ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ο κ. Σταϊκούρας κι η…Γης τον ετρομάζει. Περνάμε δύσκολες ώρες, τέλος οι πλαστές υπερωρίες μέχρι…νεωτέρας. Κι αν ξανακάνει ξαστεριά, το πάρτι ξαναρχίζει. Θα ξανασηκωθεί στα πόδια της η γελάδα και ξανά υπερωρίες και εκτός έδρας, χαμόγελα και υπογραφές «εγκρίνουμε…».
ΤΟ κόλπο είναι παλιό και οι αρουραίοι παμπάλαιοι, έμπειροι και ατρόμητοι. Παίρνουν τα μέτρα τους μην επηρεάσει τη τσέπη τους η κρίση και λειτουργούν ως τρωκτικά του δημοσίου που τους βλέπεις σε γραφεία και διαδρόμους, αλλά δεν τους βλέπεις και δεν τους ακούς αμπαρωμένους για απάτες και κομπίνες. Για να σκοτώνονται στη δουλειά οι έντιμοι, γευόμενοι τη ρετσινιά.
ΤΟ περιβάλλον ευνοϊκό και σε κλίμα συναίνεσης-τι έχει να χάσει ο «συνάδελφος» με τα (πλαστά) εκτός έδρας-θα’ ρθει κι η δικιά του σειρά και η ζωή συνεχίζεται. Με κάποιους (πολλούς) αρουραίους (θηλυκούς κι αρσενικούς) σε διαδρόμους κι άλλες πεσμένες στο κομπιούτερ, θυμίζοντας την παλιά δακτυλογράφο.
ΔΕΝ θα κάνουμε υποδείξεις στον Υπουργό, αλλά και δεν θα σταθούμε αδιάφοροι για την απάτη με τις εικονικές υπερωρίες και τα πλαστά εκτός έδρας κάτω απ’ τη μύτη τους και με τον υποχρεωτικό οβολό μας «υπέρ πίστεως». Κι αν κάτι δεν αλλάξει βίαια και απότομα (και τώρα που γυρίζει), μην περιμένεις ήπιες προσαρμογές.
ΤΙ λέμε, τι πρεσβεύουμε, έχοντας βαρεθεί από «έργα» να διαρρηγνύουν τα λόγια και τα ευχολόγια; Δεν προειδοποιείς τον υπότροπο. Είναι αδιόρθωτος, πάρ’ το απόφαση. Θα το πάρει κι αυτός, αν δεν παίζεις μαζί του κλείνοντας του το μάτι. Και, βέβαια, «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Του ρίχνεις κατακέφαλα την ανώτατη ποινή (καιρός ν’ αλλάξουν κάποιοι νόμοι και διατάγματα), τον «κρεμάς», με άλλα λόγια, και τον οδηγείς «κρεμασμένο» στο μπαλκόνι. Θα τον δουν και θα τρομάξουν οι επίδοξοι, θα το νιώσει ο κόσμος πως κάτι αλλάζει και ο «αμαρτωλός» θα γίνει αρνάκι.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ περιπτώσεις που η Αντιπολίτευση οφείλει να συμπεριφέρεται ως συμπολίτευση. Μιας και δεν είναι «ενωμένοι δυνατοί» οι πολιτικοί μας και τα κόμματα (για χίλιους λόγους), ας συμφωνήσουν στα μίνιμουμ απέναντι στη δημόσια αλητεία. Μην περιμένεις απ’ τον συνδικαλιστή να το κάνει. Με την πρακτική και τη νοοτροπία του είναι στο…πλευρό του εργαζόμενου και «εργαζόμενου» (ο συνδικαλιστής), ακόμα κι αν σκότωσε τη μάνα του.
ΕΙΔΑΜΕ τους κομματικούς με το συγχωροχάρτι, για ίδιον όφελος. Δεν τους είδαμε ενωμένους, με τη φάκα στημένη απέναντι σε αρουραίους, με το «ραβδί» για αμαρτωλούς.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου