Η Ελλάδα κλήθηκε ξαφνικά και ενώ ήταν τελείως απροετοίμαστη, να αντιμετωπίσει μια συνολική και ταυτόχρονη κρίση όλων των συστημάτων που συγκροτούν το κράτος, την κοινωνία, την οικονομία.
Δέκα χρόνια μετά την ένταξή μας στο ευρώ, οι εταίροι μας «ανακάλυψαν» ότι είμαστε μοναδική περίπτωση κράτους-μέλους με πολύ υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, μη διαχειρίσιμο χρέος και μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Σχεδόν όλοι διεθνώς είναι πεπεισμένοι ότι αυτά προέκυψαν το 2009.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση το αργότερο το 2008 έπρεπε να κηρύξει εθνικό συναγερμό και να λάβει τα αναγκαία μέτρα που τότε θα ήσαν ήπια και ανεκτά. Όμως ούτε οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ούτε οι εταίροι μας, μας προειδοποίησαν εγκαίρως. Στις αρχές του 2010 στην Ευρωζώνη υπήρχε έλλειμμα αποφασιστικότητας, διορατικότητας και μηχανισμών.
Η χώρα είχε περιέλθει σε μια κατάσταση που την ανάγκαζε να κινηθεί με βάση την αρχή «το μη χείρον βέλτιστον». Μια μονομερής παύση πληρωμών και μια μονομερής αναδιάρθρωση του χρέους θα είχε συνέπειες χειρότερες συνολικά από ένα ατελές πρόγραμμα στήριξης.
Αυτό που προσπάθησα να κάνω μετά τον Ιούνιο του 2011 αποτυπώνεται στο β’ πρόγραμμα και στις διαφορές του από το α’ πρόγραμμα: Πολύ μεγαλύτερο δάνειο, για πολύ μεγαλύτερο χρόνο, με πολύ μικρότερα επιτόκια, δραστική εθελοντική μείωση του χρέους και διασφάλιση της βιωσιμότητας του.
Παρότι οι προσωπικές μου απόψεις ήταν σε κρίσιμα σημεία διαφορετικές από αυτά που έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2010, χωρίς το α’ πρόγραμμα, δεν ξέρω αν θα είχαμε φτάσει στο β’ πρόγραμμα.
Η υπάρχουσα δανειακή σύμβαση πρέπει να αναθεωρηθεί προς το καλύτερο ή έστω να εφαρμοστεί. Όχι όμως να αναθεωρηθεί προς το χειρότερο.
Είχα θέσει προεκλογικά το ζήτημα της αναθεώρησης της σύμβασης και της παράτασης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και την ανάγκη διορθωτικών παρεμβάσεων ώστε να διασφαλισθεί και πάλι η βιωσιμότητα του χρέους με τρόπους, τεχνικά εφικτούς.
Η μόνιμη επωδός των εταίρων μας πως «θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ αρκεί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της», κρατά ανοικτή την εκκρεμότητα μέχρι το τέλος του προγράμματος προσαρμογής.
Το να εστιάζεται πάλι η συζήτηση στις εργασιακές σχέσεις και το κόστος εργασίας είναι μια εμμονή που δεν βλέπει τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας.
Η Ελλάδα δεν είναι τριτοκοσμική χώρα. Είναι εντεταγμένη σε πρόγραμμα προσαρμογής, αλλά είναι μέλος της ΕΕ. Ισχύει άρα το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δεν θα διασφαλισθεί η ανταγωνιστικότητα εκτός ευρωπαϊκών προδιαγραφών και εκτός της συλλογικής αυτονομίας των κοινωνικών εταίρων.
Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε μόνο του το βάρος της διαχείρισης της κρίσης. Τώρα κάποιοι μας λένε ότι δεν δικαιούμαστε να λέμε τι συμβαίνει στην Ευρώπη και τι πρέπει να κάνει η χώρα. Κάποιοι άλλοι πριν τις εκλογές μας ασκούσαν κριτική με πάθος από σκοπιά αντιμνημονιακή. Τώρα το κάνουν από σκοπιά φιλομνημονιακή.
Στηρίζουμε σθεναρά και ουσιαστικά την κυβέρνηση στην προσπάθειά της. Εμείς θέλουμε περισσότερο από όλους την επιτυχία της.
Έκανα και κάνω τεράστια προσπάθεια τον Ιούνιο του 2011 μπαίνοντας και μένοντας στη φωτιά της κρίσης. Με την ίδια αίσθηση καθήκοντος θα κινηθούμε και τώρα. Θέλουμε όμως οι δύσκολες αποφάσεις, με το τεράστιο κόστος τους, να έχουν τουλάχιστον εθνικό, αναπτυξιακό και κοινωνικό αντίκρισμα.
Το ΠΑΣΟΚ σηκώνει και μετά τις εκλογές ένα τεράστιο βάρος ευθύνης στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, με στόχο η Ελλάδα να ξαναγίνει ουσιαστικά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχει εναλλακτική ευρωπαϊκή πολιτική πέραν της συμβολής των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και της συνεργασίας των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Η παρατεταμένη εκκρεμότητα των συζητήσεων με την τρόικα πρέπει να κλείσει το ταχύτερο. Η καθυστέρηση λειτουργεί αρνητικά για την πραγματική οικονομία, τις επιχειρήσεις, τις προοπτικές των ανέργων, την ασφάλεια των εργαζομένων.
Κάποιοι από τους διεθνείς συνομιλητές μας ονομάζουν «παράταση της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής» τους διακανονισμούς ουσιαστικά για τη μετά την προσαρμογή περίοδο.
Είναι αναγκαίο να μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τον ελληνικό λαό ότι αυτό είναι πράγματι το τελευταίο πακέτο δημοσιονομικών μέτρων τέτοιου είδους.
Πρέπει να παρουσιάσουμε ταυτοχρόνως δυο αξιόπιστα αντίρροπα πακέτα: ένα κοινωνικό με αιχμή την απόλυτη φτώχεια και την ανεργία των νέων και ένα αναπτυξιακό με αιχμή την άμεση και πλήρη αξιοποίηση των πόρων των διαρθρωτικών ταμείων και των δυνατοτήτων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου