όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, και με την παράμετρο την επιχειρησιακή αλλά κυρίως με την παράμετρο την κοινωνική του συγκεκριμένου συμβάντος;
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Ήταν πραγματικά ένα δραματικό γεγονός αυτό που έγινε στην πόλη μας. Πρόκειται για ένα γεγονός που έχει να κάνει και με την γενικευμένη φυσικά κατάσταση της ανεργίας και των συνεπειών της κρίσης που περνάμε, την οποία ακόμη περισσότερο δραματοποίησε μια άσχημη πορεία της ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής αλλά και γενικότερα της χώρας, έχει όμως να κάνει και με ιδιαιτερότητες τις οποίες έχει η κάθε περίπτωση. Με αυτό θέλω να πω ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε εύκολα, γιατί ακούω πολλές τέτοιες φωνές, και ας μη θεωρούμε ότι οπουδήποτε υπάρχει ένα προσωπικό θέμα αντιμετώπισης μιας κατάστασης ανεργίας, θα γίνονται τέτοια δραματικά επεισόδια. Ο καθένας έχει τις ιδιαιτερότητές του, τις αντιστάσεις του, τις προσωπικές του δομές. Εκείνο όμως που οφείλω να πω είναι ότι οι κοινωνικές δομές της χώρας μας βρίσκονταν πολλά χρόνια σε μια φούσκα και υπήρχε μια στρεβλή αντιμετώπιση αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό δίχτυ προστασίας, το οποίο δεν μπόρεσε να αντέξει και δυστυχώς δεν έγιναν βήματα έτσι ώστε να ενισχυθεί σε αυτή την περίοδο της κρίσης τουλάχιστον. Εκεί υπάρχει ένα έλλειμμα τεράστιο το οποίο, κατά την άποψή μου, έστω και τώρα, μπορούμε να το δούμε.
ΠτΘ: Ποιος ευθύνεται για το γεγονός αυτό, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα οι συνέπειες να είναι ανεξέλεγκτες στην κοινωνία μας;
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Είναι σαφές ότι για τα ελλείμματα στο κοινωνικό δίχτυ προστασίας η ευθύνη είναι του κράτους, των κυβερνήσεων που μας έφτασαν μέχρι εδώ, της σημερινής και χθεσινής κυβέρνησης που δεν το ενίσχυσαν. Αυτό είναι σαφέστατο αλλά αυτό επαναλαμβάνω ότι δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γενικεύουμε και να θεωρούμε ότι τέτοιες καταστάσεις θα γίνουν καθημερινές ή είναι καθημερινές. Θεωρώ ότι αδικεί κάτι τέτοιο την πραγματικότητα.
ΠτΘ: Ο καθένας κουβαλά το σταυρό του μόνος του κ. Πεταλωτή, και έχετε δίκιο να λέτε ότι ο καθένας που είναι απολυμένος ή ζει στα όρια της φτώχειας δεν παίρνει ένα όπλο, αλλά εκείνος μόνος το ξέρει και η ψυχούλα του με ποιες συνθήκες προσπαθεί να ανταπεξέλθει…
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Θεωρώ ότι ακόμη και για τους ανθρώπους που δεν είναι απολυμένοι, που έχουν τις δουλειές τους, που μπορεί ακόμη και να μην αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα, γενικότερα θα έλεγα σε όλη την ελληνική κοινωνία η ψυχολογία είναι τόσο επιβαρυμένη που νομίζω ότι είναι μια κατάσταση γενικευμένη. Πέρα όμως από την πραγματική οικονομία και τη μοναδικότητα που διαμορφώνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή λόγω της επαγγελματικής και οικονομικής κατάστασής του, είναι σημαντικό να μην επιβαρύνουμε περισσότερο την ψυχολογία και να μη γινόμαστε περισσότερο αρνητικοί στην αρνητική κατάσταση που υπάρχει. Να βρίσκουμε τα πραγματικά αίτια, να τα εντοπίζουμε, να τα καυτηριάζουμε, αλλά και όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αυτή η πολύ άσχημη περιρρέουσα ψυχολογία, που εκτός από την πραγματικότητα ενισχύεται και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάνει κακό σε όλους.
ΠτΘ: Σχολιαστής του οποίου το κείμενο φιλοξενήσαμε στην εφημερίδα ανέφερε ότι οι εποχές που ζούμε έχουν μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον, με το τέλος του πελατειακού κράτους που ανδρώθηκε μεταπολιτευτικά, και στο οποίο ουσιαστικά ο καθένας αντίκριζε μόνο τον εαυτό του. Στις εποχές φτώχειας που περνούσε το ελληνικό κράτος, ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία, και για αυτό βγήκε νικητής σε πολλές περιπτώσεις, να συγκροτήσει θεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Πιστεύετε ότι σε αυτό τον εφιάλτη της ανεργίας, αυτούς του είδους οι παρεμβάσεις αλληλεγγύης μπορεί να υπάρξουν ή τα θεωρείτε όλα αυτά τελείως φιλολογικά;
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Οι παρεμβάσεις ήταν απαραίτητες να υπάρξουν από το κράτος, όπου υπάρχει τεράστιο πραγματικά έλλειμμα. Θέλω να πω ότι τώρα προσπαθούμε να δούμε ποιοι έπαιρναν τις συντάξεις μαϊμού εις βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού κράτους, αν υπήρχε αυτό, και αυτή είναι μια κατάσταση στρεβλότητας που υπήρξε, το κράτος όμως έχει τεράστια ελλείμματα. Εκείνο όμως που θα ήθελα να βάλω σε αυτή την πολύ σημαντική παράμετρο που βάζετε είναι, ότι εκτός από το κράτος, υπάρχουν και θεσμοί που δεν κατατείνουν σε αυτή την κατεύθυνση. Για παράδειγμα να αναφέρω τις συνδικαλιστικές ενώσεις, τις μεγάλες, και αναφέρομαι σε αυτές γιατί έχουν και τη δομή και την οικονομική άνεση και τις υπηρεσίες, να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστασίας. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα πάντα από ένα κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως δεν έχει την άνεση να τα κάνει όλα. Να θυμίσω ότι τον Ιανουάριο μαζί με άλλους συναδέλφους το ονόμασα «μη κράτος», χωρίς να αποποιούμαι καμία ευθύνη προσωπική γιατί και εγώ είμαι μέρος αυτής της κατάστασης η οποία υπάρχει. Από εκεί και πέρα όμως δεν μπορώ να διανοηθώ πώς σήμερα ακούμε μόνο διαμαρτυρίες, που πολλές φορές είναι στείρες και παραπάνω από ότι πρέπει υπερβολικές και αρνητικές, πιστεύοντας ότι έτσι καταξιώνεται ο ρόλος μας ως ηγέτες ενός συνδικαλιστικού κινήματος ή ενός συλλόγου, ή ενός άλλου θεσμικού οργάνου που θα έπρεπε από μόνο του να δημιουργεί και θεσμούς προστασίας των αδύναμων μελών του. Εκεί πραγματικά βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό γιατί σήμερα βγαίνουν ειδικά συνδικαλιστές και κρίνουν ότι θα δούμε και άλλα. Θα ήθελα όμως να αναρωτηθούμε τι κάνουμε όλοι εμείς για αυτή την κατάσταση.
ΠτΘ: Ο συνδικαλισμός και η εξουσία στην Ελλάδα ήταν τόσα χρόνια «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο»
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Δυστυχώς και πολλές φορές ο ένας έμπαινε στο ρόλο του άλλου.
ΠτΘ: Θα σας έλεγα όμως ότι δεν φταίνε οι συνδικαλιστές
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Δεν είπα ότι φταίνε είπα ότι εκτός από το κράτος θα μπορούσαν και κάποιοι άλλοι θεσμοί να επικοινωνήσουν ένα δίχτυ προστασίας.
ΠτΘ: Θα σας υπερφαλαγγίσω σε ό,τι αφορά τους συνδικαλιστές αλλά για παράδειγμα θα σας πω ότι οι πατατοπαραγωγοί του Νευροκοπίου που ανήκουν στην περιφέρειά μας πωλούν την πατάτα τους χωρίς τους ενδιάμεσους μεσάζοντες. Χρειαζόταν να γίνει αυτή η επανάσταση προκειμένου να πέσουν τα τείχη των μεσαζόντων και να λειτουργήσει επιτέλους η Επιτροπή Ανταγωνισμού που δεν λειτουργούσε τόσα χρόνια έτσι ώστε οι κακοπληρωμένοι Έλληνες να πληρώνουμε ακριβά τα πάντα και μάλιστα ακριβότερα από τους Ευρωπαίους; Γιατί δεν μπορεί να σπάσουν τα καρτέλ και να ανοίξει αυτό το πράγμα στην Ελλάδα;
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Έχετε δίκιο και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό. Δέχομαι ότι πρέπει να σπάσουν τα καρτέλ, και έχουν σπάσει μέχρι ένα σημείο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σπάζοντας τα καρτέλ δεν ανοίγει κάτι άλλο. Με αυτό θέλω να πω ότι επειδή δεν διαχειρίζομαι καθ’ ύλην το θέμα δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το λέμε θεωρητικά και να γίνεται αλλά και δύσκολο να είναι, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει. Συμφωνώ ότι δεν έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να γίνουν οι πατατοπαραγωγοί του Νευροκοπίου πανελλήνιο κίνημα έξυπνης επιχειρηματικότητας, αλλά έπρεπε να είμαστε πιο προχωρημένοι και για αυτό είπα ότι εκτός από το κράτος που έχει τεράστιες ευθύνες, θα πρέπει και οι ίδιοι οι θεσμοί που υπάρχουν σε μια κοινωνία να σπάσουν από μόνοι τους κάτι τέτοιο για να μπορέσουμε να δούμε κάτι διαφορετικό, αυτό που κάνουν για παράδειγμα οι κάτοικοι του Νευροκοπίου σήμερα.
ΠτΘ: Σε αυτές τις μικρές κινήσεις όπου τινάζεται η μεταπολιτευτική σκόνη και η σκόνη των συνειδήσεων βλέπετε μια μικρή αλλαγή; Θέλω να πω ότι από τη μια πλευρά το γεγονός ότι σπάει το απόστημα «του θα σας ψηφίσω και θα μου δώσετε κάτι» και από την άλλη ότι οι παραγωγοί και τα καρτέλ πάντα υπήρχαν, όπως και η λύση να αγοράζουμε απευθείας από τον παραγωγό πάνω στο τραπέζι, βλέπετε αλλαγή νοοτροπίας; Βέβαια και σήμερα οι δίαυλοι των Αθηνών, πάλι τον χορό των κραυγών θα σέρνουν…
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Ακριβώς. Ο χορός των κραυγών πάνω σε ανθρώπινα δράματα, και δυστυχώς οι κραυγές υπερισχύουν.
ΠτΘ: Βλέπετε σε αυτές τις μικρές χειρονομίες, για παράδειγμα στο ότι η εκκλησία έχει δραστηριοποιηθεί και σιτίζει τον κόσμο, στο ότι υπάρχουν γειτονιές που μαγειρεύουν όλοι μαζί και στο ότι αυτή τη στιγμή πολίτες είναι αυτοί που ανέλαβαν να πουλήσουν και να διακινήσουν τις πατάτες Νευροκοπίου, κάποια αλλαγή ή θεωρείτε ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μιλήσουμε για αλλαγή νοοτροπιών;
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Θα είμαι ξεκάθαρος. Βλέπω αλλαγές που μου δημιουργούν μεγάλη αισιοδοξία για την πορεία της χώρας μας. Μέσα σε αυτή την σκοτεινή κατάσταση που ζούμε βλέπω αισιόδοξες τρύπες-ανοίγματα που πραγματικά μπορούν να μας βγάλουν στην απέναντι όχθη. Θα ξεκινήσω από τις πελατειακές σχέσεις που αναφέρατε και θα πω ότι όσοι σήμερα ασκούμε πολιτική μέσα στο σε ύψιστο βαθμό απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, κάτι που είναι εύκολο να λέμε βγάζοντας τον εαυτό μας απ’ έξω, ζούμε και εμείς μια κατάσταση την οποία ποτέ δεν σκεφθήκαμε ότι θα ζήσουμε και κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι για πολλούς λόγους. Παρόλα αυτά είναι πολύ σημαντικό ότι είμαστε απελευθερωμένοι από το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Όταν σήμερα υπάρχουν τεράστιες ανατροπές, αρνητικές και θετικές, τότε πραγματικά όλοι εμείς οι οποίοι ασκούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εξουσία, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο, ξέρουμε ότι είμαστε από τη μια απέναντι σε συμφέροντα, σε συντεχνίες, δυστυχώς, και από την άλλη απέναντι σε ανθρώπινα δράματα, γιατί όταν ο άνθρωπος είναι άνεργος έχει οικονομικό πρόβλημα, όταν δεν μπορεί να πληρώσει τα δάνειά του, βλέπει στο πρόσωπο του πολιτικού την καταστροφή του. Θέλω να πω ότι ξέρουμε ότι έχουμε απέναντι σχεδόν τους πάντες και υπ’ αυτή την έννοια είμαστε πλέον απελευθερωμένοι, γιατί δεν σκεφτόμαστε ποιον να χαϊδέψουμε για να μας ψηφίσει την επόμενη μέρα. Είναι μια ευκαιρία όχι για εμάς αλλά για αυτούς που θα έρθουν μετά τις εκλογές να ανοίξουμε ένα διάλογο και μια τέτοια σχέση με τους πολίτες, όπου το λεγόμενο πολιτικό κόστος θα αποτελεί παρελθόν και αυτό το βρίσκω πολύ μεγάλη θετική συνέπεια. Όσον αφορά στην οργάνωσή μας ως κοινωνία, μέσα από την εκκλησία, μέσα από γειτονιές, μέσα από φορείς, που επιτέλους λειτουργούν, και θα λειτουργήσουν στο μέλλον, έστω και μέσα από ανάγκη είναι πολύ θετικό.
ΠτΘ: Δεν χρειαζόταν βέβαια να γυρίσουμε στα …συσσίτια.
Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Βεβαίως, τελικά όμως η κατάσταση της τεχνητής ευδαιμονίας που ζούσαμε έφερε και αυτές τις συνέπειες.
photo:komotiniblogs.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου