του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Σε τόσο δύσκολες, έντονες και αναμφίβολα ιστορικές στιγμές, στην ιδιοσυγκρασία του υποφαινόμενου δεν χωρούν πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις. Ούτε καν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, αν και κάτι μου λέει πως από Δευτέρα θα έχουμε τσουνάμι αποκαλύψεων για τις διεφθαρμένες διακυβερνήσεις από το 2000 μέχρι και σήμερα…
Λένε πολλοί πνευματικοί άνθρωποι πως οι μεγάλες δυσκολίες, στρέφουν τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο και δεν έχουν άδικο… Παρά τους λεονταρισμούς των αμετανόητων πολιτικών και των πολλών παρατρεχάμενων τους, είναι αλήθεια πως οι Έλληνες αρχίζουν να συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι τα ακραία καταναλωτικά πρότυπα της τελευταίας δεκαπενταετίας οδήγησαν σ’ ένα κενό και σάπιο κοινωνικό μοντέλο, στο οποία αξία έχουν μόνο τα υλικά αγαθά. Έννοιες, όπως φιλία, αγάπη, έρωτας, αλληλεγγύη, αξιοκρατία, δικαιοσύνη φαντάζουν ξεπερασμένες λέξεις για αφελείς.
Προσωπικά θα επιμείνω πνευματικά και θα πω το εξής… Όποιος έχει περάσει καταστροφές, χρεοκοπίες, μείωση ποιότητας ζωής σε χρόνο μηδέν, οδυνηρούς θανάτους, προβλήματα υγείας, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον φοβίσει... Μια βόλτα σε κάποιο νεκροταφείο θα μας κάνει όλους να αναθεωρήσουμε, όπως λένε οι ιερείς (όχι οι παπάδες)... Η μόνες λέξεις που μπορώ να πω ΦΩΝΑΧΤΑ τούτες τις δύσκολες ώρες για τον Ελληνισμό, είναι οι εξής: Μην μασάτε ρε Έλληνες…
Δεν μπορούν να σας πάρουν τίποτα, που να μην μπορείτε να το οικοδομήσετε ξανά…. Την ψυχή και το πνεύμα ΜΟΝΟ μην σας πάρουν. Αυτό που έκανε τον Έλληνα τόσο δυνατό πνευματικά, παρά το γεγονός πως το γονίδιο του, τον οδηγεί σε εμφύλιους σπαραγμούς.
Τις τελευταίες ημέρες, ώρες, λεπτά, ειλικρινά νοιώθω περήφανος που είμαι Έλληνας. Σε τούτη την δύσκολη στιγμή, όταν κάποιοι άλλοι μιλούν για λεφτά, τράπεζες και χρηματιστήρια και νόμους, η Ελλάδα μιλάει για αλληλεγγύη, ειρήνη, δημοκρατία, δικαιοσύνη και τον άγραφο νόμο, που όποιος τόλμησε και παρέβη είχε την τύχη του Κρέοντα…
Ειλικρινά και μπορεί να φαντάζει λίγο παράδοξο έως και ρατσιστικό αυτό που θα γράψω, αλλά όσοι δεν έτυχε να ζήσουν μια πλουσιοπάροχη υλιστική ζωή είναι οι πιο τυχεροί όλων… Για ποιον λόγο; Διότι μπορούν πιο εύκολα ν’ αντιληφθούν την ματαιότητα όλων αυτών των υλικών προτεραιοτήτων… Και αυτά δεν τα γράφει κάποιος που διακατέχεται, απ’ οποιονδήποτε υλιστικό φθόνο… Ίσα ίσα τ’ αντίθετο… Ο υποφαινόμενος είχε την τύχη στην ζωή του να ζήσει κάποια στιγμή πλουσιοπάροχα…
Μπορεί το συγκεκριμένο κείμενο να φαντάζει ως εξομολόγηση, χωρίς πετραχείλι, αλλά με σχετικά ευρύ ακροατήριο… Θα παραθέσω απλά ένα εκπληκτικό κείμενο, το οποίο μαζί με τον τίτλο του άρθρου και την παράφραση αυτού (του τίτλου), με εκφράζουν και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας…
«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι.
«Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.»
Και ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε το κάτω τον άλλον Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!
«Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω;»
Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του:
«Βρήκα βρήκα» φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και ους έβαλε στο ταψί να παλέψουν.
Άρχισε το πάλεμα. Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν!
Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!»
«Νίκος Καζαντζάκης»
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου