Ο Πανηγυρικός Λόγος του Δημάρχου Αλεξανδρούπολης Βαγγέλη Λαμπάκη στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου για την 92η επέτειο απελευθέρωσης της Αλεξανδρούπολης"Οι καθοριστικές χρονικές στιγμές στην ιστορία του τόπου μας ήταν: Το 1821 (για τους αγώνες μας ενάντια στους Τούρκους), το 1913 (η απελευθέρωση μας από τους Βούλγαρους) και το 1920 η παράδοση της πόλης μας από την Γαλλική διοίκηση στο στρατηγό Κωνσταντίνο Μαζαράκη – Αινιάν. Και θυμόσαστε, πέρυσι ίδια μέρα δίπλα μου, στεκόταν ο...
γιος του στρατηγού Κωνσταντίνου Μαζαράκη – Αινιάν και πιο πέρα ο εγγονός του, σημάδι του πόσο ελάχιστα απέχουμε χρονικά από την λευτεριά της πολυαγαπημένης μας πόλης.
Και η ιστορία είναι συνήθως βαμμένη με αίμα, σκληρή στους ανθρώπους όπου γης.
Απαιτεί επαγρύπνηση και φύλαξη της Εθνικής κυριαρχίας, πιο πολύ κι από την ίδια την ζωή μας.
Αλήθεια!
Πόσο ακριβή είναι η λευτεριά;
Πόσα αξίζει να θυσιάσουμε γι’ αυτήν;
Ποιό άλλο αγαθό μπορεί να γείρει βαρύτερα την ζυγαριά;
Ποιός αξίζει αληθινά, για να τον ορίσουμε φύλακα της;
Ποιος, τι και γιατί την επιβουλεύεται;
Από τι εξαρτάται η κατοχύρωση της;
Πόσο κινδυνεύουμε σήμερα από μια μετακίνηση συνόρων;
Μπορεί να χαθεί η λευτεριά χωρίς την μετακίνηση τους;
ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ:
Με την απώλεια των κοινωνικών και ηθικών αξιών, των παραδόσεων, των ηθών και των εθίμων.
Με την εξασθένιση της ιστορικής μνήμης.
Με την αγνωμοσύνη απέναντι στους απελευθερωτές μας.
Με την άγνοια, την μη πληροφόρηση, την πνευματική ένδεια.
Το κυνήγι των μαγισσών.
Με την διαπλοκή.
Την προδοσία των θεσμικών.
Την καταπάτηση των ορίων.
Την προσβολή της τιμής.
Την έλλειψη της αυτογνωσίας.
Την αύξηση της έπαρσης και του εγώ.
Την σώρευση του πλούτου στους λίγους.
Την αναλγησία προς τον αδύναμο.
Το κτύπημα της συλλογικότητας.
Την προσβολή του περιβάλλοντος στον βωμό του κέρδους και της αύξησης της μετοχής στο χρηματιστήριο.
Με την κομματοκρατία.
Με την δημιουργία πελατειακής σχέσης των επίορκων στις συνταγματικές επιταγές.
Με την κομματικοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Με την υπηρεσία των επιστημόνων στο κέρδος και όχι στον άνθρωπο.
Με την αδρανοποίηση της πνευματικής ελίτ.
Με την αναισθητοποίηση επίορκων εκπαιδευτικών που δεν έχουν καμία σύνδεση με τον μαθητή.
Με την εμπορευματοποίηση της υγείας των πτωχών ανθρώπων.
Με την σαθρότητα του θεσμού της Δικαιοσύνης υλοποιημένης από επίορκους υπηρέτες δήθεν της Δικαιοσύνης.
Από επίορκους αδιάφορους δημόσιους υπαλλήλους, δήθεν υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών – δημοτών.
Από πολιτικούς δεμένους στην καρέκλα τους, χωρίς αίσθηση εθνικής ευθύνης, που αδιάφορα υπολογίζουν το πότε θα καταστραφεί η πατρίδα αρκεί η καρέκλα να παραμείνει στην θέση της και οι ίδιοι πάνω σε αυτήν μέχρι θανάτου.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν ανάποδα δυνάμεις θετικές και μονάδες κοινωνικές που πρέπει να αφυπνισθούν, προτάσσοντας όχι το δόρυ όπως ο Διγενής Ακρίτας, αλλά το ήθος, την εντιμότητα, τον ορθολογισμό, την αγάπη για την πατρίδα.
Αγαπημένη μου Αλεξανδρούπολη, πριγκίπισσα του Θρακικού Πελάγους.
Απομεινάρι της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας και της Βυζαντινής ωραιότητας.
Στέκεσαι ως άσβεστο λυχνάρι του ελληνισμού στη Θράκη μας.
Και σεις όλοι οι συνδημότες μου, άγρυπνοι φρουροί γεμάτοι αγωνία, για το σήμερα, για το αύριο.
Ευρώ ή Δραχμή;;
Ε.Ε. ή κλειστά σύνορα;;
Προοπτική και εξωστρέφεια ή οπισθοδρόμηση και μιζέρια;;
Το κόμμα μου και ο αρχηγός, ή η Ελλάδα, η Αλεξανδρούπολη, ο Έβρος, η Θράκη μας;
Η αύξηση του ποσοστού στο κόμμα και η ενίσχυση της παντοδυναμίας του, ή η συνεργασία, η συλλογικότητα και η ενότητα;
Προσήλωση και θυσία στο βωμό λεκτικών διαφοροποιήσεων όπως καταγγελία, ή τροποποίηση δανειακής σύμβασης, ή απαγκίστρωση σταδιακή ή αναθεώρηση;
Αξίζει η Ελλάδα μας να κινδυνεύσει γιατί κάποιοι ποντάρουν σε εκλογικά παιχνίδια έστω και καλοπροαίρετα, πλην όμως χωρίς δικαίωμα, πλέον, λάθους ή καθυστέρησης;
Εμείς εδώ στην άκρη, στα σύνορα, σ’ ένα τόπο που αν γυρίσετε το νου σας στην ιστορία θα διαπιστώσετε πόσο πολύ κάποιοι τον ορέγονται, λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης, λόγω του λιμανιού και επειδή είναι το κέντρο διακομιδής ιδεών, επαφών ανθρώπων, πολιτισμών, πονούμε και αγωνιούμε περισσότερο από όποιον άλλο Έλληνα.
Γιατί γνωρίζουμε τις ευαισθησίες, τις ισορροπίες, την διαφορετικότητα σε θρησκείες, γλώσσα και ήθη.
Γιατί κάποιοι έπαιξαν επί 35 χρόνια με την εθνική μας κυριαρχία και κάποιοι άλλοι σήμερα θέλουν να αποτελέσουν την ελπίδα μας ίσως για μία ιδεολογία. Εδώ όμως στη Θράκη, στην Αλεξανδρούπολη, ίσως μας στοιχίσει και αυτό το σπίτι μας. Γιατί προηγείται η σωτηρία της χώρας και μετά η πιστή εφαρμογή ιδεολογιών, που και αυτή για να υπάρξει χρειάζεται ελεύθερη χώρα.
Η λευτεριά θεμελιώνεται όταν ο πολιτισμός ανθεί και μαζί του αναπτύσσεται το πνεύμα. Όταν ταυτόχρονα αναπτύσσονται οι συγκριτικά πλεονεκτικοί πόροι μας.
Όταν υποχωρεί το “εγώ” και την θέση του δίνει στο “εμείς”.
Ζούμε σε μια από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου, για μένα την ωραιότερη.
Ζούμε σε μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας, για μένα την ομορφότερη.
Με θάλασσα, ποτάμια, βουνά, πράσινο, ιστορία, μνημεία από κάθε εποχή, περιβάλλον και δυνατότητα για ανάπτυξη χωρίς όμως να βλάψουμε την παρθενία του οικοσυστήματος μας και την περιβαλλοντική καθαρότητα.
Το λιμάνι μας, αιχμή του δόρατος με τον αγροτικό τομέα να ακολουθεί.
Τέσσερις συγκοινωνίες. Εγνατία οδός και είμαστε ο συνδετικός κρίκος της Μεσογείου με τις αγορές της εγγύς Ανατολής, του Εύξεινου Πόντου μέχρι και τις χώρες της Βαλτικής.
Αν υπάρξουν όλα αυτά η δημοκρατία μας θα ξαναλάμψει πάλι στο παγκόσμιο στερέωμα, όπως πριν από 2.500 χρόνια.
Στο χέρι μας είναι να πάμε τον τόπο μπροστά. Γιατί δεν φτάνει να λες ότι αγαπάς. Πρέπει να το αποδεικνύεις συνεχώς σε κάθε ανάσα σου.
Και πρέπει να ξέρουν στην κεντρική σκηνή στην Αθήνα ότι όταν αυτοί τυρβάζουν περί τροποποίησης ή καταγγελίας δανειακής σύμβασης, ή, ή , ……. εμείς εδώ έχουμε στα μάτια μας εικόνες από το 1922. Γιατί ο Θρακιώτης πονάει περισσότερο από κάθε άλλο ευαίσθητο, σε κάθε περίπτωση, Έλληνα που ζει στο κέντρο, στην Αθήνα, γιατί φοβάται ότι ένα ακόμα τραγικό λάθος της κεντρικής σκηνής μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια και αυτού του σπιτιού του. Και βέβαια, κάθε λάθος ματώνει την καρδιά και στέλνει στα μάτια μας την εικόνα των παππούδων μας να περνούν με ό, τι βαστούσαν στα χέρια τους τον ποταμό ΕΒΡΟ.
Αυτό δεν θα επιτρέψουμε να γίνει σε άλλες γενιές. Γι’ αυτό ενωμένοι «σαν μια γροθιά» ας ζητωκραυγάσουμε:
Ζητώ η Αλεξανδρούπολη!
Ζήτω ο Έβρος!
Ζήτω η Θράκη!
Ζήτω η Ελλάδα και οι Έλληνες!"
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου