη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα μας, τη Δραχμή. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός οφείλει να αποφασίσει για το μέλλον του.
freepen.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου