ΝΑ το πάμε λίγο ανάλαφρα-(ζεστές) μέρες που είναι - ωστόσο, όλα τα θέματα είναι σοβαρά και ενδιαφέροντα, ιδίως όταν συνιστούν χρονίζοντα προβλήματα.
ΕΙΧΑΜΕ δημόσια τηλεόραση (τηλοψία) με τις χιλιάδες βολεμένους-διορισμένους απ’ το παράθυρο στα πολυάνθρωπα κανάλια της-που απομυζούσαν δημόσιους προϋπολογισμούς. Μονοπώλιο της άποψης που χρειάζονταν «αποκυβερνητοποίηση» και συμμάζεμα για λιγότερη σπατάλη (και όχι μόνο). Αντ’ αυτών, ο δεσμός κυβερνώντων και ιδιωτών γέννησε την ιδιωτική. Με τον αείμνηστο Μ. Έβερτ να καμαρώνει δίκαια(;), σε επίπεδο προοπτικής και ελπίδας. Ωστόσο, τι λειτούργησε σωστά στην Ελλάδα των δεκαετιών της ανεμελιάς και του άρπα-κόλλα;
ΚΑΙ πλάκωσε στα (ιδιωτικά μαγαζιά) κάθε καρυδιάς καρύδι για πόστο ζηλευτό. Με διαγκωνιζόμενους, αντί διαγωνιζόμενους. Και με τι σχετίζονταν τα προσόντα; Με τις διαθέσεις και τα γούστα του αφεντικού-εμπόρου κι άσχετου με τα δημοσιογραφικά και τα καλλιτεχνικά. Κι έτσι, βρέθηκαν ικανοί, έντιμοι και κατάλληλοι ανάκατοι με ντενεκέδες (φτάνει που έβγαζαν τα λεφτά τους), με ντιντίδες, γκέι και αναβαθμισμένους απ’ τα αζήτητα της τηλεοπτική αγοράς. Κατέκλυσαν τα στούντιο, στήθηκαν στο φακό, με κανόνες αγοράς. Με τα «Νίκο μου» και Γιώργου μου» να δίνουν και να παίρνουν στις ειδήσεις και «ειδήσεις» και να περνάει το μήνυμα πως δεν έχει θέση ο πληθυντικός και η «δημόσια» ευγένεια. Είχε το ταμείο, έτρεχαν οι διαφημίσεις κι όλα κολυμπούσαν στα λεφτά. Με το «χρονιάτικο» του εργαζομένου υπόθεση τηλεοπτικής προβολής ενός προϊόντος για μερικά δευτερόλεπτα.
ΚΙ έγινε συνήθεια ν’ ακούς ««εκφωνητές» που λένε «γο» το «ρο» ακόμα και προσποιητά ή να μιλούν γυναικωτά, λες και δεν είχαν σε άλλο πόστο να τους βολέψουν. Άλλοι πρόβαλλαν κίναιδους μη μείνει απ’ έξω το σινάφι, ως που να γίνει «μόδα» κι όλοι μαζί να σου περνούν το μήνυμα πως κάτι αλλιώτικο πρέπει να’ χεις, για να’ χεις τηλεοπτική (και όχι μόνο) προκοπή.
ΚΑΙ πάμε στις…ωραίες. Στο γυναικείο φύλλο της τηλεοπτικής εκπροσώπησης με ό,τι…εκλεκτό διαθέτει ο τόπος. Κι έγιναν όλες «ωραίες», στα χέρια κομμωτών και μακιγιέρ τα σκιάχτρα συνέβαλλε και ο φακός με την προσαρμογή του. Τηλεπαρουσιάστριες (λεγόμενες), μακιγιαρισμένες ως το λαιμό και με το μάτι κολλητό στο μόνιτορ μη χαθούν στιγμές ανείπωτης ευτυχίας, σταυροπόδι έντεχνα με σηκωτή τη φούστα μη χάσουμε τα κάλλη τους κι η «μόρφωση» συμπυκνωμένη σε μερικές δεκάδες λέξεις τους, απαραίτητες για την αποθέωση της σαχλαμάρας και του τίποτα.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και οι παραπάνω «μοχθούντες» θέλουν…ξεκούραση. Σαχλαμαρίζοντες, βυζαντινολογούντες και «φαινομηρίδες». Κι αν κάτι αποθηριώνει τον πραγματικά εργαζόμενο, είναι η επωδός επωδός: Διακοπές, για να χαλαρώσουμε λιγάκι!! Το’ χουμε ανάγκη!!! (Δεν το’ χει ανάγκη ο εργάτης στο γιαπί και ο ψαράς στον Ήλιο, η σιδερώστρα στον ατμό και η ράφτρα στο βελόνι, ούτε ο…σκλάβος στο χυτήριο).
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου