Η πρώτη χρεωκοπία συνέβη το 1927. Η πρώτη πράξη που έκανε ο Κυβερνήτης Καποδίστριας ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγομένων δανείων της ανεξαρτησίας, που ούτε δάνεια ήταν ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 , που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε στο άρθρο 6 ότι, επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες, μπορούν να μπαίνουν όποτε...
γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν.
Η δεύτερη χρεωκοπία ξέσπασε το 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους δανειστές του, του επεβλήθη η πρώτη κατοχή, που είναι η κατοχή του 1853. Στο ελεύθερο Ελληνικό κράτος, όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15 χιλ στρατό στον Πειραιά, επέβαλαν κατοχή για μία περίπου δεκαετία, από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος, και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, τις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία, γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας Οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβρη του 1862, όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το Αγγλικό και το Γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα , δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής που θεωρήθηκε ως η πλέον .... της εποχής αυτής. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η Τρίτη μεγάλη χρεωκοπία είναι η μόνη γνωστή, που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία. Το
«δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη, το έτος 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η Κυβέρνηση με τους ομολογιούχους. Όπως αναγράφεται, η Κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγαν «Παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα; να σας τα δώσουμε όλα με εξαίρεση δύο πράγματα: δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο». Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε Ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897 , που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος, μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο οικονομικός έλεγχος το 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και έτσι έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή, οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος απίστευτου δανεισμού, διότι η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια. Υπό το καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου και της δημοσιονομικής επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε κι αυτή αναλάβει την επιτροπεία της χώρας, χρεοκοπεί η Ελλάδα και πάλι το 1832.
Η χρεωκοπία του 1832 είναι του Βενιζέλου αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες. Κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης, για να πληρώνουν τους δανειστές, απέλυσαν πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών. Οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν. Απαγορεύτηκε με τη χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση και ειδικά στο δημόσιο τομέα, και στη δημόσια διοίκηση. Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας. Στα εκατό χρυσά φράγκα δανείου, ο τόκος το επιτόκιο έτρεχε στα εκατό. Οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30 στα εκατό, ανάλογα, ως εγγύηση καλής εκτέλεσης του δανείου. Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι στο 50 % της αρχικής ονομαστικής αξίας. Μετά έφεραν τον βασιλιά. Ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των δανειστών και έφερα την δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ιδρύματος κοινωνικών ασφαλίσεων, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις τρία χρόνια είχε δημιουργηθεί και ήτα πολύ σοβαρά προικισμένο, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις Τράπεζες συν τα αποθεματικά των δημόσιων ταμείων και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το παλλαϊκό αίτημα προς τους συμμάχους, το οποίο υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας, ήταν να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για την προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων. Φυσικά ούτε τα χρέη διαγράφηκαν αλλά μετά από δεκαπέντε χρόνια απανωτών πιέσεων και εκβιασμών χωρίς προηγούμενο, φτάσαμε στο 1964, που έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση τότε Γεωργίου Παπανδρέου. Υπουργός οικονομικών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα , με εξαίρεση φυσικά τη σημερινή κυβέρνηση. Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από την Ελλάδα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι γι αυτά η Ελλάδα είχε κηρύξει δύο πτωχεύσεις επίσημες το 1893 και 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 1964 συν 71 στα εκατό προσαύξηση των τόκων για τον πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά την ψυχική οδύνη, το
« πρόβλημα ψυχικής γαλήνης» που είχαν υποστεί οι δανειστές.
Καθορίστηκε έτσι να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια , δηλαδή μέχρι το 2009, δηλαδή μέχρι πριν δύο χρόνια.
Τι έκανε η χούντα των συνταγματαρχών στη συνέχεια; Έκανε την πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική , γιαυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με δύο βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν δύο πράγματα: πρώτον εκχώρηση όλου του Αιγαίου , την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει αυτό που πάει να κάνει τώρα η σημερινή κυβέρνηση , τον θεσμό επιφανείας.
Είχαν έτοιμεςσυμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Το δεύτερο με την εκχώρηση της μισής Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους, η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις . Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, για κάθε χίλιες δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μία δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για την αποπληρωμή χρεών.
Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι απεχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο Τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την Ελληνική κυβέρνηση, όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι ακόλουθοι όροι: 1) το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία 2) πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacost και τις γαλλικές επιχειρήσεις , με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, γιατί η Ελλάδα εισήγαγε αυτά που θα μπορούσε να παράγει η ίδια με έναν αναπτυγμένο κλάδο εκείνη την εποχή.
Αργότερα έγιναν και άλλες δανειακές συμβάσεις , η μεγαλύτερη τον 1987 , η οποία ήταν με το Όμιλο της Μιτσουμπίσι , όπου ανάμεσα σε αυτά που ζητούσαν από την Ελλάδα να αγοράσει ήταν και τα περίφημα Ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης , δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή διαφόρων παιχνιδιών για την τηλεόραση και τα σχετικά.
Με την πρώτη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας μετά το ΠΑΣΟΚ, έχουμε την δεύτερη
«μεγάλη επιτυχία» του κ. Μητσοτάκη. Στα τρία χρόνια που είχε την κυβέρνηση , είχε το παγκόσμιο ρεκόρ τετραπλασιασμού του χρέους . Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και ο πρώτος που αντί να δανείζεται από το εσωτερικό, όπως γινόταν τότε, με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα.
Παραμονές του ευρώ, οι κυβερνήσεις Σιμήτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του ελληνικού χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το ογδόντα στα εκατό του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος, εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, δηλαδή ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί, τέλος πάντων, κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ήξεραν ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Ήταν υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι .
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας, δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δει κανείς τα στοιχεία των ετών 2001 - 2002 μέχρι και 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας , ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει ανάλογα με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν . Με την αύξηση δηλαδή του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που παράγει η χώρα , ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι αυτό είχαμε μείωση και τρομακτική ασφυξία. Επειδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα , δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να δώσει στην Ελλάδα περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχε η Ελλάδα. Νόμισμα δεν είχε. Τι έμενε; ο δανεισμός. Κάθε χρόνο μέσα στη δεκαετία, το «οικονομικό θαύμα» όπως το ονομάσανε, η «ισχυρή Ελλάς», όπως την είπαν, αναπτυσσόταν κατά 4 στα εκατό.
Όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό, ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μόνο που ξέχασαν να πουν στο λαό δημόσια ότι, για κάθε 4 % άνοδο που είχε, υποτίθεται, η Ελλάδα, ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόταν η Ελλάδα για να υπάρξει επέκταση του ελληνικού εγχώριου προϊόντος . Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία στην Ελλάδα να έχει συμμετοχή στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν 3% , δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής οικονομίας από ότι έχει η Ολλανδία . Και η συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα, μόλις 13% , όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε δηλαδή μία οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών για την ακρίβεια. Αυτό εκτίναξε σε ένα ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό έλλειμμα της Ελλάδας.
Τον Ιανουάριο του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η Ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο, για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος, και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής και ο τότε υπουργός οικονομικών ανακάλυψαν ότι υπάρχει κρίση. Δεν είχαν πάρει, υποτίθεται, χαμπάρι τίποτα. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι, όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό, αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάκαμψης ή αντιμετώπισης του προβλήματος χρέους. Γιατί, ειδικά στην τελευταία δεκαετία, τη δεκαετία του ευρώ δηλαδή, ο συνολικός δανεισμός του Ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους . Δηλαδή μέσα σε μια δεκαετία πληρώσαμε μιάμιση φορά το χρέος που η Ελλάδα είχε μέχρι την 31.12.2009. Περίπου 500 δισεκατομμύρια ευρώ. Και μένουν άλλα 40 Από αυτά, τα 18 με 20, είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα εξαιτίας του κρατικού προϋπολογισμού. Τα υπόλοιπα 20, δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν; Ποιοι τα πήραν; Κανείς δεν ξέρει.
Και τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα και στη θέση που βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε το καθεστώς χρεωκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι αν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε λόγο να το κάνει (η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή), δεν θα μπορούσε κανείς να τη σταματήσει, και δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει για το εξής απλούστατο λόγο: Όταν δανείζεις ιδιώτη, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; τον βάζει σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά στοιχεία και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση, δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής. Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας, Έτσι τουλάχιστον λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι και στο διεθνές δίκαιο στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξραν αυτό στην ευρωζώνη. Οπότε τι κάνανε;
Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στις Βρυξέλες , τις ηγεσίες της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν «εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Προέχει το ευρώ».
Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν κι άλλοι όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία η Ιταλία, το Βέλγιο, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα, που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά, να επιβάλουν ούτε διαγραφή, ούτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι Τράπεζες. Κι έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα διότι ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλουν ότι γουστάρουν στην Ελλάδα. Κι έτσι έγινε η πολιτική μεταβολή. Φυσικά, επειδή κανένας δεν κάνει τίποτε με το αζημίωτο, στήθηκε αυτή η λεηλασία των σπρεντς επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη.
Aπό κει και πέρα, άρχισε το γαϊτανάκι του «να πάμε στο μηχανισμό στήριξης , στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», κλπ. Βέβαια ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το ακόλουθο: Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μημόνιο αλλά τη δανειακή σύμβαση . Με τη δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε την κυβέρνηση (εξαναγκάσανε τρόπος του λέγειν), διότι εκείνη την εποχή στο Διεθνές νομισματικό Ταμείο γελάγανε και λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν την δανεική σύμβαση και αυτή είχε γυρίσει πίσω υπογεγραμμένη από τον δουλοπρεπή πρωθυπουργό της Ελλάδος Τζορτζ Άντριου Παπανδρέου. Ή τα ίδια στελέχη του Δ.Ν.Τ. πίστευαν ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση, γιαυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες - οι πιο ακραίες εκδοχές - μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα.
Υπογράφηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου αβλεπτεί. Και γράφει στον διεθνή τύπο πολύ έντονα , ότι κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν» τι σόι κυβέρνησης έχετε στην Ελλάδα; Μα τόσο πολύ δουλοπρεπής είναι;»)
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι, η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας.
6 Μαίου 2010, ψηφίστηκε ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δύο μέρες μετά, 8 Μαϊου 2010 , με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής δίνεται το δικαίωμα, μόνο με την υπογραφή του υπουργού οικονομικών, να ισχύει η δανειακή σύμβαση.
Από κει και πέρα, την συνέχεια την ξέρουμε. Η κυβέρνηση πανηγύριζε και το Μάιο που μας πέρασε και τώρα ,μέσα καλοκαιριού, ότι έσωσε την Ελλάδα από τη χρεωκοπία.Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν κατατάξει την Ελλάδα σχεδόν στη χρεωκοπία παρά χιλιοστό. Και η κυβέρνηση των δημοπίθηκων δημαγωγών διεφθαρμένων της Ελλάδας, πανηγυρίζει ότι έσωσε την Ελλάδα. Όχι. Την έβαλε στα δάνεια , την έβαλε να υποφέρει, τα παιδιά και τα εγγόνια για ταεπόμενα 40 - 50 χρόνια, και εκποιεί και δημόσια περιουσία. Φυσικά σε μια τέτοια κατάσταση η πατρίδα μας δεν μπορεί να ασκήσει και τα δικαιώματά της τα εθνικά. Χώρια τα υπόλοιπα που στοχεύουν στο κτύπημα της γλώσσας και του πολιτισμού μας που είναι το πολύ χειρότερο.
Το ερώτημα: Η ιστορία διδάσκει - υποτίθεται- αλλά τους διεφθαρμένους πολιτικούς της Ελλάδας της αρπαχτής, της ατιμίας, της λεηλασίας, με ασυλία, παραγραφή και ατιμωρησία δεν τους διδάσκει τίποτα. Κατά συνέπεια σε πενήντα χρόνια θα υπάρχει η Ελλάδα; Ακούγεται
«κουφό».
Και όμως είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει.
Τα συμπεράσματα δικά σας
Stylianos Manis
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου