Πριν από δεκαετίες δοκιμάσαμε την στανική επιμονή σε πανανθρώπινες αξίες, όμως με τρόπο εμετικό. Όταν στο άλλο άκρο δοκιμάσαμε την ελευθεριότητα μας άρεσε η γεύση της και ριχτήκαμε με τα μούτρα στην κραιπάλη της. Οπότε φτάσαμε στην ασύδοτη απόρριψη πάντων. Τώρα κλαίμε πάνω στα συντρίμμια των επιλογών μας και εκεί εξαντλούμε κάθε ικμάδα μας.
Λύσεις δεν υπάρχουν;
Πιο χαμηλά να πάμε δεν έχει. Πιο κάτω να πέσουμε δεν γίνεται. Άρα, μόνο να σηκωθούμε, μπορούμε. Μόνο να ανεβούμε γίνεται. Όμως, χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα.
Εκείνο που νομίζω ότι θα μπορούσε να προταθεί σαν μοναδική λύση είναι η επιστροφή σε δικά μας πράγματα που στάθηκαν διαχρονικά, σταθμοί στην παγκόσμια ιστορία. Κι αυτά είναι δύο. Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην κλασσική του άποψη και το ευαγγελικό χριστιανικό μήνυμα στην Ορθόδοξη επεξεργασία του.
Και τα δυο μεγέθη έχουν στον τόπο μας βάναυσα κακοποιηθεί, οπότε από την μέχρι τώρα εμπειρία μας μπορούμε να προλάβουμε λάθη και υπερβολές του παλαιού και του πρόσφατου παρελθόντος μας.
Και τα δυο ανθούν σε ξένους «τόπους πολιτιστικούς» ερήμην της ελλαδικής κοινωνίας που «αυνανίζεται αναμασώντάς τα λεκτικά, χωρίς να τα ζει στ’ αλήθεια».
Και τα δυο, σαν πουλιά ετοιμάζονται από την Πατρίδα μας να πετάξουν οριστικά και τότε θα απομείνουμε στον γεωγραφικό μας κορσέ να φυλάμε την άδεια φωλιά τους.
Και τα δυο είναι ανθισμένα τριαντάφυλλα, κάποιοι ετοιμάζονται να τα κόψουν για το ανθοδοχείο τους και σε μας θα απομείνει το κοτσάνι με τ’ αγκάθια.
Βλέπετε άλλη λύση που θα μας επιτρέψει να αρθρώσουμε σοβαρό και αναγκαίο λόγο στο διεθνές γίγνεσθαι; Λόγο αποδεκτό και πανανθρώπινο, σεβαστό αναντίρρητα και τεκμηριωμένο;
Ας πάψουμε, λοιπόν, με τις διαπιστώσεις, να γλύφουμε το αίμα μας στη λίμα, όπως ο σκύλος, που στην αρχή γλυκαίνεται κι έπειτα πέφτει αδύναμος και ξεψυχά από αιμορραγία.
Θέλω να πω: κάποτε συνηθίζεται και η ελεεινολογία των πάντων. Φτάνει πια! Καιρός να προταθούν λύσεις. Οι δυο αξίες, αρχαιοελληνικό πνεύμα και ευαγγελικό μήνυμα είναι στιβαρό θεμέλιο που μπορεί να στηρίξει την παραπαίουσα κοινωνία μας. Ίσως, λέω ίσως, τώρα, που τα πολιτικά κόμματα έχασαν κάθε ιδεολογικό υπόβαθρο, τώρα που η πλημμυρίδα της κρίσης ξεμπρόστιασε την πνευματική γύμνια του πολιτικού μας συστήματος, είναι η ευκαιρία να βγούμε στην Ευρώπη με πρόταση σοβαρά οικοδομημένη με υλικά που ούτως ή άλλως σέβονται οι εταίροι μας. Πρόταση όμως σημαίνει παιδεία και βίωμα. Πρώτα να διδαχθεί ο φοβισμένος λαός μας την αρχαία ελληνική γραμματεία και την ευαγγελική διδασκαλία κι έπειτα ως βίωμα να την προτείνουμε στην Ευρώπη που την έχει ανάγκη. Αλλιώς τα προτεινόμενα αντί να αποβούν βαρύτιμη στολή θα φανούν σαν τρύπιος μανδύας.
Λοιπόν, καιρός να προταθούν λύσεις με θάρρος και δυναμική προοπτική. Αλλιώς ας «προσμένουμε το θαύμα, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα».
+ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου