ΒΓΑΙΝΟΥΝ στην επιφάνεια απορίες μας κι όλο πληθαίνουν και βαθαίνουν. Για τα χρόνια της ανεμελιάς που τραγουδούσαμε με την πυρκαγιά στο σπίτι μας και δεν(;) πήραμε μυρουδιά. Κορυφή και βάση και, βέβαια, με την ευθύνη να βαραίνει τους ώμους των εκάστοτε κυβερνώντων. Με πρώτους τους…Πρωθυπουργούς! Ήταν οι κλειδοκράτορες. Κράταγαν μαχαίρι με την κόψη στομωμένη και τη ματιά ακουμπισμένη στη «δόξα» και την υστεροφημία τους.
ΑΚΟΥΓΑΜΕ τον κ. Σημίτη να μας…συνιστά υπομονή στη λιτότητα-προβάλλει φως στο τούνελ. Δεν είχε το κουράγιο ο κ. Καραμανλής να διώξει υπουργό του, ο κ. Μητσοτάκης να πικράνει την εκλογική του πελατεία (ανάμεσά τους τα 4.500 κουμπαριά του). Και σκέπτεσαι, διερωτάσαι και ρωτάς: Γιατί δεν ζήτησαν λογαριασμό απ’ τους υπουργούς, κι αυτοί απ’ τους ακριβοπληρωμένους συμβούλους και τη στρατιά «εργαζομένων» στα υπουργεία τους, πόσους «αναπήρους» και πολυθεσίτες πληρώναμε, γιατί δεν τράβηξαν το αυτί των Άκηδων πριν αμαρτήσουν και των Μαντέληδων πριν λαδωθούν;
ΩΣΤΟΣΟ, ας κάνουμε μιαν υπόθεση. Πως οι «Κυβερνήσεις» ήθελαν και οι Πρωθυπουργοί μπορούσαν. Κατέβαζαν, αποφασιστικά και νωρίς, νομοσχέδια «λαοκτόνα», ως αναγκαία και με βάση το δίκαιο και την προοπτική της χώρας. Είναι γνωστό πως «δεν υπάρχει νόμος που να συμφέρει όλους» και «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν» (κι αυτοί δεν μας…λάκτισαν, δεν συγκράτησαν δαπάνες, δεν περιόρισαν αστρονομικούς μισθούς κι ούτε το’ χαν στο μυαλό τους). Πες, λοιπόν, πως το’ χαν αποφασίσει, παρακάμπτοντας το (καταστροφικό) πολιτικό κόστος και στο πνεύμα του «αποθανέτω η ψυχή μου…».
ΜΕΓΑΛΑ λόγια, ωραίες υποθέσεις. Θα’ χαν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο και οι ξενοδόχοι πολλοί και δυνατοί. Τα κόμματα απέναντι με παραταγμένες δυνάμεις «μην περάσει ο φασισμός». Οι κυβερνήσεις θα κλονίζονταν πριν σωριαστούν και οι Πρωθυπουργοί θα τρύπωναν στο διπλανό γραφείο.
ΚΑΙ ο συνδικαλισμό; Θα’ βλεπες «ήρωες» μπροστάρηδες των λαϊκών αγώνων υπέρ βωμών και εστιών. Τα’ χαν όλα αναγάγει σε κατακτήσεις δεκαετιών και οι «αγωνιστές» δεν κάνουν πίσω. Κι αν ο βουλευτής πούλαγε τη μάνα του για το βουλευτιλίκι κι ο υπουργός για το υπουργηλίκι, για τον συνδικαλιστή, σε ρόλο εργατοπατέρα ήταν το πόστο το ίδιο ζηλευτό, διαποτισμένο με «δόξα» και έμμεσα κέρδη, ακόμα και με θεσμοθετημένη αμοιβή-κίνητρο…ιδεολογικό.
ΔΕΝ εμφανίζονται, σήμερα, οι τ. Πρωθυπουργοί, υπουργοί τους αναπαύονται στο τζάκι, κάποιοι συνεχίζουν με χρυσόσκονη πάνω σε βρικολακιασμένες πρακτικές τους κι εμείς προσδοκούμε. Ό,τι κινεί η ανάγκη, μιας και «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν».
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου