Το θέμα που απασχολεί όλους στην Ελλάδα είναι οι εκλογές και οι υποψήφιοι. Η έξοδος απο την Ευρωζώνη, η επιστροφή στη Δραχμή, η παύση αποπληρωμής των...
τοκογλυφικών δανείων και το χτίσιμο μιας Ελλάδας πάνω στα θεμέλια μιας ελληνικής οικονομίας, δεν απασχολεί σήμερα σχεδόν κανέναν. Δυστυχώς.
Τι σχέση έχει αυτό με την εν θέματι ερώτηση; Έχει, έχει. Γιατί αν έμαθα κάτι, που να με βοηθάει σήμερα να καταλαβαίνω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, αυτό το οφείλω στον ιστορικό υλισμό που διδάσκει ο Μαρξισμός (και που προσωπικά συμπλήρωσα αργότερα με ασιατικές φιλοσοφίες, Ζεν, Γίόγκα κ.α.). Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 70, την εποχή μετα την φοιτητική επανάσταση, όταν ύστερα απο μια διακοπή έξι ετών (λόγω ελλείψεως χρημάτων) ξανάρχισα τις σπουδές μου. Στον κλάδο της οικονομολογίας γίνονταν παραδόσεις για το «Κεφάλαιο» του Μάρξ και την έννοια του συσχετισμού «βάση και εποικοδόμημα» στην σοσιαλιστική θεωρία της οικονομίας και του ιστορικού υλισμού. Και από τότε μέχρι σήμερα ομολογώ, ότι δεν βρήκα κάτι που να αναιρεί την νομοτελειακή αυτή σύνδεση και αλληλεπίδραση μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας ενός κράτους.
Να το εξηγήσω όσο γίνεται σε σχέση με την Ελλάδα, που βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο του προβληματισμού μου. Ο Μαρξισμός θεωρεί την ύπαρξη της οικονομικής βάσης και του αντιστοίχου πολιτικού κ.λπ. εποικοδομήματος μιας κοινωνίας σαν δεδομένη. Σαν βάση θεωρεί την οικονομική δομή μιας κοινωνίας, όπως αυτή διαμορφώνεται απο το σύστημα των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή την παραγωγή και τις κοινωνικές τάξεις που την διαμορφώνουν. Και πάνω στη βάση αυτή είναι ανυψωμένο το εποικοδόμημα, το σύστημα των διαφόρων μορφών κοινωνικής συνείδησης, το οποίο επηρρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τη βάση, την οποία αντανακλά αλλά και ενεργεί διαδραστικά επ' αυτής. Το εποικοδόμημα περιλαμβάνει τις πολιτικές, νομικές, καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές ιδέες και τους σχετικούς με αυτές φορείς και θεσμούς, κυρίως κρατικούς και νομικούς. Να τονίσω δε, ότι σε ένα καπιταλιστικό κράτος η πολιτική, η δικαιοσύνη κ.λπ. είναι εναντίον κάθε είδους άλλης ανάπτυξης, που θα έθεται εν κινδύνω την καπιταλιστική βάση πάνω στην οποία αυτές στηρίζονται.
Παρακολουθώντας λοιπόν τα σημερινά γεγονότα στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε εύκολα, ότι οι πάντες και τα πάντα έχουν καταληφθεί απο μια νοσηρή εκλογολογία, που είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί για την χώρα. Γιατί το βασικό πρόβλημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί, έπρεπε να είναι η οικονομία και ιδιαίτερα η οικονομική βάση, πάνω στην οποία στηρίζεται – ή θα έπρεπε να χτιστεί κάποτε - το ελληνικό εποικοδόμημα.
Βεβαίως γίνονται αναφορές και αναλύσεις στα προβλήματα που ενέκηψαν απο τα Μνημόνια και τα Συμφωνητικά που υπέγραψαν οι ήλίθιοι και αγροίκοι βουλευτές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, τα PSI, τα κουρέμματα και γενικά οι «δέκα ταλαιπωρίες» της Βίβλου (που μας έφεραν οι εβραίοι τοκογλύφοι και τα κάθε είδους άλλα τσανάκια του Ηγεμόνα), όμως σπανίως γίνεται κάποια σύνδεση τους με τις γεννεσιουργές αιτίες που τα προκάλεσαν και οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στο κράτος-αποικία που δημιουργήθηκε μετα το 1821 με οικονομική βάση τον εξωτερικό δανεισμό και μια μεσοβέζικη και παρασιτική οικονομία, καρικατούρα του καπιταλισμού της Δύσης. Επόμενο είναι λοιπόν, επάνω σ’ αυτή την οικονομική καρικατούρα να έχει στηθεί και το ανάλογο πολιτικό, κοινωνικό, καλλιτεχνικό κ.λπ. εποικοδόμημα.
Για την κυβέρνηση και πολλά απο τα μικρά πολιτικά κόμματα και κινήματα, λείπει σχεδόν παντελώς η γνώση του είδους της ελληνικής οικονομίας, βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο. Οι περισσότεροι την σχετίζουν με τα δάνεια και επικεντρώνουν τις σκέψεις τους, σαν προεκλογικό πρόγραμμα, στην επάνοδο της Ελλάδος στις αγορές, δηλαδή στα δάνεια, αυτά που μας έφεραν εκεί που βρισκόμαστε. Μερικές φωνές (Σαμαράς κ.ά.) μιλάνε και για κάποια παραγωγική ανάπτυξη, χωρίς όμως να κάνουν ποιο συγκεκριμένα αυτά που λένε. Τί είδους παραγωγική ανάπτυξη θα είναι φερ’ ειπείν η τσιμεντοποίηση του αεροδρομίου του Ελληνικού στην Αθήνα ή η παραγωγή ηλεκτρισμού απο φωτοβολταϊκά για εξαγωγή, χωρίς τα ανάλογα δίκτυα μεταφοράς; Πως θα γίνουν βιώσιμοι χωρίς επιδοτήσεις κάποιοι αγροτικοί συνεταιρισμοί, τι είδους πράσινη ανάπτυξη είναι δυνατή στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας;
Τέτοιες σκέψεις έχουν βέβαια μια κάποια σχέση με την οικονομία, στην πραγματικότητα όμως είναι φλυαρίες φανφαρόνων, που δεν ξέρουν τι λένε - αλλά λένε αυτό που λένε με έναν απερίγραπτο στόμφο (όπως ο πρώην - και εσαεί – πρόεδρος της Βουλής κύριος Κακλαμάνης). Κανείς όμως δεν ομολογεί, ότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει, κουβέντα για τα δεινά που μας έφεραν τα Μνημόνια και τα Συμφωνητικά και ιδιαίτερα γι’ αυτό που διαπιστώνει ο πάσα είς ευρωπαίος οικονομολόγος, ότι δηλαδή το χρέος δεν είναι διαχειρίσημο και ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να το ξεπληρώσει στον αιώνα τον άπαντα.
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ο ΛΑΟΣ και μερικοί ανεξάρτητοι βουλευτές είπαν στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής στις 19. Μαρτίου 2012, γιατί η σύμβαση δεν πρέπει να ψηφιστεί, ενώ ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης, επέμεινε ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος. Έτσι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην σημασία που έχει για την Ελλάδα η παραίτηση από το δικαίωμα ασυλίας και αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, ότι στη σελίδα 114 της δανειακής σύμβασης προβλέπεται, ότι οι υποχρεώσεις του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μπορούν να μεταβιβαστούν σε εταιρείες ειδικού σκοπού, αναρωτόμενος ποιες είναι αυτές. (βλέπε και τα πρακτικά της Βουλής εδώ).
Ύπάρχουν βέβαια και εκτενείς και τεκμηριωμένες αναλύσεις για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας (Καζάκης φερ’ ειπείν), όμως οι περισσότεροι απο τους λεγόμενους αντινημονιακούς ασχολούνται με τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων – πρώην και νυν – χωρίς να τα συνδέουν με κάποιο εφαρμόσιμο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης για το μέλλον. Το αγαπημένο θέμα είναι το ποιός θα κατέβει στις εκλογές, ποιοί «αντίπαλοι» υπάρχουν, οι δυνατότητες συμπράξεώς των κινημάτων και τα σχέδια που έχουν για ένα νέο είδος διακυβέρνησης της χώρας, αυτό που θα αντικαταστήσει, Θεού θέλοντος, τον σημερινό διεφθαρμένο Κοινοβουλευτισμό.
Στο άρθρο του «Σφίγγουν τα γάλατα: πρόταση ‘ΕΛΛΑΣ και ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ’», που δημοσιεύθηκε την 01.04.2012 στο berlin-athen.eu, ο Νίκος Γεωργαντζάς προτείνει, σαν μιά πρώτη υπόθεση εργασίας, την πολιτική σύμπραξη των περίπου 400 εκτός βουλής αντιμνημονιακών πολιτικών κινημάτων και πατριωτικών μετώπων που ετοιμάζονται να ανταγωνιστούν μεταξύ τους στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες προτείνει να λάβουν μέρος με ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με το όνομα “ΕΛΛηνικός Αντιμνημονιακός Συνασπισμός (ΕΛΛΑΣ)” και «να αναλάβουν την αναίμακτη ανατροπή του σαθρού πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας».
Μια ανάλογη έκκληση/πρόταση έκανε ο Νίκος Γεωργαντζάς και στο άρθρο του «Μερικές αράδες από και γιά το 1821» που δημοσιεύθηκε εδώ στις 21.03.2012. Σ' αυτό καλούσε όλα τα εκτός βουλής πολιτικά κινήματα και πατριωτικά μέτωπα σε μια πολιτική σύμπραξη του ελληνικού λαού, που να περιέχει την λέξη ‘συνασπισμός’, παραδείγματος χάριν ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με το όνομα ‘Συνασπισμός γιά την Ελευθεριά’. Γράφει: «Να κατεβούμε μόνοι μας, όπως το 1821, σε λαϊκές εκλογές και Συντακτική Εθνοσυνέλευση γιά την Ελευθερία εκτός του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος. Είναι λοιπόν η προσωπική ελευθερία + η κοινωνική ελευθερία + η πολιτική ελευθερία + η εθνική ελευθερία γιά ανεξαρτησία και αυτοθέσμιση, έτσι αθροιστικά, που κατά βάθος αποζητούν όσες και όσοι μιλούν γιά δημοκρατία».
Το πολίτευμα ενός κράτους, όπως είπα ,πιό πάνω, δεν αποτελεί την βάση του. Τα σημερινά κράτη που έγιναν με μοντέλο την ανγκλικη δημοκρατία, στην πραγματικότητα ήσαν μια συνέχεια του καθεστώτος των πόλεων-κρατών της Αρχαιότητας, είχαν δηλαδή σαν βάση την οικονομία: Ίδρυση αποικιών, εμπόριο κυρίως δούλων, χρήση των δούλων στην γεωργία, πόλεμοι όχι για την απελευθέρωση της ωραίας Ελένης, αλλά για τον χρυσό της Τροίας κ.λπ. κ.λπ. Και πάνω σ’ αυτή την οικονομική βάση προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν μια Δημοκρατία, που συνήθως ήταν βραχύβια και την διαδέχονταν η τυραννία.
Εμείς όμως θέλουμε να χτίσουμε ένα κράτος, αρχίζοντας απο την σκεπή. Γίνεται αυτό; Ασφαλώς και όχι, το ζητάμε όμως, γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ούτε τον συσχετισμό βάση-εποικοδόμημα, ούτε και το ότι το κράτος που θέλουμε να χτίσουμε, δεν γίνεται με ψευτοεπισκευές του υπάρχοντος κράτος που εξαρτάται απο τα δάνεια του Ηγεμόνα, αλλά, αν ντε και καλά θέλουμε να το χτίσουμε, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσουμε εκ θεμελίων το ήδη υπάρχον. Εκτός του ότι το υπάρχον υλικό για το χτίσιμο, το πολιτικό, επιστημονικό, καλλιτεχνικό κ.λπ. προσωπικό, εξαρτάται επαγγελματικά ή αλλιώς πως κατα 100 τοις εκατό απο την Οικονομία του Ηγεμόνα, στην οποία υπηρετεί σαν πολιτικός, έμπορος, διανοούμενος κ.λπ. Και η οποία αποδεδειγμένα λειτουργεί είς βάρος της χώρας μας.
Και τότε τι να κάνουμε; Δύσκολη ερώτηση, πιο δύσκολη η απάντηση, γιατί ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες διανοούμενοι είμαστε επηρρεπείς στα μεγάλα θεωρητικά, στα νομικίστικα διαδικαστικά και ιδίως στην επανάσταση. Το σωστότερο θα ήταν αυτό που ζητούν απο καιρό τώρα πολλοί, ή έξοδος της Ελλάδος απο την Ευρωζώνη, η επιστροφή στην Δραχμή και η αρνησή μας να πληρώσουμε τα συσωρευθέντα χρέη. Που στην πραγματικότητα είναι εβραίικα επιτόκια, για τα οποία θα έπρεπε να καθίσουν αυτοί οι απατεώνες τοκογλύφοι στο σκαμνί. Ποιός όμως θα κάνει κάτι τέτοιο; Κανείς. Να κάνουμε τότε επανάσταση, να πάρουμε στιλιάρια και ότι βρούμε μπροστα μας και να διώξουμε τους σφετεριστές της εξουσίας, που είναι υπέυθυνοι για την σημερινή κατάσταση. Ή να τους κρεμάσουμε. Ή να τους εκτελέσουμε στο Γουδί. Γίνεται; Ούτε αυτό γίνεται, οι οργισμένοι και θυμωμένοι θα εξακολουθήσουν όμως να τα ζητούν, επαναστατώντας ...στο διαδίκτυο. Γι' αυτό: Καλή μέν η επανάσταση, αλλά καλύτερα είναι να την αρχίσουμε απ' τον εαυτό μας: Διευρύνοντας το νοητικό μας, ώστε τουλάχιστον να μπορέσουμε να δούμε πρώτα πως είναι διαμορφωμένος ο παγκοσμιομένος κόσμος που κυριαρχείται απο τον Ηγεμόνα. Αυτό θα ήταν μια καλή αρχή για να βρεθεί μετα το κολάϊ του.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου