Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Εκείνη η πέτρα στους Δελφούς… Δεν είναι τυχαίο ότι ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εστιάσει πάνω της, απειλώντας να τη ρίξει στη θάλασσα, μήπως και πετύχαινε μια βίαιη αφύπνιση της εθνικής συνείδησης, και μαζί την υπέρβαση της ανάμνησης του εθνικού παρελθόντος μας ως… ανεκπλήρωτου έρωτα.
Προφανώς και είμαστε ένα έθνος που μπορεί να περηφανεύεται για το παρελθόν του. Και να το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα, απέναντι σε όσους έχουν ξεχάσει. ‘Η, ακόμη χειρότερα, δεν διάβασαν… ποτέ.
Προφανώς και η ιστορική μνήμη θα πρέπει να μείνει ζωντανή. Και να περνάει ζώσα, από γενιά σε γενιά. Όχι βέβαια ως ένα διαρκές “εθνικό μνημόσυνο”, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Αλλά ως αφορμή και παρότρυνση για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, ώστε να αφήσουμε και εμείς με τη σειρά μας, το δικό μας αξιοπρόσεκτο εθνικό αποτύπωμα στην Ιστορία.
Σε κάθε περίπτωση όμως, τα παραπάνω προφανή θα πρέπει να τα χαρτογραφούμε με αξιοπρέπεια. Και πάντα σύμφωνα με τη συγκυρία της στιγμής.
Από χθες το βράδυ, στα social media, λιγότερο στο “εγκεφαλικό” Twitter και πολύ περισσότερο στο “φλύαρο” Facebook, η Ελλάδα αναστενάζει για την επέτειο Άλωσης της Κωνσταντινοπούλης, από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή.
Η… χρεοκοπημένη Ελλάδα, για να μην ξεχνιόμαστε. Η χώρα που από το 2010 τελεί υπό καθεστώς περιορισμένης εθνικής αυτοδιάθεσης, και από το 2012 (με το PSI) έγινε η πρώτη χώρα του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, που χρεοκόπησε επισήμως, χωρίς η χρεοκοπία αυτή να θεωρηθεί… πιστωτικό γεγονός.
Η Ελλάδα που βιώνει το εθνικό δράμα… “πρώτη φορά Αριστερά”, και εξακολουθεί να αγωνιά για την αυτονόητη υπογραφή συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές της χώρας.
Η Ελλάδα των καθημερινών, μικρών ή και μεγαλύτερων προβλημάτων, που λόγω των γνωστών παθογενειών στο dna μας, τα παραμερίζουμε μόλις διαπιστώσουμε ότι ο διπλανός μας έχει κάποιο μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η Ελλάδα που δυσκολεύεται να σοβαρευτεί, ακόμη και μετά το… χείλος του γκρεμού. Πολύ περισσότερο, που αρνείται πεισματικά να αντικρίσει την ωμότητα μιας προχωρημένα δύσκολης εθνικής πραγματικότητας, και να αποφασίσει τι και ποιούς πρέπει να αφήσει πίσω, ώστε να συνεχιστεί με όρους βιωσιμότητας η εθνική διαδρομή.
Αυτή η Ελλάδα, επιβεβαιώνει ότι δεν διδάχτηκε τίποτα από το κακό παρελθόν της. Στο οποιο φυσικά εντάσσεται και η στιγμή της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, κυρίως για όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν σε αυτή, σε συνδυασμό με όσα διέβρωσαν πολύ νωρίτερα την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Και φυσικά, για όσα ακολούθησαν τη “μαύρη" στιγμή της Άλωσης, και τους τέσσερις αιώνες του εθνικού αφανισμού, εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στην Αμερική, όπου η μελέτη των social media έχει εξελιχθεί σε επιστήμη, διαπιστώνουν ότι στα κοινωνικά δίκτυα καθρεφτίζεται ο πραγματικός εαυτός μας. Και σίγουρα οι υποσυνείδητες σκέψεις μας.
Μια κοινωνία που εξακολουθεί να πλατσουρίζει στα ρηχά. Στα πολύ ρηχά…
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου