Γράφει ο Σταύρος Βιτάλης
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου
Οι στρεβλώσεις σε όλα τα πεδία της πολιτικής/κοινωνικής έκφρασης (λέγε ψέματα συνέχεια, στο τέλος κάποιοι θα σε πιστέψουν), ο αντιπαραγωγικός εγωκεντρικός υπερβατισμός (εγώ θα σας σώσω!) και η ανακολουθία λόγων-έργων (στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις), ήταν πάντοτε ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πραγματικότητας. Παράλληλα, αποτέλεσαν σε πολλές φάσεις της ιστορίας της κοινωνίας μας, εμπόδια για την συγκρότηση μιας δίκαιης, αξιοπρεπούς και ευνομούμενης πολιτείας.
Έτσι λοιπόν και στο ζητούμενο της επανεκκίνησης της πλήρως πια αποτελματωμένης ελληνικής οικονομίας, αυτά τα χαρακτηριστικά, εξακολουθούν να «μολύνουν» την αποδοχή και την εφαρμογή ρεαλιστικών λύσεων. Και όχι φυσικά «ελληνικής κατασκευής κατά το δοκούν και κατά το κόψε και ράψε», αλλά βασισμένες στη διεθνή εμπειρία.
Να προσθέσουμε εδώ πως στη χώρα που γέννησε το θεμέλιο της θετικής ανθρώπινης σκέψης, έχουμε καταφέρει να στρεβλώσουμε, σχεδόν τα πάντα. Και να μερικά παραδείγματα, τα οποία έχουν γίνει πια συρμός, σε βαθμό… βλακείας:
«Που είναι οι Συνταγματολόγοι να μας φτιάξουν ένα καλό Σύνταγμα», ακούγεται από παντού και μάλιστα «εν χορώ».
Αλήθεια: Τα Συντάγματα, δεν τα φτιάχνουν οι συνταγματολόγοι. Τα φτιάχνουν οι Λαοί ως κοινωνικά συμβόλαια, βγαλμένα κυρίως μέσα από τις επαναστάσεις τους. Οι συνταγματολόγοι, ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΑΠΛΩΣ τις διατάξεις των Συνταγμάτων, όταν αυτές είναι ασαφείς.
«Που είναι οι οικονομολόγοι να μας φτιάξουν την οικονομία», ακούγεται επίσης από παντού, ως «βουή σμήνους που αναζητά ομοιοκαταληξία». Και εδώ είναι η ακραία κωμικοτραγικότητα του πράγματος: Έχουμε γεμίσει με δεκάδες «μαθητευόμενους μάγους-οικονομολόγους» (όπως αυτούς που πουλάνε τα διάφορα «μαντζούνια δια πάσαν νόσον…»), οι οποίοι τριγυρνάν τα εργολαβοκάναλα, πουλώντας… φύκια για μεταξωτές κορδέλες και έτοιμες λύσεις για όλα τα ζητήματα. Ίσως γι’ αυτό την «πατάμε» τόσο εύκολα σε στημένα έως γελοιότητας «παπατζηλήκια-πρακτοριλίκια», όπως αυτό των 600 δις ευρώ, που «θα αγόραζε το ελληνικό χρέος».
Αλήθεια: Τις οικονομίες των χωρών, δεν τις φτιάχνουν οικονομολόγοι. Τις φτιάχνουν πολιτικοί άνδρες, επαναστάτες οι οποίοι έχουν ένα και μόνο γνώρισμα: Την αγάπη στο Λαό τους.
Η υπόθεση λοιπόν της επανεκκίνησης της οικονομίας, είναι σαν την αλήθεια: Όλοι την υπερασπίζονται – υποθετικά, κανείς όμως δεν θέλει να την εφαρμόσει.
Γι’ αυτό και οι προτάσεις οι οποίες «έπεσαν και πέφτουν στο τραπέζι» για το ζητούμενο αυτό, καταλήγουν μονίμως σε θεωρητικολογίες, απεραντολογίες (και στην κατώτερή τους έκφραση και από περιθωριακούς τύπους στους οποίους έχει καταφύγει μια μερίδα του Λαού μας), σε… παπαρολογίες.
Ας απαντήσουμε όμως σε μερικά ερωτήματα, για να καταλήξουμε σε ασφαλέστερα συμπεράσματα:
Ερώτημα 1ο: Μπορεί να αποπληρωθεί το χρέος, στο ύψος στο οποίο έχει φθάσει;
Απάντηση: Όχι. Με δεδομένο ότι η οικονομία της Αργεντινής, κατέρρευσε με χρέος 100 δις, το ελληνικό χρέος, πάει ως εξής: α) Δημόσιο χρέος: 350 δις. β) Χρέος Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, 50 δις. γ) Χρηματοπιστωτικό χρέος, 210 δις. δ) Χρέος-έλλειμμα Ασφαλιστικών Ταμείων, σύμφωνα με εκτιμήσεις της ΕΕ, από 150 έως 300 δις. Σύνολο χρέους της χώρας, από 760 έως 910 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αυτό λοιπόν το χρέος, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΧΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ. Και αυτό δεν το λέει ο μόνο ο υπογράφων αλλά διεθνείς οργανισμοί, προσωπικότητες (Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Ζεράρ Ντιμενίλ κλπ) και Τύπος (Financial Times, Spiegel, Handelsblatt, Wall Street Journal κλπ).
Ερώτημα 2ο: Μπορούμε να διαγράψουμε μονομερώς το χρέος;
Απάντηση: Βεβαίως. Κηρύσσοντάς το «επαχθές».
Σύμφωνα με τη διεθνή και ως σήμερα πρακτική, ως «επαχθές» ορίζεται το χρέος που α) έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους, β) τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και γ) ο πιστωτής είναι ενήμερος για τα παραπάνω.
Αυτή η θεωρητική προσέγγιση, για το πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το δημόσιο χρέος μιας χώρας ως επαχθές, βρήκε την εφαρμοσμένη της μορφή, σε διάφορες φάσεις της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών και με διαφορετικές μορφές εφαρμογής της.
Για την ιστορία, να προσθέσουμε πως η πρώτη προσέγγιση αυτού του τύπου έγινε μετά τη ρωσική επανάσταση, οπότε και η νέα ηγεσία της χώρας, επαναδιαπραγματεύθηκε τα τσαρικά χρέη.
Από κει και πέρα και σε διάφορες περιπτώσεις - ιδιαίτερα σε δημοκρατικές κυβερνήσεις που προέκυψαν στη Λατινική Αμερική, οι οποίες αρνήθηκαν τα χρέη που δημιούργησαν διεφθαρμένοι δικτάτορες – το μέτρο αυτό, αν και με ιδιαίτερη δυσαρέσκεια, έγινε τελικά αποδεκτό από τις διεθνείς τράπεζες.
Τέτοια παραδείγματα – και μάλιστα πρόσφατα – είναι της Αργεντινής, του Ιράκ, της Τυνησίας, και το πιο κλασικό, του Ισημερινού.
Ερώτημα 3ο: Μπορεί το σημερινό δίπολο, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που σακάτεψε τη χώρα, να επανεκκινήσει την οικονομία;
Απάντηση: Όχι. Αυτοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι της χώρας, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι έκαναν όλες τις συναλλαγές με τους διεθνείς τοκογλύφους και τα παράσιτά τους.
Εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε στις αλλεπάλληλες και συνεχείς προτάσεις τις οποίες ακούμε από το κομματικό δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ τις τελευταίες δεκαετίες, ως υποστηρικτικές του παραπάνω επιχειρήματος.
Το ΠΑΣΟΚ το οποίο είναι ο κύριος υπεύθυνος για την καταστροφή της χώρας από τη δεκαετία του ’80, επαναλαμβάνει μονότονα «οικονομικίστικους εξυπνακισμούς» (έχει μάθει εξ’ άλλου από τον ιδρυτή του να εισάγει εντυπωσιακούς νεολογισμούς). Κενές περιεχομένου δηλαδή επικοινωνιακές φούσκες, όπως «Φast Τrack, Invest in Greece, Ζώνες Καινοτομίας, One Stop Shop, Single Window, Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρεία» κλπ ηχηρά παρόμοια τα οποία ακούμε από τους ΠΑΣΟΚους, τα τελευταία 30 χρόνια.
Ας έλθουμε τώρα στους ΝΔίτες, όπου στο ίδιο μοντέλο «φουσκοπαραγωγής», ο «μεγάλος οικονομικός εγκέφαλος» Κωστής Χατζηδάκης, ανήγγειλε για δισεκατομμυριοστή φορά, «επανεκκίνηση έργων στους τέσσερις αυτοκινητόδρομους, επιτάχυνση απορρόφησης του ΕΣΠΑ, ιδιωτικοποίηση ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ROSCO, προσέλκυση νέων επενδύσεων, ομαλοποίηση της λειτουργίας της αγοράς, απλούστευση αδειοδοτήσεων, εθνική στρατηγική εξαγωγών» κλπ επίσης ηχηρά παρόμοια. Τα οποία βασίζονται στην απλή έως ηλίθια νεοφιλελεύθερη λογική του «πούλα τα ασημικά του σπιτιού, βγάλε τα παιδιά σου στο πεζοδρόμιο, αφού δεν έχεις τίποτε άλλο να πουλήσεις».
Ερώτημα 4ο: Μπορούμε να επανεκκινήσουμε την ελληνική οικονομία, μετά την κήρυξη του χρέους ως επαχθούς;
Απάντηση: Σαφώς ναι, αλλά με συνολική αναδιατύπωση όλων των όρων που αφορούν στην οργάνωση τόσο της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της όσο και της οικονομίας της. Και φυσικά, με δεδομένη την αποφασιστικότητα μας, να κάνουμε κατ’ αρχάς υπομονή μέχρι τα μέτρα να αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς. Και τέλος, να επιβάλλουμε τα μέτρα, επειδή εμείς είμαστε ο Λαός και εμείς αποφασίζουμε για το παρόν και το μέλλον μας.
Ας δούμε λοιπόν τα βήματα τα οποία πρέπει να ακολουθηθούν, για να ολοκληρωθεί, η πρώτη τουλάχιστον φάση της επανεκκίνησης της οικονομίας:
1. Σεισάχθεια. Διαγραφή όλων των χρεών των πολιτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, πλην φυσικά των πολυεθνικών και των κομματικοδίαιτων μεταπρατικών/εργολαβικών επιχειρήσεων.
2. Κρατικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, με παράλληλο έλεγχο της ρευστότητάς του νομίσματος.
3. Κρατικοποίηση των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών.
4. «Κλείσιμο» των συνόρων, με αντισταθμιστικούς δασμούς, ιδιαίτερα στα προϊόντα τα οποία παράγονται στην Ελλάδα.
5. «Σπρώξιμο» χρήματος σε Μικρομεσαίες, Πρωτογενή Παραγωγή, Αγροτική Οικονομία (φυτική παραγωγή, κτηνοτροφία-γαλακτοκομικά, αλιευτικά προϊόντα).
6. Στήσιμο της δευτερογενούς παραγωγής/μεταποίησης στα πόδια της, με παροχή κινήτρων αλλά και αυστηρούς ελέγχους/ποινές, στις περιπτώσεις χρησιμοποίησης του δημοσίου χρήματος, για μη παραγωγικούς σκοπούς.
7. Κατάργηση όλων των γραφειοκρατικών διαδικασιών για την σύσταση των νομικών προσώπων των επιχειρήσεων.
8. Πλήρες πέρασμα των ΔΕΚΟ στον κοινωνικό έλεγχο.
9. Τιμαριθμοποίηση των μισθών και ημερομισθίων.
10. Διατίμηση στα είδη πρώτης ανάγκης και διατροφής.
Ο παραπάνω δεκάλογος της «επανεκκίνησης της οικονομίας», δεν είναι «όνειρο θερινής νυκτός». Τον έκαναν πραγματικότητα, η Αργεντίνοι, οι πολίτες του Ισημερινού, οι Ισλανδοί, οι Ούγγροι και τώρα προχωρούν προς αυτήν την κατεύθυνση και άλλοι λαοί, σε ολάκερο τον κόσμο.
Επαναλαμβάνουμε – ίσως κουραστικά – τη μοναδική προϋπόθεση, η οποία θεωρητικά τουλάχιστον, είναι απολύτως εφικτή: Να αποφασίσουμε εμείς ως ελληνικός Λαός, να πάρουμε την υπόθεσή μας στα χέρια μας.
Μόνο έτσι «θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση». Και φυσικά δεν θα φορτώσουμε στις γενιές που έρχονται, την κατάρα του χρέους, την εφιαλτική κληρονομιά της γενιάς μας. Της γενιάς «των αριστερών και του Πολυτεχνείου».
Πατριωτικό Μέτωπο
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου