Το Βερολίνο είναι μια μεγάλη και πλούσια πόλη με τεράστιες δυνατότητες για την τοποθέτηση ελληνικών προϊόντων, ιδίως λάδι, φέτα και κρασί. Όμως τα θαυμάσια αυτά προϊόντα είναι στην αγορά του Βερολινου σχεδόν άγνωστα, ένας φωχός συγγενής. Και οι αρμόδιοι...
περι άλλα τυρβάζουν
Δεν υποφέρω πια αυτές τις αντιπαθητικές φάτσες που εμφανίζονται σαν παρουσιάστριες του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ: Την αλλήθωρη αγροίκα, υπεροπτική και ξερόλα Έλη ή κυρία Στάη, που αντι για ειδήσεις κάνει μια One Woman Show, και την φοβισμένη
γουρλομάτα που φαίνεται σαν πιασμένη (verspannt) Πηνελόπη ή κυρία Γαβρά. Δεν μπορώ ν' ακούω πλέον την βάρβαρη γλώσσα τους, την κακή αρθρωση και τα άσχημα ελληνικά τους, τους διφθόγγους μπ και ντ που έχουν αντικαταστήσει με το b καί το d αντίστοιχα - ίσως γιατί αυτή η προφορά τους φαίνεται πρωτευουσιάνικη και την προτιμούν απο την γλώσσα που τις έμαθε η μάνα τους.
Δεν θέλω να πιστέψω, ότι σε μια χώρα που διατυμπανίζει ότι ανήκει στο "πολιτισμένο" μέρος της Ευρώπης, είναι δυνατόν να τοποθετούνται σε θέσεις πολλαπλασιαστών τέτοιου είδους άτομα, που όπως φαίνεται ποσώς τα ενδιαφέρει, αν αυτά που λένε γίνονται κατανοητά και απο τον τηλεθεατή. Και που δεν είναι εις θέσιν να διευθύνουν μια συζήτηση υποβάλλοντας ερωτήσεις, χωρίς, σαν γενικός ντερβέναγας (όπως η κυρία Στάη) να διακόπτουν συνεχώς τους προσκεκλημένους τους για να πούν την δική τους γνώμη, που την θεωρούν ως βαρυσήμαντη και ως το άκρον άωτο της αντικειμενικότητας.
Θυμώνω επίσης, γιατί εβδομάδες και μήνες τώρα στις "ειδήσεις" αυτές της ΝΕΤ οι παρουσιάστριες, πλαισιωμένες απο γλάστρες αντιπροσώπων των κομμάτων και ειδήμονες της ΕΡΤ συζητούν μόνο για τις απειλές των αξιωματούχων των Βρυξελλών, που ζητούν απο την Ελλάδα να προσκυνήσει, για τούς κινδύνους εξόδου της απο την Ευρωζώνη, για το πως θα πάρουμε, σαν πρεζάκηδες που γίναμε, την επόμενη δόση μας, για τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς που αλληλοκατηγορούνται, την επαναδιαπραγματευση, απαγκίστρωση ή δεν ξέρω ποιά άλλη αντιμετώπιση του Μνημονίου, το πρόβλημα με τον Τσίπρα και τον Μιχαλολιάκο, την οικουμενική κυβέρνηση, την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, την ακυβερνησία ή τις επαναληπτικές εκλογές. Γιατί θυμώνω; Διότι σπανίως κάποιος απο τον συρφετό αυτό αναφέρεται στο πρόβλημα της Ελλάδος, που δεν είναι η πολιτική, αλλά η οικονομία, που είναι και η βάση, πάνω στην οποία θα στηθεί το πολιτικό εποικοδόμημα. Πιο απλά: Ποτέ δεν άκουσα σ' αυτές τις μπλά-μπλά ειδήσεις μια συζήτηση για το οικονομικό πρόγραμμα που θα θέσει σε εφαρμογή η επόμενη κυβέρνηση, για την πραγματοποιήση και την χρηματοδότησή του (βλέπε και «Avanti Dilettanti ή εμπρός, ατζαμήδες»). Γιατί; Διότι το μυαλό του Έλληνα συνείθησε στα τόσα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης να λειτουργεί μόνο προς μια κατεύθυνση: Στο πως θα εξασφαλισθεί η συνέχιση του εξωτερικού δανεισμού, της εθνικής μας ζητιανιάς, Και η συσώρευση επι πλέον χρεών. Που σημαίνει αιώνια παραμονή μας στην παγίδα του χρέους.
Ναί, η οικονομία θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης, μόνο με την οικονομία και όχι με τους πολιτικάντηδες θα μπορέσει να αναζωογονηθεί η Ελλάδα. Παράδειγμα. Με την παραγωγή και εξαγωγή ανταγωνίσιμων γεωργικών προϊόντων, φερ’ ειπείν στην Γερμανία, η οποία έχει τεράστιες δυνατότητες για την απορρόφησή τους. Πρώτα γιατί τα 80 εκατομμύρια των κατοίκων της, που έχουν προπονηθεί καταλλήλως για να καταναλώνουν, ξοδέψανε για την αγορά προϊόντων το 2011 περι τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ (http://de.statista.com/statistik/daten/studie/77088/umfrage/umsatzentwicklung-im-einzelhandel-in-deutschland/). Και μετα, γιατί τα ελληνικά προϊόντα, σε αντίθεση μ' εμάς τους Έλληνες που δυσφημισθήκαμε λογω των Μνημονίων και της κρίσης που αυτό προκάλεσε, χαίρουν της απόλυτης εκτίμησης των Γερμανών. Όμως, φεύ, κανένας, μα κανένας αρμόδιος, πολιτικός ή αξιωματούχος, δεν εκμεταλλευθηκε αυτή μας την αβάντα. Γιατί όλοι τους έχουν εθισθεί στα έτοιμα και την ζητιανιά (ή αλλιώς δάνεια).
Στις 21.12.09 είχα γράψει εδώ ένα άρθρο για τα ελληνικά προϊόντα και τις επαγγελματικές δραστηριότητες των Ελλήνων στο Βερολίνο («Ελληνικά εστιατόρια στο Βερολίνο»), μια πόλη που την ξέρω πολύ καλά, γιατί, πρώτα, ζώ εδώ απο το 1962 και μετα, γιατί για πάνω απο δέκα χρόνια ήμουν παραγωγός του ελληνο-γερμανικού τηλεοπτικού προγράμματος „Καλημέρα-TV“, στο οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, μαθήτευσαν και κάποιες ελληνίδες φοιτήτριες, που σήμερα εμφανίζονται σε τηλεοπτικά προγράμματα της ΝΕΤ. Οι γνώσεις μου αυτές οφείλονται επίσης στο ότι, στο „Καλημέρα-TV“ έκαναν διαφήμιση ελληνικά εστιατόρια και εισαγωγείς ελληνικών προϊόντων στο Βερολίνο, αλλά και στα ρεπορτάζ που έκανα απο την ελληνική συμμετοχή στην μεγάλη έκθεση αγροτικών προϊόντων Internationale Grüne Woche, την Πράσινη Εβδομάδα και στην Internationale Tourismus-Börse Berlin, ΙΤΒ, το Διεθνές Χρηματιστήριο Τουρισμού ή Έκθεση Τουρισμού.
Στα περίπου τρία χρόνια που πέρασαν απο τότε, η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Τα ελληνικά εστιατόρια, κάτω απο τον αδυσώπητο ανταγωνισμό των άλλων εθνικοτήτων που αυξάνονται και πληθύνονται και ιδιαίτερα των Τουρκων, έχουν συρρικωθεί ακόμη περισσότερο, ενώ τα ελληνικά προϊόντα είναι στα ράφια των μεγάλων αλυσίδων λιανικής (ALDI, LIDL, NETTO, REWE, PENNY κ.λπ.) σχεδόν ανύπαρκτα. Μόνη εξαίρεση αποτελούν το Ούζο („Pyros“ στο ALDI, „Zachos“ στο LIDL), το λάδι (NETTO, REWE), μια φέτα με την επωνυμία ERIDANOUS και μια «Ελληνική Εβδομάδα» που κάνει το LIDL πότε-πότε και κατα την οποία προσφέρονται κάποια ελληνικά προϊόντα σε μικρές ποσότητες, κυρίως κονσέρβες της εταιρίας ERIDANOUS. Τις κάνα-δυό ελληνικές επιχειρήσεις που εισάγουν ελληνικά τρόφιμα και ποτά απο την Ελλάδα, τις θεωρώ σαν μιά αμελητέα ποσότητα, γιατί απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στα ελληνικά εστιατόρια και σε μας, τους περίπου 11.000 Έλληνες του Βερολίνου. Γελάω δε ακόμη όταν θυμάμαι εκείνο τον ανεκδιήγητο Γιάννη Μαγκριώτη του ΠΑΣΟΚ, που στο 3. Πανελλήνιο Συνέδριο Ανάπτυξης Εξαγωγών το 2002 έβλεπε τις ελληνικές επιχειρήσεις στην Γερμανία σαν ένα μέσο βελτιώσεως τών ελληνικών εξαγωγών, χωρίς να έχει ιδέα ο ταλαίπωρος για το μέγεθος και τον τζίρο τους, ούτε και για το ότι αυτές στηρίζονται κυρίως στο ελληνικό εστιατόριο και στον πατριωτισμο ημών των Ελλήνων, που τρέχουμε σαν τρελλοί να αγοράσουμε μια κονσέρβα ιμαμ μπαϊλντί, ένα κρασί ή ένα ούζο, όταν μάθουμε που πουλιώνται.
Σήμερα η εποχή, που οι έλληνες εστιατορες του Βερολίνου κατέβαιναν τα καλοκαίρια στην Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης και έστηναν στην παραλία τα Mercedes και τα BMW που κουβαλούσαν για να μετρήσουν ποιός έχει τον …μεγαλύτερο κ.λπ., πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και στο Βερολίνο όσοι απο τους εστιάτορες και εισαγωγείς επέζησαν, το οφείλουν στο ότι αντελήφθησαν τίς νέες συνθηκες της αγοράς, αντέδρασαν στον ανταγτωνισμό, οργανώθηκαν και δουλεύουν πλέον τωρα μεσημέρι-βραδυ. Οι αεριτζήδες ήταν καμμένοι απο χέρι.
Επιστρέφοντας στην ελληνικές εξαγωγές στην Γερμανία και με παράδειγμα το Βερολίνο, θα κάνω πρώτα μερικές σκέψεις για την ανοργανωσιά, την επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει παραγωγούς και εξαγωγείς και γενικά για την απουσία ελληνικών προϊόντων στα μαγαζιά του Βερολίνου. Θα μιλήσω μετα για τον απίστευτο αριθμό των διαφόρων εταιριών που παράγουν φέτα, λάδι και σπαράγγι. Για τον τρομερό ανταγωνισμό που υφίστατανται αυτά τα προϊόντα, ιδίως η φέτα, απο τέτοιου είδους τυριά που παράγονται στην Γερμανία, την Τουρκία ακόμη και στην Βουλγαρία. Και θα κλείσω με μερικές σκέψεις για το τι δέον γενέσθαι.
Από τότε που έκανα το „Καλημέρα-TV“ κουβαλάω μέσα μου όλο εκείνο τον θυμό ενός ανθρώπου, που βλέπει να κάθονται σε καίριες θέσεις άνθρωποι, που δεν έχουν ιδέα του τι τους γίνεται. Όταν επισκεπτομουν την «Πρασινη Εβδομάδα» για ένα ρεπορταζ έβρισκα αυτούς που εκπροσωπούσαν τότε τον Οργανισμό Προώθησης Εξαγωγών να κάθονται σε έναν ιδιαίτερο χώρο μέσα στο ελληνικό περίπτερο και να κάνουν ...μουχαμπετ. Για ρεπορτάζ δεν είχαν ποτέ ώρα. Τότε τί είχαν έρθει να κάνουν; Ε, να μην κάνουν κάποια ψώνια με την συμβία ή την γκόμενα; Και στην Έκθεση Τουρισμού τον χαζοχαρούμενο Στέφανο Τσοχατζόπουλο, αδελφο του Ακη, που ήταν τότε διευθυντής ΕΟΤ στην Φρανκφούρτη, να χασκογελά, να λέει καλαμπούρια και να ρίχνει τα ούζα του. Συνέντευξη; Τί κάνουμε εδώ; Μα δεν βλέπετε; Να αναφέρω και το Οικονομικό και Εμπορικό Τμήμα της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο; Καλύτερα όχι, διότι παρα το ότι είναι μέχρι σήμερα επανδρωμένο, στην ουσία είναι ανύπαρκτο. Αν άκουσε κανείς κάτι για τίς δραστηριότητές του, ας μου το πέι κι’ εμένα να το μάθω.
Ας περάσουμε τώρα στα βασικά ελληνικά προϊόντα που προσαφέρονται, όπως προσφέρονται, στην αγορά του Βερολίνου: Την φέτα, το λάδι και το σπαράγγι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρουσιάζουν τα προϊόντα αυτά είναι οι αμέτρητες εταιρίες που τα παράγουν. Το κλασσικό πακετάκι της φέτας προσφέρεται εδώ με ονόματα όπως NOTOS; ILIOS, DODONI, GRECO, KOLIOS, ARI, VASSILITSA, Bio Feta, Bioverde Schaft-Käse και άλλα, ων αριθμός ουκ έστιν. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στα λάδια, που κυκλοφορούν με όνοματα όπως Terra Kreta, Golden Kalamata, Olyssos, Ebrosia, Egi-Öl, Iliada, Tilöadi, Thasos κ.λπ., στα ούζα, που προσφέρονται με ονομασίες όπως ERMIS, HELENAS, OUZO, No 12, Ouzo Deka, MIRIOS, Sans Rivales, Cretan Ouzo, Ouzo Tirnavou, Tsantali, PLOMARI κ.π.α. και στα σπαράγγια μέ επίσης πολλά ονόματα (Nestos, Acheloos κ.λπ.). Αμελητέα ποσότητα και το ελληνικό κρασί, που ακόμη και να το βρείς σε κάποιο ράφι, θάναι κρυμένο και χαμένο ανάμεσα σε ποσότητες κρασιών απο την Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία.
Τα θαυμάσια αυτά προϊόντα μας έχουν όμως να αντιμετωπίσουν έναν εξοντωτικό ανταγωνισμό. Δίπλα στην ελληνική φέτα, δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, θα βρείς στα ράφια τους μεγάλους ανταγωνιστές της, το PATROS και το SALAKIS, γερμανικά τυριά απο αγελαδίσιο γάλα, που είναι έτσι συσκευασμένα, ώστε να μοιάζουν με ελληνικό: Το φακελάκι τους έχει το ίδιο μέγεθος με τα ελληνικά, τα ελληνικά χρώματα μπλέ και άσπρο και ελληνικές τοποθεσίες. Άλλα τέτοια γερμανικά τυριά είναι και το Aristides, το Cremas, το Erzi κ.α., ενώ υπάρχoυν και τα τούρκικα GAZI και SOFRA καθώς και τυριά απο την Βουλγαρία (Bulgar Käse). Το δράμα είναι όμως το λάδι, όπου στις μεγάλες αλυσίδες ALDI και LIDL κυριαρχεί το ιταλικό λάδι, που προσφέρεται για 2,99 ευρώ το μισόλιτρο (Bertoli, Casa Morandi). Το ότι το λάδι αυτό προέρχεται απο την Ελλάδα και μεταβαπτίζεται σε ιταλικό, θα έπρεπε να έχει δραστηριοποιήσει προ πολλού τους αρμοδίους, αλλά το ποιοί είναι αυτοί οι αρμόδιοι είναι γτνωστό. Ούζο. Ούζα παρήγοντο και απο γερμανικές επιχειρήσεις, φαίνεται όμως, ότι τα παράτησαν, γιατί τα ούζα του ALDI και LIDL στην τιμή των 5,70 Ευρώ ανα φιάλη είναι μάλλον ασυναγώνιστα. Μεγάλος χαμένος είναι και το σπαράγγι. Μέχρι πρίν μερικά χρόνια ήταν το πρώτο που ερχόταν στην αγορά, μετα όμως άρχισαν να έρχονται σπαράγγια απο το Περού, οι έλληνες παραγωγοί να κάνουν διαδηλώσεις και να εμποδίζουν την εξαγωγή, ενώ το σπαράγγι Beelitz, μια περιοχή κοντα στο Βερολίνο, άρχισε όχι μόνο να κατακλύζει την αγορά ακόμη απο τα τέλη Απριλίου (ενώ μέχρι τότε έβγαινε κατα τα μέσα Μαϊου), αλλά και να διοργανώνει γιορτές με βασίλισσες σπαραγγιού, με διαφημίσεις στον τύπο και την τηλεόραση και να γίνει για τον Βερολινέζο το συνώνυμο του σπαραγγιού. Κι’ ας παράγεται σε αμμώδες έδαφος, που προφανώς θα χρειάζεται την υποστήριξη της χημείας. Γενικά το ελληνικό σπαράγγι εφέτος μόλις και φάνηκε στα μαγαζιά και φαίνεται να έχασε το τρένο, οριστικά.
Το Βερολίνο είναι μια μεγάλη και πλούσια πόλη, με τεράστιες δυνατότητες για την τοποθέτηση ελληνικών προϊόντων, ιδίως λάδι, φέτα και κρασί. Όμως τα θαυμάσια αυτά προϊόντα είναι στην αγορά του Βερολινου ένας σχεδόν άγνωστος, ένας φωχός συγγενής. Για τα προϊόντα αυτά χρειάζεται μια οργανωμένη διείσδυση στην αγορά, που μόνο με την υποστήριξη της ελληνικής πολιτείας και με μια αξιόλογη χρηματοδότηση είναι δυνατή. Κανείς, εκτός απο εμάς τους μετανάστες, δεν ασχολήθηκε με τα ελληνικά προϊόντα εδώ, παραδείγματα οι εισαγωγείς Λύκος και Χρυσίδης, που αγωνίζονται μόνοι τους και έχουν καταφέρει αρκετα. Η απλή συμμετοχη κάποιων χαραμοφάηδων που αντιπροσωπεύουν δήθεν υπουργεία και οργανισμούς στην „Πράσινη Εβδομάδα“ του Βερολίνου η στήν „ANUGA“ της Κολωνίας, με μάσες, χάψες, χαχαχα και χαχαχού δεν αρκεί. Χρειάζονται δραστήρια πρόσωπα, Έλληνες, γνώστες της γερμανικής αγοράς, που να είναι είς θέσιν να δημιουργήσουν επαφές με γερμανικές αρχές και επιχειρήσεις και να οργανώσουν το εμπόριο των ελληνικών προιόντων, στηριζόμενοι όμως όχι, όπως σημερα, στη συνεργασία με Γερμανούς, τούς οποίους ποσώς ενδιαφέρει η προώθηση τών ελληνικών προιόντων, αλλα η αμοιβή που θα πάρουν για τίς υπηρεσιές που εκτελούν, χωρίς να νοιάζονται για το αποτέλεσμα, νομικά είναι εν τάξει.
Δεύτερο. Τα πολλά ονόματα στα τυριά, τα κρασιά και τα ούζα όχι μόνο δεν οφελούν, αλλά δημιουργούν στον γερμανό καταναλωτή σύγχιση. Αν ο καθε «βιομήχανος», που ανοιξε μια παράγκα όπου παράγει ούζα ή τυριά που τα έχει δώσει κάποιο αρχαίο όνομα νομίζει, ότι θα γίνει μεγάλος και τρανός εξαγωγέας, είναι πολύ γελασμένος. Αυτό που χρειάζεται είναι η παραγωγή ενός προϊόντος με ένα ή δύο το πολύ ονόματα, που θα γίνουν Brand Name και με τον καιρό θα τυπωθούν στο μυαλό του καταναλωτή σαν το συνώνυμο της φέτας ή του λαδιού. Πώς όμως, όταν οι ξερόλες έλληνες πολιτικάντηδες είχαν – και έχουν ακόμη και σήμερα - σαν μοντέλλο ανάπτυξης την μικρομεσαία επιχείρηση, ζώντας ακόμη με την εντύπωση του μπακάλικου στο χωριό τους. Τι να πείς; Αυτά ξέρουν, αυτά λένε. Πώς όμως με τέτοιους πολιτικάντηδες να αναπτυχθούν οι εξαγωγές των ελληνικών προιόντων στη γερμανική αγορα, πώς να ανταγωνιστούμε την Ισπανία, την Ιταλία και την Ολλανδία και τώρα και την Τουρκια, που θα μας δώσει τη χαριστικη βολή;
Είναι κρίμα να βλέπεις στην αγορά του Βερολίνου τα ελληνικά προιόντα να λιγοστεύουν απο χρόνο σε χρόνο, με τάση σε λίγο να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Και είναι κρίμα να βλέπεις στο ALDI, στο LIDL καί στις άλλες αλυσίδες λιανικής αντι για ελληνική μια γερμανική ή τούρκικη φέτα (κι’ ας μην γράφει φέτα, γιατί αυτό δεν επιτρέπεται, όμως η συσκευασία είναι τέτοια, που να μοιάζει με ελληνική φέτα). Να βλέπεις το ελληνικό λάδι να πουλιέται σαν ιταλικό, τα ελληνικά κρασιά παραπεταμένα και θαμένα πίσω απο βουνά ιταλίκών, ισπανικών ή γαλλικών κρασιών. Όχι, τα ελληνικά προϊόντα αξίζει να έχουν μια καλύτερη τύχη.
Αυτό όμως θα γίνει δυνατό, μόνο αν η σημερινή κρίση στην Ελλάδα θεωρηθεί σαν μια ευκαιρία για τον σχεδιασμό ενός καλύτερου μέλλοντος. Όπως στον άνθρωπο, έτσι και σε μια κρατική οντότητα, μια κρίση μπορεί να αποβεί θανατηφόρα, μπορεί όμως να γίνει και η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα. Αν σκεφθεί κανείς τα σφάλματα που έκανε και αλλάξει την ζωή του. Που εδω θα σήμαινε μια κυβερνητική πολιτική, που στο κέντο της θα έχει την Ελλάδα και όχι τις Βρυξέλλες ή το πώς θα φανεί υπάκουη, καλή κ' αγαθή, για να πείσει τους τοκογλύφους να συνεχίσουν να της δανείζουν. Οχι πλέον έτσι, ο Ελληνας πρέπει να ξαναβρεί επιτέλους την χαμένη του αξιοπρέπεια, να ξαναγινει πατριώτης, επιχειρηματίας και όχι αποδέκτης παροχών ή χρημάτων απο δανεισμούς, που ασφαλώς και δεν του τα δανείζουν γιατί είναι ώμορφος, αλλά για να τον έχουν, τον ίδιο και την πατρίδα του, υποχείριό τους και να τον ελέγχουν. Νομίζω, ότι κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Τότε θα πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Πρώτα η Ελλάδα και μετά όλα τ' άλλα.
photo:paranoidparentsguide
γουρλομάτα που φαίνεται σαν πιασμένη (verspannt) Πηνελόπη ή κυρία Γαβρά. Δεν μπορώ ν' ακούω πλέον την βάρβαρη γλώσσα τους, την κακή αρθρωση και τα άσχημα ελληνικά τους, τους διφθόγγους μπ και ντ που έχουν αντικαταστήσει με το b καί το d αντίστοιχα - ίσως γιατί αυτή η προφορά τους φαίνεται πρωτευουσιάνικη και την προτιμούν απο την γλώσσα που τις έμαθε η μάνα τους.
Δεν θέλω να πιστέψω, ότι σε μια χώρα που διατυμπανίζει ότι ανήκει στο "πολιτισμένο" μέρος της Ευρώπης, είναι δυνατόν να τοποθετούνται σε θέσεις πολλαπλασιαστών τέτοιου είδους άτομα, που όπως φαίνεται ποσώς τα ενδιαφέρει, αν αυτά που λένε γίνονται κατανοητά και απο τον τηλεθεατή. Και που δεν είναι εις θέσιν να διευθύνουν μια συζήτηση υποβάλλοντας ερωτήσεις, χωρίς, σαν γενικός ντερβέναγας (όπως η κυρία Στάη) να διακόπτουν συνεχώς τους προσκεκλημένους τους για να πούν την δική τους γνώμη, που την θεωρούν ως βαρυσήμαντη και ως το άκρον άωτο της αντικειμενικότητας.
Θυμώνω επίσης, γιατί εβδομάδες και μήνες τώρα στις "ειδήσεις" αυτές της ΝΕΤ οι παρουσιάστριες, πλαισιωμένες απο γλάστρες αντιπροσώπων των κομμάτων και ειδήμονες της ΕΡΤ συζητούν μόνο για τις απειλές των αξιωματούχων των Βρυξελλών, που ζητούν απο την Ελλάδα να προσκυνήσει, για τούς κινδύνους εξόδου της απο την Ευρωζώνη, για το πως θα πάρουμε, σαν πρεζάκηδες που γίναμε, την επόμενη δόση μας, για τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς που αλληλοκατηγορούνται, την επαναδιαπραγματευση, απαγκίστρωση ή δεν ξέρω ποιά άλλη αντιμετώπιση του Μνημονίου, το πρόβλημα με τον Τσίπρα και τον Μιχαλολιάκο, την οικουμενική κυβέρνηση, την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, την ακυβερνησία ή τις επαναληπτικές εκλογές. Γιατί θυμώνω; Διότι σπανίως κάποιος απο τον συρφετό αυτό αναφέρεται στο πρόβλημα της Ελλάδος, που δεν είναι η πολιτική, αλλά η οικονομία, που είναι και η βάση, πάνω στην οποία θα στηθεί το πολιτικό εποικοδόμημα. Πιο απλά: Ποτέ δεν άκουσα σ' αυτές τις μπλά-μπλά ειδήσεις μια συζήτηση για το οικονομικό πρόγραμμα που θα θέσει σε εφαρμογή η επόμενη κυβέρνηση, για την πραγματοποιήση και την χρηματοδότησή του (βλέπε και «Avanti Dilettanti ή εμπρός, ατζαμήδες»). Γιατί; Διότι το μυαλό του Έλληνα συνείθησε στα τόσα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης να λειτουργεί μόνο προς μια κατεύθυνση: Στο πως θα εξασφαλισθεί η συνέχιση του εξωτερικού δανεισμού, της εθνικής μας ζητιανιάς, Και η συσώρευση επι πλέον χρεών. Που σημαίνει αιώνια παραμονή μας στην παγίδα του χρέους.
Ναί, η οικονομία θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης, μόνο με την οικονομία και όχι με τους πολιτικάντηδες θα μπορέσει να αναζωογονηθεί η Ελλάδα. Παράδειγμα. Με την παραγωγή και εξαγωγή ανταγωνίσιμων γεωργικών προϊόντων, φερ’ ειπείν στην Γερμανία, η οποία έχει τεράστιες δυνατότητες για την απορρόφησή τους. Πρώτα γιατί τα 80 εκατομμύρια των κατοίκων της, που έχουν προπονηθεί καταλλήλως για να καταναλώνουν, ξοδέψανε για την αγορά προϊόντων το 2011 περι τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ (http://de.statista.com/statistik/daten/studie/77088/umfrage/umsatzentwicklung-im-einzelhandel-in-deutschland/). Και μετα, γιατί τα ελληνικά προϊόντα, σε αντίθεση μ' εμάς τους Έλληνες που δυσφημισθήκαμε λογω των Μνημονίων και της κρίσης που αυτό προκάλεσε, χαίρουν της απόλυτης εκτίμησης των Γερμανών. Όμως, φεύ, κανένας, μα κανένας αρμόδιος, πολιτικός ή αξιωματούχος, δεν εκμεταλλευθηκε αυτή μας την αβάντα. Γιατί όλοι τους έχουν εθισθεί στα έτοιμα και την ζητιανιά (ή αλλιώς δάνεια).
Στα περίπου τρία χρόνια που πέρασαν απο τότε, η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Τα ελληνικά εστιατόρια, κάτω απο τον αδυσώπητο ανταγωνισμό των άλλων εθνικοτήτων που αυξάνονται και πληθύνονται και ιδιαίτερα των Τουρκων, έχουν συρρικωθεί ακόμη περισσότερο, ενώ τα ελληνικά προϊόντα είναι στα ράφια των μεγάλων αλυσίδων λιανικής (ALDI, LIDL, NETTO, REWE, PENNY κ.λπ.) σχεδόν ανύπαρκτα. Μόνη εξαίρεση αποτελούν το Ούζο („Pyros“ στο ALDI, „Zachos“ στο LIDL), το λάδι (NETTO, REWE), μια φέτα με την επωνυμία ERIDANOUS και μια «Ελληνική Εβδομάδα» που κάνει το LIDL πότε-πότε και κατα την οποία προσφέρονται κάποια ελληνικά προϊόντα σε μικρές ποσότητες, κυρίως κονσέρβες της εταιρίας ERIDANOUS. Τις κάνα-δυό ελληνικές επιχειρήσεις που εισάγουν ελληνικά τρόφιμα και ποτά απο την Ελλάδα, τις θεωρώ σαν μιά αμελητέα ποσότητα, γιατί απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στα ελληνικά εστιατόρια και σε μας, τους περίπου 11.000 Έλληνες του Βερολίνου. Γελάω δε ακόμη όταν θυμάμαι εκείνο τον ανεκδιήγητο Γιάννη Μαγκριώτη του ΠΑΣΟΚ, που στο 3. Πανελλήνιο Συνέδριο Ανάπτυξης Εξαγωγών το 2002 έβλεπε τις ελληνικές επιχειρήσεις στην Γερμανία σαν ένα μέσο βελτιώσεως τών ελληνικών εξαγωγών, χωρίς να έχει ιδέα ο ταλαίπωρος για το μέγεθος και τον τζίρο τους, ούτε και για το ότι αυτές στηρίζονται κυρίως στο ελληνικό εστιατόριο και στον πατριωτισμο ημών των Ελλήνων, που τρέχουμε σαν τρελλοί να αγοράσουμε μια κονσέρβα ιμαμ μπαϊλντί, ένα κρασί ή ένα ούζο, όταν μάθουμε που πουλιώνται.
Σήμερα η εποχή, που οι έλληνες εστιατορες του Βερολίνου κατέβαιναν τα καλοκαίρια στην Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης και έστηναν στην παραλία τα Mercedes και τα BMW που κουβαλούσαν για να μετρήσουν ποιός έχει τον …μεγαλύτερο κ.λπ., πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και στο Βερολίνο όσοι απο τους εστιάτορες και εισαγωγείς επέζησαν, το οφείλουν στο ότι αντελήφθησαν τίς νέες συνθηκες της αγοράς, αντέδρασαν στον ανταγτωνισμό, οργανώθηκαν και δουλεύουν πλέον τωρα μεσημέρι-βραδυ. Οι αεριτζήδες ήταν καμμένοι απο χέρι.
Επιστρέφοντας στην ελληνικές εξαγωγές στην Γερμανία και με παράδειγμα το Βερολίνο, θα κάνω πρώτα μερικές σκέψεις για την ανοργανωσιά, την επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει παραγωγούς και εξαγωγείς και γενικά για την απουσία ελληνικών προϊόντων στα μαγαζιά του Βερολίνου. Θα μιλήσω μετα για τον απίστευτο αριθμό των διαφόρων εταιριών που παράγουν φέτα, λάδι και σπαράγγι. Για τον τρομερό ανταγωνισμό που υφίστατανται αυτά τα προϊόντα, ιδίως η φέτα, απο τέτοιου είδους τυριά που παράγονται στην Γερμανία, την Τουρκία ακόμη και στην Βουλγαρία. Και θα κλείσω με μερικές σκέψεις για το τι δέον γενέσθαι.
Από τότε που έκανα το „Καλημέρα-TV“ κουβαλάω μέσα μου όλο εκείνο τον θυμό ενός ανθρώπου, που βλέπει να κάθονται σε καίριες θέσεις άνθρωποι, που δεν έχουν ιδέα του τι τους γίνεται. Όταν επισκεπτομουν την «Πρασινη Εβδομάδα» για ένα ρεπορταζ έβρισκα αυτούς που εκπροσωπούσαν τότε τον Οργανισμό Προώθησης Εξαγωγών να κάθονται σε έναν ιδιαίτερο χώρο μέσα στο ελληνικό περίπτερο και να κάνουν ...μουχαμπετ. Για ρεπορτάζ δεν είχαν ποτέ ώρα. Τότε τί είχαν έρθει να κάνουν; Ε, να μην κάνουν κάποια ψώνια με την συμβία ή την γκόμενα; Και στην Έκθεση Τουρισμού τον χαζοχαρούμενο Στέφανο Τσοχατζόπουλο, αδελφο του Ακη, που ήταν τότε διευθυντής ΕΟΤ στην Φρανκφούρτη, να χασκογελά, να λέει καλαμπούρια και να ρίχνει τα ούζα του. Συνέντευξη; Τί κάνουμε εδώ; Μα δεν βλέπετε; Να αναφέρω και το Οικονομικό και Εμπορικό Τμήμα της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο; Καλύτερα όχι, διότι παρα το ότι είναι μέχρι σήμερα επανδρωμένο, στην ουσία είναι ανύπαρκτο. Αν άκουσε κανείς κάτι για τίς δραστηριότητές του, ας μου το πέι κι’ εμένα να το μάθω.
Ας περάσουμε τώρα στα βασικά ελληνικά προϊόντα που προσαφέρονται, όπως προσφέρονται, στην αγορά του Βερολίνου: Την φέτα, το λάδι και το σπαράγγι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρουσιάζουν τα προϊόντα αυτά είναι οι αμέτρητες εταιρίες που τα παράγουν. Το κλασσικό πακετάκι της φέτας προσφέρεται εδώ με ονόματα όπως NOTOS; ILIOS, DODONI, GRECO, KOLIOS, ARI, VASSILITSA, Bio Feta, Bioverde Schaft-Käse και άλλα, ων αριθμός ουκ έστιν. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στα λάδια, που κυκλοφορούν με όνοματα όπως Terra Kreta, Golden Kalamata, Olyssos, Ebrosia, Egi-Öl, Iliada, Tilöadi, Thasos κ.λπ., στα ούζα, που προσφέρονται με ονομασίες όπως ERMIS, HELENAS, OUZO, No 12, Ouzo Deka, MIRIOS, Sans Rivales, Cretan Ouzo, Ouzo Tirnavou, Tsantali, PLOMARI κ.π.α. και στα σπαράγγια μέ επίσης πολλά ονόματα (Nestos, Acheloos κ.λπ.). Αμελητέα ποσότητα και το ελληνικό κρασί, που ακόμη και να το βρείς σε κάποιο ράφι, θάναι κρυμένο και χαμένο ανάμεσα σε ποσότητες κρασιών απο την Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία.
Τα θαυμάσια αυτά προϊόντα μας έχουν όμως να αντιμετωπίσουν έναν εξοντωτικό ανταγωνισμό. Δίπλα στην ελληνική φέτα, δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, θα βρείς στα ράφια τους μεγάλους ανταγωνιστές της, το PATROS και το SALAKIS, γερμανικά τυριά απο αγελαδίσιο γάλα, που είναι έτσι συσκευασμένα, ώστε να μοιάζουν με ελληνικό: Το φακελάκι τους έχει το ίδιο μέγεθος με τα ελληνικά, τα ελληνικά χρώματα μπλέ και άσπρο και ελληνικές τοποθεσίες. Άλλα τέτοια γερμανικά τυριά είναι και το Aristides, το Cremas, το Erzi κ.α., ενώ υπάρχoυν και τα τούρκικα GAZI και SOFRA καθώς και τυριά απο την Βουλγαρία (Bulgar Käse). Το δράμα είναι όμως το λάδι, όπου στις μεγάλες αλυσίδες ALDI και LIDL κυριαρχεί το ιταλικό λάδι, που προσφέρεται για 2,99 ευρώ το μισόλιτρο (Bertoli, Casa Morandi). Το ότι το λάδι αυτό προέρχεται απο την Ελλάδα και μεταβαπτίζεται σε ιταλικό, θα έπρεπε να έχει δραστηριοποιήσει προ πολλού τους αρμοδίους, αλλά το ποιοί είναι αυτοί οι αρμόδιοι είναι γτνωστό. Ούζο. Ούζα παρήγοντο και απο γερμανικές επιχειρήσεις, φαίνεται όμως, ότι τα παράτησαν, γιατί τα ούζα του ALDI και LIDL στην τιμή των 5,70 Ευρώ ανα φιάλη είναι μάλλον ασυναγώνιστα. Μεγάλος χαμένος είναι και το σπαράγγι. Μέχρι πρίν μερικά χρόνια ήταν το πρώτο που ερχόταν στην αγορά, μετα όμως άρχισαν να έρχονται σπαράγγια απο το Περού, οι έλληνες παραγωγοί να κάνουν διαδηλώσεις και να εμποδίζουν την εξαγωγή, ενώ το σπαράγγι Beelitz, μια περιοχή κοντα στο Βερολίνο, άρχισε όχι μόνο να κατακλύζει την αγορά ακόμη απο τα τέλη Απριλίου (ενώ μέχρι τότε έβγαινε κατα τα μέσα Μαϊου), αλλά και να διοργανώνει γιορτές με βασίλισσες σπαραγγιού, με διαφημίσεις στον τύπο και την τηλεόραση και να γίνει για τον Βερολινέζο το συνώνυμο του σπαραγγιού. Κι’ ας παράγεται σε αμμώδες έδαφος, που προφανώς θα χρειάζεται την υποστήριξη της χημείας. Γενικά το ελληνικό σπαράγγι εφέτος μόλις και φάνηκε στα μαγαζιά και φαίνεται να έχασε το τρένο, οριστικά.
Το Βερολίνο είναι μια μεγάλη και πλούσια πόλη, με τεράστιες δυνατότητες για την τοποθέτηση ελληνικών προϊόντων, ιδίως λάδι, φέτα και κρασί. Όμως τα θαυμάσια αυτά προϊόντα είναι στην αγορά του Βερολινου ένας σχεδόν άγνωστος, ένας φωχός συγγενής. Για τα προϊόντα αυτά χρειάζεται μια οργανωμένη διείσδυση στην αγορά, που μόνο με την υποστήριξη της ελληνικής πολιτείας και με μια αξιόλογη χρηματοδότηση είναι δυνατή. Κανείς, εκτός απο εμάς τους μετανάστες, δεν ασχολήθηκε με τα ελληνικά προϊόντα εδώ, παραδείγματα οι εισαγωγείς Λύκος και Χρυσίδης, που αγωνίζονται μόνοι τους και έχουν καταφέρει αρκετα. Η απλή συμμετοχη κάποιων χαραμοφάηδων που αντιπροσωπεύουν δήθεν υπουργεία και οργανισμούς στην „Πράσινη Εβδομάδα“ του Βερολίνου η στήν „ANUGA“ της Κολωνίας, με μάσες, χάψες, χαχαχα και χαχαχού δεν αρκεί. Χρειάζονται δραστήρια πρόσωπα, Έλληνες, γνώστες της γερμανικής αγοράς, που να είναι είς θέσιν να δημιουργήσουν επαφές με γερμανικές αρχές και επιχειρήσεις και να οργανώσουν το εμπόριο των ελληνικών προιόντων, στηριζόμενοι όμως όχι, όπως σημερα, στη συνεργασία με Γερμανούς, τούς οποίους ποσώς ενδιαφέρει η προώθηση τών ελληνικών προιόντων, αλλα η αμοιβή που θα πάρουν για τίς υπηρεσιές που εκτελούν, χωρίς να νοιάζονται για το αποτέλεσμα, νομικά είναι εν τάξει.
Δεύτερο. Τα πολλά ονόματα στα τυριά, τα κρασιά και τα ούζα όχι μόνο δεν οφελούν, αλλά δημιουργούν στον γερμανό καταναλωτή σύγχιση. Αν ο καθε «βιομήχανος», που ανοιξε μια παράγκα όπου παράγει ούζα ή τυριά που τα έχει δώσει κάποιο αρχαίο όνομα νομίζει, ότι θα γίνει μεγάλος και τρανός εξαγωγέας, είναι πολύ γελασμένος. Αυτό που χρειάζεται είναι η παραγωγή ενός προϊόντος με ένα ή δύο το πολύ ονόματα, που θα γίνουν Brand Name και με τον καιρό θα τυπωθούν στο μυαλό του καταναλωτή σαν το συνώνυμο της φέτας ή του λαδιού. Πώς όμως, όταν οι ξερόλες έλληνες πολιτικάντηδες είχαν – και έχουν ακόμη και σήμερα - σαν μοντέλλο ανάπτυξης την μικρομεσαία επιχείρηση, ζώντας ακόμη με την εντύπωση του μπακάλικου στο χωριό τους. Τι να πείς; Αυτά ξέρουν, αυτά λένε. Πώς όμως με τέτοιους πολιτικάντηδες να αναπτυχθούν οι εξαγωγές των ελληνικών προιόντων στη γερμανική αγορα, πώς να ανταγωνιστούμε την Ισπανία, την Ιταλία και την Ολλανδία και τώρα και την Τουρκια, που θα μας δώσει τη χαριστικη βολή;
Είναι κρίμα να βλέπεις στην αγορά του Βερολίνου τα ελληνικά προιόντα να λιγοστεύουν απο χρόνο σε χρόνο, με τάση σε λίγο να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Και είναι κρίμα να βλέπεις στο ALDI, στο LIDL καί στις άλλες αλυσίδες λιανικής αντι για ελληνική μια γερμανική ή τούρκικη φέτα (κι’ ας μην γράφει φέτα, γιατί αυτό δεν επιτρέπεται, όμως η συσκευασία είναι τέτοια, που να μοιάζει με ελληνική φέτα). Να βλέπεις το ελληνικό λάδι να πουλιέται σαν ιταλικό, τα ελληνικά κρασιά παραπεταμένα και θαμένα πίσω απο βουνά ιταλίκών, ισπανικών ή γαλλικών κρασιών. Όχι, τα ελληνικά προϊόντα αξίζει να έχουν μια καλύτερη τύχη.
Αυτό όμως θα γίνει δυνατό, μόνο αν η σημερινή κρίση στην Ελλάδα θεωρηθεί σαν μια ευκαιρία για τον σχεδιασμό ενός καλύτερου μέλλοντος. Όπως στον άνθρωπο, έτσι και σε μια κρατική οντότητα, μια κρίση μπορεί να αποβεί θανατηφόρα, μπορεί όμως να γίνει και η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα. Αν σκεφθεί κανείς τα σφάλματα που έκανε και αλλάξει την ζωή του. Που εδω θα σήμαινε μια κυβερνητική πολιτική, που στο κέντο της θα έχει την Ελλάδα και όχι τις Βρυξέλλες ή το πώς θα φανεί υπάκουη, καλή κ' αγαθή, για να πείσει τους τοκογλύφους να συνεχίσουν να της δανείζουν. Οχι πλέον έτσι, ο Ελληνας πρέπει να ξαναβρεί επιτέλους την χαμένη του αξιοπρέπεια, να ξαναγινει πατριώτης, επιχειρηματίας και όχι αποδέκτης παροχών ή χρημάτων απο δανεισμούς, που ασφαλώς και δεν του τα δανείζουν γιατί είναι ώμορφος, αλλά για να τον έχουν, τον ίδιο και την πατρίδα του, υποχείριό τους και να τον ελέγχουν. Νομίζω, ότι κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Τότε θα πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Πρώτα η Ελλάδα και μετά όλα τ' άλλα.
photo:paranoidparentsguide
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου